...
και άλλη μια απόδειξη της πλήρους
σύμπλευσης τους με τον νεοφιλελευθερισμό
Οι
τυποποιημένες απαντήσεις από τα κόμματα
εξουσίας στην Ευρώπη
είναι ένα
χαρακτηριστικό που μπορεί κανείς να
διακρίνει εύκολα ιδιαίτερα στην περίοδο
της οικονομικής κρίσης. Είναι εντυπωσιακή
η ομοιομορφία των επιχειρημάτων σε όλη
την έκταση της ευρωζώνης, παρά τις
ιδιαίτερες συνθήκες σε κάθε χώρα και
αυτό είναι μια άλλη καλή ένδειξη της
πανευρωπαϊκής συσπείρωσης των
νεοφιλελεύθερων δυνάμεων απέναντι σε
πολιτικούς σχηματισμούς που απειλούν
την κυριαρχία τους.
Ένα
τέτοιο δείγμα είναι μια συζήτηση μεταξύ
του Hannes Swoboda, επικεφαλή των Ευρωπαίων
Σοσιαλιστών στο ευρωκοινοβούλιο και
του Joseph Daul, επικεφαλή του Ευρωπαϊκού
Λαϊκού Κόμματος, για λογαριασμό του
δικτύου France24 και του EuroparlTV, καναλιού
της ευρωβουλής.
Ο
δημοσιογράφος ρωτάει μεταξύ άλλων:
“Μέχρι τώρα, οι δύο μεγάλοι πολιτικοί
σχηματισμοί [Σοσιαλδημοκράτες και Λαϊκό
Κόμμα] μοιράστηκαν την εξουσία στο
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, 2,5 χρόνια ο
καθένας, καθώς κανένας δεν μπόρεσε να
αποκτήσει απόλυτη πλειοψηφία. Θα αλλάξει
αρκετά αυτό τώρα;”
Ο Daul
μεταξύ άλλων λέει: “Θα περιμένουμε
την 25η Μαίου για τα αποτελέσματα των
εκλογών [...] αλλά πιστεύω ότι τα δημοκρατικά
κόμματα θα διατηρήσουν την πλειοψηφία
στο Κοινοβούλιο”.
Εδώ
φαίνεται ξεκάθαρα η κυρίαρχη αντίληψη
των κομμάτων εξουσίας στην Ευρώπη. Είναι
αυτή που διαδίδεται ασύστολα και από
τα κυρίαρχα μίντια, ότι δηλαδή μόνο τα
κόμματα του “κέντρου” μπορεί να
θεωρούνται “δημοκρατικά”, σαν έχουν
το “copyright” της Δημοκρατίας. Είναι βέβαια
τα ίδια κόμματα που υιοθέτησαν πλήρως
την σκληρή λιτότητα και προτίμησαν να
σώσουν τις τράπεζες αντί τους λαούς.
Είναι αυτά τα κόμματα που ποινικοποίησαν
τις διαδηλώσεις σε Ισπανία και Ελλάδα.
Είναι αυτά που επιχειρούν να διαλύσουν
το κοινωνικό κράτος σε όλη την Ευρώπη.
Μας δείχνουν ξεκάθαρα πως αντιλαμβάνονται
τη Δημοκρατία.
Σε μια
άλλη ερώτηση, ο Swoboda λέει μεταξύ άλλων:
“Το κέντρο κυριαρχεί στην εξέλιξη
της πολιτικής στην Ευρώπη. Είναι η
κεντροδεξιά και η κεντροαριστερά.
Δεύτερον, μπορεί κάποιος να παρατηρήσει
ότι αυτές δεν είναι χειροπιαστές
προτάσεις από την άκρα Δεξιά και την
άκρα Αριστερά. Είναι επιφανειακές, χωρίς
περιεχόμενο. Είναι λόγια και κυρίως
αρνητικά λόγια. Δεν μπορούμε να χτίσουμε
μια ισχυρή Ευρώπη, μια Ευρώπη που να
υπηρετεί τα συμφέροντα των πολιτών της,
με λόγια. Χρειαζόμαστε πράξεις, οράματα
και χειροπιαστές προτάσεις. Και εμείς,
οι Σοσιαλιστές έχουμε χειροπιαστές
προτάσεις”
Ο Daul στη
συνέχεια, σπεύδει να συμφωνήσει:
“...
αλλά, όπως είπε ο Hannes Swoboda, δεν μπορούμε
να διαχειριστούμε την πολιτική απλά
με σλόγκαν”
Εδώ είναι
ξεκάθαρο ότι οι απόψεις των Ευρωπαϊκών
κομμάτων εξουσίας ταυτίζονται απόλυτα,
θεωρώντας ότι μόνο αυτά έχουν συγκεκριμένες
προτάσεις. Το τυποποιημένο αυτό
“επιχείρημα” χρησιμοποιείται κατά
κόρον και στην Ελλάδα από τα κόμματα
του κυβερνητικού συνασπισμού. Τόσο
τυποποιημένο, που καταντάει ... σλόγκαν.
Αυτό
δείχνει ότι υπάρχει μια κεντρική
διαχείριση του τρόπου με τον οποίο τα
κόμματα εξουσίας αντικρούουν τις
αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις στην
Ευρώπη, δηλαδή, ότι τα κόμματα εξουσίας
στην Ελλάδα, η οποία βρέθηκε στο επίκεντρο
της οικονομικής κρίσης, παίρνουν,
ενδεχομένως, “οδηγίες χρήσεως” από τα
αντίστοιχα κόμματα στην Ευρώπη σχετικά
με το τι είδους ρητορική πρέπει να
χρησιμοποιούν.
Αυτό
όμως είναι ταυτόχρονα και μια ένδειξη
συσπείρωσης του νεοφιλελεύθερου λόμπι
το οποίο αυτο-βαφτίζεται ως “μετριοπαθές
κέντρο” και θεωρεί ότι είναι το μόνο
που έχει “ρεαλιστικές” προτάσεις σε
αντίθεση με την “άκρα” Αριστερά για
παράδειγμα. Είναι πολύ φυσικό, καθώς οι
προτάσεις αυτές είναι πλήρως
ευθυγραμμισμένες με τα συμφέροντα του
μεγάλου κεφαλαίου που χρηματοδοτεί ως
επί το πλείστων όλα αυτά τα κόμματα.
Ειδικότερα
οι Σοσιαλιστές, αντί να ασκήσουν κριτική
πάνω στις προτάσεις της Αριστεράς,
προτιμούν να διαδίδουν ασύστολα ότι η
Αριστερά δεν έχει προτάσεις. Είναι
επίσης πολύ φυσικό, καθώς μοιάζουν να
προσπαθούν απεγνωσμένα να επανακτήσουν
την “αποκλειστικότητα” της κοινωνικής
ευαισθησίας.
Μια
ανεξάρτητη Αριστερά ως γνήσιος εκφραστής
της λαϊκής οργής ενάντια στην επέλαση
του κεφαλαίου, δεν είναι εύκολα
διαχειρίσιμη, ενώ αντίθετα, οι Σοσιαλιστές
μπορούν να τα έχουν καλά με όλους: από
τη μια να ψηφίζουν οποιοδήποτε νομοσχέδιο
υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου που τους
χρηματοδοτεί και από την άλλη να κάνουν
ότι αγωνίζονται για τα δικαιώματα της
πλειοψηφίας πετώντας μερικά ψίχουλα
στο λαό για να δικαιολογήσουν τις
“Σοσιαλιστικές” τους καταβολές και
πεποιθήσεις.
Είναι
χαρακτηριστική η αγωνία του Swoboda στην
επόμενη ερώτηση:
Δημοσιογράφος:
“Από την άλλη, κατά τη διάρκεια της
κρίσης, είναι γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι
περίμεναν από τους Σοσιαλιστές μια
αντίδραση. Αυτή η αντίδραση δεν ήρθε
και δεν ενεργήσατε ως αντίβαρο στην
λιτότητα.”
Η απάντηση
του Swoboda: “Ανταποκριθήκαμε, αλλά δεν
είμαστε η πλειοψηφία. Γι'αυτό παλεύουμε
για μια κοινωνική Ευρώπη, μια Ευρώπη
χωρίς λιτότητα, μια Ευρώπη που σέβεται
τους κοινωνικούς κανόνες, μια Ευρώπη
που θέλει να βελτιωθεί, να εξελιχθεί
και να αλλάξει την κατεύθυνση προς
όφελος των εργαζομένων. Πρέπει να
αλλάξουμε την Ευρώπη. Δεν υπερασπιζόμαστε
την Ευρώπη του σήμερα. Πρέπει να αλλάξουμε
και αυτή είναι η απάντησή μας.”
Εδώ, ο
Swoboda ξέχασε ότι το καταστροφικό ΔΝΤ το
έφερε στην ευρωζώνη ο συνάδελφος και
ομοϊδεάτης του, πρόεδρος της Σοσιαλιστικής
Διεθνούς, Γιώργος Παπανδρέου, ότι
επικεφαλής, τότε, του ΔΝΤ ήταν ένας άλλος
“Σοσιαλιστής”, ο Ντομινίκ Στρως Καν
και ότι ο διάδοχος του Παπανδρέου στην
ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος,
τάχθηκε και συνεχίζει να τάσσεται πλήρως
με τις πολιτικές της καταστροφής,
επιλέγοντας να συμμαχήσει με την
νεοφιλελεύθερη Δεξιά για να μη χάσει
την εξουσία.
Ξέχασε
επίσης ότι, οι ομοϊδεάτες του στο
ευρωκοινοβούλιο επέτρεψαν έναν εθνικιστή,
τον Νάιτζελ Φάρατζ, σχεδόν να μονοπωλήσει
την αντίδραση ενάντια στις πολιτικές
της καταστροφής, εκτοξεύοντας έτσι τη
δημοτικότητα του και τα ποσοστά του
κόμματος του. Ο Φάρατζ, για τους δικούς
του βέβαια λόγους, τόλμησε να πει
αλήθειες, όταν το κόμμα του είχε ελάχιστη
δύναμη στο ευρωκοινοβούλιο. Που ήταν
τότε οι “Σοσιαλιστές”;
Επιπλέον,
φαίνεται ότι η ρητορική του χαρακτηρίζεται
από κάτι για το οποίο κατηγορεί την
Αριστερά και τα “άκρα”: είναι γεμάτη
γενικότητες, ευχολόγια και άρα κενή
περιεχομένου.
Σε μια
επόμενη ερώτηση, ο δημοσιογράφος ρωτάει:
“Κύριε Swoboda, είδαμε ότι η οικονομική
κρίση έφερε στο προσκήνιο την άκρα
Αριστερά και τον Αλέξη Τσίπρα ως κυρίαρχη
δύναμη. Δεν πιστεύετε ότι τελικά θα
χάσετε ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων
σας που θα μετακινηθούν προς την άκρα
Αριστερά; Επιπλέον, αυτή η άκρα Αριστερά
έχει μια ηγετική φυσιογνωμία, τον Αλέξη
Τσίπρα, που μπορεί να εκλεγεί πρόεδρος
της Κομισιόν. Δεν πιστεύετε ότι μπορεί
να χάσετε την υποστήριξη των ψηφοφόρων;”
Swoboda:
“Ναι, σε ορισμένες χώρες όπως η Ελλάδα
θα χάσουμε μερικούς ψηφοφόρους. Αυτό
είναι αλήθεια. Είναι λόγω της κρίσης
και ως μια αντίδραση στην κρίση. Ήμουν,
για παράδειγμα, κατά της Τρόικα επειδή
θα κατέστρεφε τους κοινωνικούς πόρους
και το κοινωνικό κράτος. Αυτός είναι ό
λόγος που η άκρα Αριστερά κερδίζει
υποστήριξη. Και αυτός είναι ο λόγος που
εμείς, ως Σοσιαλιστές, ζητήσαμε από την
Κομισιόν και την πλειοψηφία των
συμμετεχόντων, την πλειοψηφία του Λαϊκού
Κόμματος και των κρατών-μελών, να αλλάξουν
τη δομή. Η Ελλάδα πρέπει να υποστεί
μεταρρυθμίσεις, αλλά χωρίς αυτή την
καταστροφή του κοινωνικού κράτους.
Πρέπει, ξεκάθαρα, να σταματήσουμε το
έργο της Τρόικα. Πρέπει να απαιτήσουμε
πρακτικές μεταρρυθμίσεις για το κράτος,
αλλά θα πρέπει να υπάρξει σεβασμός στις
ανάγκες των κοινωνικών στρωμάτων. [...]
Ποιες είναι οι εναλλακτικές του κυρίου
Τσίπρα; Δεν μπορεί να προτείνει
εναλλακτικές.”
Το
αξιοσημείωτο εδώ είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ
θεωρείται άκρα Αριστερά παρά το γεγονός
ότι ο αρχηγός του θέτει υποψηφιότητα
για την προεδρία της Κομισιόν! Αλλά
υπάρχει και μια μεγάλη αντίφαση στη
στάση του Swoboda, ο οποίος δηλώνει σαφώς
ότι είναι κατά των πολιτικών της Τρόικα
και ότι οι πολιτικές αυτές πρέπει να
αλλάξουν ώστε να σταματήσει η καταστροφή
του κοινωνικού κράτους, αλλά αντί να
κάνει άνοιγμα προς την “άκρα” Αριστερά
η οποία υποστηρίζει ακριβώς αυτή την
άποψη, επιμένει να απευθύνεται στο Λαϊκό
Κόμμα που είναι κατά βάση υπεύθυνο για
την υιοθέτηση των καταστροφικών,
νεοφιλελεύθερων αυτών πολιτικών σε όλη
την Ευρώπη!
Στη
συνέχεια παραθέτει ξανά το τυποποιημένο
“επιχείρημα”, περί έλλειψης εναλλακτικής
πρότασης από την Αριστερά, στοχεύοντας
προσωπικά τον Τσίπρα, αλλά φαίνεται ότι
αγνοεί το γεγονός ότι ο επίσης Σοσιαλιστής
στο ευρωκοινοβούλιο, Λ.Χ. Νγκογκ, πολύ
πρόσφατα, “άδειασε” κυριολεκτικά τον
Ότμαρ Κάρας του Λαϊκού Κόμματος, ο οποίος
υποστήριξε (όπως ήταν αναμενόμενο), ότι
ο Τσίπρας δεν έχει ουσιαστικές προτάσεις,
λέγοντας ότι, ο
πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε στο
Στρασβούργο συγκεκριμένες προτάσεις.
Η απάντηση
σε μια επόμενη ερώτηση του δημοσιογράφου,
δείχνει ξεκάθαρα ότι οι Σοσιαλιστές
είναι αποφασισμένοι να ταχθούν συνειδητά
με την νεοφιλελεύθερη Δεξιά στην Ευρώπη,
αποκλείοντας κάθε συνεργασία με μια
“μη συμβιβαζόμενη” Αριστερά:
Δημοσιογράφος:
“Εφόσον δούμε μια ενιαία Ευρωπαϊκή
Αριστερά να γίνεται το τρίτο κόμμα που
θα μπορούσε να κερδίσει τους Φιλελεύθερους
και ενδεχομένως να προβεί σε ασυνήθιστες
συμμαχίες, θα μπορούσατε εσείς
[Σοσιαλιστές] να γίνετε μέρος αυτής της
συμμαχίας;”
Swoboda:
“Όχι. Κάνουμε συμμαχίες με τα κόμματα
του κέντρου. Φυσικά, συζητάμε για
συγκεκριμένες συνεργασίες με την άκρα
Αριστερά, αν η άκρα Αριστερά μπορεί να
αποδεχθεί τους κανόνες της Δημοκρατίας,
να αποδεχθεί τους κανόνες ώστε να
συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις. Αλλά
έχουμε δει συχνά την άκρα Αριστερά
σ'αυτό το Ημικύκλιο να απαιτεί συνεχώς
πράγματα, αλλά όταν χρειάζεται η ψήφος
για να υποστηριχθεί μια πραγματιστική
λύση, ένας συμβιβασμός, αποσύρουν την
υποστήριξη τους. Είναι απαράδεκτο.”
Θα ήταν
καλό εδώ ο Swoboda να διευκρινίσει τι εννοεί
όταν μιλάει για “πραγματιστική λύση”
και για “συμβιβασμούς”. Μήπως εννοεί
άραγε την πλήρη υποχώρηση των Σοσιαλιστών
στις επιταγές του νεοφιλελεύθερου
δόγματος; Και ποιος είναι άραγε αυτός
που καθορίζει τους κανόνες της Δημοκρατίας;
Οι τράπεζες και οι πολυεθνικές;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου