toufekiastoskotadi...
«Η αποτυχία των ΗΠΑ να αυξήσουν το όριο του δημόσιου χρέους θα ήταν “πολύ χειρότερη” εξέλιξη από την παρούσα παράλυση του ομοσπονδιακού κράτους, λόγω της αδυναμίας των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών να συμφωνήσουν στον προϋπολογισμό της κυβέρνησης, καθώς δεν θα έβλαπτε μόνο την εγχώρια οικονομία, αλλά θα είχε επιπτώσεις και σε παγκόσμιο επίπεδο», προειδοποίησε η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ (IMF) Κριστίν Λαγκάρντ.
Κάτι θυμίζει σε εμάς τους Έλληνες η παραπάνω δήλωση, αλλά ας το αφήσω για αργότερα.
Για την ιστορία λοιπόν:
Στις ΗΠΑ και σε αντίθεση με την χώρα μας, υπάρχει νομικά προκαθορισμένο όριο δανεισμού της κεντρικής κυβέρνησης, το οποίο η κυβέρνηση Barack Hussein Obama ήθελε να υπερβεί ακριβώς όπως είχε κάνει και πάλι δυο χρόνια πριν.
Το όριο αυτό ήταν 14,294 τρις USD ή το 101% του ΑΕΠ.
Αυτά είναι χρήματα που ο Αμερικανός φορολογούμενος θα πρέπει να πληρώσει. ( Κάτι ξέρουμε και εμείς το πρώην αλεξίσφαιρο έθνος, με τις μεσογειακές ιδιαιτερότητες).
Έτσι λοιπόν ο Πρόεδρος Barack Hussein Obama, σε περίοδο ειρήνης και οικονομικής ανάπτυξης, ξεκίνησε από τον προηγούμενο Μάιο κιόλας, εκστρατεία για να πείσει τους κακούς Ρεπουμπλικάνους να δεχθούν την αύξηση του ορίου, και αυτοί, οι κακοί, έλεγαν συνεχώς όχι.
Στο τέλος αναγκάστηκε, με πόνο καρδιάς, να θέσει σε αργία αρκετές χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων για να πεισθούν οι ακροδεξιοί, όπως τους αποκαλούμε στην Ελλάδα, του tea party.
Τελικά τα δύο μέρη κατάφεραν να έλθουν σε συμφωνία, και να αποτραπεί μια χρεωκοπία της ισχυρότερης δημοκρατίας του πλανήτη.
Όλος ο πλανήτης ανάσανε με ανακούφιση!
Όλος; Όχι ακριβώς!
Οι αγορές, όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούσαν με θεϊκή αταραξία την μέχρι τελευταίου δευτερολέπτου αναμέτρηση.
Δεν υπήρξε ούτε για μια στιγμή πανικός, όλα έδειχναν ότι η αύξηση χρέους ήταν μονόδρομος, και μάλιστα από την στιγμή που χιλιάδες απλήρωτοι αμερικανοί άρχισαν να διαδηλώνουν για αυτό.
O GAP μίλησε και πάλι για δημοψήφισμα, αλλά ο παρουσιαστής της τηλεόρασης του Bloomberg τον αποστόμωσε. Αγορές και δημοψήφισμα; «Με σκοτώνετε κύριε πρωθυπουργέ!»
Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση Barack Hussein Obama με όχημα τους απλήρωτους δημοσίους υπαλλήλους πέτυχε να δανειστεί ακόμα περισσότερο χρήμα.
Ο κομμουνισμός πέθανε, ο καπιταλισμός πέθανε, ζήτω η οικονομία και Δημοκρατία του χρέους.
Ας γυρίσουμε όμως στην ψωροκώσταινα.
Εμείς φυσικά δεν έχουμε νόμο που να αφορά το όριο δανεισμού, δανειζόμαστε όλα όσα και όταν μας δίνουν, χωρίς καλά-καλά να ξέρουμε και πόσα είναι.
Έτσι λοιπόν:
Το δημόσιο χρέος της χώρας το 2008 ήταν:
Σύμφωνα με τον ιστότοπο greekmoney.gr (22/10/2009) και μετά την δεύτερη κοινοποίηση στοιχείων από τη Ελληνική κυβέρνηση (Παπανδρέου- Παπακωνσταντίνου – Γεωργίου) η Εurostat το έδινε στο 99,2% του ΑΕΠ.
Για την ίδια περίοδο, 2008, το Global Dept Clock του περιοδικού “The Economist” μας δίνει το τελικό 111,9%
Λίγη σημασία έχει τώρα πια.
Μετά από πέντε χρόνια, μένω μόνο στους αριθμούς, (δεν ασχολούμαι με χρυσά αυγά, GAP, Παπαδήμο, Παπαδημούλη, θεωρία των άκρων, καλός Βενιζέλος κακός Αβραμόπουλος, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Φαήλος, 58 κεντροαριστεροί σωτήρες), μετά λοιπόν από πέντε χρόνια το δημόσιο χρέος της χώρας, και πάλι σύμφωνα με το “The Economist”, θα είναι στο τέλος του 2013, στο 155,2%.
155,2%, ή 359.821.311.475 USD. Χρήματα που θα πληρωθούν μέχρι τελευταίας δεκάρας από τον Έλληνα φορολογούμενο.
Και πως το πετύχαμε αυτό;
Βγάζοντας την χώρα σε δημοπρασία.
Καταβαραθρώνοντας τα ατομικά και δημοκρατικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών.
Διαλύοντας τον οικονομικό και κοινωνικό ιστό της χώρας.
Με στρατικοποίηση της εργασίας.
Με μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο.
Με την άγνοια, την αδιαφορία ή την σιωπή μας.
Και είμαστε και ευχαριστημένοι, ακριβώς όπως (μπορεί λίγο χειρότερα) στις ΗΠΑ.
Αυτό και αν είναι success story.
© HeadWaiter
Κάτι θυμίζει σε εμάς τους Έλληνες η παραπάνω δήλωση, αλλά ας το αφήσω για αργότερα.
Για την ιστορία λοιπόν:
Στις ΗΠΑ και σε αντίθεση με την χώρα μας, υπάρχει νομικά προκαθορισμένο όριο δανεισμού της κεντρικής κυβέρνησης, το οποίο η κυβέρνηση Barack Hussein Obama ήθελε να υπερβεί ακριβώς όπως είχε κάνει και πάλι δυο χρόνια πριν.
Το όριο αυτό ήταν 14,294 τρις USD ή το 101% του ΑΕΠ.
Αυτά είναι χρήματα που ο Αμερικανός φορολογούμενος θα πρέπει να πληρώσει. ( Κάτι ξέρουμε και εμείς το πρώην αλεξίσφαιρο έθνος, με τις μεσογειακές ιδιαιτερότητες).
Έτσι λοιπόν ο Πρόεδρος Barack Hussein Obama, σε περίοδο ειρήνης και οικονομικής ανάπτυξης, ξεκίνησε από τον προηγούμενο Μάιο κιόλας, εκστρατεία για να πείσει τους κακούς Ρεπουμπλικάνους να δεχθούν την αύξηση του ορίου, και αυτοί, οι κακοί, έλεγαν συνεχώς όχι.
Στο τέλος αναγκάστηκε, με πόνο καρδιάς, να θέσει σε αργία αρκετές χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων για να πεισθούν οι ακροδεξιοί, όπως τους αποκαλούμε στην Ελλάδα, του tea party.
Τελικά τα δύο μέρη κατάφεραν να έλθουν σε συμφωνία, και να αποτραπεί μια χρεωκοπία της ισχυρότερης δημοκρατίας του πλανήτη.
Όλος ο πλανήτης ανάσανε με ανακούφιση!
Όλος; Όχι ακριβώς!
Οι αγορές, όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούσαν με θεϊκή αταραξία την μέχρι τελευταίου δευτερολέπτου αναμέτρηση.
Δεν υπήρξε ούτε για μια στιγμή πανικός, όλα έδειχναν ότι η αύξηση χρέους ήταν μονόδρομος, και μάλιστα από την στιγμή που χιλιάδες απλήρωτοι αμερικανοί άρχισαν να διαδηλώνουν για αυτό.
O GAP μίλησε και πάλι για δημοψήφισμα, αλλά ο παρουσιαστής της τηλεόρασης του Bloomberg τον αποστόμωσε. Αγορές και δημοψήφισμα; «Με σκοτώνετε κύριε πρωθυπουργέ!»
Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση Barack Hussein Obama με όχημα τους απλήρωτους δημοσίους υπαλλήλους πέτυχε να δανειστεί ακόμα περισσότερο χρήμα.
Ο κομμουνισμός πέθανε, ο καπιταλισμός πέθανε, ζήτω η οικονομία και Δημοκρατία του χρέους.
Ας γυρίσουμε όμως στην ψωροκώσταινα.
Εμείς φυσικά δεν έχουμε νόμο που να αφορά το όριο δανεισμού, δανειζόμαστε όλα όσα και όταν μας δίνουν, χωρίς καλά-καλά να ξέρουμε και πόσα είναι.
Έτσι λοιπόν:
Το δημόσιο χρέος της χώρας το 2008 ήταν:
Σύμφωνα με τον ιστότοπο greekmoney.gr (22/10/2009) και μετά την δεύτερη κοινοποίηση στοιχείων από τη Ελληνική κυβέρνηση (Παπανδρέου- Παπακωνσταντίνου – Γεωργίου) η Εurostat το έδινε στο 99,2% του ΑΕΠ.
Για την ίδια περίοδο, 2008, το Global Dept Clock του περιοδικού “The Economist” μας δίνει το τελικό 111,9%
Λίγη σημασία έχει τώρα πια.
Μετά από πέντε χρόνια, μένω μόνο στους αριθμούς, (δεν ασχολούμαι με χρυσά αυγά, GAP, Παπαδήμο, Παπαδημούλη, θεωρία των άκρων, καλός Βενιζέλος κακός Αβραμόπουλος, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Φαήλος, 58 κεντροαριστεροί σωτήρες), μετά λοιπόν από πέντε χρόνια το δημόσιο χρέος της χώρας, και πάλι σύμφωνα με το “The Economist”, θα είναι στο τέλος του 2013, στο 155,2%.
155,2%, ή 359.821.311.475 USD. Χρήματα που θα πληρωθούν μέχρι τελευταίας δεκάρας από τον Έλληνα φορολογούμενο.
Και πως το πετύχαμε αυτό;
Βγάζοντας την χώρα σε δημοπρασία.
Καταβαραθρώνοντας τα ατομικά και δημοκρατικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών.
Διαλύοντας τον οικονομικό και κοινωνικό ιστό της χώρας.
Με στρατικοποίηση της εργασίας.
Με μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο.
Με την άγνοια, την αδιαφορία ή την σιωπή μας.
Και είμαστε και ευχαριστημένοι, ακριβώς όπως (μπορεί λίγο χειρότερα) στις ΗΠΑ.
Αυτό και αν είναι success story.
© HeadWaiter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου