Garage Blog...
Δεν αποδέχομαι τον όρο Χαμένη Γενιά.
Αποδέχομαι τον όρο Ανώριμη ή και Καθυστερημένη
γενιά. Είναι ένας όρος που περιγράφει τη γενιά στην οποία ανήκω και
σκιαγραφεί σε μεγάλο βαθμό τη μεγάλη πλειοψηφία των συνομιλήκων μου.
Είναι η γενιά που για πολλούς λόγους απέτυχε να ενηλιωθεί έγκαιρα.
Η γενιά που προστατεύθηκε τόσο πολύ απ’ την προηγούμενη γενιά που κατέληξε παραδομένη πριν ακόμα αγωνιστεί. Η γενιά που καλείται να ζήσει μέσα στο επίχρυσο κλουβί της. Διάβασα σήμερα το άρθρο του Νίκου Ξυδάκη στην Καθημερινή και σκέφτηκα ότι αυτή η γενιά έχει πολλές επιλογές.
Ξεκινά ηττημένη κι αργοπορημένη. Είναι η χελώνα στο γνωστό μύθο. Το
πρόβλημά της είναι ότι δεν ξέρει σε ποιό πεδίο να δραστηριοποιηθεί. Διστάζει
να ηγηθεί, αδυνατεί να συγκροτηθεί, περιμένει να τη σπρώξουν για να
αναλάβει σοβαρές ευθύνες. Δεν ξέρει αν μπορεί να διεκδικήσει καλύτερο
μέλλον, δεν ξέρει αν μπορεί να σχεδιάσει ένα νέο υπόδειγμα ζωής, δεν ξέρει καν αν θέλει να κάνει κάτι. Όλα είναι ανοιχτά και γι’ αυτό καθηλωτικά.
Ίσως αυτή η γενιά να είναι το έναυσμα για κάτι πραγματικά καλό. Αν η γενιά μας βάλει οριστικά τέλος στην αδελφοκτόνο
κληρονομιά μας, αν επενδύσουμε σε καινοτόμες ιδέες, στη συνεργασία,
στον πολιτισμό, την τεχνολογία, την εξωστρέφεια, ίσως να κάνουμε την πιο
ουσιαστική επανάσταση στη χώρα μας. Ας σκεφτούμε την
φουλ ανταγωνιστική και σίγουρη γενιά των γονιών μας. Εργάστηκαν,
ευημέρησαν, απόλαυσαν. Ήταν σίγουροι για όλα. Οι γονείς τους βρίσκονταν
διαρκώς σε πόλεμο με τον άλλον είτε για να επιβιώσουν,
είτε για να ανελιχθούν. Οι δικοί τους γονείς, οι παππούδες μας έζησαν
έναν άγριο εμφύλιο πόλεμο, μια κατοχή, ένα διαρκές κλίμα δυσκολίας.
Κληροδότησαν συνήθειες σκληρές κι αδυσώπητες. Κληροδότησαν βαριά κουσούρια.
Οι δικοί τους γονείς αν κι εξίσου ταλαιπωρημένοι, δεν είχαν άλλη
επιλογή απ’ το να πάρουν ατομικά και συλλογικά από νωρίς τις τύχες τους
στα χέρια.
Ίσως η καθυστέρηση της δικής μας γενιάς να εγκυμονεί κάτι πραγματικά καλό. Ίσως αυτός ο χρόνος της καθυστέρησης στη γραμμή εκκίνησης να είναι ένας κερδισμένος χρόνος.
Ίσως η αργή εκκίνησή μας κι η αβεβαιότητά μας να σημαίνει ότι
προετοιμαζόμαστε για μια πιο συνειδητή ζωή, για ένα μέλλον πολύ πιο
ανθρώπινο και δίκαιο.
Τί σημαίνει να ωριμάσουμε και να ενηλικιωθούμε ως γενιά; Σημαίνει να σηκώσουμε τα μανίκια, να δουλέψουμε με μέθοδο,
αυτογνωσία, συνέπεια, ρεαλισμό, να συνεργαστούμε με διαφάνεια,
σοβαρότητα, και καθαρούς στόχους. Σημαίνει να ορίσουμε εκ νέου το αξιακό
μας σύστημα. Να οραματιστούμε. Να επανεπινοήσουμε τους εαυτούς μας και
τις συλλογικότητές μας. Ν’ ανέβουμε στο μεγάλο κύμα και να ισορροπήσουμε
δημιουργώντας.
Αποδέχομαι τον όρο Ανώριμη ή και Καθυστερημένη γενιά. Είναι ένας όρος που περιγράφει τη γενιά στην οποία ανήκω και
σκιαγραφεί σε μεγάλο βαθμό τη μεγάλη πλειοψηφία των συνομιλήκων μου.
Είναι η γενιά που για πολλούς λόγους απέτυχε να ενηλιωθεί έγκαιρα.
Η γενιά που προστατεύθηκε τόσο πολύ απ’ την προηγούμενη γενιά που κατέληξε παραδομένη πριν ακόμα αγωνιστεί. Η γενιά που καλείται να ζήσει μέσα στο επίχρυσο κλουβί της. Διάβασα σήμερα το άρθρο του Νίκου Ξυδάκη στην Καθημερινή και σκέφτηκα ότι αυτή η γενιά έχει πολλές επιλογές.
Ξεκινά ηττημένη κι αργοπορημένη. Είναι η χελώνα στο γνωστό μύθο. Το
πρόβλημά της είναι ότι δεν ξέρει σε ποιό πεδίο να δραστηριοποιηθεί. Διστάζει
να ηγηθεί, αδυνατεί να συγκροτηθεί, περιμένει να τη σπρώξουν για να
αναλάβει σοβαρές ευθύνες. Δεν ξέρει αν μπορεί να διεκδικήσει καλύτερο
μέλλον, δεν ξέρει αν μπορεί να σχεδιάσει ένα νέο υπόδειγμα ζωής, δεν ξέρει καν αν θέλει να κάνει κάτι. Όλα είναι ανοιχτά και γι’ αυτό καθηλωτικά.
Ίσως αυτή η γενιά να είναι το έναυσμα για κάτι πραγματικά καλό. Αν η γενιά μας βάλει οριστικά τέλος στην αδελφοκτόνο
κληρονομιά μας, αν επενδύσουμε σε καινοτόμες ιδέες, στη συνεργασία,
στον πολιτισμό, την τεχνολογία, την εξωστρέφεια, ίσως να κάνουμε την πιο
ουσιαστική επανάσταση στη χώρα μας. Ας σκεφτούμε την
φουλ ανταγωνιστική και σίγουρη γενιά των γονιών μας. Εργάστηκαν,
ευημέρησαν, απόλαυσαν. Ήταν σίγουροι για όλα. Οι γονείς τους βρίσκονταν
διαρκώς σε πόλεμο με τον άλλον είτε για να επιβιώσουν,
είτε για να ανελιχθούν. Οι δικοί τους γονείς, οι παππούδες μας έζησαν
έναν άγριο εμφύλιο πόλεμο, μια κατοχή, ένα διαρκές κλίμα δυσκολίας.
Κληροδότησαν συνήθειες σκληρές κι αδυσώπητες. Κληροδότησαν βαριά κουσούρια.
Οι δικοί τους γονείς αν κι εξίσου ταλαιπωρημένοι, δεν είχαν άλλη
επιλογή απ’ το να πάρουν ατομικά και συλλογικά από νωρίς τις τύχες τους
στα χέρια.
Ίσως η καθυστέρηση της δικής μας γενιάς να εγκυμονεί κάτι πραγματικά καλό. Ίσως αυτός ο χρόνος της καθυστέρησης στη γραμμή εκκίνησης να είναι ένας κερδισμένος χρόνος.
Ίσως η αργή εκκίνησή μας κι η αβεβαιότητά μας να σημαίνει ότι
προετοιμαζόμαστε για μια πιο συνειδητή ζωή, για ένα μέλλον πολύ πιο
ανθρώπινο και δίκαιο.
Τί σημαίνει να ωριμάσουμε και να ενηλικιωθούμε ως γενιά; Σημαίνει να σηκώσουμε τα μανίκια, να δουλέψουμε με μέθοδο,
αυτογνωσία, συνέπεια, ρεαλισμό, να συνεργαστούμε με διαφάνεια,
σοβαρότητα, και καθαρούς στόχους. Σημαίνει να ορίσουμε εκ νέου το αξιακό
μας σύστημα. Να οραματιστούμε. Να επανεπινοήσουμε τους εαυτούς μας και
τις συλλογικότητές μας. Ν’ ανέβουμε στο μεγάλο κύμα και να ισορροπήσουμε
δημιουργώντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου