Της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, απο το Red noteBook...
Τα κρούσματα του αυταρχικού κατήφορου και της υποδειγματικής καταστολής
είναι πολλά για να τα παρακάμψει κανείς
μιλώντας για μεμονώμενα
περιστατικά. Οι δικαστικές αρχές παρακολουθούμε να εργάζονται
πυρετωδώς, ώστε με τις πρωτοβουλίες τους να σηματοδοτήσουν πώς
αντιλαμβάνονται τα όρια των ελευθεριών στην Ελλάδα του 2014.
* Η Εισαγγελέας Πρωτοδικών Πειραιά, δίνει εντολή στην αστυνομία για προκαταρκτική εξέταση, ενάντια σε ανήλικους μαθητές του Λυκείου Κερατσινίου για κατάληψη του 2013 στο σχολείο τους και η αστυνομία ρωτά τους μαθητές, τι ψηφίζουν οι γονείς τους και αν ξέρουν την πολιτική τοποθέτηση των καθηγητών τους.
* Εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών, καλεί σε προκαταρκτική εξέταση τη δημοσιογράφο Πόπη Χριστοδουλίδου, γιατί δημοσίευσε τροπολογία, που ψήφισε η Βουλή και δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, παραβιάζοντας έτσι το στρατιωτικό…. απόρρητο.
* Ανακρίτρια της Κω, ζητά να μην μεταδοθεί τηλεοπτική εκπομπή για το έγκλημα στο Φαρμακονήσι, γιατί θα βλάψει τη δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης.
Δεν μπορεί να είναι τυχαία αυτή η ταυτόχρονη κίνηση, από διαφορετικές εισαγγελίες της χώρας, που κομίζει το ίδιο στίγμα περιφρόνησης των ελευθεριών.
Μέσα στη γενική αντιδημοκρατική εκτροπή που διαμορφώνει η κυβέρνηση, είναι φυσικό οι πιο συντηρητικοί μηχανισμοί του κράτους, όπως η δικαιοσύνη, να σπεύδουν να εξειδικεύσουν τη «γραμμή». Ιδιαίτερα τώρα, που αυτή είναι αναβαθμισμένη με την ασφαλή αποκάλυψη σκανδάλων και την εκκαθάριση κέντρων και πρωταγωνιστών διαπλοκής και διαφθοράς, που δεν έχουν αξία χρήσης.
Πίσω και από τα τρία κρούσματα που έγιναν την περασμένη βδομάδα, αυτό που υπερασπίστηκαν οι συγκεκριμένοι δικαστικοί λειτουργοί με τις πρωτοβουλίες τους, είναι η ασφάλεια και το κύρος του κράτους. Όχι την ασφάλεια δικαίου, αλλά το δίκαιο της ασφάλειας. Όχι το Κράτος Δικαίου, αλλά το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης.
Ζούμε σε μια εποχή που συνυπάρχουν και τα δύο. Η μάχη δεν έχει ακόμα οριστικά κριθεί. Γι’ αυτό παράγει διλήμματα.
Υπάρχουν δικαστές σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, που προσπαθούν να παραμείνουν διαιτητές των κοινωνικών συγκρούσεων. Να λειτουργούν ως καταφύγιο των κοινωνικά αδύναμων. Να ελέγχουν τη συνταγματικότητα των νόμων. Χωρίς να δρουν συμπληρωματικά με τις κρατικές πολιτικές. Χωρίς να κάνουν ιδεολογική χρήση του ποινικού δικαίου για γενικότερη πειθάρχηση. Χωρίς να αποδίδουν δίκαιο ανάλογα με την οικονομική, κοινωνική, ιδεολογική ή φυλετική προέλευση των αντιδίκων. Χωρίς να πιστεύουν ότι φυλακή είναι μονόδρομος και η εκδίκηση αυτοσκοπός.
Γι’ αυτό η κριτική των πράξεων και των παραλείψεων της δικαστικής εξουσίας αποτελεί συμβολή στο να ενισχυθεί το φιλελεύθερο πνεύμα στην απονομή του δικαίου και να φυσήξει ένα αεράκι ελευθερίας και αυτοσεβασμού στο χώρο της δικαιοσύνης.
* Η Εισαγγελέας Πρωτοδικών Πειραιά, δίνει εντολή στην αστυνομία για προκαταρκτική εξέταση, ενάντια σε ανήλικους μαθητές του Λυκείου Κερατσινίου για κατάληψη του 2013 στο σχολείο τους και η αστυνομία ρωτά τους μαθητές, τι ψηφίζουν οι γονείς τους και αν ξέρουν την πολιτική τοποθέτηση των καθηγητών τους.
* Εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών, καλεί σε προκαταρκτική εξέταση τη δημοσιογράφο Πόπη Χριστοδουλίδου, γιατί δημοσίευσε τροπολογία, που ψήφισε η Βουλή και δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, παραβιάζοντας έτσι το στρατιωτικό…. απόρρητο.
* Ανακρίτρια της Κω, ζητά να μην μεταδοθεί τηλεοπτική εκπομπή για το έγκλημα στο Φαρμακονήσι, γιατί θα βλάψει τη δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης.
Δεν μπορεί να είναι τυχαία αυτή η ταυτόχρονη κίνηση, από διαφορετικές εισαγγελίες της χώρας, που κομίζει το ίδιο στίγμα περιφρόνησης των ελευθεριών.
Μέσα στη γενική αντιδημοκρατική εκτροπή που διαμορφώνει η κυβέρνηση, είναι φυσικό οι πιο συντηρητικοί μηχανισμοί του κράτους, όπως η δικαιοσύνη, να σπεύδουν να εξειδικεύσουν τη «γραμμή». Ιδιαίτερα τώρα, που αυτή είναι αναβαθμισμένη με την ασφαλή αποκάλυψη σκανδάλων και την εκκαθάριση κέντρων και πρωταγωνιστών διαπλοκής και διαφθοράς, που δεν έχουν αξία χρήσης.
Πίσω και από τα τρία κρούσματα που έγιναν την περασμένη βδομάδα, αυτό που υπερασπίστηκαν οι συγκεκριμένοι δικαστικοί λειτουργοί με τις πρωτοβουλίες τους, είναι η ασφάλεια και το κύρος του κράτους. Όχι την ασφάλεια δικαίου, αλλά το δίκαιο της ασφάλειας. Όχι το Κράτος Δικαίου, αλλά το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης.
Ζούμε σε μια εποχή που συνυπάρχουν και τα δύο. Η μάχη δεν έχει ακόμα οριστικά κριθεί. Γι’ αυτό παράγει διλήμματα.
Υπάρχουν δικαστές σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, που προσπαθούν να παραμείνουν διαιτητές των κοινωνικών συγκρούσεων. Να λειτουργούν ως καταφύγιο των κοινωνικά αδύναμων. Να ελέγχουν τη συνταγματικότητα των νόμων. Χωρίς να δρουν συμπληρωματικά με τις κρατικές πολιτικές. Χωρίς να κάνουν ιδεολογική χρήση του ποινικού δικαίου για γενικότερη πειθάρχηση. Χωρίς να αποδίδουν δίκαιο ανάλογα με την οικονομική, κοινωνική, ιδεολογική ή φυλετική προέλευση των αντιδίκων. Χωρίς να πιστεύουν ότι φυλακή είναι μονόδρομος και η εκδίκηση αυτοσκοπός.
Γι’ αυτό η κριτική των πράξεων και των παραλείψεων της δικαστικής εξουσίας αποτελεί συμβολή στο να ενισχυθεί το φιλελεύθερο πνεύμα στην απονομή του δικαίου και να φυσήξει ένα αεράκι ελευθερίας και αυτοσεβασμού στο χώρο της δικαιοσύνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου