Sotosblog...
Μετεκλογικό, μάλλον μικρό δωράκι 690.000 Ευρώ που δόθηκαν στο Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα της Άγκελα Μέρκελ από τους ιδιοκτήτες της BMW, εύλογα συνδέθηκε εντός Γερμανίας, αλλά και σε όλη την Ευρώπη με τη στάση του Βερολίνου στο θέμα της ρύπανσης από τα αυτοκίνητα.
Μολονότι η απόφαση να μειωθούν τα όρια εκπομπών είχε ληφθεί σε θεσμικό ευρωπαϊκό επίπεδο μόλις πριν από πέντε μήνες, η Γερμανία ξαναβάζει τώρα το θέμα στο τραπέζι. Δεν λέει φυσικά ότι το ξαναβάζει επειδή η Μέρκελ ενθυλάκωσε το παστό, αλλά επειδή θέλει να διαφυλάξει τις θέσεις εργασίας στην αυτοκινητοβιομηχανία της, η οποία παράγει περισσότερα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, άρα πιο ρυπογόνα, και μια μείωση στο ήδη συμπεφωνημένο όριο θα την έπληττε.
Αυτή είναι η Γερμανία των κοινών, των μεγάλων και των σύγχρονων ευρωπαϊκών αξιών. Είναι η Γερμανία της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Η ίδια Γερμανία που ηγήθηκε των «πακέτων διάσωσης» και τα οποία κόστισαν, χωρίς τους μη εγγεγραμμένους, τουλάχιστον 1.500.000 θέσεις εργασίας στην ελληνική Οικονομία –κατά πληθυσμιακή αναλογία οι δικοί της άνεργοι θα ήταν δώδεκα εκατομμύρια, δηλαδή περίπου 14 φορές το σύνολο των εργαζομένων στη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία.
Διορθώστε με αν έχω λάθος: Αλλά, αν έχεις υπογράψει ό,τι έχεις υπογράψει με ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι μ’ εφτακόσια χιλιάρικα να γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια ευρωπαϊκές αποφάσεις με νωπό ακόμα το μελάνι, και ν’ ανοίξουν στα ίσα πόλεμο με τη Γαλλία της Peugeot-Citroen και της Renault, τη Σουηδία της Volvo, και την Ιταλία της FIAT, τότε είναι προφανές ότι δεν έκανες μαζί τους, ούτε εσύ, ούτε κανείς μα κανείς, κανείς, κανείς, καμιά, μα απολύτως καμιά, καμιά, καμιά διαπραγμάτευση. Ούτε στο πρώτο τηλεφώνημα, ούτε στο πιο πρόσφατο, ούτε σε κανένα από τα ενδιάμεσα. Ούτε στην πρώτη συζήτηση, ούτε στην πιο πρόσφατη, ούτε σε καμιά από τις ενδιάμεσες. Ούτε στο πρώτο ταξιδάκι, ούτε στο πιο πρόσφατο, ούτε σε κανένα από τα ενδιάμεσα. Με τον ισχυρισμό μου αυτόν, δεν νομίζω ότι κομίζω γλαύκα εις Αθήνας.
Η υπεράσπιση των μεγάλων εθνικών μας διαπραγματευτών βέβαια λέει ότι απέναντι σε μια τέτοια Γερμανία δεν τους έπαιρνε για τίποτε παραπάνω. Στολίζουν αυτοί και οι κλακαδόροι τους την υπεράσπισή τους με μπόλικη οιήση, την πλαισιώνουν με την προσήκουσα γκριμάτσα του προσώπου, και υψώνουν το δείκτη του χεριού μια κατά πάνω μας και μια στρέφοντάς τον προς τη Γαλλία, τη Σουηδία, την Ιταλία ή την Κύπρο του θλιβερού Νίκου Αναστασιάδη, για να μας παραδειγματίσουν. «Για δείτε τι στάση τηρούν οι προνοητικοί ρεαλιστές και πώς συνετίζονται οι ατίθασοι και θαρραλέοι», μας λένε. Ατίθασος και θαρραλέος ο Αναστασιάδης! Θεέ μου, φύλαγε…
Κατατείνει η υπεράσπιση που προβάλλουν στο ότι μπροστά σε μια τέτοια σκληρή πραγματικότητα οφείλουμε να κάνουμε το λεγόμενο τουμπεκί ψιλοκομμένο. Εξ ου και το πολιτικό διάγγελμα των καιρών μας συμπυκνώνεται σ’ ένα διανθισμένο «σκάσε και σκάβε» –για τους ανέργους «σκάσε» σκέτο. Όποτε χρειάζεται, το αποδιανθίζουν και για τις δύο κατηγορίες οι δυνάμεις καταστολής.
Ωστόσο, διανθίζουν, ξε-διανθίζουν, αποδιανθίζουν, ξε-αποδιανθίζουν, να μην κρυβόμαστε! Διαπραγμάτευση δεν έγινε. Ίσα-ίσα, που οι εθνικοί μας διαπραγματευτές επέλεξαν την τακτική του καλού, πρόθυμου και φιλήσυχου παιδιού, με αποταμιευμένη προθεσμιακή ελπίδα τους το να επιβραβεύονται κάθε τόσο με γερμανικά φιλιά της ζωής, για να παραμένουν στην εξουσία.
Να μην αφήνουν, λοιπόν, ούτε υπονοούμενο ότι έγινε διαπραγμάτευση και ότι με αυτήν κάτι πέτυχαν, διότι όσα διαπιστώνω ότι δεν πέτυχαν αρκούν για να τους αφαιρέσουν το δικαίωμα να επικρίνουν οποιονδήποτε υποστηρίζει ότι θα τα έκανε καλύτερα. Δεν νομίζω ότι στην κηδεία ασθενούς του ένας γιατρός έχει το δικαίωμα να μέμφεται και να κατηγορεί συνάδελφό του, που διαμαρτύρεται υποστηρίζοντας ότι η δική του θεραπεία δεν ακολουθήθηκε ποτέ, όποια κι αν είναι αυτή. Σεβόμενος την περίσταση αν μη τι άλλο, θα έπρεπε απλώς να σιωπά με σκυμμένο το κεφάλι.
Για να μας πείσει όμως ότι δεν είμαστε σε κηδεία, η ίδια κυβέρνηση που μας έλεγε παλαιότερα ότι ήμασταν στην εντατική αλλά θα απογειωνόμασταν τον Σεπτέμβριο, τώρα μας εμφανίζεται πολύ ενοχλημένη που οι Γερμανοί δεν της δίδουν το βραβείο της στην ώρα του. Ποιο βραβείο, δηλαδή; Το καφεδάκι και το κονιακάκι στο κυλικείο του κοιμητηρίου.
Δεν λέω ότι μια διαπραγμάτευση θα ήταν εύκολη υπόθεση, ένα παιγνιδάκι για την Αξιωματική Αντιπολίτευση. Αντιθέτως, πιστεύω ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, δυστυχώς σε κάθε περίπτωση. Λέω μόνον ότι, κατά τη γνώμη μου, είναι κουτό, πολύ κουτό, πολύ ύπουλο, κι εντέλει εθνικά επιζήμιο, να αξιώνεται από την Αξιωματική Αντιπολίτευση να απαριθμήσει επακριβώς με ποιο τρόπο πρόκειται να διαπραγματευθεί με δαύτους, τους πολιτικούς υπεύθυνους της BMW και φραγκοραφτάδες των ρύπων.
Κάνοντας μάλιστα λόγο για ρίσκο, είναι στα μάτια μου προφανές ότι ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, σε αντίθεση προς τους εθνικούς μας διαπραγματευτές, μάλλον έχει επίγνωση του με τι κουμάσια έχει να κάνει –του πιστώνω την επίγνωσή του ως κάτι το άκρως ελπιδοφόρο. Ε, όχι, όμως, και να επιτιμάται γι αυτήν, διότι δεν επιτρέπεται, λέει, να τζογάρει τη χώρα! Δεν φτάνει όσο παίχτηκε πριν από τις εκλογές αυτή η εκφοβιστική τακτική του μετέωρου κινδύνου, που διαρκώς πλανάται; Δεν προδίδει η νέα ανακύκλωση αυτής της έωλης και αόριστης ανασφάλειας αναλγησία για όσα νέα θύματα έχουμε καληνυχτίσει εδώ κι ενάμιση χρόνο; Δεν δηλώνει αυτή η δήθεν κριτική ψυχρή απάθεια για τη σημερινή κατάσταση, όσο κι αν επιδιώκει να κρυφτεί, ψευδοεπιδοκιμάζοντας κάποιες φορές τον Αλέξη Τσίπρα; Άραγε, είναι τελικά η επωδός της κάτι άλλο από μεταμφιεσμένη συμμαχία κουτσοβολεμένων με τους εναπομείναντες εκλεκτούς που τα φέρνουν βόλτα;
Και δεν είναι παρά ιταμή αυθάδεια, ειδικά όταν προέρχεται από ανθρώπους που δέχονται να αποτείνεται το υπουργείο Εθνικής Άμυνας στο Βαρδή Βαρδινογιάννη ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες των τεθωρακισμένων για την παρέλαση, όταν θα έπρεπε αυτοί καλύτερα να προβληματίζοονται για τους αναλογούντες φόρους και πρόστιμα.
Πού όμως αξίωση για φόρους και πρόστιμα από εκεί όπου πρέπει… Αν και η συλλογή τους θα μας είχε γλιτώσει από πολλά. Όμως, να… Είναι και που αυτούς τους τιμητές κι επιτιμητές δεν τους έχω ικανούς, όχι να συμπεριφερθούν και να φορολογήσουν δίκαια, αλλά ούτε να μαζέψουν τουλάχιστον τους πέντε-έξη Βαρδινογιάννηδες που απαιτούνται, για να δωρίσουν στο κόμμα της Άγκελα Μέρκελ εξακόσια ενενήντα χιλιάρικα. Ψωροποσό, εδώ που τα λέμε, για τέτοια πορτοφόλια… Ψωροποσό όμως που, κατά πως φαίνεται, έστω αυτό θα μπορούσε να μας είχε γλιτώσει από ουκ ολίγα…
Μετεκλογικό, μάλλον μικρό δωράκι 690.000 Ευρώ που δόθηκαν στο Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα της Άγκελα Μέρκελ από τους ιδιοκτήτες της BMW, εύλογα συνδέθηκε εντός Γερμανίας, αλλά και σε όλη την Ευρώπη με τη στάση του Βερολίνου στο θέμα της ρύπανσης από τα αυτοκίνητα.
Μολονότι η απόφαση να μειωθούν τα όρια εκπομπών είχε ληφθεί σε θεσμικό ευρωπαϊκό επίπεδο μόλις πριν από πέντε μήνες, η Γερμανία ξαναβάζει τώρα το θέμα στο τραπέζι. Δεν λέει φυσικά ότι το ξαναβάζει επειδή η Μέρκελ ενθυλάκωσε το παστό, αλλά επειδή θέλει να διαφυλάξει τις θέσεις εργασίας στην αυτοκινητοβιομηχανία της, η οποία παράγει περισσότερα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, άρα πιο ρυπογόνα, και μια μείωση στο ήδη συμπεφωνημένο όριο θα την έπληττε.
Αυτή είναι η Γερμανία των κοινών, των μεγάλων και των σύγχρονων ευρωπαϊκών αξιών. Είναι η Γερμανία της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Η ίδια Γερμανία που ηγήθηκε των «πακέτων διάσωσης» και τα οποία κόστισαν, χωρίς τους μη εγγεγραμμένους, τουλάχιστον 1.500.000 θέσεις εργασίας στην ελληνική Οικονομία –κατά πληθυσμιακή αναλογία οι δικοί της άνεργοι θα ήταν δώδεκα εκατομμύρια, δηλαδή περίπου 14 φορές το σύνολο των εργαζομένων στη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία.
Διορθώστε με αν έχω λάθος: Αλλά, αν έχεις υπογράψει ό,τι έχεις υπογράψει με ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι μ’ εφτακόσια χιλιάρικα να γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια ευρωπαϊκές αποφάσεις με νωπό ακόμα το μελάνι, και ν’ ανοίξουν στα ίσα πόλεμο με τη Γαλλία της Peugeot-Citroen και της Renault, τη Σουηδία της Volvo, και την Ιταλία της FIAT, τότε είναι προφανές ότι δεν έκανες μαζί τους, ούτε εσύ, ούτε κανείς μα κανείς, κανείς, κανείς, καμιά, μα απολύτως καμιά, καμιά, καμιά διαπραγμάτευση. Ούτε στο πρώτο τηλεφώνημα, ούτε στο πιο πρόσφατο, ούτε σε κανένα από τα ενδιάμεσα. Ούτε στην πρώτη συζήτηση, ούτε στην πιο πρόσφατη, ούτε σε καμιά από τις ενδιάμεσες. Ούτε στο πρώτο ταξιδάκι, ούτε στο πιο πρόσφατο, ούτε σε κανένα από τα ενδιάμεσα. Με τον ισχυρισμό μου αυτόν, δεν νομίζω ότι κομίζω γλαύκα εις Αθήνας.
Η υπεράσπιση των μεγάλων εθνικών μας διαπραγματευτών βέβαια λέει ότι απέναντι σε μια τέτοια Γερμανία δεν τους έπαιρνε για τίποτε παραπάνω. Στολίζουν αυτοί και οι κλακαδόροι τους την υπεράσπισή τους με μπόλικη οιήση, την πλαισιώνουν με την προσήκουσα γκριμάτσα του προσώπου, και υψώνουν το δείκτη του χεριού μια κατά πάνω μας και μια στρέφοντάς τον προς τη Γαλλία, τη Σουηδία, την Ιταλία ή την Κύπρο του θλιβερού Νίκου Αναστασιάδη, για να μας παραδειγματίσουν. «Για δείτε τι στάση τηρούν οι προνοητικοί ρεαλιστές και πώς συνετίζονται οι ατίθασοι και θαρραλέοι», μας λένε. Ατίθασος και θαρραλέος ο Αναστασιάδης! Θεέ μου, φύλαγε…
Κατατείνει η υπεράσπιση που προβάλλουν στο ότι μπροστά σε μια τέτοια σκληρή πραγματικότητα οφείλουμε να κάνουμε το λεγόμενο τουμπεκί ψιλοκομμένο. Εξ ου και το πολιτικό διάγγελμα των καιρών μας συμπυκνώνεται σ’ ένα διανθισμένο «σκάσε και σκάβε» –για τους ανέργους «σκάσε» σκέτο. Όποτε χρειάζεται, το αποδιανθίζουν και για τις δύο κατηγορίες οι δυνάμεις καταστολής.
Ωστόσο, διανθίζουν, ξε-διανθίζουν, αποδιανθίζουν, ξε-αποδιανθίζουν, να μην κρυβόμαστε! Διαπραγμάτευση δεν έγινε. Ίσα-ίσα, που οι εθνικοί μας διαπραγματευτές επέλεξαν την τακτική του καλού, πρόθυμου και φιλήσυχου παιδιού, με αποταμιευμένη προθεσμιακή ελπίδα τους το να επιβραβεύονται κάθε τόσο με γερμανικά φιλιά της ζωής, για να παραμένουν στην εξουσία.
Να μην αφήνουν, λοιπόν, ούτε υπονοούμενο ότι έγινε διαπραγμάτευση και ότι με αυτήν κάτι πέτυχαν, διότι όσα διαπιστώνω ότι δεν πέτυχαν αρκούν για να τους αφαιρέσουν το δικαίωμα να επικρίνουν οποιονδήποτε υποστηρίζει ότι θα τα έκανε καλύτερα. Δεν νομίζω ότι στην κηδεία ασθενούς του ένας γιατρός έχει το δικαίωμα να μέμφεται και να κατηγορεί συνάδελφό του, που διαμαρτύρεται υποστηρίζοντας ότι η δική του θεραπεία δεν ακολουθήθηκε ποτέ, όποια κι αν είναι αυτή. Σεβόμενος την περίσταση αν μη τι άλλο, θα έπρεπε απλώς να σιωπά με σκυμμένο το κεφάλι.
Για να μας πείσει όμως ότι δεν είμαστε σε κηδεία, η ίδια κυβέρνηση που μας έλεγε παλαιότερα ότι ήμασταν στην εντατική αλλά θα απογειωνόμασταν τον Σεπτέμβριο, τώρα μας εμφανίζεται πολύ ενοχλημένη που οι Γερμανοί δεν της δίδουν το βραβείο της στην ώρα του. Ποιο βραβείο, δηλαδή; Το καφεδάκι και το κονιακάκι στο κυλικείο του κοιμητηρίου.
Δεν λέω ότι μια διαπραγμάτευση θα ήταν εύκολη υπόθεση, ένα παιγνιδάκι για την Αξιωματική Αντιπολίτευση. Αντιθέτως, πιστεύω ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, δυστυχώς σε κάθε περίπτωση. Λέω μόνον ότι, κατά τη γνώμη μου, είναι κουτό, πολύ κουτό, πολύ ύπουλο, κι εντέλει εθνικά επιζήμιο, να αξιώνεται από την Αξιωματική Αντιπολίτευση να απαριθμήσει επακριβώς με ποιο τρόπο πρόκειται να διαπραγματευθεί με δαύτους, τους πολιτικούς υπεύθυνους της BMW και φραγκοραφτάδες των ρύπων.
Κάνοντας μάλιστα λόγο για ρίσκο, είναι στα μάτια μου προφανές ότι ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, σε αντίθεση προς τους εθνικούς μας διαπραγματευτές, μάλλον έχει επίγνωση του με τι κουμάσια έχει να κάνει –του πιστώνω την επίγνωσή του ως κάτι το άκρως ελπιδοφόρο. Ε, όχι, όμως, και να επιτιμάται γι αυτήν, διότι δεν επιτρέπεται, λέει, να τζογάρει τη χώρα! Δεν φτάνει όσο παίχτηκε πριν από τις εκλογές αυτή η εκφοβιστική τακτική του μετέωρου κινδύνου, που διαρκώς πλανάται; Δεν προδίδει η νέα ανακύκλωση αυτής της έωλης και αόριστης ανασφάλειας αναλγησία για όσα νέα θύματα έχουμε καληνυχτίσει εδώ κι ενάμιση χρόνο; Δεν δηλώνει αυτή η δήθεν κριτική ψυχρή απάθεια για τη σημερινή κατάσταση, όσο κι αν επιδιώκει να κρυφτεί, ψευδοεπιδοκιμάζοντας κάποιες φορές τον Αλέξη Τσίπρα; Άραγε, είναι τελικά η επωδός της κάτι άλλο από μεταμφιεσμένη συμμαχία κουτσοβολεμένων με τους εναπομείναντες εκλεκτούς που τα φέρνουν βόλτα;
Και δεν είναι παρά ιταμή αυθάδεια, ειδικά όταν προέρχεται από ανθρώπους που δέχονται να αποτείνεται το υπουργείο Εθνικής Άμυνας στο Βαρδή Βαρδινογιάννη ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες των τεθωρακισμένων για την παρέλαση, όταν θα έπρεπε αυτοί καλύτερα να προβληματίζοονται για τους αναλογούντες φόρους και πρόστιμα.
Πού όμως αξίωση για φόρους και πρόστιμα από εκεί όπου πρέπει… Αν και η συλλογή τους θα μας είχε γλιτώσει από πολλά. Όμως, να… Είναι και που αυτούς τους τιμητές κι επιτιμητές δεν τους έχω ικανούς, όχι να συμπεριφερθούν και να φορολογήσουν δίκαια, αλλά ούτε να μαζέψουν τουλάχιστον τους πέντε-έξη Βαρδινογιάννηδες που απαιτούνται, για να δωρίσουν στο κόμμα της Άγκελα Μέρκελ εξακόσια ενενήντα χιλιάρικα. Ψωροποσό, εδώ που τα λέμε, για τέτοια πορτοφόλια… Ψωροποσό όμως που, κατά πως φαίνεται, έστω αυτό θα μπορούσε να μας είχε γλιτώσει από ουκ ολίγα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου