Την έλεγαν Νίκη...

Τα Χαμένα Επεισόδια...

Τα φασολάκια στην κατσαρόλα έχουν αρχίσει ήδη να βράζουν, αν και μισεί τον ήχο του απορροφητήρα που κάνει το σπίτι να μοιάζει με αποβάθρα τρένου, στρίβει το κουμπί από το δύο στο τρία, μήπως και γλιτώσει το σαλόνι από την μυρωδιά των κρεμμυδιών. Δεν μπορείς να αξιολογήσεις το μέγεθος μιας ενόχλησης αν δεν την συγκρίνεις με μια άλλη. Ανοίγει την μπαλκονόπορτα και βγαίνει στην στενή λωρίδα τσιμέντου που μοιάζει να αιωρείται πάνω από την γειτονιά, όλα μια ψευδαίσθηση είναι, αν δεν χτίσεις κολώνες δεν θα μείνεις ποτέ ψηλά. Ανάβει τσιγάρο και κοιτάει τον δρόμο, απέναντι παρκαρισμένα στέκονται πάντα τα δύο γνωστά αυτοκίνητα χωρίς πινακίδες, έχει μάθει πια κάθε γρατζουνιά τους, το μόνο που αλλάζει πάνω τους είναι το χώμα που μοιάζει να θέλει να τα βουλιάξει στο έδαφος.

Μπαίνει μέσα, η μυρωδιά από την καμένη σάλτσα έχει αρχίσει να απλώνεται και ο απορροφητήρας μοιάζει τώρα με τρένο που αγκομαχά να ανέβει την πλαγιά του λόφου. Ώρες ώρες φοβάται ότι ο απορροφητήρας είναι ο καθρέφτης της. Παίρνει την κατσαρόλα και την αδειάζει στα σκουπίδια, η πλαστική σακούλα λιώνει στα σημεία που πέφτει η σάλτσα, κι εκείνη εύχεται να μην χρειαστεί να ξαναμαγειρέψει ποτέ, έτσι κι αλλιώς ο άλλος έχει να της πει καλή κουβέντα για το φαγητό από τότε που το παιδί έφυγε για να σπουδάσει στην Πάτρα. Η ίδια θα μπορούσε να ζει και με βρεγμένα παξιμάδια βουτηγμένα στο λάδι. Ο άλλος θα την βόλευε και να μην ζει.

Τα διαμερίσματα χτίστηκαν όταν τα εισιτήρια έχασαν την μάχη από τις τηλεοράσεις. Κι εκείνη τώρα, παλεύει να ξαναρχίσει την μάχη από την αρχή. Καμιά αγωνία δεν έχει, άλλωστε, την έλεγαν Νίκη. Αν η ζωή κρινόταν στα φαγητά που καίγονται ή τα τρένα που κυλούν υπάκουα στις ράγες, την ώρα της δικής της κρίσης θα πετούσε την κατσαρόλα στα σκουπίδια και θα ανέβαινε στο πρώτο τρένο που θα υποσχόταν έναν καθωσπρέπει εκτροχιασμό. Ευτυχώς για εκείνην, οι κανόνες φτιάχτηκαν πριν η γλώσσα εφεύρει τον συμβιβασμό.