Της Μαριας Τριαντοπουλου, απο το TVXS...
Τηλεοπτική ημέρα η Δευτέρα καθώς Πρετεντέρης και Χατζηνικολάου «ανατρέπουν» «στον Ενικό» με καλεσμένους που αν κανείς καθίσει και τους παρατηρήσει με προσοχή,
αδιαφορήσει για το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών που λένε και επικεντρωθεί σε αυτά που δεν λένε - αλλά που «διαβάζονται» πια εύκολα από εμάς τους ωριμασμένους και σκληραγωγημένους τηλεθεατές – τότε έχει αρκετά πράγματα να μάθει και αρκετά χρήσιμα αλλά στενάχωρα κι απογοητευτικά συμπεράσματα να βγάλει.
Μετά την τόσο επιτυχημένη του εμφάνιση με ύφος αρχηγού κάποιας τεράστιας πλειοψηφίας στην εκδήλωση των 58 της κεντροαριστεράς στο Ακροπόλ ο κ. Βενιζέλος γεμάτος ευφορία πήρε το δρόμο για το στούντιο του MEGA και επί περίπου δύο ώρες μας προσέφερε ένα «ανατρεπτικό» σόου, με χαμόγελα, επιτηδευμένη προσήνεια, απαραίτητη δόση θυμού και αγανάκτισης, που θα ζήλευαν και οι επαγγελματίες του είδους.
Εγωκεντρικός, αλλαζονικός αλλά, πάνω από όλα αμετανόητος, με ύφος και στυλ απόλυτου άρχοντα, μας ανέλυσε με πειθώ πως εκείνος, παρόλο που ήταν βασικό στέλεχος των περισσοτέρων κυβερνήσεων που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, παρ’ όλη την εμπλοκή του στη λίστα Λαγκάρντ και στα ερωτηματικά σχετικά με τα υποβρύχια και τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, παρόλο που ανήκε στις κυβερνήσεις της διαφθοράς και της διαπλοκής, είναι στην πραγματικότητα ο αφανής και αδικημένος ήρωας που λοιδορήθηκε και καταδιώχθηκε ανελέητα. Είναι ο σοσιαλδημοκράτης εκείνος που ανέλαβε αργά την αρχηγία του κόμματος και αναγκάστηκε να δώσει στήριξη στην κυβέρνηση Σαμαρά ενώ αυτός και οι βουλευτές του δίνουν καθημερινό αγώνα εντός και εκτός Βουλής για δικαιότερα και πιο ανθρωποκεντρικά μέτρα. Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν όταν ο κ. Βενιζέλος στρέφοντας το βλέμμα προς τις κάμερες αναρωτήθηκε με τρεμάμενη φωνή «ξέρετε τι θα πει να είσαι σε ένα υπόγειο των Βρυξελλών και να διαπραγματεύεσαι;
Και να μην ξέρεις πως θα τα καταφέρεις;» Εκεί ομολογώ δάκρυσα γιατί δεν είχα ποτέ φανταστεί το βαρύ δράμα αυτού του ανθρώπου. Στεναχωρήθηκα όμως κιόλας. Γιατί είδα ότι ο κ. αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ βασανίζεται και από άλλο ένα δίπολο. Από την μια ζει με την ψευδαίσθηση ότι είναι αρχηγός κάποιου μεγάλου φιλολαϊκού κόμματος. Παρόλο που στα λόγια λέει ότι η δύναμη του ΠΑΣΟΚ έχει συρρικνωθεί, δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι ηγείται ενός κόμματος που κοντεύει να φτάσει το 5% και μιλάει με λεξιλόγιο εξουσίας ως εάν η τύχη του λαού ολόκληρου είναι στα χέρια του. Το δεύτερο αγκάθι, μεγάλο από ότι φαίνεται, στο πλευρό του κ. Βενιζέλου είναι ο ΣΥΡΙΖΑ γενικά αλλά και ο κ. Τσίπρας προσωπικά. Είναι εμφανές ότι του φεύγει το χαμόγελο και τσιτώνεται ολόκληρος στην αναφορά έστω αυτών των δύο, κόμματος και αρχηγού, σε βαθμό που ξεπερνάει την πολιτική αντιπαράθεση και αγγίζει τα όρια της προσωπικής «βεντέτας».
Κι ενώ, κάνοντας μια βόλτα και από το πλατό του κ. Χατζηνικολάου και βλέποντας το λυπηρό θέαμα ενός αμήχανου πάνελ πολιτικών που δεν ήξεραν τι να πουν μπροστά στην καταιγιστική αποδοκιμασία εφ’ όλης της ύλης και στην απαξίωση και τον θυμό των πολιτών που ήταν εκεί, είχα ξαναπέσει σε μαύρη θλίψη και απαισιοδοξία, μια τελευταία επιστροφή στον κ. Βενιζέλο με αποζημίωσε. Τον πέτυχα σε κάποια στην κυριολεξία «κρίση» εναντίον του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και έτσι όπως τον έβλεπα θυμήθηκα εκείνον τον αρχηγό της Αστυνομίας στις ταινίες του Ροζ Πάνθηρα που πάθαινε αμόκ κάθε φορά που έβλεπε ή άκουγε τον επιθεωρητή Κλουζώ. Όπως λοιπόν ο Herbert Lom τιναζόταν στον αέρα όποτε αντίκριζε τον Peter Sellers κάπως έτσι και ο κ. Βενιζέλος κάθε που ο συνομιλητής του αναφερόταν στον κ. Τσίπρα ή τον Σύριζα. Αυτό, είναι η αλήθεια, μου έφτιαξε λίγο το κέφι.
Εγωκεντρικός, αλλαζονικός αλλά, πάνω από όλα αμετανόητος, με ύφος και στυλ απόλυτου άρχοντα, μας ανέλυσε με πειθώ πως εκείνος, παρόλο που ήταν βασικό στέλεχος των περισσοτέρων κυβερνήσεων που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, παρ’ όλη την εμπλοκή του στη λίστα Λαγκάρντ και στα ερωτηματικά σχετικά με τα υποβρύχια και τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, παρόλο που ανήκε στις κυβερνήσεις της διαφθοράς και της διαπλοκής, είναι στην πραγματικότητα ο αφανής και αδικημένος ήρωας που λοιδορήθηκε και καταδιώχθηκε ανελέητα. Είναι ο σοσιαλδημοκράτης εκείνος που ανέλαβε αργά την αρχηγία του κόμματος και αναγκάστηκε να δώσει στήριξη στην κυβέρνηση Σαμαρά ενώ αυτός και οι βουλευτές του δίνουν καθημερινό αγώνα εντός και εκτός Βουλής για δικαιότερα και πιο ανθρωποκεντρικά μέτρα. Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν όταν ο κ. Βενιζέλος στρέφοντας το βλέμμα προς τις κάμερες αναρωτήθηκε με τρεμάμενη φωνή «ξέρετε τι θα πει να είσαι σε ένα υπόγειο των Βρυξελλών και να διαπραγματεύεσαι;
Και να μην ξέρεις πως θα τα καταφέρεις;» Εκεί ομολογώ δάκρυσα γιατί δεν είχα ποτέ φανταστεί το βαρύ δράμα αυτού του ανθρώπου. Στεναχωρήθηκα όμως κιόλας. Γιατί είδα ότι ο κ. αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ βασανίζεται και από άλλο ένα δίπολο. Από την μια ζει με την ψευδαίσθηση ότι είναι αρχηγός κάποιου μεγάλου φιλολαϊκού κόμματος. Παρόλο που στα λόγια λέει ότι η δύναμη του ΠΑΣΟΚ έχει συρρικνωθεί, δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι ηγείται ενός κόμματος που κοντεύει να φτάσει το 5% και μιλάει με λεξιλόγιο εξουσίας ως εάν η τύχη του λαού ολόκληρου είναι στα χέρια του. Το δεύτερο αγκάθι, μεγάλο από ότι φαίνεται, στο πλευρό του κ. Βενιζέλου είναι ο ΣΥΡΙΖΑ γενικά αλλά και ο κ. Τσίπρας προσωπικά. Είναι εμφανές ότι του φεύγει το χαμόγελο και τσιτώνεται ολόκληρος στην αναφορά έστω αυτών των δύο, κόμματος και αρχηγού, σε βαθμό που ξεπερνάει την πολιτική αντιπαράθεση και αγγίζει τα όρια της προσωπικής «βεντέτας».
Κι ενώ, κάνοντας μια βόλτα και από το πλατό του κ. Χατζηνικολάου και βλέποντας το λυπηρό θέαμα ενός αμήχανου πάνελ πολιτικών που δεν ήξεραν τι να πουν μπροστά στην καταιγιστική αποδοκιμασία εφ’ όλης της ύλης και στην απαξίωση και τον θυμό των πολιτών που ήταν εκεί, είχα ξαναπέσει σε μαύρη θλίψη και απαισιοδοξία, μια τελευταία επιστροφή στον κ. Βενιζέλο με αποζημίωσε. Τον πέτυχα σε κάποια στην κυριολεξία «κρίση» εναντίον του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και έτσι όπως τον έβλεπα θυμήθηκα εκείνον τον αρχηγό της Αστυνομίας στις ταινίες του Ροζ Πάνθηρα που πάθαινε αμόκ κάθε φορά που έβλεπε ή άκουγε τον επιθεωρητή Κλουζώ. Όπως λοιπόν ο Herbert Lom τιναζόταν στον αέρα όποτε αντίκριζε τον Peter Sellers κάπως έτσι και ο κ. Βενιζέλος κάθε που ο συνομιλητής του αναφερόταν στον κ. Τσίπρα ή τον Σύριζα. Αυτό, είναι η αλήθεια, μου έφτιαξε λίγο το κέφι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου