Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Από τη συγκέντρωση για την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς, που έγινε τη Δευτέρα στο Πνευματικό Κέντρο του Πολυγώνου με ομιλητές τον Μανώλη Γλέζο και τον Νίκο Βούτση, σταμάτησα σε μια διαπίστωση του τελευταίου: «Πρέπει να καταλάβουμε», είπε, ότι στο ανησυχαστικό ποσοστό της Χρυσής Αυγής, πλην των παρασυρμένων, υπάρχει ένα κομμάτι του λαού μας που διαχρονικά υπήρξε δωσιλογικό στην Κατοχή, ακροδεξιό στον Εμφύλιο, χουντικό επί δικτατορίας και σήμερα εκφράζεται μέσα από τους νεοναζιστές.
Διαπίστωση που εντοπίζει σωστά μια συνέχεια της Ακροδεξιάς μέσα από τις μεταμορφώσεις της. Ωστόσο, θεωρώ ότι παράλληλα με τα σχήματα συνέχειας στην Ιστορία και την κοινωνία υπάρχουν και οι ασυνέχειες, οι ρωγμές, τα χάσματα, χωρίς τη συνειδητοποίηση των οποίων η απειλή δεν μπορεί να γίνει πλήρως κατανοητή και η αντίσταση κινδυνεύει να μείνει ατελέσφορη.
Στον Κουρτ Γκέντελ, κορυφαίο φιλόσοφο και μαθηματικό του 20ού αιώνα, οφείλουμε τα περίφημα «Θεωρήματα της μη πληρότητας» που επηρέασαν όσο λίγα τον στοχασμό και την επιστήμη. Τολμώντας να συνοψίσω το νόημά τους, θα πω ότι το βασικό στοιχείο που διδάσκουν είναι πως κανένα σύστημα σκέψης, οσοδήποτε πλήρες, δεν μπορεί να ερμηνευτεί ικανοποιητικά μόνο από τα δεδομένα που περιέχει το ίδιο. Το θεώρημα αυτό, που χρησιμοποιήθηκε και για να στηρίξει κριτικές κατά του δογματισμού, έχει, νομίζω, εγκυρότητα και για το θέμα που συζητούμε.
Θεωρώ πως η διαπίστωση ότι επιβιώνει συνεχώς στην Ελλάδα ένας σημαντικός ακροδεξιός πυρήνας είναι έγκυρη, αλλά μη επαρκής. Και αυτό, διότι στο επίπεδο των πολιτικών επιλογών ξέρουμε ότι μεγάλα τμήματα πληθυσμού μετακινήθηκαν, από την εποχή της δικτατορίας Μεταξά και της Κατοχής, από το ένα στο άλλο στρατόπεδο και το ίδιο συνέβη στη Μεταπολίτευση: οι πολιτικές μεταμορφώσεις και οι μεταμφιέσεις των ατόμων και των συνόλων δεν συνεπάγονται υποχρεωτικά ουσιαστική αλλαγή, ταυτόχρονα όμως δεν είναι πάντοτε άμοιρες σημασίας. Οι άνθρωποι, με άλλα λόγια, αλλάζουν άλλοτε προσχηματικά, άλλοτε όμως πραγματικά και η πράξη του κάθε εμπλεκόμενου πολιτικού φορέα, που συνιστά πόλο της διελκυστίνδας, είναι και αυτή παράγοντας που αποφασίζει για την αληθινή σημασία των μετακινήσεων.
Μια ματιά στο θέμα της βίας θα μας διαφωτίσει περισσότερο: Η Χρυσή Αυγή είναι όντως νεοναζιστική, όχι μόνον διότι χαιρετά φασιστικά και δολοφονεί, αλλά κυρίως γιατί εφαρμόζοντας επιμελώς τη χιτλερική σκέψη εντάσσει την κτηνώδη βία σε ένα μεθοδικό πολιτικό πρόγραμμα κατάργησης της δημοκρατίας. Η βία όμως υπάρχει και εκτός νεοναζιστών, στα γήπεδα, στον δρόμο, στα σχολεία, στην καθημερινότητα. Η εντυπωσιακή έντασή της αποτελεί σε μεγάλο βαθμό μια δυσοίωνη ρωγμή στην πολιτική /πολιτισμική συνέχεια του ελληνικού και άλλων λαών. Εντείνεται αναμφίβολα από τη λευκή γενοκτονία των μνημονίων, αλλά έχει να κάνει και με ένα φαινόμενο που ξεκίνησε εδώ και δεκαετίες: ένα βίαιο και βίαια εισαγόμενο μοντέλο, που από δρόμους που ξεκινούν από την πολιτική και φτάνουν στα μίντια, το σταρ σίστεμ,το λάιφ στάιλ και άλλα, εκφράζει την προγραμματική αντιδημοκρατική βία του νεοφιλελευθερισμού σε πολιτισμικό επίπεδο. Η κατανόηση είναι προϋπόθεση της αντίστασης.
Από τη συγκέντρωση για την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς, που έγινε τη Δευτέρα στο Πνευματικό Κέντρο του Πολυγώνου με ομιλητές τον Μανώλη Γλέζο και τον Νίκο Βούτση, σταμάτησα σε μια διαπίστωση του τελευταίου: «Πρέπει να καταλάβουμε», είπε, ότι στο ανησυχαστικό ποσοστό της Χρυσής Αυγής, πλην των παρασυρμένων, υπάρχει ένα κομμάτι του λαού μας που διαχρονικά υπήρξε δωσιλογικό στην Κατοχή, ακροδεξιό στον Εμφύλιο, χουντικό επί δικτατορίας και σήμερα εκφράζεται μέσα από τους νεοναζιστές.
Διαπίστωση που εντοπίζει σωστά μια συνέχεια της Ακροδεξιάς μέσα από τις μεταμορφώσεις της. Ωστόσο, θεωρώ ότι παράλληλα με τα σχήματα συνέχειας στην Ιστορία και την κοινωνία υπάρχουν και οι ασυνέχειες, οι ρωγμές, τα χάσματα, χωρίς τη συνειδητοποίηση των οποίων η απειλή δεν μπορεί να γίνει πλήρως κατανοητή και η αντίσταση κινδυνεύει να μείνει ατελέσφορη.
Στον Κουρτ Γκέντελ, κορυφαίο φιλόσοφο και μαθηματικό του 20ού αιώνα, οφείλουμε τα περίφημα «Θεωρήματα της μη πληρότητας» που επηρέασαν όσο λίγα τον στοχασμό και την επιστήμη. Τολμώντας να συνοψίσω το νόημά τους, θα πω ότι το βασικό στοιχείο που διδάσκουν είναι πως κανένα σύστημα σκέψης, οσοδήποτε πλήρες, δεν μπορεί να ερμηνευτεί ικανοποιητικά μόνο από τα δεδομένα που περιέχει το ίδιο. Το θεώρημα αυτό, που χρησιμοποιήθηκε και για να στηρίξει κριτικές κατά του δογματισμού, έχει, νομίζω, εγκυρότητα και για το θέμα που συζητούμε.
Θεωρώ πως η διαπίστωση ότι επιβιώνει συνεχώς στην Ελλάδα ένας σημαντικός ακροδεξιός πυρήνας είναι έγκυρη, αλλά μη επαρκής. Και αυτό, διότι στο επίπεδο των πολιτικών επιλογών ξέρουμε ότι μεγάλα τμήματα πληθυσμού μετακινήθηκαν, από την εποχή της δικτατορίας Μεταξά και της Κατοχής, από το ένα στο άλλο στρατόπεδο και το ίδιο συνέβη στη Μεταπολίτευση: οι πολιτικές μεταμορφώσεις και οι μεταμφιέσεις των ατόμων και των συνόλων δεν συνεπάγονται υποχρεωτικά ουσιαστική αλλαγή, ταυτόχρονα όμως δεν είναι πάντοτε άμοιρες σημασίας. Οι άνθρωποι, με άλλα λόγια, αλλάζουν άλλοτε προσχηματικά, άλλοτε όμως πραγματικά και η πράξη του κάθε εμπλεκόμενου πολιτικού φορέα, που συνιστά πόλο της διελκυστίνδας, είναι και αυτή παράγοντας που αποφασίζει για την αληθινή σημασία των μετακινήσεων.
Μια ματιά στο θέμα της βίας θα μας διαφωτίσει περισσότερο: Η Χρυσή Αυγή είναι όντως νεοναζιστική, όχι μόνον διότι χαιρετά φασιστικά και δολοφονεί, αλλά κυρίως γιατί εφαρμόζοντας επιμελώς τη χιτλερική σκέψη εντάσσει την κτηνώδη βία σε ένα μεθοδικό πολιτικό πρόγραμμα κατάργησης της δημοκρατίας. Η βία όμως υπάρχει και εκτός νεοναζιστών, στα γήπεδα, στον δρόμο, στα σχολεία, στην καθημερινότητα. Η εντυπωσιακή έντασή της αποτελεί σε μεγάλο βαθμό μια δυσοίωνη ρωγμή στην πολιτική /πολιτισμική συνέχεια του ελληνικού και άλλων λαών. Εντείνεται αναμφίβολα από τη λευκή γενοκτονία των μνημονίων, αλλά έχει να κάνει και με ένα φαινόμενο που ξεκίνησε εδώ και δεκαετίες: ένα βίαιο και βίαια εισαγόμενο μοντέλο, που από δρόμους που ξεκινούν από την πολιτική και φτάνουν στα μίντια, το σταρ σίστεμ,το λάιφ στάιλ και άλλα, εκφράζει την προγραμματική αντιδημοκρατική βία του νεοφιλελευθερισμού σε πολιτισμικό επίπεδο. Η κατανόηση είναι προϋπόθεση της αντίστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου