Της Μαριας Μητσοπουλου, απο το Ποντικι...
Το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της ΝΔ καταγράφουν πλέον μία μία οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, δείκτης, σύμφωνα με εκτιμήσεις, ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται αρκετά μπροστά ώστε οι εταιρείες να μην μπορούν να «παίξουν» με τις αναγωγές της ψήφου των αναποφάσιστων. Είναι λοιπόν ένα ερώτημα αν το προβάδισμα που καταγράφεται τελευταία από μισή έως δυόμιση μονάδες είναι πραγματικό ή είναι μεγαλύτερο, όπως εκτιμά η Κουμουνδούρου η οποία κάνει λόγο για άνοιγμα ψαλίδας κατά 4 με 5 μονάδες, επικαλούμενη κρυφές δημοσκοπήσεις.
Την ίδια ώρα, οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι συναντούν τον Αλέξη Τσίπρα – ο οποίος σήμερα παίρνει κι επίσημα το χρίσμα του υποψηφίου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν -χωρίς αναστολές: πρώτα ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς, μετά το μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΚΤ Γεργκ Ασμουσεν, τώρα ο Επίτροπος Οικονομικών και νομισματικών Υποθέσεων και Αντιπρόεδρος της Κομισιόν Όλι Ρεν.
Όλα αυτά διαμορφώνουν ένα κλίμα ανάλογο με το μήνυμα που θέλει να εκπέμψει η Κουμουνδούρου και το κάνει εδώ και καιρό: «Ερχόμαστε». Είναι πλέον γενική αίσθηση ότι αν δεν προκύψει κάτι που θα ανακόψει την ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι σύντομα πρωθυπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση. Ακόμα και οι ταχείες διεργασίες στο μέτωπο της Κεντροαριστεράς, το τελευταίο διάστημα αυτό δείχνουν να προσπαθούν να προλάβουν, μάλλον μάταια.
Η βεβαιότητα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση φαίνεται να γενικεύεται και το κλίμα αυτό μεταδίδεται μέσα από την προσεκτική αρθρογραφία σε ορισμένα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ.
Όμως… τα καλά νέα δείχνουν να σταματούν εδώ. Διότι παράλληλα αναπτύσσεται και μια άλλη συζήτηση, τόσο εκτός ΣΥΡΙΖΑ όσο και εντός. Αυτή της … διάρκειας. Θα έχει διάρκεια μια κυβέρνηση με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ ή θα αποτελέσει σύντομη παρένθεση – και οδυνηρή για την Αριστερά – όπως εύχονται να συμβεί όσοι εντάσσονται στο μνημονιακό στρατόπεδο.
Εδώ και καιρό πολλοί είναι αυτοί εντός του ΣΥΡΙΖΑ που ιεραρχούν ως προτεραιότητα την επόμενη μέρα και το θέμα του προγράμματος, δηλαδή τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις αναλάβει. Προσπάθειες να ειπωθούν πράγματα γίνονται, αλλά εν πολλοίς εξαντλούνται στο επικοινωνιακό, χωρίς να εμβαθύνουν στα πραγματα που ομολογουμένως είναι πολύ δύσκολα.
Διότι είναι γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναλάβει όχι σε μια ομαλή πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά περίοδο, αλλά σε μια δραματική συγκυρία, όπου οι συνθήκες συγκρίνονται με τα αποτελέσματα που αφήνει πίσω του ένας πόλεμος.
Με άλλα λόγια ο Αλέξης Τσίπρας θα παραλάβει στα χέρια του ένα διαλυμένο τοπίο όπως σωστά επισημαίνει ο ίδιος κατά καιρούς: διαλυμένη εθνική οικονομία, παραδομένη σε διάφορα ισχυρά συμφέροντα, διεθνή κι εγχώρια, κατεστραμμένο παραγωγικό ιστό, ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα. Όμως αυτό μπορεί να λέγεται με μια υπόρρητη αξίωση πίστωσης χρόνου την οποία όμως δεν είναι σίγουρο ότι θα έχει. Για την ακρίβεια, οι εκτιμήσεις που υπάρχουν μιλούν για περιορισμένη κοινωνική ανοχή σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταφέρει γρήγορα να ανακόψει την καταστροφή και να υλοποιήσει τις έστω λίγες βελτιώσεις που υπόσχεται σε βραχυμεσοπρόθεσμο επίπεδο. Διότι κυρίως, αυτό που θα παραλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια στρατιά ανέργων, κι άλλων τόσων εργαζομένων με όρους εξαθλίωσης έως και δουλείας πρωτοφανείς για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα. Θα έχει να κάνει με διαλυμένες υγείες και ψυχολογίες ανθρώπων που επί τρία – τέσσερα χρόνια πασχίζουν να αναμετρηθούν με τις αντιξοότητες της καθημερινής διαβίωσης και κινούνται μεταξύ της ολοκληρωτικής απελπισίας και της μικρής ελπίδας ότι ο με τον ΣΥΡΙΖΑ θα αλλάξει το παιχνίδι. Με άλλα λόγια θα έχει να κάνει με ανθρώπους απογοητευμένους και εξαντλημένους - κατά βάση συντηρητικούς στην πλειονότητά τους που θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς επειδή δεν πιστεύουν σε επαναστάσεις και αλλαγές από τα κάτω – που εναποθέτουν την τελευταία τους ελπίδα για αντιστροφή της κατάστασης στον ΣΥΡΙΖΑ. Τι θα γίνει αν όλοι αυτοί νιώσουν ότι «εξαπατήθηκαν»; Θα ψάξουν να βρουν ελαφρυντικά για τον ΣΥΡΙΖΑ;
Το φορτίο, επομένως, που καλείται να σηκώσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εξαιρετικά βαρύ, όντας άπειρος πολιτικά πόσο μάλλον κυβερνητικά.
Η προγραμματική δουλειά που καλείται να κάνει, είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι, είναι πολύ μεγάλη αν θέλει να έχει λύσεις που θα κρατήσουν την κοινωνία δίπλα του και θα του εξασφαλίσουν μια βιώσιμη κυβέρνηση. Η σύνδεση με την κοινωνία είναι επίσης εκ των ων ουκ άνευ, ωστόσο εξακολουθεί να παραμένει ζητούμενο παρόλο που αποτελεί σταθερή επιταγή των εσωκομματικών οργάνων που κάθε τόσο ανανεώνεται υπό τη διαπίστωση ότι βήματα γίνονται αλλά…
Κυρίως αυτό που καλείται να ξεπεράσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ευκολία και η ροπή προς την επικοινωνιακή διαχείριση κεντρικών ζητημάτων στην οποία σύρεται πολλές φορές και από την κυβέρνηση. Κι αν πρόκειται να επιβεβαιωθεί στην εκτίμησή του ότι εντός του 2014 θα είναι κυβέρνηση μάλλον χρειάζεται να επιταχύνει…
Την ίδια ώρα, οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι συναντούν τον Αλέξη Τσίπρα – ο οποίος σήμερα παίρνει κι επίσημα το χρίσμα του υποψηφίου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν -χωρίς αναστολές: πρώτα ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς, μετά το μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΚΤ Γεργκ Ασμουσεν, τώρα ο Επίτροπος Οικονομικών και νομισματικών Υποθέσεων και Αντιπρόεδρος της Κομισιόν Όλι Ρεν.
Όλα αυτά διαμορφώνουν ένα κλίμα ανάλογο με το μήνυμα που θέλει να εκπέμψει η Κουμουνδούρου και το κάνει εδώ και καιρό: «Ερχόμαστε». Είναι πλέον γενική αίσθηση ότι αν δεν προκύψει κάτι που θα ανακόψει την ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι σύντομα πρωθυπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση. Ακόμα και οι ταχείες διεργασίες στο μέτωπο της Κεντροαριστεράς, το τελευταίο διάστημα αυτό δείχνουν να προσπαθούν να προλάβουν, μάλλον μάταια.
Η βεβαιότητα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση φαίνεται να γενικεύεται και το κλίμα αυτό μεταδίδεται μέσα από την προσεκτική αρθρογραφία σε ορισμένα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ.
Όμως… τα καλά νέα δείχνουν να σταματούν εδώ. Διότι παράλληλα αναπτύσσεται και μια άλλη συζήτηση, τόσο εκτός ΣΥΡΙΖΑ όσο και εντός. Αυτή της … διάρκειας. Θα έχει διάρκεια μια κυβέρνηση με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ ή θα αποτελέσει σύντομη παρένθεση – και οδυνηρή για την Αριστερά – όπως εύχονται να συμβεί όσοι εντάσσονται στο μνημονιακό στρατόπεδο.
Εδώ και καιρό πολλοί είναι αυτοί εντός του ΣΥΡΙΖΑ που ιεραρχούν ως προτεραιότητα την επόμενη μέρα και το θέμα του προγράμματος, δηλαδή τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις αναλάβει. Προσπάθειες να ειπωθούν πράγματα γίνονται, αλλά εν πολλοίς εξαντλούνται στο επικοινωνιακό, χωρίς να εμβαθύνουν στα πραγματα που ομολογουμένως είναι πολύ δύσκολα.
Διότι είναι γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναλάβει όχι σε μια ομαλή πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά περίοδο, αλλά σε μια δραματική συγκυρία, όπου οι συνθήκες συγκρίνονται με τα αποτελέσματα που αφήνει πίσω του ένας πόλεμος.
Με άλλα λόγια ο Αλέξης Τσίπρας θα παραλάβει στα χέρια του ένα διαλυμένο τοπίο όπως σωστά επισημαίνει ο ίδιος κατά καιρούς: διαλυμένη εθνική οικονομία, παραδομένη σε διάφορα ισχυρά συμφέροντα, διεθνή κι εγχώρια, κατεστραμμένο παραγωγικό ιστό, ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα. Όμως αυτό μπορεί να λέγεται με μια υπόρρητη αξίωση πίστωσης χρόνου την οποία όμως δεν είναι σίγουρο ότι θα έχει. Για την ακρίβεια, οι εκτιμήσεις που υπάρχουν μιλούν για περιορισμένη κοινωνική ανοχή σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταφέρει γρήγορα να ανακόψει την καταστροφή και να υλοποιήσει τις έστω λίγες βελτιώσεις που υπόσχεται σε βραχυμεσοπρόθεσμο επίπεδο. Διότι κυρίως, αυτό που θα παραλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια στρατιά ανέργων, κι άλλων τόσων εργαζομένων με όρους εξαθλίωσης έως και δουλείας πρωτοφανείς για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα. Θα έχει να κάνει με διαλυμένες υγείες και ψυχολογίες ανθρώπων που επί τρία – τέσσερα χρόνια πασχίζουν να αναμετρηθούν με τις αντιξοότητες της καθημερινής διαβίωσης και κινούνται μεταξύ της ολοκληρωτικής απελπισίας και της μικρής ελπίδας ότι ο με τον ΣΥΡΙΖΑ θα αλλάξει το παιχνίδι. Με άλλα λόγια θα έχει να κάνει με ανθρώπους απογοητευμένους και εξαντλημένους - κατά βάση συντηρητικούς στην πλειονότητά τους που θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς επειδή δεν πιστεύουν σε επαναστάσεις και αλλαγές από τα κάτω – που εναποθέτουν την τελευταία τους ελπίδα για αντιστροφή της κατάστασης στον ΣΥΡΙΖΑ. Τι θα γίνει αν όλοι αυτοί νιώσουν ότι «εξαπατήθηκαν»; Θα ψάξουν να βρουν ελαφρυντικά για τον ΣΥΡΙΖΑ;
Το φορτίο, επομένως, που καλείται να σηκώσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εξαιρετικά βαρύ, όντας άπειρος πολιτικά πόσο μάλλον κυβερνητικά.
Η προγραμματική δουλειά που καλείται να κάνει, είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι, είναι πολύ μεγάλη αν θέλει να έχει λύσεις που θα κρατήσουν την κοινωνία δίπλα του και θα του εξασφαλίσουν μια βιώσιμη κυβέρνηση. Η σύνδεση με την κοινωνία είναι επίσης εκ των ων ουκ άνευ, ωστόσο εξακολουθεί να παραμένει ζητούμενο παρόλο που αποτελεί σταθερή επιταγή των εσωκομματικών οργάνων που κάθε τόσο ανανεώνεται υπό τη διαπίστωση ότι βήματα γίνονται αλλά…
Κυρίως αυτό που καλείται να ξεπεράσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ευκολία και η ροπή προς την επικοινωνιακή διαχείριση κεντρικών ζητημάτων στην οποία σύρεται πολλές φορές και από την κυβέρνηση. Κι αν πρόκειται να επιβεβαιωθεί στην εκτίμησή του ότι εντός του 2014 θα είναι κυβέρνηση μάλλον χρειάζεται να επιταχύνει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου