Η επιβολή της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης της οικονομίας και της κοινωνίας που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια βασίζεται σε μια συγκεκριμένη πολιτική. Η πολιτική αυτή, η μνημονιακή πολιτική, συνίσταται στο να παρουσιάζεται στους πολίτες αυτή η αναδιάρθρωση ως ο μοναδικός δρόμος για τη δημοσιονομική εξυγίανση του κράτους και με τη δύναμη των προπαγανδιστικών μέσων «ενημέρωσης» να θεωρείται ως «φυσικό φαινόμενο». Η επιβολή της εξαθλίωσης της πλειοψηφίας για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους παρουσιάζεται περίπου τόσο αναγκαία όσο αναγκαίο είναι όταν βρέχει να κρατάει κανείς ομπρέλα. Αυτό το «πολιτικό παιχνίδι» εξαντλήθηκε, έφτασε στα όριά του. Είναι λοιπόν λογικό κι επόμενο να αλλάζει σταδιακά η ρητορική της μνημονιακής εξουσίας.
Θα περίμενε κανείς ίσως ότι στην προσπάθειά τους να διασωθούν οι τελευταίοι γόνοι του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος θα «φτιασίδωναν» λίγο το πρόσωπο της κυβέρνησής τους (είμαστε και στο τριώδιο) με κάποια ψήγματα «κοινωνικής πολιτικής». Και όμως. Ό,τι κι αν επικαλούνται, το υποτιθέμενο «ρεκόρ πρωτογενούς πλεονάσματος», την απειλή του ΣΥΡΙΖΑ, τα αποτελέσματα στο «μείγμα της πολιτικής τους» είναι ανύπαρκτα. Καμία ελάφρυνση στην πληττόμενη κοινωνία δεν θέλουν να προσφέρουν. Κανένα μέτρο έστω διάσωσης του διαρρηγνυόμενου κοινωνικού ιστού. Το μόνο που αλλάζει στην πολιτική τους είναι το πρόσημο του εκβιασμού.

Ο εκβιασμός του 2012 ήταν «banks or tanks», δηλαδή ή θα συνεχιστεί η μνημονιακή λιτότητα μέχρι εξαθλίωσης του λαού και διάλυσης κάθε δημόσιας υπηρεσίας ή θα έρθει το «χάος». Αυτή η απειλή ήταν ψεύτικη, όπως μας ενημέρωσε η κ. Μέρκελ στις 24.12.2013, κάνοντας το πρώτο βήμα για την «αλλαγή ρητορικής». Τώρα έχουμε έναν εκβιασμό με θετικό πρόσημο: Θα βελτιώσουμε το προφίλ του δημόσιου χρέους μόνο αν συνεχίσετε τις «μεταρρυθμίσεις» (το ευγενές όνομα της απελευθέρωσης των απολύσεων, της μείωσης των συντάξεων κ.λπ.). Αυτή τη φορά δεν αναφέρονται ρητά η χρεοκοπία, η έξοδος από το ευρώ και άλλα παραμύθια για νεφελίμ, μόνο υπονοούνται στη σιωπή. Όλα είναι θετικά και ρόδινα αν είστε υπέρ της λιτότητας. Η γλώσσα της διαφήμισης αντικαθιστά εντελώς πλέον τη γλώσσα της πολιτικής.
Βέβαια, μας έλεγαν ότι το θέμα του χρέους θα λυνόταν και με την αναδιάρθρωση του Φεβρουαρίου του 2012 ή έστω με τη «μετακύλιση» του Νοεμβρίου του 2012, αλλά ας μην χαλάμε την εικόνα. Τώρα προτείνεται η «επιμήκυνση» (μια λέξη επίτηδες δυσοίωνη γιατί ο τρόμος πρέπει να συνοδεύει την όποια ελπίδα), για την αποτυχία της οποίας θα συζητήσουμε... όταν θα πρέπει να περάσουν τα επόμενα «σκληρά» μέτρα (οι απολύσεις και οι περικοπές συντάξεων είναι «μαλακά»). Προς το παρόν ας μεθύσουμε με την πρόσκαιρη άνοδο του χρηματιστηρίου και ας τρέξουμε να ξεπουλήσουμε ό,τι περισσότερο γίνεται τους μήνες που μένουν μέχρι τις ευρωεκλογές.
Η κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά ότι ο νέος εκβιασμός δεν πρόκειται να περάσει. Είναι έτοιμη για ήττα και συντριβή και διαχειρίζεται ήδη το μέλλον που θα προκύψει μετά την επερχόμενη ήττα. Ο τρόπος που εκφέρεται ο νέος εκβιασμός αποτελεί πίεση προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Πώς γίνεται αυτό; Η κυβέρνηση μεταθέτει το θέμα της συζήτησης από τα Μνημόνια και τη λιτότητα στην υποτιθέμενη «διευθέτηση του χρέους». Με αυτόν τον τρόπο ορίζει την «ατζέντα» και πιέζει τον ΣΥΡΙΖΑ να ρίξει το βάρος της πολιτικής τοποθέτησής του στο τεχνικό ζήτημα διαχείρισης του χρέους.
Η κυβέρνηση θεωρεί ότι θα μπορέσει να περιορίσει την εκλογική της ζημιά παρουσιάζοντας μια «θετική εξέλιξη» και αποσιωπώντας εντελώς ότι η προϋπόθεση για ό,τι κάνει είναι η συνέχιση της λιτότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν θα πέσει σ' αυτή την προφανή παγίδα. Όπως έχουμε πει πολλές φορές, το κούρεμα του χρέους είναι απαραίτητο, αλλά δεν είναι αρκετό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα επαναφέρει τη συζήτηση εκεί που είναι το δικό του προνομιακό ζήτημα. Το ερώτημα που προσπαθεί να συγκαλύψει η κυβέρνηση είναι: «Με ποιον είστε; Με το μεγάλο κεφάλαιο ή με την πλειοψηφία της κοινωνίας;». Η απάντηση που δίνει η Αριστερά σε αυτό το ερώτημα μας ανέβασε εδώ που είμαστε, η ίδια απάντηση θα μας φέρει στην κυβέρνηση, δηλαδή θα ενδυναμώσει τη μάχη του λαού για την κατάργηση της καταστροφικής για την κοινωνική πλειοψηφία πολιτικής.