Αναφέρθηκα και άλλοτε στο δυσεύρετο σήμερα βιβλίο της Ελληνοαμερικανίδας δημοσιογράφου και συγγραφέως Δήμητρας Βάκα - Μπράουν με τίτλο «In the heart of the German intrigue» ("Στην καρδιά της γερμανικής προπαγάνδας"). Η συγγραφέας, σε αυτό, παίρνει συνεντεύξεις από όλους τους Έλληνες ηγέτες, πολιτικούς, στρατιωτικούς και διπλωματικούς εκείνης της εποχής (1917).
Ανάμεσα στα πρόσωπα με τα οποία συνομιλεί είναι ο γερμανόφιλος στρατηγός, επιτελάρχης του βασιλιά Κωνσταντίνου, Βίκτωρ Δούσμανης. Ο πιο πάνω περιγράφει την εικόνα της Ευρώπης μετά από μια νίκη της Γερμανίας, εξαίροντας τη γερμανική ισχύ, που θα επιβάλει, κατά τη γνώμη του, στον κόσμο μια διαρκή και βιώσιμη ειρήνη. Θεωρεί το δίκαιο του ισχυρότερου ως τη μόνη εγγύηση επίτευξης του πιο πάνω στόχου, με επιχειρήματα κυνικά, που θυμίζουν τον διάλογο Αθηναίων - Μηλίων του Θουκυδίδη.
Κάνουν όμως λάθος όσοι πιστεύουν ότι ο Θουκυδίδης στον πιο πάνω διάλογό του ασπάζεται το δίκαιο του ισχυροτέρου. Κάθε άλλο, μάλιστα! Ούτε το «αμετάβλητο της φύσης του ανθρώπου» είναι για τον Θουκυδίδη μια εγγενής ροπή στο κακό. Είναι η αδυναμία του να υψώσει ανάστημα ηθικό σε καιρούς άδικων πολέμων και κακών κρίσεων. Όπου η προσωπικότητα διαχωρίζεται από τα έργα.
«Ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτα», λέει ο Σεφέρης. «Πόλεμος ψυχαμοιβός». Ο Θουκυδίδης απαθανατίζει τον διάλογο Αθηναίων - Μηλίων ως νοσηρή «επανάληψη του ίδιου», όταν το «πάθος» δεν γίνεται «μάθος». Η Ιστορία, με τον Θουκυδίδη, παίρνει τη σκυτάλη από την Τραγωδία προαναγγέλλοντας τον διάλογο του Σωκράτη με τον Πολέμαρχο, υπέρμαχο του δικαίου του ισχυροτέρου στην πλατωνική «Πολιτεία».

Ας δούμε, λοιπόν, τι είναι η Pax Germanica που οραματίζεται ο πολέμαρχος Δούσμανης.
Ερώτηση της δημοσιογράφου: «Τι έχουμε να περιμένουμε από μια νίκη της Γερμανίας;»
Απάντηση του στρατηγού: «Το ίδιο το συμφέρον της θα την αναγκάσει να μας φροντίσει. Το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού είναι ένα μικρό μέρος του σώματός μας, αλλά το φροντίζουμε επειδή είναι μέρος του σώματός μας. Με αντιλαμβάνεσθε;».
- «Όχι. Επειδή δεν καταλαβαίνω πώς η Ελλάδα μπορεί να είναι το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού της Γερμανίας».
- «Θα σας εξηγήσω. Πείτε μου: Γιατί η Γερμανία προστατεύει τη Σαξονία και τη Βαυαρία;».
- «Επειδή η Σαξονία και η Βαυαρία είναι Γερμανία».
- «Επειδή είναι τμήματα της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Θα σας δείξω στον χάρτη. Αυτό θα είναι το βασίλειο της Αυστρίας, με έναν Αψβούργο για βασιλιά. Αυτό είναι το βασίλειο της Βοημίας, με τον δευτερότοκο γιο του Κάιζερ για βασιλιά. Αυτή είναι η Πολωνία, με τον τρίτο γιο του Κάιζερ ως βασιλιά. Αυτό είναι το βασίλειο της Ουγγαρίας με δικό του βασιλιά. Η Βοσνία, η Κροατία, η Δαλματία θα αποτελέσουν ξεχωριστό βασίλειο. Αυτό θα είναι το βασίλειο της Σερβίας, όπου θα μετοικήσουν όλοι οι Σλάβοι, με τον τέταρτο γιο του Κάιζερ ως βασιλιά. Αυτό θα είναι το δικό μας βασίλειο, μαζί με την Αλβανία, ένα μέρος της Σερβίας και τα νησιά. Το μεγαλύτερο μέρος της Σερβίας θα προσαρτηθεί στη Βουλγαρία. Η Τουρκία και η Ρουμανία θα αποτελούν ένα βασίλειο».
- «Χωρίς άχρηστους θεσμούς, όπως συντάγματα κ.λπ., υποθέτω».
- «Ακριβώς. Το σύνταγμα υπήρξε η καταστροφή της Ελλάδος. Όλα αυτά τα βασίλεια θα έχουν την ίδια σχέση με τη Γερμανία, όπως η Βαυαρία και η Σαξονία».
- «Μου λέτε δηλαδή ότι η Γερμανία μετά τον πόλεμο δεν θα αποτελείται μόνο από γερμανόφωνους πληθυσμούς και θα εκτείνεται από τη Βόρεια θάλασσα έως τον Περσικό κόλπο».
- «Πολύ περισσότερο. Όλα αυτά τα έθνη θα διδαχθούν την πειθαρχία, σύμφωνα με τις γερμανικές μεθόδους. Κάθε ένα τους θα αποτελεί σε λίγο μια υπερσύγχρονη πολεμική μηχανή. Και η Γερμανία θα διαθέτει τόσες στρατιές, που η Ρώμη δεν ονειρεύτηκε ποτέ της».
- «Πείτε μου, μόνο, πού θα βρει η Γερμανία κεφάλαια για ένα τόσο μεγαλεπήβολο σχέδιο».
- «Ρωτάτε πού; Μα, η θετή σας πατρίδα, κυρία μου, η Αμερική, που είναι πολύ πλούσια, θα το χρηματοδοτήσει!».
Αυτό είναι μόνο ένα μικρό μέρος της αποκαλυπτικής εξομολόγησης ενός γερμανόφιλου Έλληνα ηγέτη το 1917. Η συνέχεια... σήμερα.