του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Τo «τσουνάμι» των αποκαλύψεων την περασμένη βδομάδα για το real story της ελληνικής οικονομίας δεν παρασύρει μόνο ό,τι έχτιζε ως τώρα η κυβέρνηση στην άμμο. Μέσα από τον σωρό ερειπίων του κυβερνητικού success story, μετά την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ, τις προβλέψεις της Τράπεζας της Ελλάδας, τις εκτιμήσεις του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής και τις παραδοχές μιας σειράς άλλων παραγόντων στην ευρωζώνη, προβάλλει και κάτι νέο. Πρόκειται για την ανατροπή της θεμελιώδους έννοιας στο κατασκεύασμα του «μονόδρομου». Δηλαδή της μη ύπαρξης άλλων λύσεων στο «ελληνικό πρόβλημα», πέραν όσων εφάρμοσαν και εφαρμόζουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις.
Υπήρχαν και υπάρχουν εν δυνάμει εναλλακτικές λύσεις. Το πρόγραμμα καταστροφής δεν ήταν και δεν είναι μονόδρομος. Εντός της ευρωζώνης, ακόμη και με τρόικα και κάποιο άλλο μνημόνιο! Ανάμεσα στις άλλες η μια απόδειξη περί τούτου έρχεται από το παρελθόν. Η άλλη από εκτιμήσεις-προβλέψεις για το παρόν και το μέλλον. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:
Από τα πρακτικά των συνεδριάσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου τον Μάιο του 2010 προκύπτει σαφώς ότι το πρόγραμμα «σωτηρίας της Ελλάδας» θα μπορούσε (πρακτικά και θεωρητικά) να μην είναι το ανθρωποφάγο πρώτο μνημόνιο. Στο πλαίσιο του συστήματος και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος υπήρχε η «εναλλακτική» το ελληνικό πρόγραμμα να συνοδευτεί από «κούρεμα» του δημόσιου χρέους, ώστε αυτό να γίνει βιώσιμο. Ελληνική κυβέρνηση και οικονομική ελίτ αρνήθηκαν να τη δουν και να την ακολουθήσουν. Αδιάφορο αν από αβουλία, ανικανότητα ή άλλους υπολογισμούς και πιέσεις - απειλές - εκβιασμούς. Το πρώτο μνημόνιο ήταν επιλογή της άρχουσας τάξης. Οσο είχε, βεβαίως, τη δυνατότητα επιλογών...
Από την έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής προκύπτει σαφώς η ύπαρξη ενός άλλου δρόμου. Μια εναλλακτική, που οριοθετείται από ένα κούρεμα του σημερινού χρέους, σε συνδυασμό με άλλα βήματα και προς την αντίθετη κατεύθυνση από κείνη που ακολουθείται σήμερα. Οπως για παράδειγμα ένα «μορατόριουμ» με τη διακοπή της πληρωμής τόκων για μερικά χρόνια. Μια συγγενή, επιπλέον, πρόταση στο πλαίσιο της ευρωζώνης έχει διαμορφώσει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πρώτο λογικό συμπέρασμα, επομένως, είναι ότι μονόδρομος υπάρχει μόνο στους οδικούς χάρτες της κυβέρνησης. Αλλωστε, ακόμη και οι έντονες αντιθέσεις εντός ευρωζώνης και μεταξύ ευρωζώνης και ΔΝΤ αντανακλούν ακριβώς και την ύπαρξή άλλων δρομολογίων...
Τo «τσουνάμι» των αποκαλύψεων την περασμένη βδομάδα για το real story της ελληνικής οικονομίας δεν παρασύρει μόνο ό,τι έχτιζε ως τώρα η κυβέρνηση στην άμμο. Μέσα από τον σωρό ερειπίων του κυβερνητικού success story, μετά την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ, τις προβλέψεις της Τράπεζας της Ελλάδας, τις εκτιμήσεις του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής και τις παραδοχές μιας σειράς άλλων παραγόντων στην ευρωζώνη, προβάλλει και κάτι νέο. Πρόκειται για την ανατροπή της θεμελιώδους έννοιας στο κατασκεύασμα του «μονόδρομου». Δηλαδή της μη ύπαρξης άλλων λύσεων στο «ελληνικό πρόβλημα», πέραν όσων εφάρμοσαν και εφαρμόζουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις.
Υπήρχαν και υπάρχουν εν δυνάμει εναλλακτικές λύσεις. Το πρόγραμμα καταστροφής δεν ήταν και δεν είναι μονόδρομος. Εντός της ευρωζώνης, ακόμη και με τρόικα και κάποιο άλλο μνημόνιο! Ανάμεσα στις άλλες η μια απόδειξη περί τούτου έρχεται από το παρελθόν. Η άλλη από εκτιμήσεις-προβλέψεις για το παρόν και το μέλλον. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:
Από τα πρακτικά των συνεδριάσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου τον Μάιο του 2010 προκύπτει σαφώς ότι το πρόγραμμα «σωτηρίας της Ελλάδας» θα μπορούσε (πρακτικά και θεωρητικά) να μην είναι το ανθρωποφάγο πρώτο μνημόνιο. Στο πλαίσιο του συστήματος και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος υπήρχε η «εναλλακτική» το ελληνικό πρόγραμμα να συνοδευτεί από «κούρεμα» του δημόσιου χρέους, ώστε αυτό να γίνει βιώσιμο. Ελληνική κυβέρνηση και οικονομική ελίτ αρνήθηκαν να τη δουν και να την ακολουθήσουν. Αδιάφορο αν από αβουλία, ανικανότητα ή άλλους υπολογισμούς και πιέσεις - απειλές - εκβιασμούς. Το πρώτο μνημόνιο ήταν επιλογή της άρχουσας τάξης. Οσο είχε, βεβαίως, τη δυνατότητα επιλογών...
Από την έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής προκύπτει σαφώς η ύπαρξη ενός άλλου δρόμου. Μια εναλλακτική, που οριοθετείται από ένα κούρεμα του σημερινού χρέους, σε συνδυασμό με άλλα βήματα και προς την αντίθετη κατεύθυνση από κείνη που ακολουθείται σήμερα. Οπως για παράδειγμα ένα «μορατόριουμ» με τη διακοπή της πληρωμής τόκων για μερικά χρόνια. Μια συγγενή, επιπλέον, πρόταση στο πλαίσιο της ευρωζώνης έχει διαμορφώσει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πρώτο λογικό συμπέρασμα, επομένως, είναι ότι μονόδρομος υπάρχει μόνο στους οδικούς χάρτες της κυβέρνησης. Αλλωστε, ακόμη και οι έντονες αντιθέσεις εντός ευρωζώνης και μεταξύ ευρωζώνης και ΔΝΤ αντανακλούν ακριβώς και την ύπαρξή άλλων δρομολογίων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου