Μια υπέροχη χώρα...

Πολυφημος...

Σε συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία και τον δημοσιογράφο Γιάννη Ντάσκα, ο σημερινός βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και τότε πρόεδρος της εξεταστικής επιτροπής για τις μίζες των εξοπλιστικών, Γιάννης Τραγάκης, παραδέχεται ότι πριν από 10 χρόνια είχε τεκμηριωθεί πλήρως η ανάμειξη των Άκη Τσοχατζόπουλου και Γιάννου Παπαντωνίου στις υποθέσεις των TOR-M1 και TPQ-37, αλλά όπως είπε, “δυστυχώς εκεί σταματήσαμε”.

Η εξεταστική επιτροπή ήξερε τα ακριβή ποσά και τις προμήθειες για τα εξοπλιστικά “με ακρίβεια δολαρίου”, λέει ο τότε πρόεδρος της.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Την υπεράσπιση του Άκη είχαν αναλάβει οι Βαγγέλης Βενιζέλος και Ανδρέας Λοβέρδος.
Σε κείμενο του ο Βενιζέλος είχε γράψει πως σύμφωνα με το πόρισμα του ΠΑΣΟΚ για την υπόθεση αυτή «Δεν προκύπτει κανένα στοιχείο πιθανής τέλεσης ποινικού αδικήματος από τους κυρίους Τσοχατζόπουλο και Παπαντωνίου (…), που επί μήνες προσεβλήθησαν και διασύρθηκαν αδίκως».

Το κείμενο συνυπέγραψαν οι Ευ. Βενιζέλος, Αλ. Ακριβάκης, Αν. Λοβέρδος, Μ. Καρχιμάκης, Κ. Κουλούρης, Γ. Νιώτης, Σ. Κοσμίδης, Γ. Παπαγεωργίου και Ηλ. Παπαηλίας.

Στις 25 Φεβρουαρίου, σε ομιλία του στη βουλή, ο Βαγγέλης Βενιζέλος λέει πως «Η υπόθεση αυτή ξεκίνησε ως ένα τεράστιο πολιτικό και ενδεχομένως ποινικό σκάνδαλο και σήμερα (25/2/2005) η υπόθεση αυτή έχει εξατμιστεί (…) Μας λέει η Ν.Δ. ότι υπάρχει ύποπτη διακίνηση χρημάτων με δήθεν παραλήπτες, οποίοι μπορεί να είναι και πολιτικά πρόσωπα. Δεν υπάρχει τίποτα απολύτως!».

Λίγο αργότερα θα ισχυριστεί πως οι αριθμοί που φέρονταν ως λογαριασμοί κίνησης των μιζών από τα εξοπλιστικά, “ήταν αριθμοί τηλεφώνου”, τους οποίους ο ίδιος ο Βενιζέλος είπε ότι “κάλεσε και απάντησε ο Σπ. Σπηλιωτόπουλος”.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Deutche Welle, το περιοδικό Σπίγκελ γράφει ότι “Η Εισαγγελία του Μονάχου διενεργεί προκαταρκτική έρευνα σε σχέση με πιθανή δωροδοκία στην υπόθεση προμήθειας των 170 Leopard 2 στην Ελλάδα το 2000”. Αφορμή στάθηκε “η ομολογία του πρώην ανώτατου στελέχους στο ελληνικό υπουργείο Άμυνας, Αντώνιου Κάντα, ότι έδωσε 600.000 ευρώ στον Έλληνα επιχειρηματία Θωμά Λιακουνάκο, ο οποίος από τη δεκαετία του 80 συνεργάζεται στενά με την εξοπλιστική εταιρεία Krauss - Maffei Wegmann (KMW)”.

Το ίδιο κείμενο συνεχίζει. Φτάνει στο “αμαρτωλό 2004” και λίγο πριν την ακόμη πιο αμαρτωλή εξεταστική επιτροπή που αναφέρθηκε ο Τραγάκης. Λέει: “οι ανακριτές από το Μόναχο εδώ και χρόνια βρίσκονται πίσω από τα ίχνη της εταιρείας για τις δοσοληψίες με την Ελλάδα. Μάλιστα στις 8 Νοεμβρίου του 2004 ο τότε επικεφαλής της εισαγγελίας, Άουγκουστ Στερν, απέστειλε στην Ελλάδα αίτημα δικαστικής συνδρομής, υπ. αριθμόν 562 AR 67291/04. Μεταξύ άλλων με το ερώτημα εάν υπάρχουν στοιχεία για τυχόν πληρωμές από την εταιρεία Krauss - Maffei Wegmann. Η Αθήνα τότε αρνήθηκε να δεχθεί τη δικαστική συνδρομή”.

Στον Αντώνη Κάντα και τη δράση του αναφέρεται και η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung του Μονάχου, η οποία γράφει ότι η εισαγγελία της Βέρνης βρήκε “14 εκ. ευρώ στη Σιγκαπούρη και 1 εκ. ευρώ στη Ζυρίχη, τα περισσότερα εκ των οποίων ο Κάντας επέστρεψε στην Ελλάδα”.

Ο ίδιος ο Κάντας παραδέχτηκε στην απολογία του ότι οι παράνομοι χρηματισμοί για τα εξοπλιστικά προγράμματα -αυτοί που ο Τραγάκης στη συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία αναφέρει ως “αντισταθμιστικά οφέλη”- γίνονταν από το 1988-1989. Παρουσιάζει, μάλιστα τους Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και Μιλτιάδη Έβερτ ως πλασιέ μαχητικών αεροσκαφών. Ο μεν Μητσοτάκης ήταν υπέρμαχος της αγοράς των F-16, ενώ ο Έβερτ, των F-15. Κι όλα αυτά επί υπουργίας Άκη Τσοχατζόπουλου.

Σε μια “κανονική χώρα” η κυβέρνηση θα είχε πέσει από τις μισές και μόνο κατηγορίες, όσων προαναφέρθηκαν. Όχι αυτή η κυβέρνηση. Οποιαδήποτε κυβέρνηση.

Υπάρχουν ενεργά στελέχη της τα οποία γνώριζαν και συγκάλυπταν εγκλήματα. Υπάρχουν επίσης δικαστικοί, οι οποίοι γνώριζαν και συγκάλυπταν εγκληματίες. Γιατί εδώ δεν πρόκειται απλά για πολιτικές ευθύνες, τις οποίες η ίδια η βουλή θα κρίνει αν κι εφόσον στοιχειοθετούν ποινικές πράξεις. Εμπλέκονται ιδιώτες, χωρίς καμία βουλευτική ή άλλου είδους ασυλία.

Τα στοιχεία είναι όλα εκεί. Πάντα ήταν. Και η πολιτική ηγεσία τα μετέτρεπε σε “αριθμούς τηλεφώνου” και “χαμένα USB sticks”. Ένα θέατρο του παραλόγου, και μάλιστα κακοπαιγμένο.

Η μεγαλύτερη τους νίκη είναι η απαθής αποδοχή του κόσμου για όλα αυτά τα εγκλήματα. “Η Ελλάδα δεν είναι κανονικό κράτος”, λέμε. “Αν ήταν, όλοι αυτοί θα καθόντουσαν στο σκαμνί”, ξαναλέμε. “Σιγά μην κάτσουν”, καταλήγουμε.

Τα μνημόνια, οι τρόικες, τα Ζάππεια και οι “τρομοκράτες” της διπλανής πόρτας είναι το κερασάκι μιας ανύπαρκτης δικαιοσύνης που διέλυσε και διέφθειρε τα πάντα. Κι επειδή δεν υπήρχε ποτέ πραγματική δικαιοσύνη, ο κόσμος στράφηκε στους νεοναζί. Γιατί του υποσχέθηκαν τη χειρότερη εκδοχή της. Αυτή που οι δημοσκόποι γνωρίζουν, πως στριφογυρίζει στο κεφάλι όλων. Το αίμα.

Ο Αντώνης Σαμαράς προεδρεύει της Ε.Ε. μαζί με τον Βαγγέλη Βενιζέλο, τον άνθρωπο που βρέθηκε πίσω από κάθε σκάνδαλο των τελευταίων 15 ετών. Την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός διαφημίζει ότι “οι παράνομοι μετανάστες είναι περισσότεροι από τους ανέργους” ως άλλο μεσοπολεμικό “οι Εβραίοι είναι όσοι και οι άνεργοι Γερμανοί”.

Όσο η ανομία γίνεται συνείδηση, τόσο περισσότερο θα φουντώνει το μίσος. Τα ξένα μέσα δεν είναι φαντασιόπληκτα όταν γράφουν και ξαναγράφουν πως πολύ σύντομα η Ελλάδα θα μετατραπεί σε εστία ανεξέλεγκτων καταστάσεων. Γνωρίζουν πολύ καλά, και δεν τους εμποδίζει η δική τους διαπλοκή να πουν αυτό που σκέφτονται.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι και στη δίκη Τσοχατζόπουλου, αλλά και στις αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών για τις εξοπλιστικές μίζες, ο κυρίαρχος λόγος περιστράφηκε γύρω από τα κρόσσια στις κουρτίνες της Βίκυς Σταμάτη, τον παπα-Διαμαντόπουλο, τις πλαστές πινακίδες του Λιάπη, το εξοχικό του με τα 10 εκατ. δραχμές επιδότηση και τον Χάρη Τομπούλογλου.

Ο λόγος είναι απλός. Αν δεν παίξει κάτι στα δελτία των οκτώ ή δεν γίνει εξώφυλλο στις εφημερίδες των μεγαλοεκδοτών, δεν είναι είδηση.

Δεν έχω επίλογο σε όλα αυτά. Ας σκεφτεί κανείς μόνος του τι πρέπει να κάνει. Μόλις αποφασίσει, τα ξαναλέμε.