ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΦΑΓΙΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΜΗΛΟΠΑΡΔΑΛΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗ γέννησε
καίρια ερωτήματα σε σχέση με τον άνθρωπο, τον άνθρωπο μέσα μου, μέσα
μας, αυτού του κτήνους που δίχως όρια, φθάνει στα άκρα.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΧΟΡΤΟΓΑΦΟΣ, ΟΥΤΕ ΟΠΑΔΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΑΓΕΛΑΔΑΣ Ή ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ VEGAN ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ. Τρώω κρέας, τρώω ψάρια και λαχανικά. Δεν μπήκα ποτέ σε αυτή τη διαδικασία, κακώς ίσως, διότι φαίνεται ότι η ευαισθησία μου δεν άγγιξε αυτά τα επίπεδα. Υποθέτω ότι οι πιο συνειδητοποιημένοι κάτι θα έχουν να μου προσάψουν επ’ αυτού.
ΕΠΙΣΗΣ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΛΥΣΩ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ όπως λίγοι ξέρουν. Μερικές σκέψεις, ανάκατες, κάτω από την επήρεια ενός θυμικού, γράφω. Γιατί η εικόνα αυτή, όπως και άλλες, με φώκιες να κατακρεουργούνται εν ψυχρώ στο κεφάλι και σκυλιά να σέρνονται δεμένα ή να καίγονται ζωντανά, δεν φεύγουν από τα μάτια και τον νου μου. Όσοι με πάθος υπερασπίζονται τα ζώα, τα άλαλα και χωρίς ανθρώπινη νοημοσύνη, προφανώς έχουν άλλα επιχειρήματα και άλλη συλλογιστική απέναντι στο θέμα. Μιλώ, σκέφτομαι και αισθάνομαι, απολογούμενη σχεδόν, εκ μέρους όλων όσων εξ υμών, ζούμε μια συμβατική, εντός ορίων, σεβασμού και αισθητικής, ζωή.
Η ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ, ΤΟ ENTERTAINMENT, ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟΥ ΖΩΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΕ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΕΙ. Εκεί σταματάει ο νους μου. Δεν αναρωτιέμαι για αυτόν που σφαγιάζει. Αναρωτιέμαι για όσους το απολαμβάνουν. Κάθομαι και αντέχω την τηλεοπτική σκηνή, για να παρατηρήσω τα πρόσωπα πίσω: χαμογελαστά, σε έκσταση. Είναι αυτή η στιγμή της ανθρώπινης παντοδυναμίας που κάνει τα χείλη να στρίβουν στις γωνιές προς τα πάνω;
ΤΟΣΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ, ΤΟΣΑ ΠΑΙΔΙΑ! Παρακολουθούν το θέαμα, το αιμοσταγές και το «απάνθρωπο» με γαλήνη και ευχαρίστηση. Απαθείς, σε εγρήγορση, με ένταση… σε κάθε περίπτωση η εικόνα «ψυχαγωγεί». Και η ψυχή διαμορφώνεται. Μια ψυχή που μεθαύριο θα μπουκάρει στο σχολείο να φάει τους συμμαθητές. Μια ψυχή που μεθαύριο θα χτυπάει μέχρι θανάτου τη γυναίκα ή το παιδί του. Μια ψυχή που μεθαύριο θα κάνει έναν φόνο, «εν βρασμώ», σε αμέλεια, σε μια έντονη στιγμή. Χωρίς όρια. Χωρίς συγκράτηση…
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΟΡΑΩ ΔΕΡΜΑΤΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ, αλλά όσο υποκριτικό και αν ακούγεται, προσπαθώ μέσα στην κοινωνία που ζω, να σεβαστώ όσες ψυχές αναπνέουν γύρω μου. Τις γάτες και τα σκυλιά τα αδέσποτα – που προσπερνάμε κάτι δεκάδες. Ακόμα και τα περιστέρια που μολύνουν τη βεράντα μου, να τα διώξω, θέλω, όχι να τα αποκεφαλίσω.
ΟΜΩΣ, ΤΟ ΘΕΜΑ ΝΟΜΙΖΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΖΩΑ. Είναι τα κτήνη μέσα μας. Είναι αυτά, τα ακατανόητα βάθη που δεν εξηγούμε και μόνο τα όρια συγκρατούν την υπερχείλισή τους. Είναι η προσωπική κλίμακα αξιών του καθενός, που ορίζει την προσωπική και κοινωνική του συμπεριφορά. Έχω ξαναπεί: αυτός που παίρνει σκυλί ή γάτα σπίτι του και το βασανίζει, κατά βάση τη γυναίκα και το παιδί του θέλει να σκοτώσει. Είμαι σίγουρη.
ΑΥΤΟΣ ΤΕΛΙΚΑ, ΠΟΥ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΕΤΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ. Αυτό το σύμπαν, ο Θεός, δεν ξέρω ποιος τέλος πάντων, μας έχρισε κυρίαρχους του παιχνιδιού της πραγματικότητας, μας έχει δώσει αυτή την ανεξέλεγκτη δύναμη. Της εξουσίας προς οποιανδήποτε κατεύθυνση. Άλλοι έτσι, άλλοι αλλιώς. Σωματική βία; Ψυχολογική βία; Μία φάτσα, μία ράτσα, ένα κτήνος. Ο άνθρωπος.
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΟΣ. ΓΙΑ ΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ. Αν θέλουμε να ονομάσουμε, την «πολιτισμένη» κατά τα άλλα, κοινωνία, ζούγκλα, τότε, ναι, ας ακολουθήσουμε τους νόμους της. Μόνο τότε, όταν θα πάμε να ζήσουμε με τέτοιους νόμους, μόνο τότε, η ωμή βία μπορεί να είναι entertainment. Για να ξέρουμε τι λέμε δηλαδή. Και μην ξεχνάς, όταν κλωτσάς τον όποιον αδύναμο, ότι, στη ζούγκλα, υπάρχει πάντα κάποιος πιο δυνατός από σένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου