Της Κρινιώς Παππά, απο το Red NoteBook...
Και σκέφτομαι ένα από τα πιτσιρίκια στο Βελβεντό, που πράγματι λήστεψε μια τράπεζα, που πράγματι κράτησε όπλο. Ένα παιδί που είδε στα 15 του να δολοφονείται μπροστά στα μάτια του ένας φίλος. Όταν περνάει ξυστά η σφαίρα του κράτους δίπλα σου, πόσο υγιή σχέση μπορεί να αναπτύξεις μαζί του; Όταν ξέρεις ότι μπορεί να σε σύρουν στην Aντιτρομοκρατική γιατί είχες τους λάθος συμμαθητές; Όταν η υποψία του dna σου σε κινητά αντικείμενα αρκεί για να περάσεις την ζωή σου στην φυλακή;
Υπάρχει κόσμος που φοβήθηκε σήμερα. Παραπάνω από όσο φοβηθήκαμε όλοι όσοι έχουμε καταλάβει πως ο επόμενος μπορεί να είναι οποιοσδήποτε. Κόσμος που φοβήθηκε γιατί προσπαθούσε να θυμηθεί αν ποτέ δανείστηκε βιβλίο από λάθος κατάληψη. Να ανακαλέσει με ποιους πήγαινε σχολείο. Ποιοι συμφοιτητές ήταν στον αντιεξουσιαστικό χώρο κι έχει χάσει τα ίχνη τους μετά το πτυχίο -τι να απέγιναν, συχνάζαμε στο στέκι μαζί καμιά φορά;
Διαβάζοντας σχόλια και αναρτήσεις, συγκράτησα σήμερα δυο σημεία, με προσωπικό ύφος: «H μάνα του Τάσου, όταν τελείωσε η δίκη τον είδε να της χαμογελάει και να της κλείνει το μάτι, και χαμογέλασε και αυτή». Kαι «δίπλα μου το κορίτσι του Τάσου είχε μεταμορφωθεί ολόκληρο σε μια καρδιά, σε έναν γρήγορο παλμό. “δεν με άφησαν να τον αγκαλιάσω” είπε έξω από την αίθουσα».
Σκέψου να έχει μόλις αποφασιστεί ότι ο άνθρωπός σου θα γεράσει στην φυλακή για πράγματα που δεν κατάφεραν επαρκώς να του καταλογίσουν. Κι εσύ να ήλπιζες ίσως μέχρι τελευταία στιγμή ότι η εικόνα που έχεις για το σύστημα είναι λάθος. Την κρίσιμη στιγμή πάντα ελπίζεις να έχεις άδικο για το σύστημα. Και πλέον να ζητάς απλώς μια αγκαλιά.
Αυτή η μάνα και αυτό το κορίτσι είναι ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα της αδικίας και των «λάθος» γνωριμιών. Kαι η αλυσίδα αυτή έχει τρομακτικές προεκτάσεις. Η κοπέλα αυτή πώς γίνεται να μην γνώριζε τα πεπραγμένα του φίλου της; Είναι λοιπόν ύποπτη; Θα κατηγορηθεί για κάτι; Οι φίλοι της; Οι φίλοι των φίλων της; Εμείς που με κάποιους από τους φίλους, τους φίλους φίλων, τους αναρχικούς ανά την Αθήνα μπορεί να έχουμε πιεί καφέ; Μπορεί να έχουμε βρεθεί σε δράσεις αλληλεγγύης; Μπορεί να είμαστε γείτονες, συμμαθητές, συμφοιτητές, εραστές ή φίλοι;
Την Παρασκευή καταδικάστηκε ο καθένας από εμάς που ανήκει σε εκείνους που αρνούνται να μισούν τους αποκάτω για τα ζόρια τους, σε εκείνους που ονειρεύονται, σε εκείνους που ελπίζουν, παλεύουν, ζουν. Αύριο μπορεί να καταδικαστεί ο οποιοσδήποτε. Κι ας σκύβει σήμερα συνέχεια το κεφάλι. Γιατί είναι ρουλέτα και δεν ξέρεις που θα κάτσει η μπίλια. Αν σε στείλουν στην πλευρά των «εχθρών», δεν έχει μεγάλη σημασία γιατί. Και δεν θα είναι οι ακίνδυνοι αυτοί που θα σταθούν δίπλα σου, ούτε οι φιλήσυχοι.
Το κράτος φτιάχνει εχθρούς για να συσπειρώσει τους τρομαγμένους. Πρέπει μόνο στην συνταγή αυτή να προσέξει την αναλογία…
Το ελληνικό κράτος -όπως κάθε καθεστώς που σέβεται τον εαυτό του-
φτιάχνει τους εχθρούς του. Αυτό δεν είναι κάτι νέο. Μόνο που το δικό μας
είναι σε αυτή τη φάση αχόρταγο: εξαθλιώνει μέρα με την μέρα τους
πολίτες του
και η αυταρχική επιβολή είναι το μόνο που του απομένει για
να κρατηθεί. Στο εκκρεμές της εξουσίας, έχουμε απομακρυνθεί προ πολλού
από το άκρο της συναίνεσης. Το υπάρχον καθεστώς εξαίρεσης φλερτάρει
ανοιχτά με την απολυταρχία, στον βαθμό που έρχεται να ποινικοποιήσει
ιδέες, κοινωνικές επαφές, σχέσεις. Πριν ή πέρα από τις πράξεις.
Την Παρασκευή καταδικάστηκε ένας άνθρωπος σε 25 χρόνια φυλάκισης επειδή δεν κατάφερε να αποδείξει την αθωότητά του. Όχι επειδή κατάφεραν οι κατήγοροι να αποδείξουν κάποια ενοχή. Μεταξύ άλλων, το κατηγορητήριο αναφερόταν στη φιλική σχέση του με τον Κώστα Σακκά. Τον Κώστα Σακκά που παρέμεινε 2,5 χρόνια στην φυλακή χωρίς δίκη. Η σχέση τους ενέπλεκε κατά το σκεπτικό του κατηγορητηρίου τον Τάσο Θεοφίλου στην υπόθεση των Πυρήνων της Φωτιάς, κάτι για το οποίο ούτε ο Σακκάς έχει καταδικαστεί ωστόσο. Το κομμάτι αυτό κατέρρευσε εν τέλει.
Μικρή σημασία έχει όμως. Γιατί ο Τάσος Θεοφίλου καταδικάστηκε ακριβώς γι΄ αυτόν τον λόγο. Επειδή είναι αναρχικός, επειδή είχε προσωπικές επαφές με έναν «λάθος» άνθρωπο. Ήταν ένας άσσος στο μανίκι του κράτους, που βγήκε όταν χρειαστήκαν κάποιον ένοχο για την ληστεία και την δολοφονία στην Πάρο. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, το πιθανότερο είναι ότι θα του χρεωνόταν κάποιο άλλο έγκλημα.
Την Παρασκευή καταδικάστηκε ένας άνθρωπος σε 25 χρόνια φυλάκισης επειδή δεν κατάφερε να αποδείξει την αθωότητά του. Όχι επειδή κατάφεραν οι κατήγοροι να αποδείξουν κάποια ενοχή. Μεταξύ άλλων, το κατηγορητήριο αναφερόταν στη φιλική σχέση του με τον Κώστα Σακκά. Τον Κώστα Σακκά που παρέμεινε 2,5 χρόνια στην φυλακή χωρίς δίκη. Η σχέση τους ενέπλεκε κατά το σκεπτικό του κατηγορητηρίου τον Τάσο Θεοφίλου στην υπόθεση των Πυρήνων της Φωτιάς, κάτι για το οποίο ούτε ο Σακκάς έχει καταδικαστεί ωστόσο. Το κομμάτι αυτό κατέρρευσε εν τέλει.
Μικρή σημασία έχει όμως. Γιατί ο Τάσος Θεοφίλου καταδικάστηκε ακριβώς γι΄ αυτόν τον λόγο. Επειδή είναι αναρχικός, επειδή είχε προσωπικές επαφές με έναν «λάθος» άνθρωπο. Ήταν ένας άσσος στο μανίκι του κράτους, που βγήκε όταν χρειαστήκαν κάποιον ένοχο για την ληστεία και την δολοφονία στην Πάρο. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, το πιθανότερο είναι ότι θα του χρεωνόταν κάποιο άλλο έγκλημα.
Και σκέφτομαι ένα από τα πιτσιρίκια στο Βελβεντό, που πράγματι λήστεψε μια τράπεζα, που πράγματι κράτησε όπλο. Ένα παιδί που είδε στα 15 του να δολοφονείται μπροστά στα μάτια του ένας φίλος. Όταν περνάει ξυστά η σφαίρα του κράτους δίπλα σου, πόσο υγιή σχέση μπορεί να αναπτύξεις μαζί του; Όταν ξέρεις ότι μπορεί να σε σύρουν στην Aντιτρομοκρατική γιατί είχες τους λάθος συμμαθητές; Όταν η υποψία του dna σου σε κινητά αντικείμενα αρκεί για να περάσεις την ζωή σου στην φυλακή;
Υπάρχει κόσμος που φοβήθηκε σήμερα. Παραπάνω από όσο φοβηθήκαμε όλοι όσοι έχουμε καταλάβει πως ο επόμενος μπορεί να είναι οποιοσδήποτε. Κόσμος που φοβήθηκε γιατί προσπαθούσε να θυμηθεί αν ποτέ δανείστηκε βιβλίο από λάθος κατάληψη. Να ανακαλέσει με ποιους πήγαινε σχολείο. Ποιοι συμφοιτητές ήταν στον αντιεξουσιαστικό χώρο κι έχει χάσει τα ίχνη τους μετά το πτυχίο -τι να απέγιναν, συχνάζαμε στο στέκι μαζί καμιά φορά;
Διαβάζοντας σχόλια και αναρτήσεις, συγκράτησα σήμερα δυο σημεία, με προσωπικό ύφος: «H μάνα του Τάσου, όταν τελείωσε η δίκη τον είδε να της χαμογελάει και να της κλείνει το μάτι, και χαμογέλασε και αυτή». Kαι «δίπλα μου το κορίτσι του Τάσου είχε μεταμορφωθεί ολόκληρο σε μια καρδιά, σε έναν γρήγορο παλμό. “δεν με άφησαν να τον αγκαλιάσω” είπε έξω από την αίθουσα».
Σκέψου να έχει μόλις αποφασιστεί ότι ο άνθρωπός σου θα γεράσει στην φυλακή για πράγματα που δεν κατάφεραν επαρκώς να του καταλογίσουν. Κι εσύ να ήλπιζες ίσως μέχρι τελευταία στιγμή ότι η εικόνα που έχεις για το σύστημα είναι λάθος. Την κρίσιμη στιγμή πάντα ελπίζεις να έχεις άδικο για το σύστημα. Και πλέον να ζητάς απλώς μια αγκαλιά.
Αυτή η μάνα και αυτό το κορίτσι είναι ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα της αδικίας και των «λάθος» γνωριμιών. Kαι η αλυσίδα αυτή έχει τρομακτικές προεκτάσεις. Η κοπέλα αυτή πώς γίνεται να μην γνώριζε τα πεπραγμένα του φίλου της; Είναι λοιπόν ύποπτη; Θα κατηγορηθεί για κάτι; Οι φίλοι της; Οι φίλοι των φίλων της; Εμείς που με κάποιους από τους φίλους, τους φίλους φίλων, τους αναρχικούς ανά την Αθήνα μπορεί να έχουμε πιεί καφέ; Μπορεί να έχουμε βρεθεί σε δράσεις αλληλεγγύης; Μπορεί να είμαστε γείτονες, συμμαθητές, συμφοιτητές, εραστές ή φίλοι;
Την Παρασκευή καταδικάστηκε ο καθένας από εμάς που ανήκει σε εκείνους που αρνούνται να μισούν τους αποκάτω για τα ζόρια τους, σε εκείνους που ονειρεύονται, σε εκείνους που ελπίζουν, παλεύουν, ζουν. Αύριο μπορεί να καταδικαστεί ο οποιοσδήποτε. Κι ας σκύβει σήμερα συνέχεια το κεφάλι. Γιατί είναι ρουλέτα και δεν ξέρεις που θα κάτσει η μπίλια. Αν σε στείλουν στην πλευρά των «εχθρών», δεν έχει μεγάλη σημασία γιατί. Και δεν θα είναι οι ακίνδυνοι αυτοί που θα σταθούν δίπλα σου, ούτε οι φιλήσυχοι.
Το κράτος φτιάχνει εχθρούς για να συσπειρώσει τους τρομαγμένους. Πρέπει μόνο στην συνταγή αυτή να προσέξει την αναλογία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου