Ο σπόρος της ζωής...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...

Η Ευρωπαϊκή Ενωση θεσπίζει αυτόν τον καιρό καινούργιους κανόνες που θα αφορούν την εμπορία των σπόρων. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα συζητήσει για να εδραιωθεί η βιομηχανία των σπόρων στην ευρωπαϊκή αγορά και κατ' επέκταση στην παγκόσμια, καθότι οι πολυεθνικές εταιρείες ελέγχουν, κατέχουν και εκμεταλλεύονται το 60-70% και επιδιώκουν τον πλήρη έλεγχο. «Σύμφωνα με τον νέο νόμο, θα είναι παράνομο να αναπτυχθούν, να αναπαραχθούν ή να ανταλλαχθούν προς σπορά κηπευτικών ή δέντρων σπόροι που δεν έχουν ελεγχθεί και εγκριθεί από τον Οργανισμό Φυτικών Ποικιλιών της ΕΕ». Θα χρειάζεται οι αγρότες να πληρώνουν και τα «πνευματικά» δικαιώματα των σπόρων, π.χ. στην Copa - Cogeca, που εκπροσωπεί τη βιομηχανοποιημένη αγροτική παραγωγή, και της Food Drink Europe, που εκπροσωπεί τις μεγάλες πολυεθνικές τροφίμων όπως τη Monsanto, με άλλα λόγια θα τίθενται στην «παρανομία» ποικιλίες φυτών που δεν θα έχουν αναγνωριστεί.

Ο ποιητής μπορεί να είπε πως είμαι σπόρος, όσο πιο βαθιά με θάβεται τόσο πιο δυνατά θα βγαίνω στο φως και θα καρπίζω, αλλά θα συμβεί το αντίθετο, θα χρειάζεται άδεια και ο σπόρος θα είναι για μια φορά, καθότι θα εκφυλίζεται και θα γίνεται νεκρή εκσπερμάτωση. Ο έρωτας της δημιουργίας θα φοράει το προφυλακτικό που επιβάλλουν οι τέσσερις μεγαλύτερες εταιρείες του κλάδου.

Μέσα σε αυτό το δυσμενές κλίμα, οι αγρότες βγήκαν στους δρόμους για να ζητήσουν δίκαιη φορολόγηση, μείωση του κόστους παραγωγής και την οργάνωση συσκευασίας των προϊόντων τους.

Κάθε τριάντα λεπτά της ώρας, έγραψε ο Γιάννης Ζαμπετάκης, επίκουρος καθηγητής τροφίμων ΕΚΠΑ, αυτοκτονεί ένας Ινδός αγρότης. Τα αίτια της καταστροφής δεν είναι άλλα, από τα γενετικά τροποποιημένα υβρίδια - σπόρους που παράγουν καρπό μία και μόνο φορά. Δεν είναι ψιλά γράμματα αυτά. Οι αγρότες, θα πρέπει να γνωρίζουν πως τα προβλήματά τους δεν λύνονται με επιδοτήσεις. Θα πρέπει να ζωντανέψουν και να ξεκαθαριστούν οι αγροτικοί συνεταιρισμοί, να φύγουν από τη μέση οι μεσάζοντες που αγοράζουν από τα χωράφια τους τα προϊόντα σε εξευτελιστικές τιμές και οι καταναλωτές τα πληρώνουν πανάκριβα. Η χώρα μας είναι ευνοημένη κλιματολογικά. Τα προϊόντα που παράγει είναι μοναδικά. Τα διάφορα προγράμματα, είτε της ΕΕ είτε των εντολοδόχων τους συγκυβερνώντων, πέφτουν πάνω σε πέτρες. Δεν βοηθούν τον αγρότη, που σιγά σιγά μετατρέπεται σε κολίγο των νέων τσιφλικάδων - κοτζαμπάσηδων.

Πού είναι, όμως, οι εργάτες, οι αγρότες και οι φοιτητές; Πού είναι οι άνεργοι νέοι που δεν μπορούν να γίνουν αγρότες, καθότι έχουν ξεκοπεί από τη γη των πατεράδων τους; Θα χρειαστεί να καλλιεργηθεί η επιστροφή στην ύπαιθρο, για να αναγεννηθεί και να ζωντανέψει και τότε ίσως «ανασάνουν» και οι πόλεις μας.