antonis...
Υπάρχει πλέον μια βαθειά, λίαν θρησκευτική προσήλωση στον τρόπο που γίνεται η αποδόμηση προσώπων και καταστάσεων του παρελθόντος. Μιαν ολόκληρη βιομηχανία κατασκευής ψευδών συμφερόντων, προσφέρει τη λειτουργιά της στην μεγάλη τελετή αποδόμησης των ιδεολογιών. Ένα τρυφερό χατζάρι που αποδίδει δικαιοσύνη, βάζοντας στο ίδιο καζάνι θύτες και θύματα. Φορώντας έναν ηθικίστικο πολιτικό μανδύα σκευάζει και συναρμόζει όλες τις συστημικές αποκλίσεις. Καλλιτεχνεί πορτρέτα πεθαμένων. Καρναβαλίζει κάθε επαναστατική πράξη. Στη φοβερή αρένα του θεάματος έχει αμολήσει πανούργους δημοσιολόγους, εξτρεμιστές της δεκάρικης ελευθερίας λόγων και παθών, κουτάβια που πέρασαν εν μια νυκτί απ’ την κομματική γαστέρα στις Εταιρίες. Γιατί πρέπει όλα να γίνουν Εταιρίες. Τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα δημόσια κτήρια και οι κοινόχρηστοι χώροι. Μόνο οι Εταιρίες μπορούν. Μόνο οι Εταιρίες μπορούν να παράγουν. Και μόνο οι Εταιρίες μπορούν να διαχειριστούν το Κράτος. Ο σύγχρονος τρόπος συνύπαρξης επιθυμιών και φαντασιώσεων περνάει μέσα απ’ το δημόσιο πλούτο. Θέλει την Εταιρία και την Τράπεζα να διαχειρίζονται την πείνα, τον οργασμό, την επιστήμη, τη θεολογία με τέτοιο τρόπο ώστε η φορητή εργατική δύναμη των Υποτελών, να διακινείται ως πραμάτεια και να κεφαλαιοποιείται δομικά για να περνάει το σύστημα τις κρίσεις του αβρόχις ποσί. Βουρ, στην αποδόμηση λοιπόν. Για να σε παίξουν τα πάνελ θα πρέπει να κάνεις δήλωση για τον Στάλιν και τον Πολ Ποτ. Να ρίξεις ένα γερό χέσιμο στον Κάστρο και μια ηχηρή κεντροαριστερή πορδή στον Εμβέρ Χότζα.
Να κάνεις ψιλοκομμένη πατσά τις ανθρώπινες ανάγκες, να κατασκευάζεις σκιάχτρα και να συναρμολογείς ζόμπι για να φοβίσεις το χάνο μικροαστό. Το μεσαίο που κομπορρημονεί με τις δεξιότητες του τέκνου του. Που απ’ τα Πολυτεχνεία της ενοχικής του νεότητας έγινε ντελιβεράς της αστικής ιδεολογίας. Ένας ημιμαθής γέρος που ανήκει στον Έμπορο. Που στριμώχνει μέσα στον αιμομικτικό του ενθουσιασμό τα πλαστικά του όνειρα, παίζοντας με τα κουβαδάκια του στη φονική άμμο του κοινωνικού αυτοματισμού. Που γλείφει τις κεντροαριστερές σκατούλες και τα νεοφιλελεύθερα δόγματα. Που νιώθει ασφάλεια όταν βλέπει τα λεφτά του να πιάνουν τόπο και τους γενναίους ανθρωποφύλακες του Αιγαίου, να ταΐζουν λαθραίες παιδικές σάρκες τους ένδοξους ελληνικούς βυθούς. Τα ψάρια που θα φτάσουν στα πιάτα των πλούσιων ευρωπαίων, έχοντας στα σπλάχνα τους, ένα κομμάτι των παιδικών ψυχών που δεν τις βρέχει το χρήμα αλλά η ανάγκη για επιβίωση. Η δίψα για ζωή και δικαιοσύνη. Ένας κόσμος χωρίς λαθραίες υπάρξεις και φαντάσματα. Χωρίς πηγάδια με σκοτωμένους και ομαδικούς τάφους στον Έβρο. Χωρίς λυσσασμένους αποδομιστές κάθε ανθρώπινης ανάγκης. Χωρίς τους ξεδιάντροπους ντίλερ των δελτίων που σκηνοθετούν καυγάδες για να πουλήσουν τη μία και μοναδική άποψη. Την άποψη του αφεντικού τους. Επενδύοντας σάλιο και ιδρώτα στην αποβλακωτική συνέργεια του τηλεθεατή. Στη ληθαργική εγκεφαλίτιδα του μέσου πολίτη που συμβιβάζεται με τη μέση κατάσταση και τη μέση παρακμή και τη μέση καταστροφή της ζωής του. Στο μέσο δασκαλάκο που αντί να δαγκώσει το σβέρκο της κυρίαρχης ιδεολογίας είναι έτοιμος να καταδώσει στην ασφάλεια τους μαθητές του, περιμένοντας να αξιολογηθεί και να ανέβει κλιμάκιο. Στο μέσο ματατζή που είναι έτοιμος να σπάσει τα παΐδια του παιδιού του. Στο μέσο πολιτικό βουβάλι που καρατομεί ανθρώπινες υπάρξεις στις λογιστικές φυλλάδες. Στο μέσο εαυτό και στο μέσο χαρακτήρα μας που γέρασε προώρως, παραδίδοντας στα τέκνα μας μαθήματα σκοταδισμού. Περιφέροντας το χαστουκισμένο μας πρόσωπο για να κερδίσουμε ένα ανελέητο καρβέλι. Επαναστατώντας με ψηφιακό σπασμό ελεγχόμενα και νοικοκυρεμένα. Περιμένοντας τους βαρβάρους ως αξιοσέβαστους ευρωπαίους για να βάλουν σειρά στο ρωμαίικο, τους πλούσιους με τα πλούσια ιδρύματα για να προσφέρουν το κρουαζιερόπλοιο της αγάπης στους σεισμοπαθείς και στους άστεγους, το σύνδεσμο βιομηχάνων για να εξαγοράσει με λαπ τοπ τους έγκλειστους μαθητές, τις ελεημοσύνες του σάτυρου ιερατείου που βγαίνει κάθε τόσο παγανιά με την απόχη του για πελάτες, τους φωτισμένους ακροδεξιούς συμβούλους του προέδρου που έχουν σπουδάσει ανθρωποβοσκή στην Αμερική, τους τρέντυ πενήντα οχτώ και βάλε διαμορφωτές συνειδήσεων, ιεραποστόλους της κεντρικής τράπεζας και της κεντρικής ψευδαίσθησης πως ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει ανθρώπινος. Αυτούς που όταν βλέπουν μια σπίθα αλλαγής ουρλιάζουν με αραχνοΰφαντα άρθρα και με μιαν ασφαλίτικη αυθάδεια βγάζουν απ’ το ιδεολογικό τους μπαούλο τα περίστροφα, τα σπέρνουν στη Βουλή και στο δημόσιο χώρο φωνάζοντας στο λαό: Ψηλά τα χέρια κερατάδες και σας έφαγα. Εκεί στον καναπέ σας ή σας την ανάβω.
Υπάρχει πλέον μια βαθειά, λίαν θρησκευτική προσήλωση στον τρόπο που γίνεται η αποδόμηση προσώπων και καταστάσεων του παρελθόντος. Μιαν ολόκληρη βιομηχανία κατασκευής ψευδών συμφερόντων, προσφέρει τη λειτουργιά της στην μεγάλη τελετή αποδόμησης των ιδεολογιών. Ένα τρυφερό χατζάρι που αποδίδει δικαιοσύνη, βάζοντας στο ίδιο καζάνι θύτες και θύματα. Φορώντας έναν ηθικίστικο πολιτικό μανδύα σκευάζει και συναρμόζει όλες τις συστημικές αποκλίσεις. Καλλιτεχνεί πορτρέτα πεθαμένων. Καρναβαλίζει κάθε επαναστατική πράξη. Στη φοβερή αρένα του θεάματος έχει αμολήσει πανούργους δημοσιολόγους, εξτρεμιστές της δεκάρικης ελευθερίας λόγων και παθών, κουτάβια που πέρασαν εν μια νυκτί απ’ την κομματική γαστέρα στις Εταιρίες. Γιατί πρέπει όλα να γίνουν Εταιρίες. Τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα δημόσια κτήρια και οι κοινόχρηστοι χώροι. Μόνο οι Εταιρίες μπορούν. Μόνο οι Εταιρίες μπορούν να παράγουν. Και μόνο οι Εταιρίες μπορούν να διαχειριστούν το Κράτος. Ο σύγχρονος τρόπος συνύπαρξης επιθυμιών και φαντασιώσεων περνάει μέσα απ’ το δημόσιο πλούτο. Θέλει την Εταιρία και την Τράπεζα να διαχειρίζονται την πείνα, τον οργασμό, την επιστήμη, τη θεολογία με τέτοιο τρόπο ώστε η φορητή εργατική δύναμη των Υποτελών, να διακινείται ως πραμάτεια και να κεφαλαιοποιείται δομικά για να περνάει το σύστημα τις κρίσεις του αβρόχις ποσί. Βουρ, στην αποδόμηση λοιπόν. Για να σε παίξουν τα πάνελ θα πρέπει να κάνεις δήλωση για τον Στάλιν και τον Πολ Ποτ. Να ρίξεις ένα γερό χέσιμο στον Κάστρο και μια ηχηρή κεντροαριστερή πορδή στον Εμβέρ Χότζα.
Να κάνεις ψιλοκομμένη πατσά τις ανθρώπινες ανάγκες, να κατασκευάζεις σκιάχτρα και να συναρμολογείς ζόμπι για να φοβίσεις το χάνο μικροαστό. Το μεσαίο που κομπορρημονεί με τις δεξιότητες του τέκνου του. Που απ’ τα Πολυτεχνεία της ενοχικής του νεότητας έγινε ντελιβεράς της αστικής ιδεολογίας. Ένας ημιμαθής γέρος που ανήκει στον Έμπορο. Που στριμώχνει μέσα στον αιμομικτικό του ενθουσιασμό τα πλαστικά του όνειρα, παίζοντας με τα κουβαδάκια του στη φονική άμμο του κοινωνικού αυτοματισμού. Που γλείφει τις κεντροαριστερές σκατούλες και τα νεοφιλελεύθερα δόγματα. Που νιώθει ασφάλεια όταν βλέπει τα λεφτά του να πιάνουν τόπο και τους γενναίους ανθρωποφύλακες του Αιγαίου, να ταΐζουν λαθραίες παιδικές σάρκες τους ένδοξους ελληνικούς βυθούς. Τα ψάρια που θα φτάσουν στα πιάτα των πλούσιων ευρωπαίων, έχοντας στα σπλάχνα τους, ένα κομμάτι των παιδικών ψυχών που δεν τις βρέχει το χρήμα αλλά η ανάγκη για επιβίωση. Η δίψα για ζωή και δικαιοσύνη. Ένας κόσμος χωρίς λαθραίες υπάρξεις και φαντάσματα. Χωρίς πηγάδια με σκοτωμένους και ομαδικούς τάφους στον Έβρο. Χωρίς λυσσασμένους αποδομιστές κάθε ανθρώπινης ανάγκης. Χωρίς τους ξεδιάντροπους ντίλερ των δελτίων που σκηνοθετούν καυγάδες για να πουλήσουν τη μία και μοναδική άποψη. Την άποψη του αφεντικού τους. Επενδύοντας σάλιο και ιδρώτα στην αποβλακωτική συνέργεια του τηλεθεατή. Στη ληθαργική εγκεφαλίτιδα του μέσου πολίτη που συμβιβάζεται με τη μέση κατάσταση και τη μέση παρακμή και τη μέση καταστροφή της ζωής του. Στο μέσο δασκαλάκο που αντί να δαγκώσει το σβέρκο της κυρίαρχης ιδεολογίας είναι έτοιμος να καταδώσει στην ασφάλεια τους μαθητές του, περιμένοντας να αξιολογηθεί και να ανέβει κλιμάκιο. Στο μέσο ματατζή που είναι έτοιμος να σπάσει τα παΐδια του παιδιού του. Στο μέσο πολιτικό βουβάλι που καρατομεί ανθρώπινες υπάρξεις στις λογιστικές φυλλάδες. Στο μέσο εαυτό και στο μέσο χαρακτήρα μας που γέρασε προώρως, παραδίδοντας στα τέκνα μας μαθήματα σκοταδισμού. Περιφέροντας το χαστουκισμένο μας πρόσωπο για να κερδίσουμε ένα ανελέητο καρβέλι. Επαναστατώντας με ψηφιακό σπασμό ελεγχόμενα και νοικοκυρεμένα. Περιμένοντας τους βαρβάρους ως αξιοσέβαστους ευρωπαίους για να βάλουν σειρά στο ρωμαίικο, τους πλούσιους με τα πλούσια ιδρύματα για να προσφέρουν το κρουαζιερόπλοιο της αγάπης στους σεισμοπαθείς και στους άστεγους, το σύνδεσμο βιομηχάνων για να εξαγοράσει με λαπ τοπ τους έγκλειστους μαθητές, τις ελεημοσύνες του σάτυρου ιερατείου που βγαίνει κάθε τόσο παγανιά με την απόχη του για πελάτες, τους φωτισμένους ακροδεξιούς συμβούλους του προέδρου που έχουν σπουδάσει ανθρωποβοσκή στην Αμερική, τους τρέντυ πενήντα οχτώ και βάλε διαμορφωτές συνειδήσεων, ιεραποστόλους της κεντρικής τράπεζας και της κεντρικής ψευδαίσθησης πως ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει ανθρώπινος. Αυτούς που όταν βλέπουν μια σπίθα αλλαγής ουρλιάζουν με αραχνοΰφαντα άρθρα και με μιαν ασφαλίτικη αυθάδεια βγάζουν απ’ το ιδεολογικό τους μπαούλο τα περίστροφα, τα σπέρνουν στη Βουλή και στο δημόσιο χώρο φωνάζοντας στο λαό: Ψηλά τα χέρια κερατάδες και σας έφαγα. Εκεί στον καναπέ σας ή σας την ανάβω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου