Δύσπνοια...

silentcrossing...

Κι εκεί που έχεις μια κανονική ζωή με μια κανονική δουλειά, κανονική οικογένεια και κανονικούς φίλους και όλα φαίνεται να κυλούν κανονικά, συμβαίνει ένα ακραίο γεγονός, έξω από τα περιθώρια της καθημερινότητας, ένα τροχαίο με το αυτοκίνητο, το έμφραγμα ενός φίλου, μια επιληπτική κρίση που σε τινάζει στον αέρα σαν ηλεκτρική εκκένωση και τα βλέπεις όλα διαφορετικά, για μια στιγμή σταματάς να σκέφτεσαι τα πράγματα που σε απασχολούσαν ως τώρα, τα λάικ που δεν πήρες στο φέησμπουκ, το διαγώνισμα της κόρης σου που ήταν 16 και όχι 19, το γκόμενο που σου λέει λιγότερα μωράκι μου από όσα θα ήθελες, και κάπου εκεί, μέσα στην ομίχλη του μυαλού επαναπροσδιορίζεις τα βασικά, θυμάσαι όλα αυτά που δεν είπες σε φίλους που δεν θα τους έχεις για πάντα, τις ώρες που ξόδεψες μπροστά σε οθόνες αντί να βρίσκεσαι με αυτούς που σ’ αγαπούν, τις φορές που δεν σταμάτησες στο δρόμο να να πεις γλυκόλογα σε ένα αδέσποτο κι εκείνες τις φορές που δεν κυλίστηκες μαζί της σε μια παραλία, τις φορές που προτίμησες να αγγίξεις την οθόνη του κινητού αντί για το πρόσωπο του, το χρόνο που ξόδεψες από τη ζωή σου για τον Άδωνη αντί για το κορίτσι σου, τις στιγμές που βιαζόσουν (πάντα βιαζόσουν), τα απογεύματα που δεν σήκωσες το βλέμμα να θαυμάσεις τα χρώματα του ήλιου στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών που από ανοιχτό πορτοκαλί στην αρχή γίνεται κόκκινο, μπορντό, μετά βαθύ βυσσινί, τα χρόνια που έχεις να ανέβεις σε ταράτσες για να δεις την πόλη από ψηλά, τις εκδρομές που ανέβαλες για αργότερα, τα χαρτάκια με τα τηλέφωνα που δεν πήρες, τις τρέλες που δεν έκανες, τα χιλιάδες τι θα πει ο κόσμος που σφηνώθηκαν στον αυχένα, τα όχι που αν ήταν ναι η ζωή σου μπορεί να ήταν αλλιώς. Κι επιβραδύνεις το βήμα και χαμογελάς, και λες μαλάκα πάρ’ το αλλιώς, και αυτή είναι η πρώτη μέρα της καινούργιας σου ζωής.