του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Περί αστέγων και ανέργων ο λόγος. Περί της ενοχλητικής πραγματικότητας δηλαδή, που δεν θα αμβλυνθεί όσο θα πλησιάζουμε τις χρονιάρες μέρες. Αντίθετα, θα επιδεινωθεί, αφού το αίσθημα αποκλεισμού από τη γιορτή, ακόμα και τη συμβατική, εκβάλλει στην απελπισία. Λέει για παράδειγμα το κλιμάκιο της τρόικας, που έρχεται-δεν έρχεται, συμφωνεί-δεν συμφωνεί, πιστώνει-δεν πιστώνει: «Να μην αρθεί το καθεστώς προστασίας της πρώτης και μοναδικής κατοικίας και να μην εκπλειστηριάζεται, ακόμα κι αν ο δανεισθείς δεν είναι μπαταξής αλλά αδυνατεί, λόγω παρατεταμένης ανεργίας, να πληρώσει την τράπεζα; Και γιατί παρακαλώ μια τέτοια υπερβολική απαίτηση; Επειδή θα πολλαπλασιαστούν οι άστεγοι; Και πού το πρόβλημα; Αστεγοι υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου, πλούσιες και φτωχές. Γιατί να ξεχωρίσει η Ελλάδα;».
Πρόδηλο το δίκιο τους. Κοσμογυρισμένοι άνθρωποι όπως είναι, έχουν δει κι έχουν δει τα μάτια τους. Φαβέλες, ντενεκεδουπόλεις, ταλαίπωρους σκηνίτες στη μέση του πουθενά, πλάσματα που ξενυχτάνε πάνω σ’ ένα παγκάκι και κάτω από μια εφημερίδα, κλοσάρ που στο βαρύ κρύο αναζητούν λίγη ζέστα στους σταθμούς του μετρό. Και να ’ταν μόνο οι κλοσάρ. Στη Γαλλία ξεπερνούν τα τριάμισι εκατομμύρια όσοι δεν έχουν αξιοπρεπή στέγη. Οπότε; Από πού αντλούν οι Ελληνες το δικαίωμα να απαιτούν φυλετικές διακρίσεις υπέρ τους; Να πονέσουν. Oπως όλοι. Να στερηθούν. Οπως οι πάντες· γιατί παράγιναν νωθροί με τόσες πολυτέλειες. Δεν χάθηκε ο κόσμος αν βρεθούν στον δρόμο μερικές δεκάδες χιλιάδες. Ας το δουν σαν ευκαιρία. Για να διαπιστώσουν πόσο γερές είναι οι φιλίες και οι συγγενικές τους σχέσεις.
Κανένα πρόβλημα λοιπόν, κοινωνικό ή ηθικό, με τους άστεγους. Το έλυσαν οι επιτηρητές μας με την παγερή τους σκέψη, που αν τη χαρακτηρίσουμε κυνική, θα μαγαρίσουμε τη σοφία των αρχαίων Κυνικών. Γιατί είναι αλήθεια πως οι λέξεις «κυνικός» και «επικούρειος» έχουν διαβληθεί περισσότερο ίσως από κάθε άλλη, αν εξαιρέσουμε τους όρους «χριστιανισμός» και «κομμουνισμός». Και ιδού που εμφανίστηκε ένας απροσδόκητος υπερασπιστής του κομμουνισμού, που πάντως μάλλον δεν κατανόησε ότι διέβη τον ιδεολογικό Ρουβίκωνα με τις δηλώσεις του. Πρόκειται για τον κ. Μιχάλη Ταμήλο, βουλευτή Τρικάλων της Ν.Δ., ο οποίος απεφάνθη τα εξής: «Πάνω από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι είναι άνεργοι. Αυτό δεν μπορεί να το λύσει το κράτος. Δεν έχουμε κομμουνιστικό καθεστώς για να είμαστε αναγκασμένοι να δώσουμε δουλειά και ένα πιάτο φαΐ στον κόσμο».
Αν δηλαδή είχαμε κομμουνιστικό καθεστώς, κι αν βέβαια ερμηνεύουμε σωστά τη σκέψη του κ. Ταμήλου και δεν χανόμαστε στον λαβύρινθό της, ούτε ανέργους θα είχαμε ούτε πεινασμένους. Ο κύριος βουλευτής (ένας από τους πολλούς πολιτικούς που πέφτουν θύματα των μη επαρκώς ελεγχομένων λεγομένων τους) πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να παρακολουθήσει σεμινάρια ιδεολογικής επιμόρφωσης. Κατεπειγόντως.
Περί αστέγων και ανέργων ο λόγος. Περί της ενοχλητικής πραγματικότητας δηλαδή, που δεν θα αμβλυνθεί όσο θα πλησιάζουμε τις χρονιάρες μέρες. Αντίθετα, θα επιδεινωθεί, αφού το αίσθημα αποκλεισμού από τη γιορτή, ακόμα και τη συμβατική, εκβάλλει στην απελπισία. Λέει για παράδειγμα το κλιμάκιο της τρόικας, που έρχεται-δεν έρχεται, συμφωνεί-δεν συμφωνεί, πιστώνει-δεν πιστώνει: «Να μην αρθεί το καθεστώς προστασίας της πρώτης και μοναδικής κατοικίας και να μην εκπλειστηριάζεται, ακόμα κι αν ο δανεισθείς δεν είναι μπαταξής αλλά αδυνατεί, λόγω παρατεταμένης ανεργίας, να πληρώσει την τράπεζα; Και γιατί παρακαλώ μια τέτοια υπερβολική απαίτηση; Επειδή θα πολλαπλασιαστούν οι άστεγοι; Και πού το πρόβλημα; Αστεγοι υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου, πλούσιες και φτωχές. Γιατί να ξεχωρίσει η Ελλάδα;».
Πρόδηλο το δίκιο τους. Κοσμογυρισμένοι άνθρωποι όπως είναι, έχουν δει κι έχουν δει τα μάτια τους. Φαβέλες, ντενεκεδουπόλεις, ταλαίπωρους σκηνίτες στη μέση του πουθενά, πλάσματα που ξενυχτάνε πάνω σ’ ένα παγκάκι και κάτω από μια εφημερίδα, κλοσάρ που στο βαρύ κρύο αναζητούν λίγη ζέστα στους σταθμούς του μετρό. Και να ’ταν μόνο οι κλοσάρ. Στη Γαλλία ξεπερνούν τα τριάμισι εκατομμύρια όσοι δεν έχουν αξιοπρεπή στέγη. Οπότε; Από πού αντλούν οι Ελληνες το δικαίωμα να απαιτούν φυλετικές διακρίσεις υπέρ τους; Να πονέσουν. Oπως όλοι. Να στερηθούν. Οπως οι πάντες· γιατί παράγιναν νωθροί με τόσες πολυτέλειες. Δεν χάθηκε ο κόσμος αν βρεθούν στον δρόμο μερικές δεκάδες χιλιάδες. Ας το δουν σαν ευκαιρία. Για να διαπιστώσουν πόσο γερές είναι οι φιλίες και οι συγγενικές τους σχέσεις.
Κανένα πρόβλημα λοιπόν, κοινωνικό ή ηθικό, με τους άστεγους. Το έλυσαν οι επιτηρητές μας με την παγερή τους σκέψη, που αν τη χαρακτηρίσουμε κυνική, θα μαγαρίσουμε τη σοφία των αρχαίων Κυνικών. Γιατί είναι αλήθεια πως οι λέξεις «κυνικός» και «επικούρειος» έχουν διαβληθεί περισσότερο ίσως από κάθε άλλη, αν εξαιρέσουμε τους όρους «χριστιανισμός» και «κομμουνισμός». Και ιδού που εμφανίστηκε ένας απροσδόκητος υπερασπιστής του κομμουνισμού, που πάντως μάλλον δεν κατανόησε ότι διέβη τον ιδεολογικό Ρουβίκωνα με τις δηλώσεις του. Πρόκειται για τον κ. Μιχάλη Ταμήλο, βουλευτή Τρικάλων της Ν.Δ., ο οποίος απεφάνθη τα εξής: «Πάνω από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι είναι άνεργοι. Αυτό δεν μπορεί να το λύσει το κράτος. Δεν έχουμε κομμουνιστικό καθεστώς για να είμαστε αναγκασμένοι να δώσουμε δουλειά και ένα πιάτο φαΐ στον κόσμο».
Αν δηλαδή είχαμε κομμουνιστικό καθεστώς, κι αν βέβαια ερμηνεύουμε σωστά τη σκέψη του κ. Ταμήλου και δεν χανόμαστε στον λαβύρινθό της, ούτε ανέργους θα είχαμε ούτε πεινασμένους. Ο κύριος βουλευτής (ένας από τους πολλούς πολιτικούς που πέφτουν θύματα των μη επαρκώς ελεγχομένων λεγομένων τους) πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να παρακολουθήσει σεμινάρια ιδεολογικής επιμόρφωσης. Κατεπειγόντως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου