Sotosblog...
Δεν έχω χάσει ευκαιρία να αναδεικνύω μέσα από αυτό το μπλογκ την παροιμιώδη ανικανότητα όλων όσοι απαρτίζουν τον εσμό, που κρατά στα χέρια του τις τύχες της χώρας. Νομίζω όμως ότι δεν έχω παράλληλα καταστήσει όσο σαφές θα όφειλα το πόσο ικανούς τους θεωρώ στο να επιβιώνουν.
Αισθάνομαι άσχημα που δεν το έχω κάνει, διότι δεν γνωρίζω να υπάρχει ιστορικό ανάλογο με το δικό τους. Κάθε παρόμοιο παράδειγμα από την Ιστορία υπολείπεται· κάθε ιστορικό προηγούμενο μπροστά τους ωχριά· μήπως κάθε σύγκριση μαζί τους είναι και άτοπη.
Η φωτογραφία τους απειλεί να γίνει εξώφυλλο στα Άπαντα του Δαρβίνου. Ποιου Δαρβίνου… Όταν θα έλθει η ώρα, θα έχουν ειδικό δωμάτιο στην κόλαση – προνομιούχοι μέχρι κι εκεί, στην εσχατιά της μεταφυσικής· φυλαγμένοι από ανάξιές τους συναναστροφές, μακριά από κατώτερους του επιπέδου τους ηγεμόνες, ανιστόρητους αλαζόνες που προκάλεσαν την απρονοησία, και κατήντησαν να αντικρύσουν για τελευταία εικόνα του μάταιου κόσμου να σβήνει ο ουρανός ψηλά και γύρω τους όλο κι όλο το εσωτερικό τοίχωμα από ένα πλεκτό καλάθι, περιέργως για τα μάτια τους χωρίς το σώμα τους μέσα… Τι κοινό, λοιπόν, μπορούν να έχουν οι δικοί μας με τέτοιους αξιολύπητους παρακατιανούς; Καμία. Άρα, ιδιαίτερο δωμάτιο και στα Τάρταρα. Τέτοια δεινότητα!
Απόδειξη αυτής η απλή παρατήρηση ότι μολονότι κατέστρεψαν μια χώρα, ανέλαβαν οι ίδιοι να τη σώσουν, και αφού την αποτελείωσαν, παραμένουν άθικτοι στη θέση τους· κι εξακολουθούν ατάραχοι το ολέθριο πέρασμά τους αυτοδιαφημιζόμενοι, κουνώντας μας το δάχτυλο. Το απόθεμα των μεθόδων τους θα φθονούσαν οι πιο δεξιοτέχνες της ζωής –αετονύχηδες ταχυδακτυλουργοί, ιδιοφυείς μάγοι, υποβλητικοί υπνωτιστές, και κάθε είδους χαρτοκλέφτες.
Τούτη τη φορά όμως, τούτη τη φορά… Τούτη τη φορά, το χαρτί που τραβούν από την τράπουλα είναι, πιστεύω, σε θέση να εντυπωσιάσει ακόμα και αυτούς τους ίδιους· να εκτοξεύσει τη φιλαυτία τους σε δυσθεώρητα ύψη· να κάνει η ταπείνωση το νάρκισσο να πνιγεί μέσα στη λίμνη, όπου καθρεφτίζεται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Να χορεύουν αυτοί μετά στις όχθες της σαν τους κορύβαντες.
Χαρτί τους δεν είναι τα ερασιτεχνικά και τα κοινότοπα: η δήθεν μείωση της ύφεσης, η δήθεν ανάσχεση της ανεργίας, το δήθεν πλεόνασμα ή οι εξωπραγματικές εξαγγελίες γύρω από αυτό. Ούτε καν η συμμαχία τους με τα πουλημένα συνδικάτα, η διαπλοκή, η αμπάριζα των Γερμανών, η αξιοποίηση των κοινωνικών φαινομένων της αμεριμνησίας, του φιλοτομαρισμού κ.τ.λ. κ.τ.λ. κ.τ.λ. Όχι· αυτά είναι για τα μετεξεταστέα σκολιαρόπαιδα.
Χαρτί τους τώρα είναι η διασπορά της συζήτησης για το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών. Αθώα δεν είναι σχετικώς η… περίεργη «διαρροή» που δημοσιεύθηκε ανήμερα των εγκαινίων της Δ.Ε.Θ. σε Μέσα του ΔΟΛ ότι πρόωρες εκλογές, λέει, συμφωνήθηκαν για τον Μάιο μεταξύ Σαμαρά και Βενιζέλου στην τελευταία τους συνάντηση. Ο Σαμαράς φυσικά την ίδια ώρα τις διαψεύδει, και μαζί με τον Βενιζέλο παριστάνουν ότι δεν άκουσαν –καμώματα δοκιμασμένης συνταγής, προτηγανισμένης.
Μα, το χαρτί των εκλογών δεν είναι καινούργιο, θα αντιτείνει κανείς· ξαναπαίχτηκε· πριν από ενάμιση χρόνο· κι έγιναν πολύ καίρια· και χρησιμοποιήθηκαν αυτές για να εκτονωθεί ο θυμός και η αντίδραση· όπως αποδείχθηκε, όχι με αμελητέα επιτυχία. Έχει, λοιπόν, ξαναπέσει στο τραπέζι το χαρτί αυτό.
Τόσο το εντυπωσιακότερο ως τέτοιο, απαντώ· αφού το ξαναχρησιμοποιούν. Αν και υπάρχει μια κρίσιμη διαφορά από την προηγούμενη φορά. Γι αυτό και δεν αναφέρομαι εδώ στις εκλογές καθαυτές. Άλλωστε πιστεύω ότι είναι επιβεβλημένες και τις επιζητώ. Όμως δεν μιλώ γι αυτές. Αναφέρομαι στη δ ι α σ π ο ρ ά τ η ς σ υ ζ ή τ η σ η ς για πρόωρες εκλογές. Και είναι άλλο πράγμα οι πρόωρες εκλογές, και άλλο μια οιωνεί ημιεπίσημη-ανεπίσημη, πλην όμως ρητή προεκλογική περίοδος προς αυτές, χωρίς όμως κανενός είδους δεσμευτική ημερομηνία. Ανά πάσα στιγμή θα μπορεί αυτή να μετατίθεται, κατά το δόγμα Βενιζέλου ότι «η κρίση έχει μετακινούμενο ορίζοντα»· ενώ θα λειτουργεί αφεαυτού της σαν αποτελεσματικότατο κοινωνικό κατασταλτικό, επί όσο αόριστο διάστημα μεσολαβήσει μέχρι να γίνουν –οψέποτε, όποτε… Και θα κεφαλαιοποιεί η αφηρημένη προοπτική τους πάνω στην αναβλητική φύση του ανθρώπου, τούτο πέραν των συστροφοειδών ανακλαστικών του συντηρητικότερου πληθυσμού της κοινωνίας.
Το πιο αξιοσημείωτο ωστόσο, το πιο κυνικό κι επικίνδυνο είναι ότι η ίδια αοριστία θα επιτρέπει, στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα, τη μακρά και ελεγχόμενη διαχείρισή τους από το καθεστώς, με το ενδεχόμενό τους να εμφανίζεται στο προσκήνιο ξεκάθαρα κι εκπεφρασμένα. Στην αρχή βέβαια πιο διστακτικά, αλλά προϊόντος του χρόνου όλο και ευκρινέστερα, ανάλογα με τις απαιτήσεις των περιστάσεων, ως συνδυαστική δυνατότητα καθώς θα πλησιάζουμε τις προγραμματισμένες Ευρωπαϊκές και Αυτοδιοικητικές. Σε κάθε περίπτωση, «μακρά κι ελεγχόμενη» –να μην μας διαφεύγει αυτό– σημαίνει ότι οι ολετήρες στο μεταξύ θα μακροημερεύουν χάρη στην εκτόνωση από την προσδοκία· μαζί θα αυξάνουν και τα έργα τους· η καταστροφή θα συνεχίζει να επιτελείται κλιμακούμενη, όπως μας δίδαξαν τα χρόνια της κρίσης, διαψεύδοντας κάθε αισιόδοξη, θεομπαίγμονα ρητορική.
Με τη νέα πολιτική σαιζόν συντονίζεται και η αντίστοιχη τηλεοπτική. Ασύνδετη δεν είναι η εξωρραϊσμένη ειδησεογραφική φυσιογνωμία την οποία, όπως πληροφορείται το φιλοθέαμον κοινό, ενδύεται μιντιαρχικής ιδιοκτησίας «συστημικό» κανάλι –αν υπάρχει μη συστημικό κανάλι… Για τη σχετική εργολαβία που του αναλογεί επιστρατεύει μάλιστα ηχηρά ονόματα, κάποια με αριστερό προφίλ που θα χρειασθεί…
Αν αγωνιούμε να μπει ένα κάποιο τέλος στην καταστροφή με δημοκρατικές διαδικασίες, ο φορέας που το ευαγγελίζεται θα πρέπει στο εξής να είναι διπλά, τριπλά, πολλαπλά προσεκτικός. Τόσα μάτια θα πρέπει να έχει, όσα πυρά έχει δεχθεί έως σήμερα πανταχόθεν, χωρίς προηγούμενο στα πολιτικά χρονικά. Θα προσέθετα, αλλα τόσα και άλλα τόσα, καθώς το παιγνίδι αλλάζει πίστα: θα καλούμαστε πολύ πιο στοχευμένα κι επιτηδευμένα πλέον να διαπιστώνουμε αν πράγματι το εννοεί το τέλος της καταστροφής, όσο το εννοεί, όπως το εννοεί και όσο μπορεί να το εννοεί, αν μπορεί να το εννοεί… Θα χρειασθεί να δώσει και αυτή τη μάχη, όταν είναι νόμος ότι μάχη χωρίς απώλειες δεν υφίσταται. Θα πρέπει να αποδείξει αν, όπως την ξεκίνησε τη δοξαριά, θα φθάσει το δοξάρι του για να βγάλει όλη τη παρατεταμμένη μουσική φράση μέχρι την κορύφωση, που ναι μεν προβλέπεται αλλά είναι άγνωστη αυτή εκ των προτέρων στο μουσικό, και δεν σημειώνεται στην παρτιτούρα, ώστε να λάβει αυτός τα μέτρα του πριν ξεκινήσει να την εκτελεί. Λαϊκότερα αυτό θα μεταφράζεται στην επιτίμηση του «πόσο ψηλά πήρε τον αμανέ»!..
Έχει πάντως, να ξέρετε, και αυτή η πίστα τα μυστικά της –οδό για την επόμενη. Όπως όλες· ούτε αυτή είναι ανίκητη. Τα πραγματικά θύματα αυτής της ιστορίας όμως, που δεν υποφέρουμε άλλο επάνω μας και δίπλα μας τις επιδόσεις των ανικάνων θα αντέξουμε; Προβληματίζομαι, επειδή πολύ φοβούμαι μήπως δοκιμασθούμε πολύ αγριότερα απ’ όσο μέχρι τώρα απέναντι στην ικανότητα ομού ικανών και ανικάνων να επιβιώνουν. Προσοχή: Εννοείται, μες το μεγάλο καλάθι, εμείς ήδη, το πλεκτό· ψάχνοντας το κεφάλι μας ανάμεσα σ’ άψυχα σώματα και όνειρα αποκεφαλισμένα.
Δεν έχω χάσει ευκαιρία να αναδεικνύω μέσα από αυτό το μπλογκ την παροιμιώδη ανικανότητα όλων όσοι απαρτίζουν τον εσμό, που κρατά στα χέρια του τις τύχες της χώρας. Νομίζω όμως ότι δεν έχω παράλληλα καταστήσει όσο σαφές θα όφειλα το πόσο ικανούς τους θεωρώ στο να επιβιώνουν.
Αισθάνομαι άσχημα που δεν το έχω κάνει, διότι δεν γνωρίζω να υπάρχει ιστορικό ανάλογο με το δικό τους. Κάθε παρόμοιο παράδειγμα από την Ιστορία υπολείπεται· κάθε ιστορικό προηγούμενο μπροστά τους ωχριά· μήπως κάθε σύγκριση μαζί τους είναι και άτοπη.
Η φωτογραφία τους απειλεί να γίνει εξώφυλλο στα Άπαντα του Δαρβίνου. Ποιου Δαρβίνου… Όταν θα έλθει η ώρα, θα έχουν ειδικό δωμάτιο στην κόλαση – προνομιούχοι μέχρι κι εκεί, στην εσχατιά της μεταφυσικής· φυλαγμένοι από ανάξιές τους συναναστροφές, μακριά από κατώτερους του επιπέδου τους ηγεμόνες, ανιστόρητους αλαζόνες που προκάλεσαν την απρονοησία, και κατήντησαν να αντικρύσουν για τελευταία εικόνα του μάταιου κόσμου να σβήνει ο ουρανός ψηλά και γύρω τους όλο κι όλο το εσωτερικό τοίχωμα από ένα πλεκτό καλάθι, περιέργως για τα μάτια τους χωρίς το σώμα τους μέσα… Τι κοινό, λοιπόν, μπορούν να έχουν οι δικοί μας με τέτοιους αξιολύπητους παρακατιανούς; Καμία. Άρα, ιδιαίτερο δωμάτιο και στα Τάρταρα. Τέτοια δεινότητα!
Απόδειξη αυτής η απλή παρατήρηση ότι μολονότι κατέστρεψαν μια χώρα, ανέλαβαν οι ίδιοι να τη σώσουν, και αφού την αποτελείωσαν, παραμένουν άθικτοι στη θέση τους· κι εξακολουθούν ατάραχοι το ολέθριο πέρασμά τους αυτοδιαφημιζόμενοι, κουνώντας μας το δάχτυλο. Το απόθεμα των μεθόδων τους θα φθονούσαν οι πιο δεξιοτέχνες της ζωής –αετονύχηδες ταχυδακτυλουργοί, ιδιοφυείς μάγοι, υποβλητικοί υπνωτιστές, και κάθε είδους χαρτοκλέφτες.
Τούτη τη φορά όμως, τούτη τη φορά… Τούτη τη φορά, το χαρτί που τραβούν από την τράπουλα είναι, πιστεύω, σε θέση να εντυπωσιάσει ακόμα και αυτούς τους ίδιους· να εκτοξεύσει τη φιλαυτία τους σε δυσθεώρητα ύψη· να κάνει η ταπείνωση το νάρκισσο να πνιγεί μέσα στη λίμνη, όπου καθρεφτίζεται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Να χορεύουν αυτοί μετά στις όχθες της σαν τους κορύβαντες.
Χαρτί τους δεν είναι τα ερασιτεχνικά και τα κοινότοπα: η δήθεν μείωση της ύφεσης, η δήθεν ανάσχεση της ανεργίας, το δήθεν πλεόνασμα ή οι εξωπραγματικές εξαγγελίες γύρω από αυτό. Ούτε καν η συμμαχία τους με τα πουλημένα συνδικάτα, η διαπλοκή, η αμπάριζα των Γερμανών, η αξιοποίηση των κοινωνικών φαινομένων της αμεριμνησίας, του φιλοτομαρισμού κ.τ.λ. κ.τ.λ. κ.τ.λ. Όχι· αυτά είναι για τα μετεξεταστέα σκολιαρόπαιδα.
Χαρτί τους τώρα είναι η διασπορά της συζήτησης για το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών. Αθώα δεν είναι σχετικώς η… περίεργη «διαρροή» που δημοσιεύθηκε ανήμερα των εγκαινίων της Δ.Ε.Θ. σε Μέσα του ΔΟΛ ότι πρόωρες εκλογές, λέει, συμφωνήθηκαν για τον Μάιο μεταξύ Σαμαρά και Βενιζέλου στην τελευταία τους συνάντηση. Ο Σαμαράς φυσικά την ίδια ώρα τις διαψεύδει, και μαζί με τον Βενιζέλο παριστάνουν ότι δεν άκουσαν –καμώματα δοκιμασμένης συνταγής, προτηγανισμένης.
Μα, το χαρτί των εκλογών δεν είναι καινούργιο, θα αντιτείνει κανείς· ξαναπαίχτηκε· πριν από ενάμιση χρόνο· κι έγιναν πολύ καίρια· και χρησιμοποιήθηκαν αυτές για να εκτονωθεί ο θυμός και η αντίδραση· όπως αποδείχθηκε, όχι με αμελητέα επιτυχία. Έχει, λοιπόν, ξαναπέσει στο τραπέζι το χαρτί αυτό.
Τόσο το εντυπωσιακότερο ως τέτοιο, απαντώ· αφού το ξαναχρησιμοποιούν. Αν και υπάρχει μια κρίσιμη διαφορά από την προηγούμενη φορά. Γι αυτό και δεν αναφέρομαι εδώ στις εκλογές καθαυτές. Άλλωστε πιστεύω ότι είναι επιβεβλημένες και τις επιζητώ. Όμως δεν μιλώ γι αυτές. Αναφέρομαι στη δ ι α σ π ο ρ ά τ η ς σ υ ζ ή τ η σ η ς για πρόωρες εκλογές. Και είναι άλλο πράγμα οι πρόωρες εκλογές, και άλλο μια οιωνεί ημιεπίσημη-ανεπίσημη, πλην όμως ρητή προεκλογική περίοδος προς αυτές, χωρίς όμως κανενός είδους δεσμευτική ημερομηνία. Ανά πάσα στιγμή θα μπορεί αυτή να μετατίθεται, κατά το δόγμα Βενιζέλου ότι «η κρίση έχει μετακινούμενο ορίζοντα»· ενώ θα λειτουργεί αφεαυτού της σαν αποτελεσματικότατο κοινωνικό κατασταλτικό, επί όσο αόριστο διάστημα μεσολαβήσει μέχρι να γίνουν –οψέποτε, όποτε… Και θα κεφαλαιοποιεί η αφηρημένη προοπτική τους πάνω στην αναβλητική φύση του ανθρώπου, τούτο πέραν των συστροφοειδών ανακλαστικών του συντηρητικότερου πληθυσμού της κοινωνίας.
Το πιο αξιοσημείωτο ωστόσο, το πιο κυνικό κι επικίνδυνο είναι ότι η ίδια αοριστία θα επιτρέπει, στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα, τη μακρά και ελεγχόμενη διαχείρισή τους από το καθεστώς, με το ενδεχόμενό τους να εμφανίζεται στο προσκήνιο ξεκάθαρα κι εκπεφρασμένα. Στην αρχή βέβαια πιο διστακτικά, αλλά προϊόντος του χρόνου όλο και ευκρινέστερα, ανάλογα με τις απαιτήσεις των περιστάσεων, ως συνδυαστική δυνατότητα καθώς θα πλησιάζουμε τις προγραμματισμένες Ευρωπαϊκές και Αυτοδιοικητικές. Σε κάθε περίπτωση, «μακρά κι ελεγχόμενη» –να μην μας διαφεύγει αυτό– σημαίνει ότι οι ολετήρες στο μεταξύ θα μακροημερεύουν χάρη στην εκτόνωση από την προσδοκία· μαζί θα αυξάνουν και τα έργα τους· η καταστροφή θα συνεχίζει να επιτελείται κλιμακούμενη, όπως μας δίδαξαν τα χρόνια της κρίσης, διαψεύδοντας κάθε αισιόδοξη, θεομπαίγμονα ρητορική.
Με τη νέα πολιτική σαιζόν συντονίζεται και η αντίστοιχη τηλεοπτική. Ασύνδετη δεν είναι η εξωρραϊσμένη ειδησεογραφική φυσιογνωμία την οποία, όπως πληροφορείται το φιλοθέαμον κοινό, ενδύεται μιντιαρχικής ιδιοκτησίας «συστημικό» κανάλι –αν υπάρχει μη συστημικό κανάλι… Για τη σχετική εργολαβία που του αναλογεί επιστρατεύει μάλιστα ηχηρά ονόματα, κάποια με αριστερό προφίλ που θα χρειασθεί…
Αν αγωνιούμε να μπει ένα κάποιο τέλος στην καταστροφή με δημοκρατικές διαδικασίες, ο φορέας που το ευαγγελίζεται θα πρέπει στο εξής να είναι διπλά, τριπλά, πολλαπλά προσεκτικός. Τόσα μάτια θα πρέπει να έχει, όσα πυρά έχει δεχθεί έως σήμερα πανταχόθεν, χωρίς προηγούμενο στα πολιτικά χρονικά. Θα προσέθετα, αλλα τόσα και άλλα τόσα, καθώς το παιγνίδι αλλάζει πίστα: θα καλούμαστε πολύ πιο στοχευμένα κι επιτηδευμένα πλέον να διαπιστώνουμε αν πράγματι το εννοεί το τέλος της καταστροφής, όσο το εννοεί, όπως το εννοεί και όσο μπορεί να το εννοεί, αν μπορεί να το εννοεί… Θα χρειασθεί να δώσει και αυτή τη μάχη, όταν είναι νόμος ότι μάχη χωρίς απώλειες δεν υφίσταται. Θα πρέπει να αποδείξει αν, όπως την ξεκίνησε τη δοξαριά, θα φθάσει το δοξάρι του για να βγάλει όλη τη παρατεταμμένη μουσική φράση μέχρι την κορύφωση, που ναι μεν προβλέπεται αλλά είναι άγνωστη αυτή εκ των προτέρων στο μουσικό, και δεν σημειώνεται στην παρτιτούρα, ώστε να λάβει αυτός τα μέτρα του πριν ξεκινήσει να την εκτελεί. Λαϊκότερα αυτό θα μεταφράζεται στην επιτίμηση του «πόσο ψηλά πήρε τον αμανέ»!..
Έχει πάντως, να ξέρετε, και αυτή η πίστα τα μυστικά της –οδό για την επόμενη. Όπως όλες· ούτε αυτή είναι ανίκητη. Τα πραγματικά θύματα αυτής της ιστορίας όμως, που δεν υποφέρουμε άλλο επάνω μας και δίπλα μας τις επιδόσεις των ανικάνων θα αντέξουμε; Προβληματίζομαι, επειδή πολύ φοβούμαι μήπως δοκιμασθούμε πολύ αγριότερα απ’ όσο μέχρι τώρα απέναντι στην ικανότητα ομού ικανών και ανικάνων να επιβιώνουν. Προσοχή: Εννοείται, μες το μεγάλο καλάθι, εμείς ήδη, το πλεκτό· ψάχνοντας το κεφάλι μας ανάμεσα σ’ άψυχα σώματα και όνειρα αποκεφαλισμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου