Η ιδεολογία ως πρωινό γλυκό και ως βραδινή σούπα...

του Χρηστου Νατση, απο το UnFollow...

Για τον μελετητή της μέηνστρημ αρθρογραφίας εν Ελλάδι, ορίστε μια γνωστή στρατηγική διατήρησης του κατάλληλου ιδεολογικού βάρους, του συνταιριασμού των στοιχείων της πραγματικότητας κατά τρόπο που να μη κλονίζουν τις βεβαιότητες…

Wayne Thiebaud, «Τέσσερα παγωτά χωνάκι», 1964

Πληροφορούμαι από την Γυναίκα της Καθημερινής την έκδοση ενός ανατρεπτικού βιβλίου με θέμα την ιδανική δίαιτα: «Πρόκειται για το βιβλίο The Marie Antoinette Diet το οποίο υπόσχεται να μας αποκαλύψει το μυστικό της αξιοζήλευτης σιλουέτας των Γαλλίδων και δη της Μαρίας Αντουανέτας. Σύμφωνα λοιπόν με τη δημοσιογράφο και συγγραφέα του βιβλίου Κάρεν Ουίλερ, η άτυχη βασίλισσα που φημιζόταν για την επιμέλεια που επιδείκνυε σε θέματα ομορφιάς, εφάρμοζε μια πολύ συγκεκριμένη δίαιτα: Γλυκά το πρωί και μια θαυματουργή σούπα κάθε βράδυ. Με αυτό τον τρόπο η Μαρία Αντουανέτα ικανοποιούσε την όρεξή της -η αγάπη της προς τη σοκολάτα και τα περίτεχνα γλυκίσματα που δημιουργούσαν οι σεφ της Αυλής ήταν πασίγνωστη – και ταυτόχρονα φρόντιζε ώστε η περιφέρεια της μέσης της να είναι πάντα η σωστή».

Για τον μελετητή της μέηνστρημ αρθρογραφίας εν Ελλάδι, ωστόσο, αυτή είναι μια γνωστή στρατηγική διατήρησης του κατάλληλου ιδεολογικού βάρους, του συνταιριασμού των στοιχείων της πραγματικότητας κατά τρόπο που να μη κλονίζουν τις βεβαιότητες. Έτσι, για παράδειγμα, ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, αρθρογράφος που έχει κάνει την αφηρημένη επίκληση της παιδείας λάβαρο της ιδεολογικής του κριτικής, θα δυσπιστήσει απέναντι στο βιογραφικό του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, επειδή δεν περιέχει κάτι που δεν βρίσκεται ήδη σε αφθονία:

«Ας αφήσουμε κατά μέρος τις σπουδές του, καλές είναι, μπράβο, όμως, οφείλω να ομολογήσω πως πάντα αντιμετωπίζω με καχυποψία τα βιογραφικά που εξαντλούνται στους τίτλους των σπουδών. Άξιζαν ενδεχομένως σε παλαιότερες εποχές όταν η γνώση δεν ήταν τόσο δημοκρατικά μοιρασμένη και οι απόφοιτοι των Πανεπιστημίων δεν ήσαν περισσότεροι από τον ενεργό πληθυσμό της χώρας».

Ταυτόχρονα, θα θεωρήσει άξιο αναφοράς -και σίγουρα όχι τόσο κοινό όσο την εγγραφή σε διδακτορικό- την συμμετοχή του Σακελλαρίδη σε μια πολιτική νεολαία. Η συνύπαρξη πολιτικοποίησης και ταυτόχρονης ακαδημαϊκής δραστηριότητας, προσβάλλουσα την προκατανόηση του αρθρογράφου, που θέλει την διανόηση «ελεύθερα αιωρούμενη», θα οδηγήσει στην αντιμετώπιση της δεύτερης ως καθοδηγούμενης από την πρώτη: «Μπορεί να μιλάει καλύτερα αγγλικά από τον κ. Τσίπρα, όμως παρακολουθώντας τη συνέντευξή του στο Bloomberg διεπίστωσα πως δεν πρόκειται να ταράξει επ’ ουδενί τη νιρβάνα της φαλακρής αριστερής φρασεολογίας, τα στερεότυπα περί μνημονίου, επαχθούς χρέους και λοιπών συνταγών της εκλογικής μαγειρικής».

Χωρίζοντας επιμελώς το γλυκό από τη σούπα, η αρθρογραφία θα πέσει για ύπνο με ελαφρύ στομάχι, κομψή και χορτασμένη ταυτόχρονα.