Νέα ονόματα για την ανέχεια...

Του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...

Απελπιστικά και εξοργιστικά καθυστερημένα η κυβέρνηση αποφάσισε να ασχοληθεί με τις «ευάλωτες και ευπαθείς ομάδες». Μέχρι τώρα το ενδιαφέρον εξαντλούνταν σε γενικόλογες διακηρύξεις για την προστασία τους. Αποτελούσε, δήθεν, προτεραιότητα και οριοθετούσε «κόκκινες γραμμές». Παραμύθια... Παρ' όλα αυτά υπάρχει ακόμη καιρός να δούμε, επιτέλους, ορισμένα έμπρακτα δείγματα ευαισθησίας. Εστω, ως εκδήλωση του παραδοσιακού ελληνικού ευεργετισμού. Εδώ φθάσαμε!

Αν και οι τελευταίες δειλές εξαγγελίες, κάτω από το βάρος τραγικών καθημερινών περιστατικών, παραπέμπουν, μάλλον, σε φιλάνθρωπες εκδηλώσεις, χειρονομίες ελεημοσύνης και θεολογικού τύπου αντιμετωπίσεις. Παρόμοιες άλλων εποχών, όπου οι ζητιάνοι σημειώνονταν με «ευτραφή» ποσοστά στις απογραφές του πληθυσμού και οι κρατούντες στέκονταν αμήχανοι: να τους κατατάξουν στους «εχθρούς της κοινωνίας» ή όχι; Να τους «εξαφανίσουν» ή να τους εντάξουν σε φιλανθρωπικά - πελατειακά δίκτυα; Απ' όλα αυτά τα στάδια κι άλλα έχουν περάσει διαχρονικά οι «ευάλωτοι ιθαγενείς».

Τι ακριβώς, όμως, σημαίνουν οι όροι που έχουν καθιερωθεί μεγαλοπρεπώς και διαποτίζουν στάσεις, συμπεριφορές και πρακτικές; Παρακάμπτοντας περισπούδαστους ορισμούς πρόκειται για την παλιά γνωστή φτώχεια. Αυτή την ίδια που έχει χαρακτηριστεί από νωρίς με ευστοχία ως «η κόκκινη σέλα στο άλογο κάθε εξουσίας και πάνω της κάθεται ο πλούτος, που ευεργετώντας χαλιναγωγεί».

Οι ευάλωτοι - ευπαθείς της κυβέρνησης είναι οι μη έχοντες που πολλαπλασιάζουν οι πολιτικές της. Για να θυμηθούμε τον Θουκυδίδη, είναι οι καταστάσεις όπου οι άρχοντες «για να δικαιολογούν τις πράξεις τους αλλάζουν ακόμα και τη σημασία των λέξεων». Εκείνοι που μετατρέπουν τη χώρα σε εργοστάσιο συνεχούς παραγωγής φτωχών, ανέργων, πεινασμένων, περιθωριοποιημένων, εξαθλιωμένων και έρχονται μετά να τους βαφτίσουν ως «ευπαθείς».

Δεν αρκεί, όμως, που οι νεοπτωχοποιοί εμφανίζονται ως θεράποντες της φτώχειας, που... πέφτει μόνη της από τον ουρανό. Είναι σαν έτοιμοι από καιρό να ανακηρύξουν το καθεστώς της ανέχειας που παράγουν οι μνημονιακές μηχανές περίπου ως αρετή. Ανακαλύπτουν την... ενάρετη πενία για το καλό του τόπου!

Παλιότερα, οι κρατούντες κήρυσσαν ότι ο πλούτος δικαιώνεται με ελεημοσύνες και φιλανθρωπίες, ενώ ο φτωχός με υπομονή και εγκαρτέρηση. Η πραγματικότητα σήμερα δεν αφήνει περιθώρια για να αμφισβητηθεί ότι τόσο ο «πλούτος» της εξουσίας όσο και η υπομονή των πολιτών έχουν τα όριά τους.