Ενώ μέχρι την χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας θεωρούσαμε ότι βαδίζαμε σε στέρεο έδαφος, ξαφνικά νοιώσαμε τα πόδια μας να βουλιάζουν στο νερό. Καταλάβαμε τότε ότι οι, έως εκείνη τη μέρα, πολιτικές που εφαρμόστηκαν μόνο στέρεες δεν ήταν. Αντίθετα το πολιτικό έδαφος δεν ήταν παρά μια προέκταση της θάλασσας και πλέον πλησίαζε η ώρα της παλίρροιας.
Παρόλα αυτά δεν πανικοβληθήκαμε. Αρχίσαμε να κουνάμε το κεφάλι μας δεξιά και αριστερά με την ελπίδα να βρούμε καμιά βάρκα. Και όσο ψάχναμε, ελπίζοντας ότι θα τη βρούμε, δεν το κουνούσαμε από τη θέση μας. Περιμέναμε πρώτα να κουνηθεί η γη η ίδια.
Τελικά όταν το πήραμε απόφαση ότι βάρκα δεν υπήρχε πουθενά, παραιτηθήκαμε και από αυτή την ελπίδα και αρχίσαμε να ελπίζουμε ότι η στάθμη του νερού δεν θα ανέβαινε και άλλο. Θα σταμάταγε με κάποιο μαγικό τρόπο.
Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα. Περιμένουμε τον μάγο να λύσει το πρόβλημα.
Μονάχα όταν το νερό θα φτάσει στο σαγόνι μας θα πάψουμε να ελπίζουμε και θα αρχίσουμε να κολυμπάμε. Μόνο τότε θα καταλάβουμε πως η βάρκα ήμαστε εμείς οι ίδιοι. Αρκεί να ξέρουμε να κολυμπάμε.
Την Δευτέρα οι εκπαιδευτικοί της χώρας ξεκινάνε απεργία διαρκείας. Για όλους μας το νερό έχει φτάσει στο σαγόνι. Απλώς αυτοί το κατάλαβαν. Το ζητούμενο είναι αν ξέρουν να κολυμπάνε. Ή αν θυμούνται ακόμα να κολυμπάνε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου