του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Η πολιτική σταθερότητα τείνει ν΄ ανακηρυχθεί στο νέο φετίχ της κυβέρνησης και συνολικά του μνημονιακού συστήματος εξουσίας. Υποτίθεται ότι συνιστά την προϋπόθεση των προϋποθέσεων για έξοδο από την κρίση. Σ΄ ένα αοριστολογικό επίπεδο δύσκολα διαφωνείς με τη διαπίστωση. Ο αντίλογος αρχίζει με τον ορισμό της έννοιας. Αν ο όρος ταυτίζεται με την ύπαρξη μιας συγκεκριμένης κυβέρνησης, που ασκεί μια δεδομένη πολιτική, η γενικά σωστή παραδοχή αυτοαναιρείται. Ενδεχομένως να μετα-τρέπεται στο αντίθετό της. Ειδικά αν μια από τις βασικές πηγές της αστάθειας είναι ακριβώς η πολιτική της.
Δεν χρειάζεται επιχειρηματολογία για να τεκμηριωθεί ότι η τρέχουσα κοινωνική αστάθεια δεν προερχόταν ούτε από συσχετισμούς στη Βουλή ούτε από οριακές κυβερνητικές πλειοψηφίες και συνθέσεις υπουργικών συμβουλίων. Αλλά από την εφαρμοσμένη λιτότητα. Τη μετατροπή όλων των κυβερνητικών οικοδομημάτων σ΄ εργοστάσια παραγωγής της παρακμής τα χρόνια των μνημονίων. Η κυβέρνηση ΝΔ ? ΠΑΣΟΚ, εξισώνοντας την ύπαρξη και μακροημέρευσή της με την πολιτική σταθερότητα, αναδεικνύεται σε πρόσθετο παράγοντα αστάθειας και πολλαπλασιαστή της κρίσης. Το φαινόμενο πολιτικές ηγεσίες να επιδιώκουν με «νύχια και με δόντια» παραμονή στην εξουσία έχει αξιοσημείωτο παρελθόν. Η ιστορία μας έχει να επιδείξει πολλά δείγματα παρόμοιων στάσεων και πρακτικών.
Το καινούργιο είναι ότι το σύνδρομο του κυβερνητισμού συνοδεύεται από την αυτο-ανακήρυξη της σημερινής κυβέρνησης στον ένα και μοναδικό «σωτήρα».
Αλλιώς διατυπωμένο στο δόγμα «κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ίσον Ελλάδα». Από αυτήν την αφετηρία μέχρι τη δαιμονοποίηση κάθε διαφορετικής αντίληψης η απόσταση είναι μικρή. Ενα βήμα μέχρι την κατασκευή του «εσωτερικού εχθρού». Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, στη βάση αυτή, είναι συνεπής με τον κυβερνητικό μεσσιανισμό, όταν χαρακτηρίζει τους αντίθετους πολιτικούς φορείς «πέμπτη φάλαγγα». Την ίδια συνέπεια επιδεικνύουν και τα επικοινωνιακά επιτελεία της ΝΔ, με τις εξωφρενικές ανακοινώσεις εναντίον της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που φθάνουν έως την κατηγορία για συμπόρευση αν όχι υπόθαλψη της τρομοκρατίας.
Δεν πρόκειται για ηλιθιότητες και συνηθισμένες ρητορικές εξάρσεις στις κομματικές αντιπαραθέσεις σε συνθήκες πόλωσης. Αποτελούν τη λογική συνέχεια της ταύτισης των κυβερνητικών κομμάτων με το παρόν και το μέλλον της χώρας. Σχεδιασμένα ή όχι η κυβέρνηση προκαλεί ένα τεχνητό εμφυλιοπολεμικό κλίμα στην κοινωνία. Απομένει να δούμε αν η παλαιότατη αυτή πολιτική τεχνολογία ισχύει ακόμη. Αν, δηλαδή, υπάρχουν ακόμη «εθνικοί διχασμοί», όπως στο παρελθόν, που λειτουργούν ως διάδρομοι σωτηρίας χρεοκοπημένων πολιτικών και οικονομικών ελίτ.
Η πολιτική σταθερότητα τείνει ν΄ ανακηρυχθεί στο νέο φετίχ της κυβέρνησης και συνολικά του μνημονιακού συστήματος εξουσίας. Υποτίθεται ότι συνιστά την προϋπόθεση των προϋποθέσεων για έξοδο από την κρίση. Σ΄ ένα αοριστολογικό επίπεδο δύσκολα διαφωνείς με τη διαπίστωση. Ο αντίλογος αρχίζει με τον ορισμό της έννοιας. Αν ο όρος ταυτίζεται με την ύπαρξη μιας συγκεκριμένης κυβέρνησης, που ασκεί μια δεδομένη πολιτική, η γενικά σωστή παραδοχή αυτοαναιρείται. Ενδεχομένως να μετα-τρέπεται στο αντίθετό της. Ειδικά αν μια από τις βασικές πηγές της αστάθειας είναι ακριβώς η πολιτική της.
Δεν χρειάζεται επιχειρηματολογία για να τεκμηριωθεί ότι η τρέχουσα κοινωνική αστάθεια δεν προερχόταν ούτε από συσχετισμούς στη Βουλή ούτε από οριακές κυβερνητικές πλειοψηφίες και συνθέσεις υπουργικών συμβουλίων. Αλλά από την εφαρμοσμένη λιτότητα. Τη μετατροπή όλων των κυβερνητικών οικοδομημάτων σ΄ εργοστάσια παραγωγής της παρακμής τα χρόνια των μνημονίων. Η κυβέρνηση ΝΔ ? ΠΑΣΟΚ, εξισώνοντας την ύπαρξη και μακροημέρευσή της με την πολιτική σταθερότητα, αναδεικνύεται σε πρόσθετο παράγοντα αστάθειας και πολλαπλασιαστή της κρίσης. Το φαινόμενο πολιτικές ηγεσίες να επιδιώκουν με «νύχια και με δόντια» παραμονή στην εξουσία έχει αξιοσημείωτο παρελθόν. Η ιστορία μας έχει να επιδείξει πολλά δείγματα παρόμοιων στάσεων και πρακτικών.
Το καινούργιο είναι ότι το σύνδρομο του κυβερνητισμού συνοδεύεται από την αυτο-ανακήρυξη της σημερινής κυβέρνησης στον ένα και μοναδικό «σωτήρα».
Αλλιώς διατυπωμένο στο δόγμα «κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ίσον Ελλάδα». Από αυτήν την αφετηρία μέχρι τη δαιμονοποίηση κάθε διαφορετικής αντίληψης η απόσταση είναι μικρή. Ενα βήμα μέχρι την κατασκευή του «εσωτερικού εχθρού». Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, στη βάση αυτή, είναι συνεπής με τον κυβερνητικό μεσσιανισμό, όταν χαρακτηρίζει τους αντίθετους πολιτικούς φορείς «πέμπτη φάλαγγα». Την ίδια συνέπεια επιδεικνύουν και τα επικοινωνιακά επιτελεία της ΝΔ, με τις εξωφρενικές ανακοινώσεις εναντίον της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που φθάνουν έως την κατηγορία για συμπόρευση αν όχι υπόθαλψη της τρομοκρατίας.
Δεν πρόκειται για ηλιθιότητες και συνηθισμένες ρητορικές εξάρσεις στις κομματικές αντιπαραθέσεις σε συνθήκες πόλωσης. Αποτελούν τη λογική συνέχεια της ταύτισης των κυβερνητικών κομμάτων με το παρόν και το μέλλον της χώρας. Σχεδιασμένα ή όχι η κυβέρνηση προκαλεί ένα τεχνητό εμφυλιοπολεμικό κλίμα στην κοινωνία. Απομένει να δούμε αν η παλαιότατη αυτή πολιτική τεχνολογία ισχύει ακόμη. Αν, δηλαδή, υπάρχουν ακόμη «εθνικοί διχασμοί», όπως στο παρελθόν, που λειτουργούν ως διάδρομοι σωτηρίας χρεοκοπημένων πολιτικών και οικονομικών ελίτ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου