Συνάδελφοι, Κατά καιρούς θυμώνω με πολλά πράγματα. Ένα όμως με κάνει έξαλλη. Όταν κάποιοι με θεωρούν ηλίθια. Θεωρούν δηλαδή πως δε θα καταλάβω. Θεωρούν πως για τις απολύσεις 2500 συναδέλφων μου με οργανικές θέσεις, την κατάργηση τομέων στην ΤΕΕ, την κατάργηση των ΕΠΑΣ, την προχειρότητα και πλήρη αδιαφάνεια των μετατάξεων, για τις 15.000 απολύσεις που ακολουθούν…. (ο κατάλογος δεν έχει τέλος), εγώ πρέπει να καταλάβω πως ο στόχος είναι η πάταξη του ανορθολογισμού του δημόσιου σχολείου, η άριστη ποιότητα του εκπαιδευτικού προϊόντος, η καλύτερη απόδοση των εκπαιδευτικών, το τέλος των παθογενειών του σχολείου. Και επειδή εξακολουθώ να έχω αντιρρήσεις, μου σερβίρουν υπουργικές αποφάσεις, νομοσχέδια, προεδρικά διατάγματα, για να πειστώ πως μπροστά τους βλέπουν μόνο το καλό των παιδιών (μάλιστα με παρουσιάζουν αναίσθητη που εγώ δεν το θέλω, αφού προτιμώ κλειστό το σχολείο), πως σκοπός τους είναι η ευτυχία της οικογένειας, η συνολική άνοδος της κοινωνίας, η δικαιοσύνη στην κατανομή του κοινωνικού πλούτου, η διεύρυνση της δημοκρατίας.
Και δώστου διλλήματα, δώστου εικόνες του κακού εκπαιδευτικού που χαζεύει στη δουλειά, που την κοπανάει, που δε διαβάζει, που πληρώνεται πολύ ενώ δουλεύει λίγο, που δεν αξιολογείται (πού ξανακούστηκε αυτό στον κόσμο), που κάνει ό,τι θέλει στην τάξη του, που εντέλει αφήνει τα παιδιά αμόρφωτα, ημιμαθή, τα στέλνει στα φροντιστήρια, τα μαθαίνει να μισούν το σχολείο, τα κάνει να το βαριούνται. Και μου λένε ότι επειδή πρέπει να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για την εκπαίδευση θα με εκπολιτίσουν: θα μάθω να πειθαρχώ στις αποφάσεις του σώματος των επίλεκτων μισθοφόρων αξιολογητών, του διευθυντή, του οργανισμού των εξετάσεων, και εντέλει των δικαστηρίων.
Και επειδή με βλέπουν θυμωμένη, αντί να μου δώσουν ηρεμιστικά που κοστίζουν, θέλουν να με πείσουν πως το καλύτερο που θα κάνω είναι να επιπλήξω με τη σειρά μου τους κακούς και «κατώτερους» από μένα συναδέλφους γιατί αυτοί φταίνε που το σχολείο έχει τα χάλια του. Και όχι μόνο να τους επιπλήξω, αλλά να επιτεθώ στις άλλες ειδικότητες (ξέχασα να σας πω πως ο μόνος επιστήμονας στα σχολεία είμαι εγώ, άντε να κάνω το χατίρι και στους μαθηματικούς, φυσικούς, και με μεγάλη υποχώρηση σε άλλες (πάντα συγκεκριμένες ειδικότητες βέβαια). Και έτσι όλοι θα είμαστε καλά και το παραμύθι θα έχει αίσιο τέλος.
Και επειδή ακόμα τους ακούω με δυσπιστία, βάζουν μπρος τα μεγάλα μέσα. Μου θυμίζουν πόσες υποχρεώσεις έχω, πόσα χρωστώ σε τράπεζες, πόσα δίνω για τις σπουδές των παιδιών μου, ότι χρωστώ στην εφορία, ότι η ΔΕΗ θα μου κόψει το ρεύμα, θα τρώγω κάθε μέρα πατάτες, θα καταθέσω πινακίδες και θα παίρνω το λεωφορείο, θα…θα… πώς θα κάνεις ηλίθια απεργία; Κάτσε στα αυγά σου, κλαίγε κάθε μέρα στη δουλειά ότι δεν τα βγάζεις πέρα, σκύψε κι άλλο και να ευχαριστείς το μεγαλοδύναμο που δουλεύεις, δες τι ανεργία υπάρχει έξω, άσε που μεγάλωσες και μετράς μόνο ήττες, μην τα σκαλίζεις, δεν είναι καιρός για αντίδραση τώρα, αυτοί κάτι θα ξέρουν περισσότερο από σένα, εσύ δεν ξέρεις.
Και τότε συνάδελφοι πείθομαι πως με θεωρούν ένα ηλίθιο «χάπατο» που δε βλέπει, δεν ακούει, δεν αισθάνεται, δε σκέφτεται.
Έχω αποφασίσει να μην το επιτρέψω. Δε θα επιτρέψω σε κανέναν να με θεωρεί βλάκα. Ίσως αιθεροβάμονα, συναισθηματική, απόλυτη, όχι όμως βλάκα. Είκοσι έξι χρόνια στα σχολεία ξέρω ότι, την εποχή των μεγάλων μορφωτικών δυνατοτήτων, απαιτώ εκπαίδευση που θα δίνει συνολική μόρφωση και σκέψη στους ανθρώπους και όχι ισχνά εφόδια δεξιοτήτων και αναλώσιμων καταρτίσεων για τις εκάστοτε εργοδοτικές ανάγκες. Σε μια εποχή που το παιδί θεωρείται πολύτιμο, δε θα το βουλώσω στη μαθητεία από τα 15, ούτε στη φτηνή και απλήρωτη εργασία. Δε θα το βουλώσω σε νομοσχέδια εξετασιοκεντρικά, ανταγωνιστικά, που διώχνουν τους «αδύνατους» από τη σχολική αίθουσα, που μετατρέπει τους «δυνατούς» σε άλογα κούρσας, σε συλλογείς βαθμών και επί της ουσίας αμόρφωτους ανθρώπους, όσα πτυχία και να πάρουν.
Θα εξακολουθήσω να μιλώ για την ποιότητα της παιδαγωγικής πράξης, θα εξακολουθήσω να θεωρώ τη σχέση εκπαιδευτικού και μαθητή το πιο σημαντικό πράγμα για τη ζωή μου και δε θα δεχτώ τη λογική της διαθεσιμότητας, της αναγκαστικής μετάταξης, της απόλυσης. Θα εξακολουθήσω να φωνάζω για την υποχρηματοδότηση, τις συγχωνεύσεις σχολείων, να καταγγέλω τις προσπάθειες να μετατραπεί η γνώση σε κατάρτιση δοσμένη σε ιδιώτες, γιατί όταν είσαι 15 χρονών και έχεις τελειώσει το γυμνάσιο σου αξίζει να ακούσεις και να γνωρίσεις περισσότερα όμορφα πράγματα από αυτά που σου δίνουν 2 ώρες γλώσσα και 2 ώρες μαθηματικά την εβδομάδα σε μια σχολή επαγγελματικής κατάρτισης ή σε ένα ιδιωτικό ΙΕΚ.
Θα συνεχίσω να διεκδικώ το 12χρονο δωρεάν, δημόσιο σχολείο, μια μορφωτική διαδικασία που να συστοιχεί με τις δυνατότητες της εποχής, τη σταθερή και μόνιμη και αξιοπρεπή εργασία, τα δημόσια δωρεάν κοινωνικά αγαθά, αυτό που όλοι λέμε αξιοβίωτη ζωή.
Συνάδελφοι, αυτά ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Το ξέρω πως είμαι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Το ξέρω πως όλοι φοβόμαστε, σκεφτόμαστε, αμφιβάλλουμε. Το ξέρω πως πρέπει να έχουμε συμμάχους για τις πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες. Το ξέρω πως πρέπει να πάρουμε γονείς και μαθητές με το μέρος μας, πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα «παπαγαλάκια» των Μ.Μ.Ε. που τρίβουν τα χέρια τους γιατί τους δίνουμε υλικό για να σπιλώσουν ακόμα ένα κλάδο εργαζομένων. Το ξέρω πως τα «μα» είναι περισσότερα από τις βεβαιότητες.
Όμως ξέρω, προπάντων, πως είναι μεγάλη υπόθεση να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να μας θεωρεί ηλίθιους, να μας θεωρεί σκυφτούς υποτακτικούς που θα υλοποιήσουμε τα σχέδια κυβέρνησης, ΔΝΤ, κεφαλαίου να γίνει η χώρα μας μια χώρα της ειδικής οικονομικής ζώνης με φτωχούς και αναξιοπρεπείς ανθρώπους με λιγοστή ελευθερία, δικαιοσύνη και δημοκρατία.
ΚΟΤΣΙΦΑΚΗ ΣΙΤΣΑ
ΠΕ2
ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
ΧΑΝΙΑ, 5/9/2013
*Ομιλία της κ. Σίτσα Κοτσιφάκη ΠΕ02 στη γενική Συέλευση της ΕΛΜΕ Χανίων την Πέμπτη 5/9/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου