Σταθερότητα ως προς τι;

του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...

Ως μείζον πρόβλημα της χώρας εκτιμάται η «πολιτική σταθερότητα». Τίθεται ως προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση, την ανάπτυξη και την αρχή του τέλους των δεινών. Λογικό ακούγεται για να το λένε και να το επαναλαμβάνουν τόσες εκθέσεις και οργανισμοί στην Ευρωζώνη - και όχι μόνο. Οι όρος, όμως, τόσο στη δράση και πρακτική όσο και στη θεωρία σπανίως έχει το ίδιο περιεχόμενο για πολιτικούς αντιπάλους και φορείς διαφορετικών αξιών και συμφερόντων.

Αν παραβλέψουμε την ασάφεια της έννοιας, κατά κανόνα και ανεξαρτήτως αφετηριών και προθέσεων, πρόκειται για μια κατάσταση κατεξοχήν συντηρητική. Για να μην πούμε αντιδραστική. Ταυτισμένη με τη διατήρηση του υπάρχοντος και του ισχύοντος. Δύο παραδείγματα για μια απλουστευτική διασαφήνιση: -Οταν η «πολιτική σταθερότητα» ανακηρύσσεται από τον πρωθυπουργό και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης το μείζον ζητούμενο των επικείμενων εκλογών, είναι ολοφάνερο ότι ταυτίζεται με τους ίδιους και ό,τι αντιπροσωπεύουν. Χωρίς αυτούς -πολύ περισσότερο εναντίον τους- έχουμε «ανωμαλία». Αν δεν επέρχεται το χάος... -Οταν οι δανειστές και το σύστημα της τρόικας επιδιώκουν και απαιτούν πολιτική σταθερότητα εννοούν, βεβαίως, τη συνέχιση, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, των εφαρμοζόμενων πολιτικών της γερμανικής Ευρωζώ­νης. Την προσήλωση στο μοντέλο της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης των μνημονίων. Την άσκηση οικονομικής, τουλάχιστον, πολιτικής από το προσωπικό Βερολίνου-Βρυξελλών. Τίποτα λιγότερο και ασχέτως προσώπων και φορέων.

Απλουστευτικά μιλάμε για μια «ηγεμονική πολιτική σταθερότητα» (σε εγχώριο και ευρωπαϊκό επίπεδο). Κάθε αμφισβήτηση και απόπειρα αλλαγής του στάτους κβο ισοδυναμεί με αστάθεια, κινδύνους καταστροφής κ.λπ. Ετσι, έχουμε μια απόλυτη αντίφαση και πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας. Να ονομάζεται σταθερότητα η κατάσταση ακριβώς που οδήγησε και μεγιστοποιεί τη σημερινή καθολική κρίση. Να επιδιώκεται, επιπλέον, η υλοποίησή της στο όνομα, δήθεν, μιας επαπειλούμενης αστάθειας!

Η πολιτική και κοινωνική αστάθεια σήμερα δεν προέρχεται από την όποια σύνθεση κυβερνητικών σχημάτων και προσώπων. Ούτε από τα όποια εκλογικά αποτελέσματα. Οι πραγματικοί παράγοντες που την προκαλούν βρίσκονται στην οικονομική παρακμή, την εξαθλίωση της πλειονότητας των πολιτών, την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας. Για μια πραγματική πολιτική σταθερότητα είναι αναγκαία η ακύρωση και ανατροπή των προγραμμάτων λιτότητας. Η συνέχιση και η όποια ολοκλήρωσή τους ισοδυναμούν με κοινωνική αστάθεια. Οχι το αντίθετο. Αλλωστε, στη σημερινή «αστάθεια» ας μη λησμονούμε ότι μας έχουν οδηγήσει «προγράμματα σταθερότητας»...