Λέγεται από πολλές πλευρές και δεν απέχει από την πραγματικότητα: Η αντίσταση στην πολιτική των Μνημονίων δεν είναι αντίστοιχη με τη σκληρότητα των μέτρων. Επίσης, δεν είναι αντίστοιχη με τις επιθυμίες μας, είτε το ομολογούμε είτε όχι. Διότι όταν ένας λαός καταστρέφεται, μια χώρα ρημάζεται, μια νεολαία ακυρώνεται και ένα μέλλον μαυρίζει, τότε περιμένει κανείς την παλλαϊκή αντίσταση, αν όχι και ανατροπή, που ποθεί κάθε εξεγερμένη ψυχή.
Υπάρχει φυσικά και το μισογεμάτο ποτήρι: Υπήρξαν μεγάλες απεργίες και διαδηλώσεις, μετωπικές συγκρούσεις, πρωτόγνωρα κινήματα, όπως των αγανακτισμένων, ανατράπηκαν κυβερνήσεις, σβήστηκαν από τον χάρτη κόμματα, ξεπήδησαν νέοι πολιτικοί συσχετισμοί. Γεννήθηκε ένας νέος ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικεί την εξουσία, πράγμα που μπορεί να αλλάξει όλα τα δεδομένα. Ωστόσο και παρ' όλα αυτά, τα Μνημόνια έχουν περάσει, τα σκληρά μέτρα έχουν περάσει και η καταστροφή συνεχίζεται. Με αντιστάσεις, αλλά συνεχίζεται.
Καθώς τα μέτωπα είναι πια απολύτως συγκεκριμένα, η διαπίστωση αυτή έχει τις επιπτώσεις της. Οι δανειστές και οι εκπρόσωποί τους στηρίζονται στην υπόθεση ότι η ελληνική κοινωνία αντέχει, παραμυθιάζεται, χειραγωγείται και άρα μπορούν να μην την υπολογίζουν και πολύ στη σκληρή τους αριθμητική. Ο Ντράγκι δεν διστάζει να μας απειλεί με νέο Μνημόνιο, οι Γερμανοί δεν διστάζουν να μας κάνουν κλοτσοσκούφι των εκλογών τους, και όλοι μαζί δεν διστάζουν να συγχαίρουν κατά καιρούς τους Έλληνες - κουράγιο για το κουράγιο τους.

Κάνουν εγκληματικό λάθος όλοι τους. Δεν υπολογίζουν, ή θεωρούν σύμμαχό τους τη βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας: Την απόγνωση, την αίσθηση του αδιεξόδου. Το οξυγόνο της δημοκρατίας λιγοστεύει επικίνδυνα με κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και εκβιασμένες πλειοψηφίες. Οι κοινωνικοί αγώνες σκοντάφτουν σε τείχος ωμότητας. Η ωμότητα υμνείται ως πολιτική γενναιότητα. Τα κεφάλια νεόπτωχων και απολυμένων κρεμιούνται στους φανοστάτες των ΜΜΕ. Η απόγνωση γίνεται καθημερινότητα.
Είναι άπληστοι όμως και ανιστόρητοι. Η παραγνώριση και, πολύ περισσότερο, η καλλιέργεια μιας τέτοιας κατάστασης οδήγησαν συχνά όχι σε παντεσπάνι, αλλά σε λαιμητόμους. Και θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί οι αυτουργοί του γύψου στις φιγούρες τους για πλεονάσματα και επιτυχίες. Και να εύχονται οι σώφρονες, αν υπάρχουν τέτοιοι, να βρει διέξοδο η συσσωρευμένη απόγνωση σε ένα κίνημα αντίστασης και ανατροπής αντίστοιχο με τις ανάγκες των ανθρώπων και της χώρας. Διαφορετικά, ουαί τοις ηττημένοις...