Σκυμμένος πάνω από ένα μεγάλο καζάνι, ο κ. Σαμαράς ανακατεύει ολημερίς κι ολονυχτίς μια δηλητηριώδη σούπα. Ο ίδιος ο κ. Σαμαράς κι όχι κανένας άλλος. Μια σούπα που αχνίζει η λάσπη της δημιουργώντας με τις αναθυμιάσεις της μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ζόφου.
Κάθε μέρα με το καλημέρα η πολιτική Σαμαρά σκοντάφτει. Πήγε ο κ. Στουρνάρας με μια τρύπα 2,5 δισ. στο Eurogroup λέγοντας ότι πρόκειται για μια τρυπούλα 100 εκατομμυρίων, τον ξέσκισαν οι πιο «καλοί» απ’ τους κακούς και τον έστειλαν πίσω με μια τρυπάρα 6,5 δισ.! - και, «τράβα βρες τα με τους υπαλλήλους της Τρόικας» του είπαν οι προϊστάμενοί της, «με μας μη μιλάς».
Οταν παθαίνει τέτοια ο κ. Σαμαράς, και κάθε μέρα τέτοια παθαίνει, τρέχει αμέσως, πιάνει την κουτάλα κι ανακατεύεσαι τη σούπα των απειλών. Ρίχνει μέσα τη θεωρία των δύο άκρων, την «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται» (εκτός εκείνης που ασκεί ο ίδιος), πασπαλίζει το παρασκεύασμα με ολίγον από «δυνάμεις της δημοκρατικής ευθύνης» (κάτι σαν το «δημοκρατικό τόξο» του συνεταίρου του Μπενύτο) κι αναμοχλεύει τον βορβορώδη βυθό της μαρμίτας, εισπνέοντας βαθειά τις δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις που στη συνέχεια ο ίδιος εκπνέει, όταν μιλάει urbi et orbi για τις Σκουριές, τη Μαρφίν ή ό,τι άλλο μπορεί να δηλητηριάσει την πολιτική ζωή και να θέσει εν κινδύνω τις ομαλές πολιτικές εξελίξεις. Αίφνης το φάντασμα του Μαζοκόπου επανεμφανίζεται και μεγάλη απογευματινή εφημερίδα εκφράζει φόβους για ενδεχόμενη αναβίωση της τρομοκρατίας. Φόβος! και γύρω του να «παγώνουν τ’ αρνάκια» χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης.
Μέσα σε μια ήδη πνιγηρή ατμόσφαιρα ο κ. Σαμαράς καρικεύει τη σούπα του με κακά σπυριά, Κρανιδιώτη, Λαζαρίδη, Βορίδη, Γεωργιάδη, άτινα εν είδει ληγμένων μπαχαρικών επιδεινώνουν την κακοσμία μιας πολιτικής που ώς τώρα κουρελιάζει το Σύνταγμα κατά το δοκούν και μετέρχεται την καταστολή με την ίδια ευκολία που παρακολουθεί τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις. Είναι πλέον προφανές ότι ο κ. Σαμαράς προσπαθεί να εμπλέξει την Αριστερά πλην ΚΚΕ σε έναν ιστό υποψιών για συνενοχή ή και συμμετοχή σε αξιόποινες πράξεις κι εγκλήματα του «άλλου άκρου». Τώρα (Σκουριές) όπως και κατά το παρελθόν (Μαρφίν). Εις μάτην οι έγκαιρες και διαρκείς διαμαρτυρίες της Αριστεράς, η σαφής και απροκάλυπτη καταδίκη εκ μέρους της των εγκλημάτων κατά της ανθρώπινης ζωής - στον κ. Σαμαρά προέχει το λέγε-λέγε-λέγε να πλανάται, η υποψία να τροφοδοτείται, ώσπου κάποια στιγμή να μεταφρασθεί σε κατηγορία. Χρήσιμη κατηγορία που θα μπορεί να ποινικοποιήσει την πολιτική ζωή, να στιγματίσει την Αριστερά πλην ΚΚΕ για αντιδημοκρατική δύναμη - εκεί που της χρωστάγανε, να της πάρουν και τ’ αμπέλι.
Αλήθεια, τόσα χρόνια, γιατί οι ασίκηδες των διωκτικών αρχών δεν διαλεύκαναν την υπόθεση Μαρφίν; Γιατί δεν έφτασε ακόμα αυτή η όζουσα υπόθεση στις δικαστικές αίθουσες; Κι όταν φθάσει, αν φθάσει, πόσο πλήρης θα είναι η δικογραφία;
Ποιος ωφελήθηκε απ’ τα εγκλήματα στη Μαρφίν; Η Αριστερά, που έφαγε τη ρετσινιά (η οποία συστηματικώς αναπαράγεται) ότι έχει σχέση με τους μπάχαλους; Το λαϊκό κίνημα, που από τότε δεν «ξανασταύρωσε» μεγάλη διαδήλωση; Ποιος ωφελήθηκε από μια εξώφθαλμη προβοκάτσια που η μεθοδολογία της παραπέμπει στο πάρε-δώσε αστυνομίας - ακροδεξιών - μπαχαλάκηδων, όταν απ’ τις τάξεις των μεν ξεπετάγονται οι δε για να ξαναχαθούν στη συνέχεια μέσα στον ίδιο ομιχλώδη πολτό από μαύρα μπλουζάκια, μαύρες κουκούλες, μαύρες διμοιρίες;
Μαύρες σαν τη μαύρη σούπα που αναμοχλεύει ο κ. Σαμαράς· αλήθεια, ρίχνει μέσα και λίγο απ’ το αρσενικό που υπάρχει ο κίνδυνος να πίνει ο κοσμάκης, εκεί που οι χρυσοκάνθαροι εξορύσσουν τον χρυσό χωρίς να μπορούν να εγγυηθούν οι ίδιοι (και πολύ περισσότερο το κράτος) για την υγεία των ανθρώπων;
Θα μου έμοιαζε ο κ. Σαμαράς σκυμμένος πάνω απ’ το μεγάλο λεβέτι του σαν την κακιά μάγισσα των παραμυθιών, αν όλα αυτά δεν είχαν να κάνουν με δράκους. Λένε ορισμένοι ότι «η οικονομία είναι κλίμα», άλλοτε έχουν δίκιο, άλλοτε όχι, αλλά υπ’ αυτήν την έννοια και «η πολιτική είναι κλίμα». Κι αυτό το κλίμα ο κ. Σαμαράς το δηλητηριάζει. Συστηματικώς. Ακόμα και στην υπόθεση της ποινικής δίωξης στελεχών της Χρυσής Αυγής, που συχνά γλιστράει προς την πολιτική δίωξη, η κυβέρνηση κινείται στα όρια της συνταγματικής τάξης, την οποία όμως έχει ξεσκίσει όταν υπέγραφε τα Μνημόνια, όταν άνευ εξουσιοδότησης άλλαζε το διεθνές status της χώρας, όταν έκτοτε περνάει συνεχώς νόμους που ξεκοιλιάζουν το Σύνταγμα εις ό,τι αφορά την προστασία και την υπεράσπιση της ζωής και της περιουσίας των πολιτών. Ερμαια απ’ το Σύνταγμά τους οι Ελληνες, διάγουν στα χέρια αυτής της κυβέρνησης βίον εύπληκτον απ’ όποιον γουστάρει, ντόπιο ή ξένον Δυνατό, ιδιώτη, εταιρεία ή κράτος.
Οι μεγάλες διαδηλώσεις με τη μέλανα (μελανοχίτωνα ή κουκουλοφόρα, αδιάφορον) προβοκάτσια στη Μαρφίν μάς τέλειωσαν. Οι μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις, όπως εκείνη των «αγανακτισμένων», αφορίσθηκαν. Μάλιστα τότε πάνω σε αυτές τις συγκεντρώσεις εφαρμόσθηκε κατά πρώτον η «θεωρία των δύο άκρων». Η πάνω πλατεία, το ακροδεξιό άκρο, η κάτω το ακροαριστερό. Και τα δύο άκρα βεβαίως τα διέτρεχε ο ίδιος λαϊκισμός. Δεξιός και αριστερός κι αυτός. Η νέα φόρμουλα, το νέο μαντζούνι είχε βρεθεί, Πρετεντέρης, κυβέρνηση, ΚΚΕ, εκσυγχρονιστικά παπαγαλάκια, όλοι με διαφορετικά σφυριά στο ίδιο αμόνι: οι «αγανακτισμένοι» ήταν πλέον ο εχθρός του λαού. Λέγε-λέγε-λέγε, κέρδισαν. Ο λαός δεν ξαναμαζεύτηκε σε λαοσυνάξεις, σε πλατείες και σε πάρκα, έμεινε σπίτι του, στους καναπέδες του. Ετσι και τώρα, λέγε-λέγε-λέγε θα «ανακαλυφθούν» και στις Σκουριές (ή κάπου αλλού) οι «γουναράδες», οι λύκοι δηλαδή, οι οποίοι υπό δοράν ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ τρώνε κοκκινοσκουφίτσες.
Η σούπα αυτή της ανωμαλίας, κοχλαστή σαν να ’ρχεται απ’ τα καζάνια της κόλασης, που ανακατεύει ο κ. Σαμαράς, αυτός και όχι άλλος, περιέχει μέσα της πολλούς κανίβαλους. Που τρώνε το Σύνταγμα, τη λογική, την πολιτική ομαλότητα, όσον έχουν φάει ώς τώρα, σαν αχόρταγες Αρπυιες, δουλειές, ζωές, μισθούς, ελπίδες. Είναι μια σούπα από χολή, γεμάτη από «λάθος φάρμακο», όπως έλεγε και ο ίδιος ο κ. Σαμαράς πριν να ομόσει στη Μέρκελ, την οποίαν καλείται ο ελληνικός λαός να γεύεται, ώσπου να πεθάνει (στην κυριολεξία κατά δύο ή τρεις γενιές τουλάχιστον)...
Μουσουρούλης, ώρα 15.39 χθες: «Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στις τάξεις του ακραία στοιχεία». Το τροπάρι συνεχίζεται. Και ώσπου να διαβάσετε σήμερα αυτές τις γραμμές, το τροπάρι θα έχει επαναληφθεί εκατοντάδες φορές. Και στις μέρες που ’ρχονται, χιλιάδες.
Κυρίες και κύριοι, η κατάσταση είναι σοβαρή.
Μας αφορά όλους, όχι μόνον τους αριστερούς, όσον μας αφορά η δημοκρατία, οι πολιτικές και οι οικονομικές εξελίξεις. Δεν μπορεί ο Πρωθυπουργός της χώρας (να συνεχίζει) να αποτελεί κίνδυνο για τους θεσμούς της. Ηδη κολοβούς, ήδη απ’ τον ίδιο τραυματισμένους...
Κάθε μέρα με το καλημέρα η πολιτική Σαμαρά σκοντάφτει. Πήγε ο κ. Στουρνάρας με μια τρύπα 2,5 δισ. στο Eurogroup λέγοντας ότι πρόκειται για μια τρυπούλα 100 εκατομμυρίων, τον ξέσκισαν οι πιο «καλοί» απ’ τους κακούς και τον έστειλαν πίσω με μια τρυπάρα 6,5 δισ.! - και, «τράβα βρες τα με τους υπαλλήλους της Τρόικας» του είπαν οι προϊστάμενοί της, «με μας μη μιλάς».
Οταν παθαίνει τέτοια ο κ. Σαμαράς, και κάθε μέρα τέτοια παθαίνει, τρέχει αμέσως, πιάνει την κουτάλα κι ανακατεύεσαι τη σούπα των απειλών. Ρίχνει μέσα τη θεωρία των δύο άκρων, την «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται» (εκτός εκείνης που ασκεί ο ίδιος), πασπαλίζει το παρασκεύασμα με ολίγον από «δυνάμεις της δημοκρατικής ευθύνης» (κάτι σαν το «δημοκρατικό τόξο» του συνεταίρου του Μπενύτο) κι αναμοχλεύει τον βορβορώδη βυθό της μαρμίτας, εισπνέοντας βαθειά τις δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις που στη συνέχεια ο ίδιος εκπνέει, όταν μιλάει urbi et orbi για τις Σκουριές, τη Μαρφίν ή ό,τι άλλο μπορεί να δηλητηριάσει την πολιτική ζωή και να θέσει εν κινδύνω τις ομαλές πολιτικές εξελίξεις. Αίφνης το φάντασμα του Μαζοκόπου επανεμφανίζεται και μεγάλη απογευματινή εφημερίδα εκφράζει φόβους για ενδεχόμενη αναβίωση της τρομοκρατίας. Φόβος! και γύρω του να «παγώνουν τ’ αρνάκια» χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης.
Μέσα σε μια ήδη πνιγηρή ατμόσφαιρα ο κ. Σαμαράς καρικεύει τη σούπα του με κακά σπυριά, Κρανιδιώτη, Λαζαρίδη, Βορίδη, Γεωργιάδη, άτινα εν είδει ληγμένων μπαχαρικών επιδεινώνουν την κακοσμία μιας πολιτικής που ώς τώρα κουρελιάζει το Σύνταγμα κατά το δοκούν και μετέρχεται την καταστολή με την ίδια ευκολία που παρακολουθεί τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις. Είναι πλέον προφανές ότι ο κ. Σαμαράς προσπαθεί να εμπλέξει την Αριστερά πλην ΚΚΕ σε έναν ιστό υποψιών για συνενοχή ή και συμμετοχή σε αξιόποινες πράξεις κι εγκλήματα του «άλλου άκρου». Τώρα (Σκουριές) όπως και κατά το παρελθόν (Μαρφίν). Εις μάτην οι έγκαιρες και διαρκείς διαμαρτυρίες της Αριστεράς, η σαφής και απροκάλυπτη καταδίκη εκ μέρους της των εγκλημάτων κατά της ανθρώπινης ζωής - στον κ. Σαμαρά προέχει το λέγε-λέγε-λέγε να πλανάται, η υποψία να τροφοδοτείται, ώσπου κάποια στιγμή να μεταφρασθεί σε κατηγορία. Χρήσιμη κατηγορία που θα μπορεί να ποινικοποιήσει την πολιτική ζωή, να στιγματίσει την Αριστερά πλην ΚΚΕ για αντιδημοκρατική δύναμη - εκεί που της χρωστάγανε, να της πάρουν και τ’ αμπέλι.
Αλήθεια, τόσα χρόνια, γιατί οι ασίκηδες των διωκτικών αρχών δεν διαλεύκαναν την υπόθεση Μαρφίν; Γιατί δεν έφτασε ακόμα αυτή η όζουσα υπόθεση στις δικαστικές αίθουσες; Κι όταν φθάσει, αν φθάσει, πόσο πλήρης θα είναι η δικογραφία;
Ποιος ωφελήθηκε απ’ τα εγκλήματα στη Μαρφίν; Η Αριστερά, που έφαγε τη ρετσινιά (η οποία συστηματικώς αναπαράγεται) ότι έχει σχέση με τους μπάχαλους; Το λαϊκό κίνημα, που από τότε δεν «ξανασταύρωσε» μεγάλη διαδήλωση; Ποιος ωφελήθηκε από μια εξώφθαλμη προβοκάτσια που η μεθοδολογία της παραπέμπει στο πάρε-δώσε αστυνομίας - ακροδεξιών - μπαχαλάκηδων, όταν απ’ τις τάξεις των μεν ξεπετάγονται οι δε για να ξαναχαθούν στη συνέχεια μέσα στον ίδιο ομιχλώδη πολτό από μαύρα μπλουζάκια, μαύρες κουκούλες, μαύρες διμοιρίες;
Μαύρες σαν τη μαύρη σούπα που αναμοχλεύει ο κ. Σαμαράς· αλήθεια, ρίχνει μέσα και λίγο απ’ το αρσενικό που υπάρχει ο κίνδυνος να πίνει ο κοσμάκης, εκεί που οι χρυσοκάνθαροι εξορύσσουν τον χρυσό χωρίς να μπορούν να εγγυηθούν οι ίδιοι (και πολύ περισσότερο το κράτος) για την υγεία των ανθρώπων;
Θα μου έμοιαζε ο κ. Σαμαράς σκυμμένος πάνω απ’ το μεγάλο λεβέτι του σαν την κακιά μάγισσα των παραμυθιών, αν όλα αυτά δεν είχαν να κάνουν με δράκους. Λένε ορισμένοι ότι «η οικονομία είναι κλίμα», άλλοτε έχουν δίκιο, άλλοτε όχι, αλλά υπ’ αυτήν την έννοια και «η πολιτική είναι κλίμα». Κι αυτό το κλίμα ο κ. Σαμαράς το δηλητηριάζει. Συστηματικώς. Ακόμα και στην υπόθεση της ποινικής δίωξης στελεχών της Χρυσής Αυγής, που συχνά γλιστράει προς την πολιτική δίωξη, η κυβέρνηση κινείται στα όρια της συνταγματικής τάξης, την οποία όμως έχει ξεσκίσει όταν υπέγραφε τα Μνημόνια, όταν άνευ εξουσιοδότησης άλλαζε το διεθνές status της χώρας, όταν έκτοτε περνάει συνεχώς νόμους που ξεκοιλιάζουν το Σύνταγμα εις ό,τι αφορά την προστασία και την υπεράσπιση της ζωής και της περιουσίας των πολιτών. Ερμαια απ’ το Σύνταγμά τους οι Ελληνες, διάγουν στα χέρια αυτής της κυβέρνησης βίον εύπληκτον απ’ όποιον γουστάρει, ντόπιο ή ξένον Δυνατό, ιδιώτη, εταιρεία ή κράτος.
Οι μεγάλες διαδηλώσεις με τη μέλανα (μελανοχίτωνα ή κουκουλοφόρα, αδιάφορον) προβοκάτσια στη Μαρφίν μάς τέλειωσαν. Οι μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις, όπως εκείνη των «αγανακτισμένων», αφορίσθηκαν. Μάλιστα τότε πάνω σε αυτές τις συγκεντρώσεις εφαρμόσθηκε κατά πρώτον η «θεωρία των δύο άκρων». Η πάνω πλατεία, το ακροδεξιό άκρο, η κάτω το ακροαριστερό. Και τα δύο άκρα βεβαίως τα διέτρεχε ο ίδιος λαϊκισμός. Δεξιός και αριστερός κι αυτός. Η νέα φόρμουλα, το νέο μαντζούνι είχε βρεθεί, Πρετεντέρης, κυβέρνηση, ΚΚΕ, εκσυγχρονιστικά παπαγαλάκια, όλοι με διαφορετικά σφυριά στο ίδιο αμόνι: οι «αγανακτισμένοι» ήταν πλέον ο εχθρός του λαού. Λέγε-λέγε-λέγε, κέρδισαν. Ο λαός δεν ξαναμαζεύτηκε σε λαοσυνάξεις, σε πλατείες και σε πάρκα, έμεινε σπίτι του, στους καναπέδες του. Ετσι και τώρα, λέγε-λέγε-λέγε θα «ανακαλυφθούν» και στις Σκουριές (ή κάπου αλλού) οι «γουναράδες», οι λύκοι δηλαδή, οι οποίοι υπό δοράν ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ τρώνε κοκκινοσκουφίτσες.
Η σούπα αυτή της ανωμαλίας, κοχλαστή σαν να ’ρχεται απ’ τα καζάνια της κόλασης, που ανακατεύει ο κ. Σαμαράς, αυτός και όχι άλλος, περιέχει μέσα της πολλούς κανίβαλους. Που τρώνε το Σύνταγμα, τη λογική, την πολιτική ομαλότητα, όσον έχουν φάει ώς τώρα, σαν αχόρταγες Αρπυιες, δουλειές, ζωές, μισθούς, ελπίδες. Είναι μια σούπα από χολή, γεμάτη από «λάθος φάρμακο», όπως έλεγε και ο ίδιος ο κ. Σαμαράς πριν να ομόσει στη Μέρκελ, την οποίαν καλείται ο ελληνικός λαός να γεύεται, ώσπου να πεθάνει (στην κυριολεξία κατά δύο ή τρεις γενιές τουλάχιστον)...
Μουσουρούλης, ώρα 15.39 χθες: «Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στις τάξεις του ακραία στοιχεία». Το τροπάρι συνεχίζεται. Και ώσπου να διαβάσετε σήμερα αυτές τις γραμμές, το τροπάρι θα έχει επαναληφθεί εκατοντάδες φορές. Και στις μέρες που ’ρχονται, χιλιάδες.
Κυρίες και κύριοι, η κατάσταση είναι σοβαρή.
Μας αφορά όλους, όχι μόνον τους αριστερούς, όσον μας αφορά η δημοκρατία, οι πολιτικές και οι οικονομικές εξελίξεις. Δεν μπορεί ο Πρωθυπουργός της χώρας (να συνεχίζει) να αποτελεί κίνδυνο για τους θεσμούς της. Ηδη κολοβούς, ήδη απ’ τον ίδιο τραυματισμένους...
email: stathis@enikos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου