του Θωμα Τσαλαπατη...
‘’Υπομονή. Θα πήξει το δάκρυ, θα γίνει νησί.’’
Ε.Χ. Γονατάς, Ανασκαφή
Το καλοκαίρι στάζει ρετσίνι απ’ την πληγή στην πληγή σου, σκεπάζει και επουλώνει. Μα φέτος η κρούστα σπάει πριν απλωθεί και η πληγή δεν κλείνει. Φέτος όλα στέκουν απότομα στον χρόνο και όλος ο Σεπτέμβρης (που δεν είχε φτάσει ακόμα) σπρώχνει τον Αύγουστο έξω από το σώμα. Πόσο λίγη η ξεκούραση φέτος, πόσο λίγη η διακοπή.
Στο νησί δεν έχει ειδήσεις. Σήμα πουθενά για κινητά και οι Κυριακάτικες εφημερίδες στο χωριό φτάνουν Τετάρτη. Ακόμα και τον 15Αύγουστο οι ευχές εξάγονται αγκομαχώντας, σ’ έναν ουρανό άδειο από αποστολές. Καλύτερα ίσως, είναι κι αυτό μια διακοπή. Αρκετά επικοινωνήσαμε για φέτος. Τόσους μήνες ανάμεσα σε ringtones, ενημερώσεις καταστάσεων, κοινοποιήσεις, όντα επικοινωνιακά υπό το βλέμμα των άλλων, σπαταλώντας τον εαυτό στις οθόνες. Αυτό κι αν είναι διακοπή…
Σε όποια ερημιά, τα τζιτζίκια γεμίζουν τον αέρα, σου υπενθυμίζουν καλοκαίρι. Τα τζιτζίκια που πάντα σταματούν όλα μαζί, διακόπτουν το ξέχασμα σου και σε τρομάζουν διακριτικά (ποιόν χρόνο μετρά ο ρυθμός τους;). Τα νέα σε διακόπτουνε κι αυτά, ενώ προσπαθείς να ξεσυνηθίσεις, να ψηλαφίσεις μια νέα, πρόχειρη γλώσσα, έναν νέο χρόνο. Τα νέα που ξεκινούν όλα μαζί, και εισβάλουν επιτακτικά.
Σε κάποια ταβέρνα, ένας φίλος πιάνει –απρόσμενη υπερβολή- σύνδεση ιντερνετική στο κινητό του. Περνά τα μέιλ πριν χαθεί ξανά το σήμα:
-Σκοτώθηκε ένα παιδί. 19 χρονών. Σ’ ένα τρόλεϊ. Κάπου στην Αθήνα, κάπου στα Δυτικά.
Η πραγματικότητα σ αρπάζει απ’ τον γιακά. Τον γιακά της μπλούζας που εδώ και ώρες έχεις παρατημένη στην άμμο. Και συ την φοράς και αρχίζει την τροχιά κατά μήκος της παραλίας. Σκέφτεσαι ποιος φταίει. Σκέφτεσαι πόσες φορές μπήκες χωρίς εισιτήριο σε τρόλεϊ, ηλεκτρικούς και λεωφορεία. Προσπαθείς να θυμηθείς, να υπολογίσεις πόσο έχει φτάσει το πρόστιμο (το μόνο που μπορείς να θυμηθείς είναι το πρόστιμο για το ελεύθερο κάμπινγκ, 300 ευρώ το πήγαν φέτος οι κρετίνοι. Καταλαβαίνεις πως αφαιρήσε και ντρέπεσαι γι αυτό). Θυμάσαι όλες τις φορές που σε έπιασαν οι ελεγκτές, την στάση τους απέναντί σου, όλο τον υπαλληλικό τους ζήλο για την τιμωρία σου. Η ερώτηση έρχεται και ξανάρχεται: Ποιος φταίει; Ο ελεγκτής; Οι ελεγκτές; Το υπουργείο; Η κρίση; Η απομάκρυνσή σου από την καθημερινότητά, τώρα γίνεται απομόνωση. Δεν έχεις στοιχεία, δεν έχεις γνώμες (με εξαίρεση τους φίλους γύρω) μόνο θυμό και θλίψη. Κάθε βέβαιο συμπέρασμα απλά επιβεβαιώνει την αφετηρία απ την οποία προήλθε: τον θυμό και τη θλίψη για έναν παράλογο θάνατο, τον θυμό και την θλίψη για όλο το παράλογο των ημερών που μας περιβάλλουν και για τους κατασκευαστές τους. Και ανάμεσα σε βεβαιότητες κι αβεβαιότητες, θυμάσαι το άγριο δάκρυ του Ντύλαν Τόμας σ’ ένα θρηνητικό του ποίημα για όσους φεύγουν ‘’με οργή, με λύσσα για τον θάνατο του φωτός’’.
- Η Λένα Διβάνη έγραψε μια μισάνθρωπη καφρίλα στο twitter, για τον θάνατο του παιδιού. Το μισό διαδίκτυο της εύχεται χμμμ… όχι και πολύ χαρούμενα πράγματα. Κάποιοι ήρθαν χωρίς επιχειρήματα να την υποστηρίξουν. Έγραψε και ένα κείμενο που τα κάνει ακόμα χειρότερα. Σφαγή γίνεται.
Κι έτσι το tweeter πνίγει όλα τα τιτιβίσματα τριγύρω, η πληροφορία γίνεται πάλι θόρυβος συμπαγής και μείς μένουμε στην ταβέρνα να κοιτάζουμε βουβά τις μπουρμπουλήθρες του ήλιου που βουλιάζει στη θάλασσα.
- Βρέθηκε λέει μια φωτογραφία του Σταυρίδη (του ΤΑΙΠΕΔ ντε, αυτού που έχει λέει μαύρη ζώνη στις αποκρατικοποιήσεις) στο αεροσκάφος του Δημήτρη Μελισσανίδη, λίγες ώρες μετά τις υπογραφές για τη μεταβίβαση του ποσοστού του Δημοσίου στον ΟΠΑΠ. Πάρε ύφος ο λεβεντονιός δίπλα στην αεροσυνοδό… να δες τη φωτό.
- Ο Σμαραγδής απήγγειλε μια αηδιαστική μαντινάδα νηπιακής στιχοπλοκίας για τον Σαμαρά (ο οποίος έλεγε κάτι ασυναρτησίες για τον Καζαντζάκη) γεμίζοντας σάλια ολόκληρη την Πύλο… να δες το βίντεο.
-Άκου τι έγραψε πάλι η μέγιστη Σώτη! … Δες… Δες
Και έτσι αρχίζει η επιστροφή σου προς την Αθήνα, εκεί που τα νέα σου επιτίθενται πριν καν συμβούν. Ήδη στο κατάστρωμα του πλοίου, κόβουν βόλτες αυτοί που ηλίθια θα σου πουν: -Καλό Χειμώνα! Και όταν κάνεις λίγο να διαμαρτυρηθείς, λίγο να παρατηρήσεις πως Αύγουστος είναι ακόμη, αυτοί θα κουνήσουν συγκαταβατικά το κεφάλι της ατέρμονης σοφίας τους, σημειώνοντας ακόμα πιο ηλίθια: - Αααααχ, τέρμα τα ψέματα!
Όσο και αν απομακρύνθηκες η απόσταση δεν σε μονώνει από πραγματικότητα, τουλάχιστο όχι πια. Η πραγματικότητα θα σε περιμένει ολόκληρη, σωρευτική και συμπυκνωμένη στο λιμάνι που φτάνεις, ανεμίζοντας μαντήλι αποχαιρετισμού για ό, τι φέτος δεν κατάφερες να συναντήσεις. Ενώ ο Σεπτέμβρης εξόρισε πια τον Αύγουστο, μακριά από το σώμα…
(Στην Εφημερίδα των Συντακτών)
‘’Υπομονή. Θα πήξει το δάκρυ, θα γίνει νησί.’’
Ε.Χ. Γονατάς, Ανασκαφή
Το καλοκαίρι στάζει ρετσίνι απ’ την πληγή στην πληγή σου, σκεπάζει και επουλώνει. Μα φέτος η κρούστα σπάει πριν απλωθεί και η πληγή δεν κλείνει. Φέτος όλα στέκουν απότομα στον χρόνο και όλος ο Σεπτέμβρης (που δεν είχε φτάσει ακόμα) σπρώχνει τον Αύγουστο έξω από το σώμα. Πόσο λίγη η ξεκούραση φέτος, πόσο λίγη η διακοπή.
Στο νησί δεν έχει ειδήσεις. Σήμα πουθενά για κινητά και οι Κυριακάτικες εφημερίδες στο χωριό φτάνουν Τετάρτη. Ακόμα και τον 15Αύγουστο οι ευχές εξάγονται αγκομαχώντας, σ’ έναν ουρανό άδειο από αποστολές. Καλύτερα ίσως, είναι κι αυτό μια διακοπή. Αρκετά επικοινωνήσαμε για φέτος. Τόσους μήνες ανάμεσα σε ringtones, ενημερώσεις καταστάσεων, κοινοποιήσεις, όντα επικοινωνιακά υπό το βλέμμα των άλλων, σπαταλώντας τον εαυτό στις οθόνες. Αυτό κι αν είναι διακοπή…
Σε όποια ερημιά, τα τζιτζίκια γεμίζουν τον αέρα, σου υπενθυμίζουν καλοκαίρι. Τα τζιτζίκια που πάντα σταματούν όλα μαζί, διακόπτουν το ξέχασμα σου και σε τρομάζουν διακριτικά (ποιόν χρόνο μετρά ο ρυθμός τους;). Τα νέα σε διακόπτουνε κι αυτά, ενώ προσπαθείς να ξεσυνηθίσεις, να ψηλαφίσεις μια νέα, πρόχειρη γλώσσα, έναν νέο χρόνο. Τα νέα που ξεκινούν όλα μαζί, και εισβάλουν επιτακτικά.
Σε κάποια ταβέρνα, ένας φίλος πιάνει –απρόσμενη υπερβολή- σύνδεση ιντερνετική στο κινητό του. Περνά τα μέιλ πριν χαθεί ξανά το σήμα:
-Σκοτώθηκε ένα παιδί. 19 χρονών. Σ’ ένα τρόλεϊ. Κάπου στην Αθήνα, κάπου στα Δυτικά.
Η πραγματικότητα σ αρπάζει απ’ τον γιακά. Τον γιακά της μπλούζας που εδώ και ώρες έχεις παρατημένη στην άμμο. Και συ την φοράς και αρχίζει την τροχιά κατά μήκος της παραλίας. Σκέφτεσαι ποιος φταίει. Σκέφτεσαι πόσες φορές μπήκες χωρίς εισιτήριο σε τρόλεϊ, ηλεκτρικούς και λεωφορεία. Προσπαθείς να θυμηθείς, να υπολογίσεις πόσο έχει φτάσει το πρόστιμο (το μόνο που μπορείς να θυμηθείς είναι το πρόστιμο για το ελεύθερο κάμπινγκ, 300 ευρώ το πήγαν φέτος οι κρετίνοι. Καταλαβαίνεις πως αφαιρήσε και ντρέπεσαι γι αυτό). Θυμάσαι όλες τις φορές που σε έπιασαν οι ελεγκτές, την στάση τους απέναντί σου, όλο τον υπαλληλικό τους ζήλο για την τιμωρία σου. Η ερώτηση έρχεται και ξανάρχεται: Ποιος φταίει; Ο ελεγκτής; Οι ελεγκτές; Το υπουργείο; Η κρίση; Η απομάκρυνσή σου από την καθημερινότητά, τώρα γίνεται απομόνωση. Δεν έχεις στοιχεία, δεν έχεις γνώμες (με εξαίρεση τους φίλους γύρω) μόνο θυμό και θλίψη. Κάθε βέβαιο συμπέρασμα απλά επιβεβαιώνει την αφετηρία απ την οποία προήλθε: τον θυμό και τη θλίψη για έναν παράλογο θάνατο, τον θυμό και την θλίψη για όλο το παράλογο των ημερών που μας περιβάλλουν και για τους κατασκευαστές τους. Και ανάμεσα σε βεβαιότητες κι αβεβαιότητες, θυμάσαι το άγριο δάκρυ του Ντύλαν Τόμας σ’ ένα θρηνητικό του ποίημα για όσους φεύγουν ‘’με οργή, με λύσσα για τον θάνατο του φωτός’’.
- Η Λένα Διβάνη έγραψε μια μισάνθρωπη καφρίλα στο twitter, για τον θάνατο του παιδιού. Το μισό διαδίκτυο της εύχεται χμμμ… όχι και πολύ χαρούμενα πράγματα. Κάποιοι ήρθαν χωρίς επιχειρήματα να την υποστηρίξουν. Έγραψε και ένα κείμενο που τα κάνει ακόμα χειρότερα. Σφαγή γίνεται.
Κι έτσι το tweeter πνίγει όλα τα τιτιβίσματα τριγύρω, η πληροφορία γίνεται πάλι θόρυβος συμπαγής και μείς μένουμε στην ταβέρνα να κοιτάζουμε βουβά τις μπουρμπουλήθρες του ήλιου που βουλιάζει στη θάλασσα.
- Βρέθηκε λέει μια φωτογραφία του Σταυρίδη (του ΤΑΙΠΕΔ ντε, αυτού που έχει λέει μαύρη ζώνη στις αποκρατικοποιήσεις) στο αεροσκάφος του Δημήτρη Μελισσανίδη, λίγες ώρες μετά τις υπογραφές για τη μεταβίβαση του ποσοστού του Δημοσίου στον ΟΠΑΠ. Πάρε ύφος ο λεβεντονιός δίπλα στην αεροσυνοδό… να δες τη φωτό.
- Ο Σμαραγδής απήγγειλε μια αηδιαστική μαντινάδα νηπιακής στιχοπλοκίας για τον Σαμαρά (ο οποίος έλεγε κάτι ασυναρτησίες για τον Καζαντζάκη) γεμίζοντας σάλια ολόκληρη την Πύλο… να δες το βίντεο.
-Άκου τι έγραψε πάλι η μέγιστη Σώτη! … Δες… Δες
Και έτσι αρχίζει η επιστροφή σου προς την Αθήνα, εκεί που τα νέα σου επιτίθενται πριν καν συμβούν. Ήδη στο κατάστρωμα του πλοίου, κόβουν βόλτες αυτοί που ηλίθια θα σου πουν: -Καλό Χειμώνα! Και όταν κάνεις λίγο να διαμαρτυρηθείς, λίγο να παρατηρήσεις πως Αύγουστος είναι ακόμη, αυτοί θα κουνήσουν συγκαταβατικά το κεφάλι της ατέρμονης σοφίας τους, σημειώνοντας ακόμα πιο ηλίθια: - Αααααχ, τέρμα τα ψέματα!
Όσο και αν απομακρύνθηκες η απόσταση δεν σε μονώνει από πραγματικότητα, τουλάχιστο όχι πια. Η πραγματικότητα θα σε περιμένει ολόκληρη, σωρευτική και συμπυκνωμένη στο λιμάνι που φτάνεις, ανεμίζοντας μαντήλι αποχαιρετισμού για ό, τι φέτος δεν κατάφερες να συναντήσεις. Ενώ ο Σεπτέμβρης εξόρισε πια τον Αύγουστο, μακριά από το σώμα…
(Στην Εφημερίδα των Συντακτών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου