του Θωμά Τσαλαπάτη, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Κάθε τέλος είναι και μια στιγμή απολογισμού. Σήμερα που το ΠΑΣΟΚ στέκει συρρικνωμένο μέχρι την εξαφάνιση, ένα μεταμοντέρνο ΚΟΔΗΣΟ σε έναν αγώνα δρόμου από το σήμερα του ενεστώτα στο χθες του αορίστου, είναι ίσως ο κατάλληλος χρόνος να αναλογιστούμε: Τι είναι ΠΑΣΟΚ; Οχι τις πολιτικές, τα πρόσωπα, την ιστορία. Αλλά τις ανεπαίσθητες πινελιές που έβαψαν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες την καθημερινότητά μας. Οχι απλά τα στοιχειωμένα ζιβάγκο, τα θερισμένα μουστάκια και τον ίλιγγο των ζεϊμπέκικων, αλλά την κληρονομιά του βαθύτερου τραύματος, αυτού που δεν φαίνεται αλλά αιμορραγεί σιωπηλά. Τι είναι λοιπόν ΠΑΣΟΚ; [Σημείωση: Κάποια σημεία ανήκουν στο παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ και άλλα στο εκσυγχρονιστικό (ελάχιστα στο βραχύβιο γεωργακικό). Αυτό όμως που είναι ΠΑΣΟΚ περισσότερο απ’ όλα είναι η εγκλωβιστική συνύπαρξη των δύο.]
ΠΑΣΟΚ είναι οι κοιλάδες της ρόκας-παρμεζάνας. ΠΑΣΟΚ είναι η τηλεόραση στην κουζίνα. Η φράση: Η γυναίκα μου πήρε εισιτήρια για το Μέγαρο (επίσης το Μέγαρο). Να κατεβάζεις το παράθυρο του αυτοκινήτου και να λες: Πατριώτη, για (εκεί) καλά πάω; ΠΑΣΟΚ είναι το νέφος και ο καύσωνας. Το Παλέ ντε Σπορ και το Πόρτο-(κάτι). Ο Γιακούμπ, το πάθος για τα Ελγίνεια και η λέξη «μεζονέτα». Οι αεροσυνοδοί και τα καναπεδάκια. ΠΑΣΟΚ είναι να λες τη Heineken πράσινη. Το μπαράκι, η ταβερνούλα και κυρίως το κουτουκάκι. Τα τιμημένα γερατειά, τα δρακόντεια μέτρα, ο φόβος πως θα σου ρίξουν ναρκωτικά στο ποτό. Το: Καλά, εσύ είσαι πολύ ροκ. Το κόκκινο για τη ροδιά, το πράσινο για τα παιδιά, η πιλοτή, το τροχόσπιτο, τα ρεβεγιόν. Το να πηγαίνεις στον φούρνο και να αγοράζεις κουλουράκια, κριτσίνια, βουτήματα και να ξεχνάς να πάρεις ψωμί.
ΠΑΣΟΚ είναι να πηγαίνεις σε ένα σπίτι και να λες πως πας επίσκεψη. Επίσης να τους πηγαίνεις Μπαλαντάινς. Το να τρως σούσι και μετά βρόμικο. Η οικειότητα προς τον Ηγέτη και τους λοιπούς (τον Ανδρέα, τον Μένιο, τον Γιωργάκη, τον Βαγγέλη).
Ο Εγκέλαδος είναι ΠΑΣΟΚ. Ο γνωστός του γνωστού είναι ΠΑΣΟΚ. ΠΑΣΟΚ είναι τα πιάνο-μπαρ, το Ρεξόνα του Αναστόπουλου και τα ραμφίσματα του Ράμφου. ΠΑΣΟΚ είναι να μη φοβάσαι τίποτα παρά μόνο τον φόβο. ΠΑΣΟΚ είναι η τελευταία συναυλία των Πυξ Λαξ, τα ουφάδικα, η Ελούντα, το διάφανο σκέπασμα λεκάνης με τα ψαράκια. Το εγώ θα πληρώσω-όχι εγώ θα πληρώσω-μα σε παρακαλώ εγώ θα πληρώσω-μα θα μαλώσουμε.
ΠΑΣΟΚ είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους (πλάκα κάνω). Ο Ντέταρι, οι πρώην Κωστόπουλοι, ΠΑΣΟΚ είναι ο κοτσαδόρος χωρίς βάρκα, το άσπρο πουκάμισο μέσα απ’ το παντελόνι, το τσιγάρο πίσω από το αυτί, οι αδερφοί Κατσιμίχα που τους εχθρεύονται οι Εβραίοι, ο πυροσβεστήρας στο αμάξι. Το «έχω και μια μπλούζα Τσε Γκεβάρα…». ΠΑΣΟΚ είναι το Ιλιον (άκλιτο), τα αποσιωπητικά στη μέση κάποιου τίτλου εφημερίδας, η φράση: Μανίτσα; Γαύρο; Η διαφήμιση του Nescafe (σ’ έναν κόσμο μαγικόοοο), τα σινθεσάιζερ και οι πάνω Διόσκουροι. ΠΑΣΟΚ είναι οι αερόσολες, η λέξη «Ζιγκολό», οι ανθισμένες φακές στο κεσεδάκι του γιαουρτιού, η Κάρμινα Μπουράνα να ηχεί στην ελληνική επαρχία. Αφού η οικογένεια φάει: «Να τα πάρουμε πακέτο. Δεν είναι για μας, είναι για τον σκύλο». ΠΑΣΟΚ είναι το να λες το τηλεκοντρόλ κομπιούτερ, το «τούτο δω μακέτο;», το Αντίρριο Ντε Τζανέιρο και ΠΑΣΟΚ είναι η κιθάρα του Νταλάρα. Το χαμόγελο του Γιάννου, τα σαρδάμ των διαδόχων, τα γέρνοντα υποβρύχια, οι Τσάροι της οικονομίας και τα φουντούνια.
ΠΑΣΟΚ είναι τρεις δεκαετίες, τέσσερις κυβερνήσεις και κάποιες δεκάδες ανασχηματισμοί. Ο τόκος που το παρόν πληρώνει σε ό,τι μας έφερε μέχρι εδώ. Μια φάλτσα αισιοδοξία, μια κάλπικη επιτυχία και μια θορυβώδης πτώση. Ενα χθες και κάποιο παρελθόν…
(Ο κατάλογος αυτός δεν έχει τέλος. Ή μάλλον θα τελειώσει μόλις το ΠΑΣΟΚ μείνει μια ανάμνηση, ξεχασμένη, ξεθωριασμένη, όμοια με μετεμφυλιακό κόμμα ή πορτρέτο μεσοπολεμικού βουλευτή. Καλείστε να τον συμπληρώσετε υποκειμενικά και κατά βούληση.)
http://tsalapatis.blogspot.gr/
Κάθε τέλος είναι και μια στιγμή απολογισμού. Σήμερα που το ΠΑΣΟΚ στέκει συρρικνωμένο μέχρι την εξαφάνιση, ένα μεταμοντέρνο ΚΟΔΗΣΟ σε έναν αγώνα δρόμου από το σήμερα του ενεστώτα στο χθες του αορίστου, είναι ίσως ο κατάλληλος χρόνος να αναλογιστούμε: Τι είναι ΠΑΣΟΚ; Οχι τις πολιτικές, τα πρόσωπα, την ιστορία. Αλλά τις ανεπαίσθητες πινελιές που έβαψαν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες την καθημερινότητά μας. Οχι απλά τα στοιχειωμένα ζιβάγκο, τα θερισμένα μουστάκια και τον ίλιγγο των ζεϊμπέκικων, αλλά την κληρονομιά του βαθύτερου τραύματος, αυτού που δεν φαίνεται αλλά αιμορραγεί σιωπηλά. Τι είναι λοιπόν ΠΑΣΟΚ; [Σημείωση: Κάποια σημεία ανήκουν στο παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ και άλλα στο εκσυγχρονιστικό (ελάχιστα στο βραχύβιο γεωργακικό). Αυτό όμως που είναι ΠΑΣΟΚ περισσότερο απ’ όλα είναι η εγκλωβιστική συνύπαρξη των δύο.]
ΠΑΣΟΚ είναι οι κοιλάδες της ρόκας-παρμεζάνας. ΠΑΣΟΚ είναι η τηλεόραση στην κουζίνα. Η φράση: Η γυναίκα μου πήρε εισιτήρια για το Μέγαρο (επίσης το Μέγαρο). Να κατεβάζεις το παράθυρο του αυτοκινήτου και να λες: Πατριώτη, για (εκεί) καλά πάω; ΠΑΣΟΚ είναι το νέφος και ο καύσωνας. Το Παλέ ντε Σπορ και το Πόρτο-(κάτι). Ο Γιακούμπ, το πάθος για τα Ελγίνεια και η λέξη «μεζονέτα». Οι αεροσυνοδοί και τα καναπεδάκια. ΠΑΣΟΚ είναι να λες τη Heineken πράσινη. Το μπαράκι, η ταβερνούλα και κυρίως το κουτουκάκι. Τα τιμημένα γερατειά, τα δρακόντεια μέτρα, ο φόβος πως θα σου ρίξουν ναρκωτικά στο ποτό. Το: Καλά, εσύ είσαι πολύ ροκ. Το κόκκινο για τη ροδιά, το πράσινο για τα παιδιά, η πιλοτή, το τροχόσπιτο, τα ρεβεγιόν. Το να πηγαίνεις στον φούρνο και να αγοράζεις κουλουράκια, κριτσίνια, βουτήματα και να ξεχνάς να πάρεις ψωμί.
ΠΑΣΟΚ είναι να πηγαίνεις σε ένα σπίτι και να λες πως πας επίσκεψη. Επίσης να τους πηγαίνεις Μπαλαντάινς. Το να τρως σούσι και μετά βρόμικο. Η οικειότητα προς τον Ηγέτη και τους λοιπούς (τον Ανδρέα, τον Μένιο, τον Γιωργάκη, τον Βαγγέλη).
Ο Εγκέλαδος είναι ΠΑΣΟΚ. Ο γνωστός του γνωστού είναι ΠΑΣΟΚ. ΠΑΣΟΚ είναι τα πιάνο-μπαρ, το Ρεξόνα του Αναστόπουλου και τα ραμφίσματα του Ράμφου. ΠΑΣΟΚ είναι να μη φοβάσαι τίποτα παρά μόνο τον φόβο. ΠΑΣΟΚ είναι η τελευταία συναυλία των Πυξ Λαξ, τα ουφάδικα, η Ελούντα, το διάφανο σκέπασμα λεκάνης με τα ψαράκια. Το εγώ θα πληρώσω-όχι εγώ θα πληρώσω-μα σε παρακαλώ εγώ θα πληρώσω-μα θα μαλώσουμε.
ΠΑΣΟΚ είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους (πλάκα κάνω). Ο Ντέταρι, οι πρώην Κωστόπουλοι, ΠΑΣΟΚ είναι ο κοτσαδόρος χωρίς βάρκα, το άσπρο πουκάμισο μέσα απ’ το παντελόνι, το τσιγάρο πίσω από το αυτί, οι αδερφοί Κατσιμίχα που τους εχθρεύονται οι Εβραίοι, ο πυροσβεστήρας στο αμάξι. Το «έχω και μια μπλούζα Τσε Γκεβάρα…». ΠΑΣΟΚ είναι το Ιλιον (άκλιτο), τα αποσιωπητικά στη μέση κάποιου τίτλου εφημερίδας, η φράση: Μανίτσα; Γαύρο; Η διαφήμιση του Nescafe (σ’ έναν κόσμο μαγικόοοο), τα σινθεσάιζερ και οι πάνω Διόσκουροι. ΠΑΣΟΚ είναι οι αερόσολες, η λέξη «Ζιγκολό», οι ανθισμένες φακές στο κεσεδάκι του γιαουρτιού, η Κάρμινα Μπουράνα να ηχεί στην ελληνική επαρχία. Αφού η οικογένεια φάει: «Να τα πάρουμε πακέτο. Δεν είναι για μας, είναι για τον σκύλο». ΠΑΣΟΚ είναι το να λες το τηλεκοντρόλ κομπιούτερ, το «τούτο δω μακέτο;», το Αντίρριο Ντε Τζανέιρο και ΠΑΣΟΚ είναι η κιθάρα του Νταλάρα. Το χαμόγελο του Γιάννου, τα σαρδάμ των διαδόχων, τα γέρνοντα υποβρύχια, οι Τσάροι της οικονομίας και τα φουντούνια.
ΠΑΣΟΚ είναι τρεις δεκαετίες, τέσσερις κυβερνήσεις και κάποιες δεκάδες ανασχηματισμοί. Ο τόκος που το παρόν πληρώνει σε ό,τι μας έφερε μέχρι εδώ. Μια φάλτσα αισιοδοξία, μια κάλπικη επιτυχία και μια θορυβώδης πτώση. Ενα χθες και κάποιο παρελθόν…
(Ο κατάλογος αυτός δεν έχει τέλος. Ή μάλλον θα τελειώσει μόλις το ΠΑΣΟΚ μείνει μια ανάμνηση, ξεχασμένη, ξεθωριασμένη, όμοια με μετεμφυλιακό κόμμα ή πορτρέτο μεσοπολεμικού βουλευτή. Καλείστε να τον συμπληρώσετε υποκειμενικά και κατά βούληση.)
http://tsalapatis.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου