Θα έκανες κι εσύ τα ίδια;

Ιχνηλασιες...

Ολοκληρώνεται τις μέρες αυτές η πρώτη φάση της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας με την αποτίμηση του έργου των επιμέρους ομάδων και την εκπόνηση σχεδίων δράσης για την επόμενη χρονιά σε μια ατμόσφαιρα ανακούφισης και χαλαρότητας. Και να, που προτού να στεγνώσει το μελάνι από τη συγκεντρωμένη χαρτούρα της ψευτοέρευνας, των πρόχειρων ερωτηματολογίων και της αντιγραφής-επικόλλησης για το σχεδιασμό μιας δράσης, που θα μπορούσε να αποφασιστεί χωρίς όλη αυτή την άσκοπη διαδικασία, καλούνται ήδη οι διευθυντές σε επιμορφωτικά σεμινάρια για το δεύτερο και καίριο βήμα: το πώς δηλαδή θα ποσοτικοποιούν την επαγγελματική συνέπεια, το πνεύμα εργατικότητας και τη διάθεση συνεργασίας των εκπαιδευτικών σε αριθμητικές διαβαθμίσεις που θα κρίνουν τη μισθολογική εξέλιξη και τη σχέση εργασίας. 

Έχω και άλλοτε εκφραστεί για τον εργασιακό μεσαίωνα, τις ασκήσεις οσφυοκαμψίας και τις διευθυντικές αυλές που υποθάλπονται πίσω από το διατακτικό λόγο των σχετικών εγγράφων και κάτω από την αποστειρωμένη ορολογία της σχετικής επιστήμης. Και για να είμαι πιο ακριβής, μιας ψευδοεπιστήμης που λειτουργεί σαν πλυντήριο της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, μετονομάζοντας σε διαδικασία αναβάθμισης του εκπαιδευτικού έργου την μετάθεση των ευθυνών στον τελευταίο τροχό της αμάξης, την πειθαρχική ποινικοποίηση του αντιλόγου, την καρμανιόλα των απολύσεων και την επιβολή ενός πανοπτικού συστήματος ελέγχου, εκφοβισμού και καταπίεσης.

"Χρειάστηκε να περάσουν είκοσι χρόνια για να καταλάβω τι σημαίνει εκπαιδευτικός". Αναπληρώτρια στα πενήντα της η Ε., ύστερα από είκοσι χρόνια υπηρεσίας σε ιδιωτικό, και προσφάτως απολυμένη, γιατί επέλεξε να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά της. "Αν ήξερα ότι θα με απολύσουν, θα έκανα κι εγώ τα ίδια". Με τσάκισε η ειλικρίνειά της. Όπου τα ίδια βλ. καθημερινή κουβεντούλα στο γραφείο της διεύθυνσης με ένα τεράστιο φτυάρι παραμάσχαλά για το σκάψιμο ολοένα και βαθύτερων λάκκων. 

Για την ώρα έχουμε ακόμη περιθώρια αντίδρασης μπροστά στην απειλή της απόλυσης και το καθεστώς της αναξιοπρέπειας. Αρκεί να μη τα αφήσουμε αναξιοποίητα.