ΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ από τον Βορρά, όπου σε σειρά πρόσφατων προεκλογικών αναμετρήσεων έχουμε εντυπωσιακή άνοδο της Δεξιάς και των ακροδεξιών κομμάτων, ενώ Αριστερά σε πολλές χώρες δεν υφίσταται καν! Στην Αυστρία το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα ήρθε μεν πρώτο, αλλά με σοβαρές απώλειες και ο πραγματικός νικητής ήταν το ακροδεξιό Εθνικιστικό Κόμμα των Ελευθέρων, που ξεπέρασε το 20%. Στην πλούσια Νορβηγία, θριάμβευσε η Δεξιά που ανέλαβε και την κυβέρνηση, με το ακροδεξιό κόμμα στο οποίο ανήκε ο μακελάρης Μπέρινγκ Μπρέιβικ να παραμένει τρίτη πολιτική δύναμη. Στη Φινλανδία, συνεχίζεται η κυριαρχία της Δεξιάς με το ξενοφοβικό νέο δεξιό κόμμα των Αληθινών Φινλανδών να φτάνει στο 19%! Ο Φρέντρικ Ράινφελντ γίνεται ο πρώτος κεντροδεξιός πρωθυπουργός της Σουηδίας που εκλέγεται για δεύτερη συνεχή θητεία. Καμία συντηρητική κυβέρνηση δεν έχει επανεκλεγεί σε αυτή τη σκανδιναβική χώρα εδώ και έναν αιώνα.
ΠΑΜΕ τώρα στον Νότο. Στην Πορτογαλία, όλα τα κέρδη από τη φθορά της δεξιάς κυβέρνησης πηγαίνουν στους σοσιαλδημοκράτες, ενώ στην Αριστερά έχουμε το ίδιο άθροισμα, με τη διαφορά ότι οι απώλειες του Μπλόκου πηγαίνουν στη συμμαχία Κομμουνιστών - Πρασίνων.
Στην Ισπανία συμβαίνει το ίδιο, αλλά εδώ έχει εμφανιστεί στο προσκήνιο η Ενωμένη Αριστερά, που από 3,15% το 2008, πήγε στο 6,92% το 2011 και σήμερα οι δημοσκοπήσεις τη φέρνουν να ξεπερνά το 10%. Φτάνει; Στην Ιταλία, Αριστερά -με την έννοια που ξέρουμε- δεν υπάρχει στο Κοινοβούλιο. Το μικρό κόμμα του Νίκι Βέντολα ως σύμμαχος του Δημοκρατικού Κόμματος είχε μερίδιο 3%. Στη Γαλλία, οι σοσιαλδημοκράτες καταποντίζονται και η Μαρίν Λεπέν πήρε κεφάλι στις δημοσκοπήσεις. Η Αριστερά, μετά το άνοιγμα που έκανε στο κομμάτι των σοσιαλιστών υπό τον Ζαν Λικ Μελανσόν και ξεπέρασε το 10% στις προεδρικές εκλογές, κοινοβουλευτικά κινείται πάλι σε μονοψήφια ποσοστά. Άφησα τελευταία τη Γερμανία, όπου η ηγεμονία της Μέρκελ συνεχίζεται ενισχυμένη με την Αριστερά, που βγήκε από την αφάνεια μετά την προσχώρηση του Λαφοντέν να αντέχει, αλλά πάντα στο πλαίσιο της δύναμης αντιπολιτευτικού ελέγχου.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ συμπεράσματα από αυτές τις πολιτικές εξελίξεις και τις εκλογικές επιλογές των Ευρωπαίων πολιτών; Ασφαλώς και υπάρχουν. Το πρώτο και το σημαντικότερο είναι πως η ευρωπαϊκή Αριστερά, 23 χρόνια μετά την κατάρρευση του ανύπαρκτου και αυταρχικού σοσιαλισμού, δεν έχει καταφέρει ακόμα να διατυπώσει το νέο υπόδειγμα για τον δημοκρατικό σοσιαλισμό του 21ου αιώνα κρατώντας τις ηθικές αξίες της Αριστεράς και παρουσιάζοντας ρεαλιστικές προτάσεις που να συγκινούν και να ενδιαφέρουν τους πολίτες. Με εξαίρεση την ελληνική περίπτωση, καμιά άλλη αριστερή δύναμη στην Ευρώπη δεν έχει ρόλο πρωταγωνιστή.
ΓΙΑΤΙ ο πληττόμενος Νότος δεν βρίσκει πολιτική εμπιστοσύνη στην αριστερά; Διότι εκεί η διασπασμένη Αριστερά δεν είναι έτοιμη και ώριμη να αντιληφθεί το νέο πολιτικό περιβάλλον, την ισχύ των αντιπάλων, να υποβάλει ολοκληρωμένο εναλλακτικό σχέδιο και μένει ακόμα κολλημένη σε αποκρουστικά αποτυχημένα δόγματα που δεν αφορούν πλέον κανένα. Στον Βορρά, οι πολίτες των πλούσιων χωρών ακόμα και αυτές με τις μεγάλες σοσιαλδημοκρατικές παραδόσεις, που οικοδόμησαν πρότυπα κοινωνικού κράτους, ρέπουν προς την ατομική απληστία για να αυξήσουν το εισόδημά τους με τη μείωση των καταβαλλόμενων φόρων. Παράλληλα, φοβούνται την κοινωνική τους ασφάλεια από τα μεταναστευτικά ρεύματα και αποδέχονται πολιτικούς που υπόσχονται να αντιμετωπίσουν την ενοχλητική για την κοινωνική τους γαλήνη μετανάστευση.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ της Γερμανίας να περιθωριοποιήσει τον ευρωπαϊκό Νότο και να προστατεύσει τα πλούτη των χωρών του Βορρά καθορίζοντας νέα εσωτερικά σύνορα δανειστών και δανειζομένων με διαθέσεις ακόμα και για κατάργηση θεμελιωδών κανόνων στην ελεύθερη μετακίνηση εργασίας μεταξύ των πολιτών της Ε.Ε., δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις για την ουσιαστική διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
ΑΝ ΟΛΑ αυτά που αναφέρω έχουν βάση, το ερώτημα που προκύπτει είναι αν γίνονται κατανοητά και αν λαμβάνονται σοβαρά υπόψη. Δυστυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το ιδρυτικό του συνέδριο δεν πλησίασε όσο έπρεπε και ήταν αναγκαίο και απαιτητό από την πλειοψηφία των συνέδρων τον στόχο του ενιαίου κόμματος, χωρίς κόμματα μέσα στο κόμμα. Οι πολιτικές συγκλίσεις, η ενότητα δράσης και η οργανωτική αναβάθμιση καθυστερούν ανησυχητικά σε σχέση με το μέγεθος των υποχρεώσεων. Αργούν, διότι αρκετοί δεν έχουν αίσθηση των τεράστιων δυσκολιών, εσωτερικών και διεθνών, για την κατάκτηση της πλειοψηφίας. Δεν έχουν αίσθηση των μεγάλων ενωτικών πολιτικών πρωτοβουλιών και συμμαχιών που απαιτούνται, όχι μόνο ή κυρίως για να σου ανατεθούν οι ευθύνες διακυβέρνησης, αλλά για να αντέξεις στην εξουσία και να υλοποιήσεις τις μεταρρυθμίσεις που θα σώσουν τη χώρα και τον λαό της. Αν υπήρχε χρόνος, θα περιμέναμε τις ωριμάνσεις. Δυστυχώς, χρόνος δεν υπάρχει και οι πρωταγωνιστές θα υποχρεωθούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους σύντομα.
dchristou52@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου