Τα «αριστερά» και τα «δεξιά» λάθη...

Του Τάσου Παππά, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Η ιστορία της ελληνικής Αριστεράς είναι γεμάτη αγώνες, ηρωικές δράσεις, θυσίες, προσφορά, επιτυχίες αλλά και μεγάλα λάθη. Συμφωνία για το ποια λάθη της ήταν μοιραία για την ίδια, αλλά και για το λαϊκό κίνημα, δεν υπάρχει. Κάθε πτέρυγα και μια διαφορετική ανάγνωση. Το κεντρικό σχήμα της, ο ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία και όπως ήταν αναμενόμενο έχει ξεκινήσει στο εσωτερικό του, αλλά και στον ευρύτερο χώρο, μια συζήτηση για το τι οφείλει να πράξει αμέσως μια κυβέρνηση με κορμό τη Ριζοσπαστική Αριστερά, με ποια ταχύτητα επιβάλλεται να προχωρήσει και τι πρέπει να αποφύγει, αν θέλει να έχει τύχη το σχέδιό της για δημοκρατική ανατροπή. Ολες οι πλευρές επιστρέφουν στην πρόσφατη ιστορία και ειδικότερα στη δεκαετία του ’40 για να αντλήσουν διδάγματα.

Αν, για παράδειγμα, πιστεύεις ότι την Αριστερά ζημίωσαν τα λεγόμενα «δεξιά λάθη», δηλαδή ο Λίβανος, η Καζέρτα και η Βάρκιζα -ο τριπλός συμβιβασμός-, τα οποία μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να ξανακάνει (Π. Λαφαζάνης από την ομιλία του στον Κεραμεικό 7-2-2014), τότε επιλέγεις ως απάντηση στο πρόβλημα της συγκυρίας τη στρατηγική της μετωπικής σύγκρουσης με ό,τι και όποιον στέκεται ή θα σταθεί εμπόδιο σ’ αυτήν την προσπάθεια, απορρίπτοντας κάθε συμβιβασμό, γιατί μπορεί να σε οδηγήσει στην ήττα και την αφομοίωση.

Αν, αντιθέτως, εκτιμάς ότι «τα αριστερά λάθη» ήταν αυτά που στιγμάτισαν τη διαδρομή της Αριστεράς, μ’ άλλα λόγια ο Δεκέμβρης του ’44, η αποχή από τις εκλογές και ο ένοπλος αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού 1946-1949, τότε αναγκαστικά πορεύεσαι με τη λογική των συνετών βημάτων, υπολογίζεις τον συσχετισμό δυνάμεων και εδώ και στην Ευρώπη, οργανώνεις πολιτικές συμμαχίες για να διευρύνεις την επιρροή σου, δεν υποτιμάς τις μικρές νίκες που δίνουν αυτοπεποίθηση σ’ έναν καθημαγμένο λαό και χτίζεις μεθοδικά συναινέσεις και πλειοψηφίες.

Πού είμαστε τώρα; Στο σημείο εκείνο που «μια κυβέρνηση της Αριστεράς μέσα στη σημερινή κρίση θα έχει τον χαρακτήρα βίαιης “περιπέτειας” και όχι την άνεση μακρόσυρτης και μεταρρυθμιστικής διαχείρισης της κατάστασης»; (Αντ. Νταβανέλλος iskra.gr 18-1-2014).

Ή, όπως ισχυρίζεται ο Ευκλ. Τσακαλώτος, «δεν βρισκόμαστε σε ιδανικές συνθήκες της επιλογής μας – και η σπανιότητα της χρηματοδότησης προσθέτει ένα ακόμη επίπεδο αβεβαιότητας. Σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση μπορεί να είμαστε υποχρεωμένοι να βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας, αλλά είναι πάντα αναγκαίο να γνωρίζουμε τι περιέχει το κρασί μας: ποια είναι τα βασικά και ποια τα δευτερεύοντα ζητήματα για μας»; («Η Αυγή» 9-2-2014)

Κοντολογίς: Το κρασί ξεροσφύρι και σε μεγάλες ποσότητες μεθάει και οδηγεί σε τρέλες. Από την άλλη, αν το σερβίρεις πολύ νερωμένο, οι συνδαιτυμόνες θα απογοητευθούν, η παρέα θα φυλλορροήσει και το μαγαζί θα αδειάσει