τρύπιο ευρώ....
Υποτίθεται πως λόγω Αγίου Βαλεντίνου "love is in the air". Ενδεχομένως.
Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως ο αέρας τής αγάπης έχει μολυνθεί από διοξείδια
χουντικού άνθρακα, οι εκδηλώσεις των οποίων είναι ολοφάνερες.
Πώς αλλιώς μπορώ να χαρακτηρίσω μια πολιτική ατμόσφαιρα στην οποία διώκεται η δημοσιογράφος Πόπη Χριστοδουλίδου, με βάση μάλιστα κι άρθρο τού στρατιωτικού ποινικού κώδικα που ισχύει μόνο εν καιρώ πολέμου, γιατί δημοσίευσε στον ιστότοπό της επίσημο Φύλλο τής Εφημερίδας τής Κυβερνήσεως; Ή το περιρρέον κλίμα που επιτρέπει σε αστυνομικούς να απειλούν με μηνύσεις την "Ελληνοφρένεια" γιατί δεν αντέχουν να βλέπουν τον πραγματικό τους εαυτό στον τηλεοπτικό καθρέφτη ή στα δικαστήρια να απαγορεύουν εκπομπή που αφορά τους νεκρούς τού Φαρμακονησίου; Και πώς να μην ανησυχώ, έστω γι' αυτήν την κοινοβουλευτική ολιγαρχία που ζούμε, όταν τα μαντρόσκυλα της εξουσίας, δηλαδή οι μπάτσοι, ξημεροβραδιάζονται έξω από σχολεία για...προληπτικούς λόγους κι απαιτούν από τους καθηγητές να γίνουν ρουφιάνοι των μαθητών τους;
Ναι, ξέρω: ο πρωθυπουργός μας είναι εκλεγμένος κι όχι συνταγματάρχης, στους κεντρικούς δρόμους των Αθηνών δεν κυκλοφορούν τα τανκ, στο Καλλιμάρμαρο η κυβέρνηση δεν διοργανώνει πανηγύρια για την πολεμική αρετή των ελλήνων και στη Μπουμπουλίνας στεγάζεται το υπουργείο Πολιτισμού κι όχι κέντρο βασανιστηρίων. Δεν αντιλέγω, επομένως, πως στο παλκοσένικο το εργάκι που παίζεται λέγεται δημοκρατία. Όποιος βρεθεί, όμως, πίσω από την κουίντα είτε γιατί δεν ήθελε τα φώτα τής δημοσιότητας είτε γιατί δεν επιθυμούσε να θυσιάσει τις αρχές του για να τα κερδίσει, διαπιστώνει ότι το καθεστώς που μας κυβερνά, χρησιμοποιεί επανειλημμένως μεθόδους οι οποίες παραπέμπουν σε καθεστώτα τα οποία φημίζονταν για τον απολυταρχισμό τους κι όχι για την ανεκτικότητα, που είναι το ελάχιστο, στην αντίθετη άποψη...
Η Πόπη Χριστοδουλίδου δεν είναι η πρώτη δημοσιογράφος που διώκεται για ρεπορτάζ που δε βολεύει την εξουσία. Τα παιδιά στο Κερατσίνι που κατηγορούνται για το "έγκλημα των εγκλημάτων", δηλαδή για την κατάληψη σχολείου, δεν είναι τα πρώτα που βρέθηκαν στην θέση τού κατηγορούμενου γιατί "δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις". Ούτε ο πρόσφατος παροξυσμός κρατικής βίας, οι ηθικοί αυτουργοί τής οποίας δεν την καταδικάζουν "από όπου κι αν προέρχεται", στην αντιφασιστική συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος ήταν τυχαίος. "Όπου δε πίπτει προπαγάνδα, πίπτει ράβδος", αυτή είναι η εντολή την οποία έχει δώσει η ελίτ στους λακέδες της, είτε αυτοί λέγονται δικαστικά φερέφωνα είτε μιντιακά παπαγαλάκια είτε μπάτσοι και λοιπές ένοπλες δυνάμεις...
Είναι απολύτως φυσιολογικό, άλλωστε, όταν η προπαγάνδα έχει φάει τα ψωμιά της η εξουσία να καταφεύγει στο διαχρονικά αγαπημένο της παιχνίδι, αυτό της βίαιης καταστολής οποιασδήποτε αντίδρασης. Αν ο Χρ. Ξηρός, ο Ν. Μαζιώτης ή η Π. Ρούπα εξαπέλυαν απρόκλητη χημική επίθεση σε χιλιάδες διαδηλωτές και σάπιζαν στο ξύλο μερικούς από αυτούς θα ήταν ειδεχθείς τρομοκράτες οι οποίοι "δεν τρομάζουν τη δημοκρατία μας". Οι ΜΑτατζήδες, ωστόσο, που χρησιμοποιούν τις ίδιες ακριβώς τυφλές μεθόδους είναι όργανα του νόμου και της τάξης. Σε μια κοινωνία, όμως, που ο Τύπος φιμώνεται ή, το ακόμα χειρότερο, αυτοφιμώνεται προκειμένου να μπουκώσει με χρήμα και να είναι αρεστός στην ελίτ, στα σχολεία διδάσκεται το ρουφιανιλίκι και στους δρόμους πνίγεται στο αίμα κάθε μορφή αντίστασης στην οικονομική γενοκτονία, τα περιθώρια αισιοδοξίας στενεύουν επικίνδυνα. Πόσω μάλλον όταν αυτές οι παθογένειες αντιμετωπίζονται από την πλειονότητα σα "μια ακόμα φυσιολογική ημέρα στο Ελλαδιστάν"...
Πώς αλλιώς μπορώ να χαρακτηρίσω μια πολιτική ατμόσφαιρα στην οποία διώκεται η δημοσιογράφος Πόπη Χριστοδουλίδου, με βάση μάλιστα κι άρθρο τού στρατιωτικού ποινικού κώδικα που ισχύει μόνο εν καιρώ πολέμου, γιατί δημοσίευσε στον ιστότοπό της επίσημο Φύλλο τής Εφημερίδας τής Κυβερνήσεως; Ή το περιρρέον κλίμα που επιτρέπει σε αστυνομικούς να απειλούν με μηνύσεις την "Ελληνοφρένεια" γιατί δεν αντέχουν να βλέπουν τον πραγματικό τους εαυτό στον τηλεοπτικό καθρέφτη ή στα δικαστήρια να απαγορεύουν εκπομπή που αφορά τους νεκρούς τού Φαρμακονησίου; Και πώς να μην ανησυχώ, έστω γι' αυτήν την κοινοβουλευτική ολιγαρχία που ζούμε, όταν τα μαντρόσκυλα της εξουσίας, δηλαδή οι μπάτσοι, ξημεροβραδιάζονται έξω από σχολεία για...προληπτικούς λόγους κι απαιτούν από τους καθηγητές να γίνουν ρουφιάνοι των μαθητών τους;
Ναι, ξέρω: ο πρωθυπουργός μας είναι εκλεγμένος κι όχι συνταγματάρχης, στους κεντρικούς δρόμους των Αθηνών δεν κυκλοφορούν τα τανκ, στο Καλλιμάρμαρο η κυβέρνηση δεν διοργανώνει πανηγύρια για την πολεμική αρετή των ελλήνων και στη Μπουμπουλίνας στεγάζεται το υπουργείο Πολιτισμού κι όχι κέντρο βασανιστηρίων. Δεν αντιλέγω, επομένως, πως στο παλκοσένικο το εργάκι που παίζεται λέγεται δημοκρατία. Όποιος βρεθεί, όμως, πίσω από την κουίντα είτε γιατί δεν ήθελε τα φώτα τής δημοσιότητας είτε γιατί δεν επιθυμούσε να θυσιάσει τις αρχές του για να τα κερδίσει, διαπιστώνει ότι το καθεστώς που μας κυβερνά, χρησιμοποιεί επανειλημμένως μεθόδους οι οποίες παραπέμπουν σε καθεστώτα τα οποία φημίζονταν για τον απολυταρχισμό τους κι όχι για την ανεκτικότητα, που είναι το ελάχιστο, στην αντίθετη άποψη...
Η Πόπη Χριστοδουλίδου δεν είναι η πρώτη δημοσιογράφος που διώκεται για ρεπορτάζ που δε βολεύει την εξουσία. Τα παιδιά στο Κερατσίνι που κατηγορούνται για το "έγκλημα των εγκλημάτων", δηλαδή για την κατάληψη σχολείου, δεν είναι τα πρώτα που βρέθηκαν στην θέση τού κατηγορούμενου γιατί "δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις". Ούτε ο πρόσφατος παροξυσμός κρατικής βίας, οι ηθικοί αυτουργοί τής οποίας δεν την καταδικάζουν "από όπου κι αν προέρχεται", στην αντιφασιστική συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος ήταν τυχαίος. "Όπου δε πίπτει προπαγάνδα, πίπτει ράβδος", αυτή είναι η εντολή την οποία έχει δώσει η ελίτ στους λακέδες της, είτε αυτοί λέγονται δικαστικά φερέφωνα είτε μιντιακά παπαγαλάκια είτε μπάτσοι και λοιπές ένοπλες δυνάμεις...
Είναι απολύτως φυσιολογικό, άλλωστε, όταν η προπαγάνδα έχει φάει τα ψωμιά της η εξουσία να καταφεύγει στο διαχρονικά αγαπημένο της παιχνίδι, αυτό της βίαιης καταστολής οποιασδήποτε αντίδρασης. Αν ο Χρ. Ξηρός, ο Ν. Μαζιώτης ή η Π. Ρούπα εξαπέλυαν απρόκλητη χημική επίθεση σε χιλιάδες διαδηλωτές και σάπιζαν στο ξύλο μερικούς από αυτούς θα ήταν ειδεχθείς τρομοκράτες οι οποίοι "δεν τρομάζουν τη δημοκρατία μας". Οι ΜΑτατζήδες, ωστόσο, που χρησιμοποιούν τις ίδιες ακριβώς τυφλές μεθόδους είναι όργανα του νόμου και της τάξης. Σε μια κοινωνία, όμως, που ο Τύπος φιμώνεται ή, το ακόμα χειρότερο, αυτοφιμώνεται προκειμένου να μπουκώσει με χρήμα και να είναι αρεστός στην ελίτ, στα σχολεία διδάσκεται το ρουφιανιλίκι και στους δρόμους πνίγεται στο αίμα κάθε μορφή αντίστασης στην οικονομική γενοκτονία, τα περιθώρια αισιοδοξίας στενεύουν επικίνδυνα. Πόσω μάλλον όταν αυτές οι παθογένειες αντιμετωπίζονται από την πλειονότητα σα "μια ακόμα φυσιολογική ημέρα στο Ελλαδιστάν"...
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου