Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Εκείνο που πρέπει κάποιος να πιστώσει στους επίδοξους διασώστες της Σοσιαλδημοκρατίας είναι η ακάματη επιμονή τους να δίνουν το φιλί της ζωής στον Τρίτο Δρόμο προς το Πουθενά, προσδοκώντας σε ανάσταση νεκρών. Η τελευταία προσπάθεια, από την Κίνηση των «58», έρχεται να προστεθεί σε πλείστες όσες προηγούμενες, οι οποίες με διάφορα ονόματα και παραλλαγές, αλλά με την ίδια «μαγιά» ανθρώπων, αποβλέπουν ουσιαστικά στην αναβίωση ενός «νεοφιλελευθερισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», πολιτική επιλογή που λειτούργησε παντού στον κόσμο ως Κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τις πλέον ταξικές, ανάλγητες και καταστροφικές πολιτικές.
Οσο για τους πολιτικούς εκπροσώπους αυτού του Τρίτου Δρόμου ανάμεσα «στη Δεξιά και στην νεοκομμουνιστική και εθνολαϊκιστική Αριστερά»; Πολλοί απ’ αυτούς υπήρξαν για χρόνια υπουργοί, στελέχη και οργανικοί διανοούμενοι ενός καθεστωτικού «εκσυγχρονισμού», στα καθ’ ημάς του Σημιτικού, ο οποίος στα μισά του δρόμου συναντήθηκε με τους απανταχού (νεο)φιλελεύθερους, στων οποίων τις πολιτικές προκαταλήψεις και ιδεοληψίες προσαρμόστηκε.
Οι σημερινές πολιτικές των μνημονίων είναι λογική και πολιτική απόρροια ενός είδους «μεταρρυθμισμού», τον οποίο, για συγκεκριμένους ιστορικούς λόγους, δεν μπόρεσαν να εφαρμόσουν οι εκσυγχρονιστές. Εξ ου και η ανακούφιση που εξέφραζαν για μεγάλο χρονικό διάστημα ορισμένοι εξ αυτών όταν η τρόικα ανέλαβε «να βάλει τάξη» και να «νοικοκυρέψει» την Οικονομία. «Αφού δεν μπορέσαμε εμείς, ας το κάνουν τουλάχιστον αυτοί που μπορούν» ήταν ο πυρήνας αυτής της συλλογιστικής. Η προσχώρηση των Λοβέρδου-Χρυσοχοΐδη στη θρησκεία των μνημονίων είναι χαρακτηριστική αυτής της στάσης.
Οσο για τις μεταρρυθμίσεις; Τις συνοψίζει η Αννα Διαμαντοπούλου, η οποία έχει προτείνει μια πλατφόρμα όμοια με την «Ατζέντα 2010» του Γκ. Σρέντερ, η οποία οδήγησε σε Βατερλό τη γερμανική Σοσιαλδημοκρατία και γέννησε τη Γερμανία με την υψηλή ανταγωνιστικότητα, τα 8 εκατομμύρια εργαζομένων με 400 ευρώ και την επιβολή σιδερένιας λιτότητας σε όλη την Ευρώπη.
Στο άρθρο του με τίτλο «Αντιλαϊκισμός, το ανώτατο στάδιο του λαϊκισμού» (περ. Σημειώσεις, τχ. 72, 11/2010), ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος σημειώνει: «Ολοι (τους) θέλουν να μηδενίσουν το κοντέρ, να ξαναχτιστεί μια νεόκοπη “νοικοκυροσύνη” στον τόπο. Με κάθε θυσία (των άλλων), με το ψαλίδισμα των οραμάτων, με την ισοπέδωση των ερωτημάτων, με την “εξίσου” καταδίκη των “άκρων” και την (επ)ανάκαμψη του φαντασματικού πολιτικού “κέντρου”».
Οπως λέει ο Τάρικ Αλι, στην «ολοκληρωτική» δημοκρατία πολλών χωρών της Δύσης, οι δύο μεγάλες παρατάξεις, Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά, ταυτίζονταν σε όλες τις θεμελιώδεις επιλογές, συγκροτώντας ατύπως κυβερνήσεις εθνικής ενότητας. Ετσι, ο μεγάλος κίνδυνος δεν ήταν τα πολιτικά «άκρα» – η άκρα Δεξιά ήταν περιορισμένη και η άκρα Αριστερά περιθωριακή. «Η μεγαλύτερη απειλή ήταν και εξακολουθεί να είναι αυτό που ονομάζω “εξτρεμισμός του Κέντρου”, ενός πολιτικού Κέντρου που προκαλεί ακραία κοινωνικά φαινόμενα, φέρνοντας ολόκληρες χώρες στο χείλος της κατάρρευσης. Αυτό, λοιπόν, που ζούμε σήμερα, στην Ελλάδα και αλλού, είναι η κρίση του “εξτρεμιστικού Κέντρου”».
Γι΄ αυτό και η χρήση της θολής, αταξικής (δήθεν υπερταξικής) ανάλυσης στο κείμενο των «58», που μιλά για τους «Ελληνες». «Στην κρίση δεν είναι ούτε αμαρτωλοί ούτε θύματα. Είναι υπεύθυνοι και άτυχοι. Υπεύθυνοι για τις εθνικές ολιγωρίες, άτυχοι γιατί στη δύσκολη στιγμή βρήκαν απέναντί τους μια Ευρωπαϊκή Ενωση μυωπική και συντηρητική». Ας ανακράξουμε λοιπόν μαζί τους, «γαμώ την ατυχία μας»!
Εκείνο που πρέπει κάποιος να πιστώσει στους επίδοξους διασώστες της Σοσιαλδημοκρατίας είναι η ακάματη επιμονή τους να δίνουν το φιλί της ζωής στον Τρίτο Δρόμο προς το Πουθενά, προσδοκώντας σε ανάσταση νεκρών. Η τελευταία προσπάθεια, από την Κίνηση των «58», έρχεται να προστεθεί σε πλείστες όσες προηγούμενες, οι οποίες με διάφορα ονόματα και παραλλαγές, αλλά με την ίδια «μαγιά» ανθρώπων, αποβλέπουν ουσιαστικά στην αναβίωση ενός «νεοφιλελευθερισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», πολιτική επιλογή που λειτούργησε παντού στον κόσμο ως Κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τις πλέον ταξικές, ανάλγητες και καταστροφικές πολιτικές.
Οσο για τους πολιτικούς εκπροσώπους αυτού του Τρίτου Δρόμου ανάμεσα «στη Δεξιά και στην νεοκομμουνιστική και εθνολαϊκιστική Αριστερά»; Πολλοί απ’ αυτούς υπήρξαν για χρόνια υπουργοί, στελέχη και οργανικοί διανοούμενοι ενός καθεστωτικού «εκσυγχρονισμού», στα καθ’ ημάς του Σημιτικού, ο οποίος στα μισά του δρόμου συναντήθηκε με τους απανταχού (νεο)φιλελεύθερους, στων οποίων τις πολιτικές προκαταλήψεις και ιδεοληψίες προσαρμόστηκε.
Οι σημερινές πολιτικές των μνημονίων είναι λογική και πολιτική απόρροια ενός είδους «μεταρρυθμισμού», τον οποίο, για συγκεκριμένους ιστορικούς λόγους, δεν μπόρεσαν να εφαρμόσουν οι εκσυγχρονιστές. Εξ ου και η ανακούφιση που εξέφραζαν για μεγάλο χρονικό διάστημα ορισμένοι εξ αυτών όταν η τρόικα ανέλαβε «να βάλει τάξη» και να «νοικοκυρέψει» την Οικονομία. «Αφού δεν μπορέσαμε εμείς, ας το κάνουν τουλάχιστον αυτοί που μπορούν» ήταν ο πυρήνας αυτής της συλλογιστικής. Η προσχώρηση των Λοβέρδου-Χρυσοχοΐδη στη θρησκεία των μνημονίων είναι χαρακτηριστική αυτής της στάσης.
Οσο για τις μεταρρυθμίσεις; Τις συνοψίζει η Αννα Διαμαντοπούλου, η οποία έχει προτείνει μια πλατφόρμα όμοια με την «Ατζέντα 2010» του Γκ. Σρέντερ, η οποία οδήγησε σε Βατερλό τη γερμανική Σοσιαλδημοκρατία και γέννησε τη Γερμανία με την υψηλή ανταγωνιστικότητα, τα 8 εκατομμύρια εργαζομένων με 400 ευρώ και την επιβολή σιδερένιας λιτότητας σε όλη την Ευρώπη.
Στο άρθρο του με τίτλο «Αντιλαϊκισμός, το ανώτατο στάδιο του λαϊκισμού» (περ. Σημειώσεις, τχ. 72, 11/2010), ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος σημειώνει: «Ολοι (τους) θέλουν να μηδενίσουν το κοντέρ, να ξαναχτιστεί μια νεόκοπη “νοικοκυροσύνη” στον τόπο. Με κάθε θυσία (των άλλων), με το ψαλίδισμα των οραμάτων, με την ισοπέδωση των ερωτημάτων, με την “εξίσου” καταδίκη των “άκρων” και την (επ)ανάκαμψη του φαντασματικού πολιτικού “κέντρου”».
Οπως λέει ο Τάρικ Αλι, στην «ολοκληρωτική» δημοκρατία πολλών χωρών της Δύσης, οι δύο μεγάλες παρατάξεις, Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά, ταυτίζονταν σε όλες τις θεμελιώδεις επιλογές, συγκροτώντας ατύπως κυβερνήσεις εθνικής ενότητας. Ετσι, ο μεγάλος κίνδυνος δεν ήταν τα πολιτικά «άκρα» – η άκρα Δεξιά ήταν περιορισμένη και η άκρα Αριστερά περιθωριακή. «Η μεγαλύτερη απειλή ήταν και εξακολουθεί να είναι αυτό που ονομάζω “εξτρεμισμός του Κέντρου”, ενός πολιτικού Κέντρου που προκαλεί ακραία κοινωνικά φαινόμενα, φέρνοντας ολόκληρες χώρες στο χείλος της κατάρρευσης. Αυτό, λοιπόν, που ζούμε σήμερα, στην Ελλάδα και αλλού, είναι η κρίση του “εξτρεμιστικού Κέντρου”».
Γι΄ αυτό και η χρήση της θολής, αταξικής (δήθεν υπερταξικής) ανάλυσης στο κείμενο των «58», που μιλά για τους «Ελληνες». «Στην κρίση δεν είναι ούτε αμαρτωλοί ούτε θύματα. Είναι υπεύθυνοι και άτυχοι. Υπεύθυνοι για τις εθνικές ολιγωρίες, άτυχοι γιατί στη δύσκολη στιγμή βρήκαν απέναντί τους μια Ευρωπαϊκή Ενωση μυωπική και συντηρητική». Ας ανακράξουμε λοιπόν μαζί τους, «γαμώ την ατυχία μας»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου