Ένας παππούς στο σεισμό του 1953...

της Μαριαννας Τζιαντζη...
Μια φίλη μου Κεφαλονίτισσα θυμάται το σεισμό του 1953. Δε θυμάται τον παππού της, που την ώρα του τρίτου τρομαχτικύ σεισμού, που αποτελείωσε το νησί, δεν προσπάθησε να προφυλαχτεί, αλλά να κρατηθεί όρθιος -στην κυριολεξία. Ενώ η γη τρανταζόταν, αυτός πάλευε να κρατήσει την ισορροπία του, να μη σωριαστεί: «Δε θα σου περάσει!» φώναζε, «δε θα με ρίξεις κάτω!»

Στο δρόμο για το Φισκάρδο. Ερείπια του ᾽53.

Εξήντα χρόνια πέρασαν κι εκείνο το κοριτσάκι, που τότε ήταν τεσσάρων χρονών, πάντα σε κάθε μπόρα θυμάται τον παππού, το μικροκαμωμένο γεροντάκι που αρνιόταν να γίνει φτερό στον άνεμο, θυμάται τα λόγια του και προσπαθεί, όσο μπορεί, να σταθεί όρθια.

Πολλούς σωριασμένους ανθρώπους συναντάμε στο διάβα μας και ας μην έχει προηγηθεί κάποια μεγάλη φυσική καταστροφή. Ανθρώπους που εγκατέλειψαν τα νεανικά τους όνειρα, τα φλογερά ιδανικά, τις μεγάλες υποσχέσεις. Η ανεργία δεν ραγίζει σπίτια αλλά ζωές, διαβρώνει σχέσεις και συνειδήσεις. Τι να τα κάνεις τα ωραία οράματα όταν δεν έχεις χρήματα για το εισιτήριο του λεωφορείου, όταν ακόμα κι ένας ελεγκτής μπορεί να σε εξευτελίσει; Όταν τα δόντια σου ή τα σωθικά σου σαπίζουν γιατί δεν έχεις χρήματα για γιατρούς, δε μιλάς πολύ, δε γελάς, δεν ερωτεύεσαι, προσπαθείς να πιάνεις όσο το δυνατόν λιγότερο χώρο.

Τα ξενοδοχεία άντεξαν, όμως το νοσοκομείο στο Ληξούρι, οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι και πολλά σχολικά κτίρια αχρηστεύτηκαν. Το «λιγότερο κράτος» σε όλο του το απεχθές μεγαλείο. Πεπειραμένοι μηχανικοί δεν μπορούν να κάνουν αυτοψίες γιατί έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα. Ο σεισμός στην Κεφαλονιά δεν ήταν σαν κι αυτόν στην Αϊτή, το νησί δε θρηνεί νεκρούς, όμως ο παρατεταμένος σεισμός που προκάλεσαν και προκαλούν οι κυβερνήσεις της τελευταίας τετραετίας αφήνει όρθια τα κτίρια και τσακίζει τους ανθρώπους, τη νεολαία πρώτα απ᾽ όλα.

Αν υπήρχε πολιτική δικαιοσύνη, οι εμπνευστές, οι εκτελεστές, οι υπηρέτες, οι ραψωδοί, οι δήμιοι των μνημονίων θα έπρεπε να θαφτούν κάτω από τα ερείπια που οι ίδιοι δημιούργησαν. Όμως προς το παρόν στέκονται όρθιοι πάνω από την κοινωνία που σφαδάζει και τραντάζεται χωρίς όμως να βγάζει κιχ ή μάλλον το κιχ που ψελλίζει είναι πολύ αχνό για να γκρεμίσει τους δυνάστες της.

(ΠΡΙΝ, ῾Το τέλος της αγοράς῾, 9.2.2014)