Πότε γίναμε το θηρίο;

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος, απο το UnFollow...

Αν ψάχνεις να βρεις κοινό τόπο μεταξύ αριστερών και δεξιών σε αυτές τις ατέρμονες συζητήσεις που κυριαρχούν στις ελληνικές μέρες της κρίσης, δεν μπορεί παρά να είναι η πίστη που όλοι εκφράζουν στη δημοκρατία ως πολίτευμα…

Στη συντριπτική τους πλειονότητα οι πολίτες αυτής της χώρας, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης,  δηλώνουν δημοκράτες. Αφού λοιπόν σχεδόν όλοι συμφωνούν επί της αρχής στα του πολιτεύματος, των ελευθεριών, των δικαιωμάτων, αλλά και των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτό, οι φιλοσοφικές συζητήσεις γύρω από την ελληνική δημοκρατία έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον. Διότι, όσες και ενστάσεις κι αν έχει κάποιος απέναντι στη δημοκρατία, οι περισσότεροι δυσκολεύονται να φανταστούν καλύτερο τρόπο διακυβέρνησης. Αν δεν αποφασίζουν οι περισσότεροι, τότε ποιοι θα αποφασίζουν;

Αυτά στη θεωρία. Γιατί στην πράξη, παρότι στην Ελλάδα σήμερα ποδοπατείται κατά συρροή κάθε έννοια κράτους δημοκρατίας, ευνομίας και ουμανισμού, περιέργως αποτελούν οικτρή μειονότητα όσοι θεωρούν τα στοιχειώδη ως τα πλέον σημαντικά από τα βάσανά μας.

Στις μέρες μας, βλέπετε, προέχει το χρήμα, οι τράπεζες, τα επιτόκια, οι ασιατικές αγορές, οι χρηματιστηριακοί δείκτες, η περιουσία μας, η έξοδος από το μνημόνιο. Όχι οι ατομικές ελευθερίες, όχι η δημοκρατία, όχι το περιβάλλον. Κι αν τσαλαπατήσαμε λίγο κάποιο δημοκρατικό κεκτημένο, κι αν καταστρέψαμε κι ένα δάσος, ψωμί κι αλάτι, τουλάχιστον θα βγούμε στις αγορές. Γιατί στις Σκουριές μπορεί να βγουν λεφτά. Γιατί ξαφνικά η ενέργεια από ΑΠΕ είναι μόνο λίγο πιο ακριβή, δεν είναι κυρίως πράσινη. Γιατί ουδείς ασχολείται πια στις μέρες μας με την περιβαλλοντική κληρονομιά της γενιάς μας.

Μπορεί η αλάνθαστη και βαθιά ελληνική μέθοδος του στρουθοκαμηλισμού να μας γλιτώνει από το να κοιτάμε το πρόβλημα, σε καμία περίπτωση όμως δεν το διορθώνει. Και η (πικρή) πραγματικότητα είναι ότι ζούμε σε μια χώρα, στην οποία μετανάστες καταγγέλλουν ότι το ελληνικό Λιμενικό Σώμα τους έπνιξε στα χωρικά ύδατα της χώρας και μετά πλαστογράφησε τις καταθέσεις των διασωθέντων, όπως επιβεβαιώνει το Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι, για να κρυφτεί. Σε μια χώρα που διαθέτει στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε μια χώρα που επέβαλε ποινή φυλάκισης στον Γέροντα Παστίτσιο. Μια χώρα στην οποία το Πρωτοδικείο της Κω απαγορεύει τη μετάδοση της προγραμματισμένης για την Τρίτη 18/2 εκπομπής «Πρωταγωνιστές» με τίτλο «Έρευνα στο νησί των ναυαγών». Για ένα κράτος που μπορεί να αλλάζει τους όρους διεξαγωγής των ευρωεκλογών, ελάχιστα πριν τη διεξαγωγή τους. Ζούμε στη χώρα πού αστυνομικοί ανακρίνουν μαθητές ρωτώντας τους τι ψηφίζουν οι γονείς τους. Σε μια χώρα που το συνδικαλιστικό όργανο των αστυνομικών της Αχαΐας θεωρεί ότι η ελληνική αστυνομία είναι υπεράνω σάτιρας και τηλεοπτικού σχολιασμού απειλώντας με μηνύσεις (για) τον φουκαρά τον Μπαλούρδο.

Και όλα αυτά πλέον δεν μας αγγίζουν, δεν μας κάνουν να εξεγειρόμαστε, είναι μια ακόμη είδηση που χάνεται στην καθημερινότητα. Πιο πολύ μας απασχολεί αν έρχεται η ανάπτυξη, είτε τώρα είτε μετά τις (όποιες) εκλογές…

Πώς φτάσαμε να θεωρούμε δευτερεύοντα τα σημαντικά; Πότε αντιστράφηκε η πυραμίδα των αξιών μας; Πώς έφτασε η στιγμή να θεωρούμε σημαντικότερο το χρήμα από την ελευθερία; Την περιουσία από τον ανθρωπισμό; Το κέρδος από το περιβάλλον; Την ασφάλεια από τη δικαιοσύνη; Πότε γίναμε εμείς οι ίδιοι το θηρίο που κάποτε φοβόμασταν;

Εμείς τουλάχιστον δεν θα συμβιώσουμε ποτέ με το θηρίο.