Κώστας Κρεμμύδας, απο την Εποχη...
αν φερ’ ειπείν αν η κακιά στιγμή ήταν / ένας αναπτήρας υγραερίου / και έπρεπε / να πας σ’ ένα περίπτερο / να τον γεμίσεις / και διαπίστωνες έντρομος / πως τα πελώρια / βυζιά της περιπτερούς συνέθλιβαν / το Ριζοσπάστη του περασμένου αιώνα / αλλάζοντάς σου τη γνώμη / για τονισπανικό εμφύλιο / θα άναβες, / και αν ναι
θα το μετάνιωνες;
(Κυριάκος Συφιλτζόγλου «Μισές αλήθειες»)
Τελικά τίποτε δεν έμεινε όρθιο, εκτός από την αθεράπευτη αισιοδοξία μας ως αριστερών. (Αν δεν μας αποδομήσουν κι αυτό το χάρισμα). Ακόμα κι οι αλήθειες μας μοιάζουν μισές και τυχαίες, για να επικαλεστώ τον Δραμινό Συφιλτζόγλου. Και στην καλύτερη, καλούμαστε ν’ απολογηθούμε που τολμάμε να τις τραυλίζουμε (αντί ν’ αποσιωπούμε). Όπως άλλωστε το απαιτεί, εδώ και χρόνια, η διασταλτική –ως χυλός και ως λάστιχο– πραγματικότητα που επιβάλει κανόνες, ηθική συμπεριφορά, νόμους κι αξίες. (Ακόμα και τροϊκανό λεξιλόγιο).
Μικρή σημασία έχει αν οι δυο εκλεκτικοί τού αρχηγού-σύμβολο κατέληξαν ο ένας νεκρός στη διάρκεια εκδίκασης του σκανδάλου Κοσκωτά κι άλλος επίσης στη δικαιοσύνη για ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Τυχαίο αν το στενό περιβάλλον, του εκσυγχρονιστή που ακολούθησε, βαρύνεται με σειρά κατηγοριών για χρηματισμούς. Σύνηθες αν ο τρίτος στη σειρά ηγέτης άφησε τρύπα αδιευκρίνιστου ύψους πίσω του. Και βέβαια δεν εννοούσε αυτούς ο Καβάφης όταν έγραφε το γνωστό «Βλάπτουν και οι τρεις τη Συρία το ίδιο». Προνοητικός ως ποιητής και ακριβολόγος έβλεπε μπροστά από την εποχή του.
Άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει από υπεύθυνες κυβερνητικές θέσεις να διαχειρίζεται, ακόμα, τις τύχες του λαού. Που απ’ ό,τι φαίνεται δεν τον βλάπτουν. Τουναντίον τον εξυγιαίνουν –μέσω της ομοιοπαθητικής μεθόδου, αναζωογονούν τις δομές και επαναθεμελιώνουν την τρισδιάστατη πραγματικότητα της δημοκρατίας, όπως την οραματίστηκε ο θεμελιωτής του εγχώριου σοσιαλισμού υπό τους ήχους της Ρίτας Σακελαρίου. Γιατί δεν μπορεί να μένουμε καθηλωμένοι στη μονοδιάστατη λογική μας, δεν πρέπει να πάει ανεκμετάλλευτη τόση κινηματική πείρα. Είναι νομοτελειακό να συνεχίσουν να κυβερνούν. Είμαστε καταδικασμένοι να τους απολαύσουμε.
Στον αγώνα αυτόν δεν περισσεύει κανείς, όλοι έχουν θέση, ακόμα και ο Παναγόπουλος. Μπροστάρης στα δύσκολα. Ως άλλος Λένιν που ξεκίνησε στις 28 Μαρτίου 1917 από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Ζυρίχης για να φτάσει τη νύχτα της 3ης Απριλίου στον σιδηροδρομικό σταθμό "Φινλανδία" του Πετρογκράντ, όπου από την οροφή θωρακισμένου οχήματος απευθύνθηκε στο έξαλλο από ενθουσιασμό συγκεντρωμένο πλήθος, έτσι κι ο Γιάννης με τις αμαξοστοιχίες από τον Σταθμό Λαρίσης κατέκτησε τον Λευκό Πύργο κι έτριξε τα δόντια στο κυβερνητικό έργο και στον Πρωτόπαπα που το παρακολουθεί.
Μέλλεται να ζήσουμε κοσμογονικές αλλαγές, αν εν τω μεταξύ δεν μας επιτεθεί, για ανθρωπιστικούς λόγους, ο Ομπάμα, τώρα που ζορίζεται με τη Συρία. Μην πάνε χαμένες και τόσες προετοιμασίες στα αεροπλανοφόρα και στην Καλαμάτα. Άλλωστε, λιγότερα χημικά και νευροπαραλητικά αέρια έχουμε φάει εμείς; Και δεν εννοώ μονάχα στο Σύνταγμα. Στους ψεκασμούς αναφέρομαι που όλοι τους συζητάμε κι όλοι τους βλέπουμε. Μέχρι και το τραγουδάκι της αεροπορίας άλλαξε: Αεροπόρος θα γινώ όλους να σας ψεκάζω/ να ’μαι ψηλά στον ουρανό τα σύννεφα να σπάζω/ κι αν δεν αρκούν τα φάρμακα που έχω στοιβαγμένα/ θα σας πετάξω αδέρφια μου ακόμα και ληγμένα. Πρόκειται για τα «περασμένης διατηρησιμότητας»! –όχι ληγμένα– τρόφιμα (το λεξιλόγιο που λέγαμε), που κατά τους «Κανόνες Διακίνησης και Εμπορίας Προϊόντων και Παροχής Υπηρεσιών» (ΔΙ.Ε.Π.Π.Υ.), μετεξέλιξη του Αγορανομικού Κώδικα, διατίθενται ήδη στην Αγορά με στόχο να επιτύχουν εκεί όπου απέτυχαν οι ψεκασμοί. Κι αν ήμασταν μέχρι σήμερα τόσο μαλθακοί με τα ραντίσματα φανταστείτε τι έχει να γίνει με τα ληγμένα.
Τελικά η τετριμμένη στην πολυσημία της φράση "Ευχή και κατάρα σου δίνω" απηχεί μιαν αλήθεια που οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψη μας ακόμα και στις πολιτικές αναλύσεις. Μη ξεχνάτε την ιστορική φράση του Μητσοτάκη στον Σαμαρά, για την πρωθυπουργία: –Αντώνη, την Ελλάδα και τα μάτια σου, με όποια συνέπεια είχε η νουθεσία στην όραση του Αντώνη και το μέλλον της χώρας, όπως τουλάχιστον ομολογούν τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών για την ανεξέλεγκτη άνοδο του χρέους στα 321 δισ. Βέβαια, αν σκεφτούμε ότι ο επίτιμος αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα ανθρώπου-αλεξικέραυνο στις κατάρες –άλλως θα 'χε προ πολλού ανατιναχτεί σαν το Αρκάδι (για να υποχρεώσει τη Ρεπούση σε αναψηλάφηση και αυτής της ιστορικής περιόδου), τότε μπορούμε να ελπίσουμε ότι και η Ελλάς θα επιζήσει του ορυμαγδού ευχών και φροντίδας εκ μέρους των Ευρωπαίων.
Μια και ο λόγος περί Ρεπούση μπαίνω στον πειρασμό να διατυπώσω κάποιες σκέψεις συμβάλλοντας στον προβληματισμό για την επαναπροσέγγιση της ιστορίας με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια. Πιστεύω, λοιπόν, πως ο μεν Αθανάσιος Διάκος δεν σουβλίστηκε τελικά, αλλά τον έβαλαν στο φούρνο με πατάτες, ότι ο Σαμουήλ δεν ανατινάχτηκε στο Κούγκι, αλλά διέφυγε στην Αμερική «ξεκοκαλίζοντας τα γρόσια της προδοσίας του», και πως ο Μυριβήλης θαμπωμένος από το φυσικό σαντρέ της Αλίκης Βουγιουκλάκη ξέγραψε μεμιάς το παλιομοδίτικο «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια», και υιοθέτησε για το μυθιστόρημά του το αισθαντικό «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά», εμπνέοντας ακόμα και τον Φίνο.
Δεν ψάχνω άλλοθι στα ληγμένα για όσα γράφω. Βέβαια με τις ίδιες μαλακίες (που εγώ εξαγριώνω τους μόνιμους παραθεριστές) κάποιοι άλλοι διαπρέπουν ως πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, ακόμα και πολιτικοί. Αδικία; Απουσία κατάλληλων ελιγμών; Ανικανότητα;
Όπως και να ’χει πάντως ταιριάζει γάντι η περίφημη φράση της ατυχησάσης Μήτση Κωνσταντάρα προς τον κ. Πετροχείλο: «Άτιμη κοινωνία, άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις στα τάρταρα»…
mandragoras_magazine@yahoo.gr
αν φερ’ ειπείν αν η κακιά στιγμή ήταν / ένας αναπτήρας υγραερίου / και έπρεπε / να πας σ’ ένα περίπτερο / να τον γεμίσεις / και διαπίστωνες έντρομος / πως τα πελώρια / βυζιά της περιπτερούς συνέθλιβαν / το Ριζοσπάστη του περασμένου αιώνα / αλλάζοντάς σου τη γνώμη / για τονισπανικό εμφύλιο / θα άναβες, / και αν ναι
θα το μετάνιωνες;
(Κυριάκος Συφιλτζόγλου «Μισές αλήθειες»)
Τελικά τίποτε δεν έμεινε όρθιο, εκτός από την αθεράπευτη αισιοδοξία μας ως αριστερών. (Αν δεν μας αποδομήσουν κι αυτό το χάρισμα). Ακόμα κι οι αλήθειες μας μοιάζουν μισές και τυχαίες, για να επικαλεστώ τον Δραμινό Συφιλτζόγλου. Και στην καλύτερη, καλούμαστε ν’ απολογηθούμε που τολμάμε να τις τραυλίζουμε (αντί ν’ αποσιωπούμε). Όπως άλλωστε το απαιτεί, εδώ και χρόνια, η διασταλτική –ως χυλός και ως λάστιχο– πραγματικότητα που επιβάλει κανόνες, ηθική συμπεριφορά, νόμους κι αξίες. (Ακόμα και τροϊκανό λεξιλόγιο).
Μικρή σημασία έχει αν οι δυο εκλεκτικοί τού αρχηγού-σύμβολο κατέληξαν ο ένας νεκρός στη διάρκεια εκδίκασης του σκανδάλου Κοσκωτά κι άλλος επίσης στη δικαιοσύνη για ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Τυχαίο αν το στενό περιβάλλον, του εκσυγχρονιστή που ακολούθησε, βαρύνεται με σειρά κατηγοριών για χρηματισμούς. Σύνηθες αν ο τρίτος στη σειρά ηγέτης άφησε τρύπα αδιευκρίνιστου ύψους πίσω του. Και βέβαια δεν εννοούσε αυτούς ο Καβάφης όταν έγραφε το γνωστό «Βλάπτουν και οι τρεις τη Συρία το ίδιο». Προνοητικός ως ποιητής και ακριβολόγος έβλεπε μπροστά από την εποχή του.
Άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει από υπεύθυνες κυβερνητικές θέσεις να διαχειρίζεται, ακόμα, τις τύχες του λαού. Που απ’ ό,τι φαίνεται δεν τον βλάπτουν. Τουναντίον τον εξυγιαίνουν –μέσω της ομοιοπαθητικής μεθόδου, αναζωογονούν τις δομές και επαναθεμελιώνουν την τρισδιάστατη πραγματικότητα της δημοκρατίας, όπως την οραματίστηκε ο θεμελιωτής του εγχώριου σοσιαλισμού υπό τους ήχους της Ρίτας Σακελαρίου. Γιατί δεν μπορεί να μένουμε καθηλωμένοι στη μονοδιάστατη λογική μας, δεν πρέπει να πάει ανεκμετάλλευτη τόση κινηματική πείρα. Είναι νομοτελειακό να συνεχίσουν να κυβερνούν. Είμαστε καταδικασμένοι να τους απολαύσουμε.
Στον αγώνα αυτόν δεν περισσεύει κανείς, όλοι έχουν θέση, ακόμα και ο Παναγόπουλος. Μπροστάρης στα δύσκολα. Ως άλλος Λένιν που ξεκίνησε στις 28 Μαρτίου 1917 από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Ζυρίχης για να φτάσει τη νύχτα της 3ης Απριλίου στον σιδηροδρομικό σταθμό "Φινλανδία" του Πετρογκράντ, όπου από την οροφή θωρακισμένου οχήματος απευθύνθηκε στο έξαλλο από ενθουσιασμό συγκεντρωμένο πλήθος, έτσι κι ο Γιάννης με τις αμαξοστοιχίες από τον Σταθμό Λαρίσης κατέκτησε τον Λευκό Πύργο κι έτριξε τα δόντια στο κυβερνητικό έργο και στον Πρωτόπαπα που το παρακολουθεί.
Μέλλεται να ζήσουμε κοσμογονικές αλλαγές, αν εν τω μεταξύ δεν μας επιτεθεί, για ανθρωπιστικούς λόγους, ο Ομπάμα, τώρα που ζορίζεται με τη Συρία. Μην πάνε χαμένες και τόσες προετοιμασίες στα αεροπλανοφόρα και στην Καλαμάτα. Άλλωστε, λιγότερα χημικά και νευροπαραλητικά αέρια έχουμε φάει εμείς; Και δεν εννοώ μονάχα στο Σύνταγμα. Στους ψεκασμούς αναφέρομαι που όλοι τους συζητάμε κι όλοι τους βλέπουμε. Μέχρι και το τραγουδάκι της αεροπορίας άλλαξε: Αεροπόρος θα γινώ όλους να σας ψεκάζω/ να ’μαι ψηλά στον ουρανό τα σύννεφα να σπάζω/ κι αν δεν αρκούν τα φάρμακα που έχω στοιβαγμένα/ θα σας πετάξω αδέρφια μου ακόμα και ληγμένα. Πρόκειται για τα «περασμένης διατηρησιμότητας»! –όχι ληγμένα– τρόφιμα (το λεξιλόγιο που λέγαμε), που κατά τους «Κανόνες Διακίνησης και Εμπορίας Προϊόντων και Παροχής Υπηρεσιών» (ΔΙ.Ε.Π.Π.Υ.), μετεξέλιξη του Αγορανομικού Κώδικα, διατίθενται ήδη στην Αγορά με στόχο να επιτύχουν εκεί όπου απέτυχαν οι ψεκασμοί. Κι αν ήμασταν μέχρι σήμερα τόσο μαλθακοί με τα ραντίσματα φανταστείτε τι έχει να γίνει με τα ληγμένα.
Τελικά η τετριμμένη στην πολυσημία της φράση "Ευχή και κατάρα σου δίνω" απηχεί μιαν αλήθεια που οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψη μας ακόμα και στις πολιτικές αναλύσεις. Μη ξεχνάτε την ιστορική φράση του Μητσοτάκη στον Σαμαρά, για την πρωθυπουργία: –Αντώνη, την Ελλάδα και τα μάτια σου, με όποια συνέπεια είχε η νουθεσία στην όραση του Αντώνη και το μέλλον της χώρας, όπως τουλάχιστον ομολογούν τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών για την ανεξέλεγκτη άνοδο του χρέους στα 321 δισ. Βέβαια, αν σκεφτούμε ότι ο επίτιμος αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα ανθρώπου-αλεξικέραυνο στις κατάρες –άλλως θα 'χε προ πολλού ανατιναχτεί σαν το Αρκάδι (για να υποχρεώσει τη Ρεπούση σε αναψηλάφηση και αυτής της ιστορικής περιόδου), τότε μπορούμε να ελπίσουμε ότι και η Ελλάς θα επιζήσει του ορυμαγδού ευχών και φροντίδας εκ μέρους των Ευρωπαίων.
Μια και ο λόγος περί Ρεπούση μπαίνω στον πειρασμό να διατυπώσω κάποιες σκέψεις συμβάλλοντας στον προβληματισμό για την επαναπροσέγγιση της ιστορίας με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια. Πιστεύω, λοιπόν, πως ο μεν Αθανάσιος Διάκος δεν σουβλίστηκε τελικά, αλλά τον έβαλαν στο φούρνο με πατάτες, ότι ο Σαμουήλ δεν ανατινάχτηκε στο Κούγκι, αλλά διέφυγε στην Αμερική «ξεκοκαλίζοντας τα γρόσια της προδοσίας του», και πως ο Μυριβήλης θαμπωμένος από το φυσικό σαντρέ της Αλίκης Βουγιουκλάκη ξέγραψε μεμιάς το παλιομοδίτικο «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια», και υιοθέτησε για το μυθιστόρημά του το αισθαντικό «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά», εμπνέοντας ακόμα και τον Φίνο.
Δεν ψάχνω άλλοθι στα ληγμένα για όσα γράφω. Βέβαια με τις ίδιες μαλακίες (που εγώ εξαγριώνω τους μόνιμους παραθεριστές) κάποιοι άλλοι διαπρέπουν ως πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, ακόμα και πολιτικοί. Αδικία; Απουσία κατάλληλων ελιγμών; Ανικανότητα;
Όπως και να ’χει πάντως ταιριάζει γάντι η περίφημη φράση της ατυχησάσης Μήτση Κωνσταντάρα προς τον κ. Πετροχείλο: «Άτιμη κοινωνία, άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις στα τάρταρα»…
mandragoras_magazine@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου