Έκθεση ιδεών...

Without reason or rhyme...

Γ1. Σε άρθρο που πρόκειται να αναρτηθεί στην επίσημη ιστοσελίδα του σχολείου  σας να εκθέσετε τις απόψεις σας σχετικά με:
α) τις επιπτώσεις που έχει προκαλέσει η έλλειψη σεβασμού του ανθρώπου προς το φυσικό περιβάλλον και
β) τους τρόπους με τους οποίους μπορεί ο άνθρωπος να αποκαταστήσει τη σχέση του με αυτό (500-600 λέξεις).
Μονάδες 40

Μάλιστα. Τώρα τι να γράψεις;

Αγαπητέ εξεταστή, εσύ που βάζεις τα θέματα. Στο σχολείο και κυρίως στο φροντιστήριο, με μάθανε ότι μια έκθεση πρέπει να έχει πρόλογο, κύριο μέρος και επίλογο. Έτσι μου είπαν θα πάρεις καλό βαθμό και θα περάσεις στο πανεπιστήμιο. Οπότε και εγώ ας μην το διακινδυνεύσω. Πρόλογος.

Αγαπητέ εξεταστή, εσύ που βάζεις τα θέματα. Είσαι μαλάκας.

Πάμε τώρα στο κύριο θέμα

Κάθε μέρα, ξεκινάω με τα πόδια ή με ποδήλατο, να έρθω στο σχολείο. Η καθημερινότητα μου αρχίζει πολύ πρωί. Στο δρόμο βλέπω αστέγους. Στον γυρισμό, έχει και κάτι παππούδες να ψάχνουν σκουπίδια. Ειδικά τη μέρα της λαϊκής, γίνεται πανηγύρι. Ξεδιαλέγουν τα λιγότερο σάπια, αρπάζουν ότι βρούν από τα σκουπίδια. Στις γωνιές έχει ζητιάνους και μπάτσους. Παντού ζητιάνοι και μπάτσοι. Μπάτσοι με μηχανές, με τα πόδια, με πολιτικά, με αλεξίσφαιρα, με όπλα. Μπάτσοι όλων των ειδών. Μπάτσοι παντού. Μας κοιτάνε στραβά συνήθως γιατί οι φίλοι μου έχουν μαλλιά και φοράνε σκισμένα τζίν και μαύρα ρούχα.

Στο σχολείο μου έχουμε νεοναζί. Στο σχολείο μου. Έχω συμμαθητές νεοναζί. Άλλοι το κάνουν γιατί νομίζουν ότι είναι πλάκα. Άλλοι γιατί πιστεύουν τις μαλακίες που λένε. Άλλοι γιατί κάπου πρέπει να ξεσπάσουν, γιατί έχουν οργή που εσύ, τα αφεντικά σου και το σινάφι τους τους φύτεψαν μέσα τους. Μιλάμε για 17 χρονών παιδιά έτσι; Με μίσος και οργή, τυφλή οργή. Ψάχνονται να ξεσπάσουν.

Οι φίλοι μου είναι διχασμένοι: όλοι θέλουν να σπουδάσουν. Οι περισσότεροι, θέλουν να περάσουν στο πανεπιστήμιο για να φύγουν έξω μετά. Δεν τους ενδιαφέρει καν τι θα σπουδάσουν, δεν ξέρουν καν αν θα το αντέξουν οικονομικά. Οι σπουδές για τους περισσότερους είναι ένα one-wayticketγια το εξωτερικό, η μόνη ίσως ευκαιρία για να ξεφύγουν απο την προοπτική της 60% ανεργίας. Από τώρα ονειρεύονται να φύγουν, έχουν ήδη αρχίσει να προγραμματίζουν την ζωή τους γύρω από την ξενιτειά: να περάσω κάπου και να φύγω έξω, για μεταπτυχιακό και μετά δουλειά. Κάνω φιλίες με ημερομηνία λήξης με μικρά reunionΧριστούγεννα – Πάσχα – καλοκαίρι υποθέτοντας ότι έχουν λεφτά για να έρθουν και εγώ για να τους δώ. Δόξα και τιμή στο Facebookκαι το Skype. Είναι οι μόνοι τρόποι για να μαθαίνεις αν ζούνε ή αν πεθάνανε.

Στην παρέα μου όλοι είναι τρομοκρατημένοι. Φαντάζομαι δεν θα έχεις δει ποτέ το ύφος φίλου σου, να σου λέει οτι φοβάται για τον πατέρα του. Φοβάται όταν τον βλέπει να γυρίζει σπίτι το βράδυ. Φοβάται τον φόβο στο πρόσωπο του. Φοβάται τι μπορεί να κάνει. Ούτε θα έχεις ακούσει ιστορία απο φίλη σου, για την μάνα της που την έπιασε προχθές να ψάχνει όλα της τα ρούχα, μήπως έχει παραπέσει κανένα ψιλό πουθενά.

Βγαίνω σπάνια. Είμαι ή σχολείο ή φροντιστήριο, ή κοιμάμαι για να αντέξω αύριο στο σχολείο και το φροντιστήριο. Το ίδιο κάνουν και οι φίλοι μου. Από την μία βέβαια, είναι ένας καλός τρόπος για να με σώσετε από τον πειρασμό του να σκορπάω τα λεφτά μου. Επίσης συμμάζευω το κεφάλι μου, δεν σκορπάω τον χρόνο μου, δεν αποπροσανατολίζομαι απο τον στόχο μου που είναι το πανεπιστήμιο σας. Από την άλλη, ακόμα κι έτσι, τα λεφτά δεν φτάνουν. Αλλά εντάξει, καμιά μπυρούλα την πίνουμε. Σε πλατείες. Έχει και άλλο πολύ κόσμο εκεί. Με στέλνετε σε μέρη που μαζεύονται όλοι αυτοί οι «επικίνδυνοι» για εσάς: αναρχικοί, αριστεροί, χίπηδες, ομοφυλόφιλοι, μετανάστες. Ίσως γι αυτό έρχονται οι μπάτσοι και μας διώχνουν.

Στο σπίτι ας μην τα λέμε καλύτερα. Εκτός της άλλης φάσης, με τους γονείς, δεν έχουμε και θέρμανση. Ούτε του χρόνου θα έχουμε. Γάντια και κουβέρτες κι έτσι. Ότι πρέπει για ένα παιδί που σήμερα δίνει τις πιο σημαντικές εξετάσεις της ζωής του.

Όποτε γενικά συνοψίζοντας: μου έχουν γαμήσει τη ζωή. Και όμως, να τη που  κρίνεται αυτές τις μέρες. Έρχομαι να δώσω αυτό το κωλομάθημα, στο οποίο υποτίθεται ότι μαθαίνω να αναπτύσσω τις απόψεις μου. Αηδίες: δεν δίνετε δεκάρα για την άποψη μου. Δεν δίνετε δεκάρα για τις ιδέες μου και δεν δίνετε δεκάρα για εμένα. Μου ζητάτε μόνο να γράψω συγκεκριμένες απόψεις, τις γενικώς αποδεκτές, με γαρνιτούρα «καλό» λεξιλόγιο, λέξεις μακρινάρια και «σωστή σύνταξη». Αν δεν το κάνω αυτό, θα με κόψετε. Ξέρω τι θές: να γράψω για την ανθρωπότητα που έχει απομακρυνθεί απο την φύση, για τον άνθρωπο που καταστρέφει, για τις μοντέρνες κοινωνίες που όλο καταναλώνουν, να βάλω κάπου εκείνο το γνωστο ινδιάνικο τσιτάτο, να μιλήσω για τις νέες γενιές και για το τι ωραία που θα ήταν αν όλοι αναδασώναμε όπως ο ΣΚΑΙ και πετούσαμε τα σκουπίδια μας στον μπλέ κάδο. Να μην γράψω αυτό που θέλω αλλά αυτό που μου ζητάτε και μόνο. Να γράψω την δικιά σας άποψη και να με κρίνετε εάν την εκφράζω καλά.

Με φέρνετε εδώ για να με ρωτήσετε για την σχέση μου με το φυσικό περιβάλλον; Από τα χίλια τόσα προβλήματα, από τις ζωές μας, αυτό σας απασχολεί; Σε αυτό θέλετε να μάθετε τι σκεφτόμαστε; Εντάξει λοιπόν.

Δεν υπάρχει σχέση μου με το φυσικό περιβάλλον. Γιατί το φυσικό περιβάλλον, είτε το τσιμεντάρατε για βίλλες και ξενοδοχεία, είτε του βάλατε ξαπλώστρες στην παραλία με τέρμα μουσική για να πουλάτε φρέντο καπουτσίνο, είτε το χαρίσατε σε εταιρίες χρυσού και μεγαλοεργολάβους, είτε το κάψατε.

Επίλογος

Εσύ που έβαλες τα θέματα, είσαι μαλάκας. Αλλά δεν μπορώ να το γράψω αυτό. Δεν μπορώ να γράψω και όλα τα παραπάνω. Γι αυτές τις 40 μονάδες παίζονται πολλά. Οπότε ας ξεκινήσω σωστά, στο καθαρό κατευθείαν:

Οι τελευταίες καταστροφές σε παγκόσμια κλίμακα αναδεικνύουν εκ νέου τον προβληματισμό γύρω από την στάση του ανθρώπου σε σχέση με το περιβάλλον………