του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Οσο κι αν θεωρείς κομμάτι της δουλειάς σου το διάβασμα, βιαστικό
έστω, το δυνατόν περισσότερων εφημερίδων και ιστοσελίδων, αλλά και την
παρακολούθηση τηλεοπτικών συζητήσεων που από το πρώτο τέταρτο δείχνουν
ότι το μόνο που θα σου προσφέρει ο εσκεμμένος θόρυβός τους είναι η
απογοήτευση, θα σου ξεφύγουν πολλά. Αναρίθμητοι πλέον οι πομποί ειδήσεων
κάθε είδους,
τείνουν να εξισωθούν με τους αποδέκτες, με τους περισσότερους μάλιστα από τους καινοφανείς να μην ακολουθούν το παραδοσιακό δημοσιογραφικό τυπικό· δυσχεραίνουν έτσι τη χρήση του υλικού τους, αφού συχνά οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο αυθεντικό και το φαρσικό σβήνουν, έξυπνα ή βάναυσα.
Με καθυστέρηση λοιπόν ανακάλυψα σε διαδικτυακό σεργιάνι μια είδηση από εκείνες που σε κάνουν να πεις αυτόματα «μένω άναυδος». Κι αν στο ανέκδοτο ο άλλος απαντά ακαριαία «κι εγώ Αστυδάμαντος», παίζοντας με τον ήχο των λέξεων, στην προκειμένη περίπτωση θα έλεγε κι αυτός ότι μένει άναυδος. Αποσβολωμένος. Αποστομωμένος. Πρώτα έκπληκτος και κατόπιν τσαντισμένος. Ποια η εκκωφαντική είδηση, που έμεινε στην αφάνεια σχεδόν έναν χρόνο και ανασύρθηκε πριν από λίγες μέρες: Σύμφωνα με δημοσιευμένη στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως απόφαση του υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων, με αριθμ. πρωτ. Φ.908/91309/Η/08.07.2013, ο κ. Γεώργιος Ανατολάκης διορίζεται δέκατος τρίτος και τυχερός στο πολιτικό γραφείο του κ. Κ. Αρβανιτόπουλου (αυτός είναι ο υπουργός, για όσους δεν το θυμούνται, καθώς και για όσους θέλουν να το ξεχάσουν).
Και ποιος ο κ. Γεώργιος Ανατολάκης, θα αναρωτηθούν όσοι ενδιαφέρονται ελάχιστα για το ποδόσφαιρο, όσοι δεν παρακολουθούν από κοντά τα κοινοβουλευτικά καθέκαστα καθώς και όσοι αποφάσισαν πως είναι χάσιμο χρόνου να καταγράφουν λεπτομερώς το ακατάπαυστο πηγαινέλα στους ορόφους και τα διαμερίσματα της «γαλάζιας πολυκατοικίας». Είναι ο κ. Γιώργος Ανατολάκης, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, από τις τελευταίες φουρνιές βετεράνων, όχι δηλαδή της γενιάς του Μποτίνου ή του Γιούτσου. Ο χαρακτηρισμός «σκληροτράχηλος μπακ» ήταν κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του, όπως και τα συνώνυμα «ογκόλιθος», «βράχος», κ.λπ. Γενικά, ήταν του δόγματος «ή η μπάλα θα περάσει ή ο αντίπαλος παίκτης, όχι πάντως και τα δύο μαζί».
Γερός στον πολιτικαντισμό ο κ. Καρατζαφέρης, διέβλεψε ότι ένας δημοφιλής ποδοσφαιριστής μπορεί να του προσφέρει αρκετά. Τον έχρισε λοιπόν υποψήφιο του ΛΑΟΣ στις εκλογές του 2009, στη Β΄ Περιφέρεια Πειραιώς. Και ο Γιώργος Ανατολάκης έγινε κ. Γεώργιος Ανατολάκης. Από τη στιγμή εκείνη προστέθηκε το «κ.» πριν από το όνομά του, που δεν συνηθίζεται όταν αναφερόμαστε σε εν ενεργεία ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες, πολίστες κ.ο.κ. Λογικό. Αν ο εκφωνητής έλεγε «ο κύριος Μπακ πασάρει στον κύριο Χαφ κι αυτός με ωραία σέντρα βρίσκει τον κύριο Σέντερ Φορ που σκοράρει», θα έχανε τις φάσεις. Την «κυριότητα» ο κ. Ανατολάκης την απέκτησε με την πρωτιά του σε σταυρούς, που του εξασφάλισε θέση στη Βουλή. Ο λαός -εμείς όλοι- ψηφίζει. Ο λαός διαλέγει βουλευτές. Ο λαός δεν τους ξαναδιαλέγει. Και λαός σε ενικό αριθμό δεν υπάρχει. Λαοί υπάρχουν ή τμήματα λαού, μερίδες, ομάδες. Με αντίθετες σκέψεις και αντίπαλες βλέψεις. Και με τα κριτήριά της η καθεμιά. Μπορεί εμείς να μη συμφωνούμε με τα κριτήρια των άλλων κι αυτοί με τα δικά μας, αλλά ψήφοι «έξυπνες» και «ανόητες», «καλλιεργημένες» και «αμόρφωτες» δεν υπάρχουν. Κι ας λένε ό,τι θέλουν όσοι εξ αριστοκρατίτιδας ενοχλούνται με την εξισωτική (μόνο την ώρα της διαλογής των ψήφων) Δημοκρατία. Στο κάτω κάτω, όσοι «ανώτεροι» φρονούν ότι η δική τους ψήφος θα έπρεπε να βαραίνει περισσότερο από της «γιαγιούλας» ή του «μπουρτζόβλαχου» έχουν πολλούς τρόπους για να επηρεάσουν τα πράγματα, ακόμα και διαστρέφοντας την εκάστοτε λαϊκή ετυμηγορία.
Στη Βουλή ο κ. Ανατολάκης δεν ήταν τόσο καλός όσο στον χλοοτάπητα. Εκανε κάποιες επερωτήσεις για την «αδιαφάνεια επιλογής του τραγουδιού στη Γιουροβίζιον» και για τους αεροψεκασμούς φυτών τε και ανθρώπων, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να προσφέρει πρώτη ύλη για την κατασκευή φιλμακίων που τα βλέπεις στο Ιντερνετ και λες, τι άλλο, «μένω άναυδος». Κάποια στιγμή ο μισός ΛΑΟΣ, ο κ. Βορίδης, ο κ. Γεωργιάδης, ο κ. Βελόπουλος, ο κ. Πλεύρης και άλλοι τινές αποφάσισαν ότι η σωτηρία της πατρίδος είναι ευχερέστερη διά της Ν.Δ. και μετακόμισαν στο κόμμα των γαλάζιων, που ενίοτε μοιάζει με κόμμα μετακομισάντων, από την ΠΟΛΑΝ, το ΚΕΠ, τον ΛΑΟΣ, τη Δημοκρατική Συμμαχία (το «κίνημα» της κ. Μπακογιάννη, για όσους το ξέχασαν). Μαζί τους και ο κ. Ανατολάκης, που φωτογραφήθηκε πανηγυρικά με τον κ. Σαμαρά, αφού γαύροι υπάρχουν και στην Καλαμάτα – και πανελλαδικά. Θα μπορούσε να ιδρύσει δικό του κόμμα, αλλά αυτό προς το παρόν είναι έγνοια των παραγόντων (τύπου Μπέου και Μαρινάκη) και όχι των παικτών. Ισως αργότερα.
Από τις 27.6.2013, όπως λέει η Βικιπαίδεια, ο κ. Ανατολάκης «προσφέρει τις υπηρεσίες του στο υπουργείο Παιδείας ως μετακλητός υπάλληλος». Περισσότερες λεπτομέρειες για το είδος της «προσφοράς» δεν δίνονται. Αν ανταποκρίνεται στις νέες του υποχρεώσεις όπως στην μπάλα, καλά θα τα πηγαίνει. Αν δουλεύει όπως στη Βουλή, ας μην περιμένουμε πολλά ούτε εμείς ούτε ο κ. υπουργός, ο οποίος, μεριμνώντας για το μέλλον του, είχε ταχθεί υπέρ του ποδοσφαιρικού συνδυασμού στον Πειραιά, αδιαφορώντας για τη γραμμή του κόμματός του.
Υπάρχουν βέβαια και άξιοι μετακλητοί υπάλληλοι. Τι σημαίνει πάντως μετακλητός υπάλληλος δεν εξηγείται εύκολα. Τα λεξικά με τον κυκλικό ορισμό τους δεν τα καλύπτουν όλα: «μετακλητός είναι ο υπάλληλος χωρίς μόνιμη θέση, που μπορεί να κληθεί ανά πάσα στιγμή ν’ αλλάξει θέση». Αποσαφηνιστικότερα είναι τα συνώνυμα που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο: «μετακλητός υπάλληλος: παρατρεχάμενος υπουργών, δοντάκιας (έχει δόντι), βυσματούχος, αργομισθόπουλος»... Εντάξει. Ο μισθός, 800 ευρώ, δεν είναι μεγάλος και σίγουρα είναι ασήμαντος για τον κ. Ανατολάκη. Το κύριο πρόβλημα άλλωστε, ηθικό και πολιτικό, είναι η παγερή αδιαφορία του κ. Αρβανιτόπουλου και για αξιοκρατίες κ.λπ. και για όσα θα του καταμαρτυρήσουν. Του κάθε Αρβανιτόπουλου. Γιατί η πατέντα των μετακλητών είναι μία επιπλέον απόδειξη ότι ο πολυμήχανος Ελλην πολιτικός μπορεί να σκαρφιστεί οτιδήποτε για να παρακάμψει αρχές και αξίες, αν είναι να υπηρετήσει τη σταδιοδρομία του διά ψηφαλακίων. Δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι. Και δεν είναι πια πανηγύρι.
τείνουν να εξισωθούν με τους αποδέκτες, με τους περισσότερους μάλιστα από τους καινοφανείς να μην ακολουθούν το παραδοσιακό δημοσιογραφικό τυπικό· δυσχεραίνουν έτσι τη χρήση του υλικού τους, αφού συχνά οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο αυθεντικό και το φαρσικό σβήνουν, έξυπνα ή βάναυσα.
Με καθυστέρηση λοιπόν ανακάλυψα σε διαδικτυακό σεργιάνι μια είδηση από εκείνες που σε κάνουν να πεις αυτόματα «μένω άναυδος». Κι αν στο ανέκδοτο ο άλλος απαντά ακαριαία «κι εγώ Αστυδάμαντος», παίζοντας με τον ήχο των λέξεων, στην προκειμένη περίπτωση θα έλεγε κι αυτός ότι μένει άναυδος. Αποσβολωμένος. Αποστομωμένος. Πρώτα έκπληκτος και κατόπιν τσαντισμένος. Ποια η εκκωφαντική είδηση, που έμεινε στην αφάνεια σχεδόν έναν χρόνο και ανασύρθηκε πριν από λίγες μέρες: Σύμφωνα με δημοσιευμένη στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως απόφαση του υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων, με αριθμ. πρωτ. Φ.908/91309/Η/08.07.2013, ο κ. Γεώργιος Ανατολάκης διορίζεται δέκατος τρίτος και τυχερός στο πολιτικό γραφείο του κ. Κ. Αρβανιτόπουλου (αυτός είναι ο υπουργός, για όσους δεν το θυμούνται, καθώς και για όσους θέλουν να το ξεχάσουν).
Και ποιος ο κ. Γεώργιος Ανατολάκης, θα αναρωτηθούν όσοι ενδιαφέρονται ελάχιστα για το ποδόσφαιρο, όσοι δεν παρακολουθούν από κοντά τα κοινοβουλευτικά καθέκαστα καθώς και όσοι αποφάσισαν πως είναι χάσιμο χρόνου να καταγράφουν λεπτομερώς το ακατάπαυστο πηγαινέλα στους ορόφους και τα διαμερίσματα της «γαλάζιας πολυκατοικίας». Είναι ο κ. Γιώργος Ανατολάκης, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, από τις τελευταίες φουρνιές βετεράνων, όχι δηλαδή της γενιάς του Μποτίνου ή του Γιούτσου. Ο χαρακτηρισμός «σκληροτράχηλος μπακ» ήταν κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του, όπως και τα συνώνυμα «ογκόλιθος», «βράχος», κ.λπ. Γενικά, ήταν του δόγματος «ή η μπάλα θα περάσει ή ο αντίπαλος παίκτης, όχι πάντως και τα δύο μαζί».
Γερός στον πολιτικαντισμό ο κ. Καρατζαφέρης, διέβλεψε ότι ένας δημοφιλής ποδοσφαιριστής μπορεί να του προσφέρει αρκετά. Τον έχρισε λοιπόν υποψήφιο του ΛΑΟΣ στις εκλογές του 2009, στη Β΄ Περιφέρεια Πειραιώς. Και ο Γιώργος Ανατολάκης έγινε κ. Γεώργιος Ανατολάκης. Από τη στιγμή εκείνη προστέθηκε το «κ.» πριν από το όνομά του, που δεν συνηθίζεται όταν αναφερόμαστε σε εν ενεργεία ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες, πολίστες κ.ο.κ. Λογικό. Αν ο εκφωνητής έλεγε «ο κύριος Μπακ πασάρει στον κύριο Χαφ κι αυτός με ωραία σέντρα βρίσκει τον κύριο Σέντερ Φορ που σκοράρει», θα έχανε τις φάσεις. Την «κυριότητα» ο κ. Ανατολάκης την απέκτησε με την πρωτιά του σε σταυρούς, που του εξασφάλισε θέση στη Βουλή. Ο λαός -εμείς όλοι- ψηφίζει. Ο λαός διαλέγει βουλευτές. Ο λαός δεν τους ξαναδιαλέγει. Και λαός σε ενικό αριθμό δεν υπάρχει. Λαοί υπάρχουν ή τμήματα λαού, μερίδες, ομάδες. Με αντίθετες σκέψεις και αντίπαλες βλέψεις. Και με τα κριτήριά της η καθεμιά. Μπορεί εμείς να μη συμφωνούμε με τα κριτήρια των άλλων κι αυτοί με τα δικά μας, αλλά ψήφοι «έξυπνες» και «ανόητες», «καλλιεργημένες» και «αμόρφωτες» δεν υπάρχουν. Κι ας λένε ό,τι θέλουν όσοι εξ αριστοκρατίτιδας ενοχλούνται με την εξισωτική (μόνο την ώρα της διαλογής των ψήφων) Δημοκρατία. Στο κάτω κάτω, όσοι «ανώτεροι» φρονούν ότι η δική τους ψήφος θα έπρεπε να βαραίνει περισσότερο από της «γιαγιούλας» ή του «μπουρτζόβλαχου» έχουν πολλούς τρόπους για να επηρεάσουν τα πράγματα, ακόμα και διαστρέφοντας την εκάστοτε λαϊκή ετυμηγορία.
Στη Βουλή ο κ. Ανατολάκης δεν ήταν τόσο καλός όσο στον χλοοτάπητα. Εκανε κάποιες επερωτήσεις για την «αδιαφάνεια επιλογής του τραγουδιού στη Γιουροβίζιον» και για τους αεροψεκασμούς φυτών τε και ανθρώπων, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να προσφέρει πρώτη ύλη για την κατασκευή φιλμακίων που τα βλέπεις στο Ιντερνετ και λες, τι άλλο, «μένω άναυδος». Κάποια στιγμή ο μισός ΛΑΟΣ, ο κ. Βορίδης, ο κ. Γεωργιάδης, ο κ. Βελόπουλος, ο κ. Πλεύρης και άλλοι τινές αποφάσισαν ότι η σωτηρία της πατρίδος είναι ευχερέστερη διά της Ν.Δ. και μετακόμισαν στο κόμμα των γαλάζιων, που ενίοτε μοιάζει με κόμμα μετακομισάντων, από την ΠΟΛΑΝ, το ΚΕΠ, τον ΛΑΟΣ, τη Δημοκρατική Συμμαχία (το «κίνημα» της κ. Μπακογιάννη, για όσους το ξέχασαν). Μαζί τους και ο κ. Ανατολάκης, που φωτογραφήθηκε πανηγυρικά με τον κ. Σαμαρά, αφού γαύροι υπάρχουν και στην Καλαμάτα – και πανελλαδικά. Θα μπορούσε να ιδρύσει δικό του κόμμα, αλλά αυτό προς το παρόν είναι έγνοια των παραγόντων (τύπου Μπέου και Μαρινάκη) και όχι των παικτών. Ισως αργότερα.
Από τις 27.6.2013, όπως λέει η Βικιπαίδεια, ο κ. Ανατολάκης «προσφέρει τις υπηρεσίες του στο υπουργείο Παιδείας ως μετακλητός υπάλληλος». Περισσότερες λεπτομέρειες για το είδος της «προσφοράς» δεν δίνονται. Αν ανταποκρίνεται στις νέες του υποχρεώσεις όπως στην μπάλα, καλά θα τα πηγαίνει. Αν δουλεύει όπως στη Βουλή, ας μην περιμένουμε πολλά ούτε εμείς ούτε ο κ. υπουργός, ο οποίος, μεριμνώντας για το μέλλον του, είχε ταχθεί υπέρ του ποδοσφαιρικού συνδυασμού στον Πειραιά, αδιαφορώντας για τη γραμμή του κόμματός του.
Υπάρχουν βέβαια και άξιοι μετακλητοί υπάλληλοι. Τι σημαίνει πάντως μετακλητός υπάλληλος δεν εξηγείται εύκολα. Τα λεξικά με τον κυκλικό ορισμό τους δεν τα καλύπτουν όλα: «μετακλητός είναι ο υπάλληλος χωρίς μόνιμη θέση, που μπορεί να κληθεί ανά πάσα στιγμή ν’ αλλάξει θέση». Αποσαφηνιστικότερα είναι τα συνώνυμα που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο: «μετακλητός υπάλληλος: παρατρεχάμενος υπουργών, δοντάκιας (έχει δόντι), βυσματούχος, αργομισθόπουλος»... Εντάξει. Ο μισθός, 800 ευρώ, δεν είναι μεγάλος και σίγουρα είναι ασήμαντος για τον κ. Ανατολάκη. Το κύριο πρόβλημα άλλωστε, ηθικό και πολιτικό, είναι η παγερή αδιαφορία του κ. Αρβανιτόπουλου και για αξιοκρατίες κ.λπ. και για όσα θα του καταμαρτυρήσουν. Του κάθε Αρβανιτόπουλου. Γιατί η πατέντα των μετακλητών είναι μία επιπλέον απόδειξη ότι ο πολυμήχανος Ελλην πολιτικός μπορεί να σκαρφιστεί οτιδήποτε για να παρακάμψει αρχές και αξίες, αν είναι να υπηρετήσει τη σταδιοδρομία του διά ψηφαλακίων. Δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι. Και δεν είναι πια πανηγύρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου