Δεν ξέρω αν μάθατε τα νέα.
Οι βιομήχανοι, παραπονιούνται γιατί δεν βρίσκουν, λέει, εξειδικευμένο προσωπικό για να προσλάβουν. Προφανώς εννοούν, εξειδικευμένο προσωπικό με 400 ευρώ το μήνα, όλα πληρωμένα.
Για το ύψος της αμοιβής, φρόντισε το μνημόνιο που ήρθε, τάχαμου, για να διορθώσει τα δημοσιονομικά της χώρας και όχι για να διατηρήσει τα υπερκέρδη του κεφαλαίου.
Τώρα, για το εξειδικευμένο προσωπικό, πάλι βρέθηκε η λύση.
Η μείωση της οικονομικής επιχορήγησης της ανώτατης εκπαίδευσης, πάλι λόγω μνημονίου, οδηγεί σε οικονομικό θάνατο τα πανεπιστήμια. Όμως, η καλή ιδιωτική πρωτοβουλία, δεν θα αφήσει να συμβεί κάτι τέτοιο. Και τι ζητάει δηλαδή; Να συνδεθούν τα πανεπιστήμια με την παραγωγή. Με λίγα λόγια, το πρόγραμμα σπουδών στα πανεπιστήμια να το καταρτίζουν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τράπεζες και μετά να «παραγγέλνουν» πόσους πτυχιούχους θέλουν και σε ποιους τομείς, φυσικά για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Όσο θα τους έχουν ανάγκη. Μετά, η «παραγγελία» θα αλλάζει. Αυτό, απαιτεί «ευελιξία» των πανεπιστημίων και πλήρη υποταγή στους κανόνες της θεάς «αγοράς». Ένα τέτοιο πανεπιστήμιο, χρειάζεται ένα παρόμοιο λύκειο.
Μάθημα πρώτο: Δεν χρειάζεται ένα λύκειο με πολλούς μαθητές παρά μόνο με όσους μπορούν να ανταπεξέλθουν στις νέες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, που θα μπορούν οι γονείς τους να «τσοντάρουν» στα έξοδα της εκπαίδευσης των παιδιών τους χωρίς να επιβαρύνουν με περιττά έξοδα τον κρατικό προϋπολογισμό, για να περισσεύει κάτι παραπάνω για τους τοκογλύφους. Άλλωστε, και με λιγότερους μαθητές μπορεί να γίνει μια χαρά η επιλογή του μελλοντικού εξειδικευμένου προσωπικού.
Μάθημα δεύτερο: Δεν χρειάζονται πολλά λύκεια για να καλυφτούν οι ανάγκες «παραγωγής» του απαιτούμενου αριθμού των μαθητών που θα πάνε στα πανεπιστήμια. Και φυσικά δεν χρειάζεται, οι μαθητές αυτοί, οι μελλοντικοί πτυχιούχοι, να γνωρίζουν και πολλά-πολλά. Τι να τα κάνουν οι ειδικευμένοι στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές τα αρχαία, ή την κοινωνιολογία, για παράδειγμα. Λες και θα χρειαστεί ποτέ να διαβάσουν από αρχαίο κείμενο; Και να θελήσουν, που θα τον βρουν τον ελεύθερο χρόνο στις νέες συνθήκες εργασίας; Όσον αφορά στα περί κοινωνιολογίας, ας είναι καλά η TV. Οι τηλεπαραθυράτοι θα φροντίζουν για την κοινωνική τους κατάρτιση και οι κουσκουσάτοι για τις σύγχρονες τάσεις και ρεύματα που εμφανίζονται στην κοινωνία.
Μάθημα τρίτο: Επομένως, δεν χρειάζονται τόσοι εκπαιδευτικοί όσοι υπάρχουν σήμερα. Γι’ αυτό, ας μην προσλάβουμε κανέναν για αρκετά χρόνια. Άλλωστε, δικαιολογείται και από το μνημόνιο. Και μ’ αυτούς που ήδη υπάρχουν; Για πόσο ακόμη θα τους πληρώνουμε χωρίς να χρειάζονται;
Για όλα τα παραπάνω υπάρχει λύση. Όμορφη, ουδέτερη, ελκυστική, «λογική», βασικό διεθνές αξεσουάρ σε όλες τις σύγχρονες κοινωνίες της αγοράς.
Υπάρχει λύση και έχει και όνομα: Αξιολόγηση! Τόσο απλά.
Στην αρχή ο καθένας θα αξιολογήσει τον εαυτό του. Τι πιο δίκαιο και πιο αθώο;
Σαν ένα αγριολούλουδο.
Μετά θα πρέπει να πει και να δικαιολογήσει ο καθένας γιατί αξιολόγησε τον εαυτό του όπως τον αξιολόγησε και τι έφταιξε, αν κάτι δεν πήγε καλά. Τι πιο λογικό και πιο χρήσιμο;
Σαν ένα χέρι που κρατάει το αγριολούλουδο.
Μετά θα πρέπει να μπουν τα πράγματα σε μία τάξη. Οι «καλύτεροι» εκπαιδευτικοί και τα «καλύτερα» σχολεία θα πρέπει να μπουν σε μία σειρά, σε μία διάταξη, όχι τίποτε άλλο αλλά για να μπορούν και οι «υστερούντες» να «βελτιωθούν».
Όμως, αυτοί που θα υστερούν, είτε σχολεία είτε εκπαιδευτικοί, οι ανεπαρκείς δηλαδή, δεν είναι κρίμα κι άδικο να πληρώνονται εις βάρος των «καλών» και των «αρίστων». Τέτοια αδικία δεν τη θέλει ούτε ο ΟΟΣΑ. Τα σχολεία που θα βρεθούν στον πάτο της κατάταξης πρέπει να λάβουν το μήνυμα. Ή θα προσαρμοστούν ή θα κλείσουν. Το ίδιο και οι εκπαιδευτικοί. Αν και εδώ, υπάρχουν πολλές «ευκαιρίες» γύρω μας. Αρκεί να ενισχυθεί η σύνδεση του σχολείου με την τοπική κοινωνία. Ποιον θα ενοχλήσει μια χορηγία από ένα ψητοπωλείο της γειτονιάς; Το πολύ-πολύ να ζητήσει ως αντάλλαγμα να μπει ο τιμοκατάλογος του μαγαζιού, δίπλα στον μαυροπίνακα.
Και οι κακόμοιροι οι γονείς; Αυτοί που περνάνε τόσα και τόσα, δεν θα πρέπει να τους δίνεται η δυνατότητα να επιλέγουν το «καλύτερο» σχολείο για τα παιδιά τους; Ειδικά, αν τα παιδιά τους είναι καλοί μαθητές; Είναι σωστό να βρίσκονται σ΄ένα σχολείο με «χαμηλό μέσο όρο» που θα τους φρενάρει;
Αυτά που προέχουν στις μέρες μας είναι η τάξη, ο έλεγχος και η προσαρμοστικότητα. Το περιεχόμενο της εκπαίδευσης έρχεται δεύτερο.
Άλλωστε αυτό το καθορίζει η Θεά αγορά.
Οι βιομήχανοι, παραπονιούνται γιατί δεν βρίσκουν, λέει, εξειδικευμένο προσωπικό για να προσλάβουν. Προφανώς εννοούν, εξειδικευμένο προσωπικό με 400 ευρώ το μήνα, όλα πληρωμένα.
Για το ύψος της αμοιβής, φρόντισε το μνημόνιο που ήρθε, τάχαμου, για να διορθώσει τα δημοσιονομικά της χώρας και όχι για να διατηρήσει τα υπερκέρδη του κεφαλαίου.
Τώρα, για το εξειδικευμένο προσωπικό, πάλι βρέθηκε η λύση.
Η μείωση της οικονομικής επιχορήγησης της ανώτατης εκπαίδευσης, πάλι λόγω μνημονίου, οδηγεί σε οικονομικό θάνατο τα πανεπιστήμια. Όμως, η καλή ιδιωτική πρωτοβουλία, δεν θα αφήσει να συμβεί κάτι τέτοιο. Και τι ζητάει δηλαδή; Να συνδεθούν τα πανεπιστήμια με την παραγωγή. Με λίγα λόγια, το πρόγραμμα σπουδών στα πανεπιστήμια να το καταρτίζουν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τράπεζες και μετά να «παραγγέλνουν» πόσους πτυχιούχους θέλουν και σε ποιους τομείς, φυσικά για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Όσο θα τους έχουν ανάγκη. Μετά, η «παραγγελία» θα αλλάζει. Αυτό, απαιτεί «ευελιξία» των πανεπιστημίων και πλήρη υποταγή στους κανόνες της θεάς «αγοράς». Ένα τέτοιο πανεπιστήμιο, χρειάζεται ένα παρόμοιο λύκειο.
Μάθημα πρώτο: Δεν χρειάζεται ένα λύκειο με πολλούς μαθητές παρά μόνο με όσους μπορούν να ανταπεξέλθουν στις νέες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, που θα μπορούν οι γονείς τους να «τσοντάρουν» στα έξοδα της εκπαίδευσης των παιδιών τους χωρίς να επιβαρύνουν με περιττά έξοδα τον κρατικό προϋπολογισμό, για να περισσεύει κάτι παραπάνω για τους τοκογλύφους. Άλλωστε, και με λιγότερους μαθητές μπορεί να γίνει μια χαρά η επιλογή του μελλοντικού εξειδικευμένου προσωπικού.
Μάθημα δεύτερο: Δεν χρειάζονται πολλά λύκεια για να καλυφτούν οι ανάγκες «παραγωγής» του απαιτούμενου αριθμού των μαθητών που θα πάνε στα πανεπιστήμια. Και φυσικά δεν χρειάζεται, οι μαθητές αυτοί, οι μελλοντικοί πτυχιούχοι, να γνωρίζουν και πολλά-πολλά. Τι να τα κάνουν οι ειδικευμένοι στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές τα αρχαία, ή την κοινωνιολογία, για παράδειγμα. Λες και θα χρειαστεί ποτέ να διαβάσουν από αρχαίο κείμενο; Και να θελήσουν, που θα τον βρουν τον ελεύθερο χρόνο στις νέες συνθήκες εργασίας; Όσον αφορά στα περί κοινωνιολογίας, ας είναι καλά η TV. Οι τηλεπαραθυράτοι θα φροντίζουν για την κοινωνική τους κατάρτιση και οι κουσκουσάτοι για τις σύγχρονες τάσεις και ρεύματα που εμφανίζονται στην κοινωνία.
Μάθημα τρίτο: Επομένως, δεν χρειάζονται τόσοι εκπαιδευτικοί όσοι υπάρχουν σήμερα. Γι’ αυτό, ας μην προσλάβουμε κανέναν για αρκετά χρόνια. Άλλωστε, δικαιολογείται και από το μνημόνιο. Και μ’ αυτούς που ήδη υπάρχουν; Για πόσο ακόμη θα τους πληρώνουμε χωρίς να χρειάζονται;
Για όλα τα παραπάνω υπάρχει λύση. Όμορφη, ουδέτερη, ελκυστική, «λογική», βασικό διεθνές αξεσουάρ σε όλες τις σύγχρονες κοινωνίες της αγοράς.
Υπάρχει λύση και έχει και όνομα: Αξιολόγηση! Τόσο απλά.
Στην αρχή ο καθένας θα αξιολογήσει τον εαυτό του. Τι πιο δίκαιο και πιο αθώο;
Σαν ένα αγριολούλουδο.
Μετά θα πρέπει να πει και να δικαιολογήσει ο καθένας γιατί αξιολόγησε τον εαυτό του όπως τον αξιολόγησε και τι έφταιξε, αν κάτι δεν πήγε καλά. Τι πιο λογικό και πιο χρήσιμο;
Σαν ένα χέρι που κρατάει το αγριολούλουδο.
Μετά θα πρέπει να μπουν τα πράγματα σε μία τάξη. Οι «καλύτεροι» εκπαιδευτικοί και τα «καλύτερα» σχολεία θα πρέπει να μπουν σε μία σειρά, σε μία διάταξη, όχι τίποτε άλλο αλλά για να μπορούν και οι «υστερούντες» να «βελτιωθούν».
Όμως, αυτοί που θα υστερούν, είτε σχολεία είτε εκπαιδευτικοί, οι ανεπαρκείς δηλαδή, δεν είναι κρίμα κι άδικο να πληρώνονται εις βάρος των «καλών» και των «αρίστων». Τέτοια αδικία δεν τη θέλει ούτε ο ΟΟΣΑ. Τα σχολεία που θα βρεθούν στον πάτο της κατάταξης πρέπει να λάβουν το μήνυμα. Ή θα προσαρμοστούν ή θα κλείσουν. Το ίδιο και οι εκπαιδευτικοί. Αν και εδώ, υπάρχουν πολλές «ευκαιρίες» γύρω μας. Αρκεί να ενισχυθεί η σύνδεση του σχολείου με την τοπική κοινωνία. Ποιον θα ενοχλήσει μια χορηγία από ένα ψητοπωλείο της γειτονιάς; Το πολύ-πολύ να ζητήσει ως αντάλλαγμα να μπει ο τιμοκατάλογος του μαγαζιού, δίπλα στον μαυροπίνακα.
Και οι κακόμοιροι οι γονείς; Αυτοί που περνάνε τόσα και τόσα, δεν θα πρέπει να τους δίνεται η δυνατότητα να επιλέγουν το «καλύτερο» σχολείο για τα παιδιά τους; Ειδικά, αν τα παιδιά τους είναι καλοί μαθητές; Είναι σωστό να βρίσκονται σ΄ένα σχολείο με «χαμηλό μέσο όρο» που θα τους φρενάρει;
Αυτά που προέχουν στις μέρες μας είναι η τάξη, ο έλεγχος και η προσαρμοστικότητα. Το περιεχόμενο της εκπαίδευσης έρχεται δεύτερο.
Άλλωστε αυτό το καθορίζει η Θεά αγορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου