Ένα παρολίγον σπασμένο πόδι...

του Στρατη Μπουρναζου, απο τα Ενθεματα...

Η υποψηφιότητα Θ. Καρυπίδη και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ήταν το 1992, η εποχή των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό. Ο Λεωνίδας Κύρκος, βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης του ΣΥΝ τότε, πήρε τηλέφωνο τον Φίλιππο Ηλιού, να τον συμβουλευθεί αν έπρεπε να συμμετάσχει στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Ο Ηλιού του είπε να μην πάει· επουδενί. Ο Κύρκος συμφωνούσε, αλλά ταυτόχρονα το έβρισκε μάλλον βαρύ να απουσιάσει, στο κλίμα «εθνικής έξαρσης» που κατέκλυζε τότε το πανελλήνιο. Στην αγωνία του, «μα πώς να μην πάω;» ο Φίλιππος του απάντησε το μνημειώδες: «Να σπάσεις το πόδι σου και να μην πας! Θα πονάς ένα μήνα, αλλιώς όμως θα ντρέπεσαι για όλη σου τη ζωή!». Ο Κύρκος τελικά πήγε, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που θυμήθηκα την ιστορία. Τη θυμήθηκα, παρά τις προφανείς διαφορές, εξαιτίας της υπόθεσης Καρυπίδη. Πίστευα, με λίγα λόγια, πως αν ο Καρυπίδης έμενε τελικά υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ θα ντρεπόμασταν, πολλοί, πολύ και για πολύ.

Είναι μάλλον η πρώτη φορά που ασχολούμαι, στις σελίδες αυτές, με «κομματικό ζήτημα». Ακριβώς επειδή το ζήτημα δεν είναι κομματικό. Ούτε πρόκειται για θέμα άποψης. Δεν αναζητώ να σμιλεύσω το καλούπι του ιδεοτυπικού υποψήφιου ούτε κάποια ουτοπική συμφωνία: και οι διαφοροποιήσεις και οι «αποκλίσεις» και τα τοπικά κριτήρια, όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Αυτό όμως που θεωρώ εκτός παιχνιδιού –του αριστερού παιχνιδιού, τουλάχιστον– είναι να καλείς τον Κασιδιάρη μισή ώρα στην εκπομπή σου, μετά τη διπλή δολοφονία στο Νέο Ηράκλειο, και να του δίνεις βήμα να εκθέσει όλο το πολιτικό του πρόγραμμα, χωρίς να του φέρεις ούτε μία αντίρρηση. Επίσης, το να γράφεις για «λαθρομετανάστες» οι οποίοι πλημμυρίζουν τα νοσοκομεία μας και, ασφαλώς, να αναπαράγεις ένα αντισημιτικό-συνωμοσιολογικό παραλήρημα περί της “εβραίκής λέξης” ΝΕΡΙΤ.Δεν πρόκειται για πολιτική διαφωνία, αλλά για κάτι πολύ πιο ριζικό, που αγγίζει τον πυρήνα των αξιών μας.

Η απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας ήταν το στοιχειώδες. Ανακούφιση. Τώρα, που το στοιχειώδες, έστω με καθυστέρηση, έγινε, μπορούμε να συζητήσουμε πολλά (λάθη, ευθύνες όλων μας, λογικές) και να ασχοληθούμε επειγόντως με όλα τα άλλα που πρέπει, εντός και εκτός αυτοδιοικητικών. Αλλιώς, μάλλον θα έπρεπε να κρυβόμαστε.

Μαν Ραίυ, “Σπασμένη καρέκλα με ένα κούτσουρο και παπούτσια μπαλέτου”, 1942