Χριστόδουλος Ξηρός, αυτό το πανάρχαιο εφεύρημα...

τρύπιο ευρώ...

Όταν η κάθε εξουσία θέλει να παίξει τα ρέστα της δεν τα ποντάρει στη ρουλέτα, στο χρηματιστήριο, στο μπαρμπούτι ή στην πόκα, αλλά στο φόβο. Αυτός είναι ο προαιώνιος φίλος της, σ' αυτόν ακουμπά το γερασμένο κορμί της όταν αισθάνεται το τέλος να πλησιάζει. Σε αυτό το πλαίσιο η έξοδος από το ευρώ ισοδυναμεί με οικονομική γενοκτονία, σαν αυτή που ήδη βιώνουμε δηλαδή, η λιτότητα είναι η ενδεκάτη εντολή που ξέχασε να υπαγορεύσει ο θεός στον Μωυσή παραχωρώντας το δικαίωμα στους νεοφιλελεύθερους να τον συμπληρώσουν, κι ο Χρ. Ξηρός είναι κάτι ανάμεσα σε Οσ. Μπιν Λάντεν και Κάρλος το Τσακάλι. Η υπερβολή ποτέ δε γνώρισε καλύτερες ημέρες, ακόμα και στην κατ' εξοχήν χώρα τής υπερβολής όπου τίποτα δεν θεωρείται είδηση αν δεν το "παίξει" το MEGA κι όπου οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν "παντρευτεί" την πραγματικότητα σε ένα γάμο συμφέροντος ο οποίος βολεύει και τους δύο: οι μεν συνωμοσιολόγοι βγάζουν φράγκα από την απελπισία τού πόπολου, οι δε πραγματιστές συνεχίζουν να κάνουν τη βρόμικη δουλειά τους ανενόχλητοι...


Ο φόβος, ωστόσο, θα ήταν αναποτελεσματικός αν δεν τον κουβαλούσαν στις πλάτες τους τα μέσα μη ενημέρωσης. Αν αυτά δεν τον κοινωνούσαν στο λαό, όπως οι παπάδες το ψωμί και το κρασί, τα φτερά του θα ήταν κομμένα και η ικανότητά του να παραλύει τις μάζες μηδαμινή. Και τα μίντια, όμως, με τη σειρά τους οφείλουν να ευχαριστούν τη μη εκπαίδευση γιατί τους παραδίδει πρόσφορο υλικό για εξαπάτηση μέσω της προπαγάνδας. Ο φόβος βρίσκεται στο DNA μας ώστε να λειτουργεί ως μηχανισμός επιβίωσης. Από τη στιγμή, όμως, που γεννιόμαστε μέχρι την ημέρα που πεθαίνουμε, διδασκόμαστε από κάθε μεριά (οικογένεια, σχολείο, κοινωνικό, φιλικό, επαγγελματικό περιβάλλον) να τρέμουμε ακόμα και τη σκιά μας γιατί κι αυτή μπορεί να μας κάνει κακό. Αλίμονο αν τραβούμε κάποιο δρόμο που δεν έχει χαραχτεί ή εκφράσουμε μια άποψη που δεν είναι η κυρίαρχη. Αυτομάτως μετατρεπόμαστε σε δημοσίους κινδύνους που είναι απαραίτητο να εξολοθρευτούν πριν προλάβουν κι επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Κι έτσι γραμμικά, μέσα στα σκαμπανεβάσματά της, κυλά η ανθρώπινη ιστορία: με ελάχιστες εκπλήξεις, που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα τής συμβατικότητας...

Σήμερα είναι ο Ξηρός και το ξεπερασμένο κούρεμά του που φοβόμαστε. Αύριο μπορεί να είναι κάποιος πιο...γλυκός. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα, αρκεί να κάνουν τη δουλειά τους στον ελάχιστο χρόνο που τους δίνεται για να τρομοκρατήσουν με τις υπόνοιες πριν αντικατασταθούν από πιο φρέσκα πρόσωπα στον αέναο κύκλο τής υποταγής μας στα κατώτερα ένστικτά μας. Δεν είναι, άλλωστε, προτιμότερο να απασχολούμαστε με αυτούς παρά με το βυθό στον οποίο οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια; Στη χώρα που μαγειρεύει τα δημοσιονομικά της μεγέθη για να ταΐσει τους πεινασμένους υπηκόους της είναι λογικό να μένουμε νηστικοί, περιοριζόμενοι στα θεάματα δίχως τον άρτο. Μόνο που αν στρέφαμε έστω και λίγο το κεφάλι μας στο παρελθόν για να διαπιστώσουμε πόσο ανόητοι υπήρξαν οι προγενέστεροι φόβοι μας, ίσως και να παίρναμε κάποια μαθήματα για το μέλλον. Η συλλογική αμνησία, όμως, έχει ήδη δώσει τα χέρια με το φόβο και οι δυο μαζί έχουν τρέψει σε φυγή από την Ελλάδα τη λογική, αφήνοντας την παράνοια να "παίζει μπάλα" μόνη της...