του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...
«Μόνο ένας άνθρωπος λείπει κι είναι σαν να άδειασε ολόκληρος ο κόσμος». Ειλικρινά δεν θυμάμαι ποιος ποιητής -δεν είναι Έλληνας πάντως- έγραψε αυτόν τον στίχο. Νομίζω όμως πως μικρή σημασία έχει, αφού έτσι και αλλιώς οι ποιητές, άδοξοι είναι πράγμα που ήξερε πολύ καλά ο Κ. Γ. Καρυωτάκης γι' αυτό και έγραψε την περίφημη «Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων». Σημασία έχει ότι η παγκόσμια ποίηση, όλων των αιώνων, από τις 27 Ιανουαρίου 2014 λιγόστεψε με τραγικό τρόπο κατά έναν ποιητή και είναι σαν να άδειασε ολόκληρος ο κόσμος.
Δεν πρόκειται για ποιητική μεταφορά, αλλά για τραγική αλήθεια. Ολόκληρος ο κόσμος άδειασε -κι αλίμονο αν δεν το αντιληφθούμε έτσι- επειδή στις 27 Ιανουαρίου του 2014, ο Ιρανός ποιητής και ακτιβιστής Hashem Shaabani -μόλις 26 χρονών- οδηγήθηκε στην κρεμάλα μετά από την απόφαση του προέδρου της χώρας αυτής Hassan Roubani. Κατηγορία; «Ο πόλεμος κατά του Θεού». Οδυνηρότατη υποσημείωση (που καμιά σημασία δεν έχει πια), σ' αυτό το έγκλημα καθοσιώσεως εναντίον της ανθρωπότητας, είναι το γεγονός ότι ο ποιητής και ακτιβιστής Hashem Shaabani πριν από την εκτέλεση του και κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, βασανίστηκε κιόλας!
Να μην ξεχάσω φυσικά να πω (αν και ούτε αυτό έχει σημασία) ότι την είδηση την αλίευσα από την πάντοτε ευαίσθητη στον παραμικρό κραδασμό, ιστοσελίδα «Jungle Report», ένα υπόδειγμα του τι ακριβώς αποτελεί είδηση κι ένα μάθημα στο οποίο είναι ανεπίδεκτα τα δελτία των ειδήσεων των οκτώ. Τα οικτρά πληρωμένα τηλεοπτικά δελτία των οκτώ. Τι και αν ένας ποιητής εκτελέστηκε για «πόλεμο εναντίον του Θεού»; Τι κι αν ο 26χρονος Hashem Shaabani είπε το μεγαλειωδώς απλό, όπως μονάχα η αλήθεια μπορεί να είναι μεγαλειωδώς απλή: «Δεν χρησιμοποίησα άλλο όπλο πέρα από την πένα μου».
Για να συναντήσει έτσι την αλήθεια του Οδυσσέα Ελύτη: «Ο καθείς και τα όπλα είπα». Ένας στίχος που υπό το κατάμαυρο φως του εγκλήματος, γίνεται κατακλυσμός δακρύων και χείμαρρος αιματοβαμμένης σιωπής. Της ίδιας σιωπής που ήδη καλύπτει το τερατώδες γεγονός, ένα γεγονός που μοιάζει σα να μην έγινε ποτέ, όπως και οι στίχοι αυτού του ποιητή είναι σαν να μη γράφηκαν ποτέ. Δεν έγινε τίποτα. Να μην υπάρξει ούτε καν λήθη. Απλώς τίποτα. δεν μπήκαν στο κελί του -βασανισθέντος- Hashem Saabani, δεν υπήρξε η 27η Ιανουαρίου 2014, δεν τον οδήγησαν στην αγχόνη, δεν του πέρασε ο δήμιος τη θηλιά στον λαιμό -όπως τόσοι και τόσοι δήμιοι πέρασαν τη θηλιά σε τόσους και τόσους «άδοξους ποιητές των αιώνων»- δεν αφέθηκε το κορμί του να πέσει στο φοβερό κενό της αποθηριωμένης ύπαρξης προκειμένου να κοιμηθεί ήσυχος ο Θεός αφού ο εχθρός του, ο ποιητής (κοίτα τώρα την παράκρουση της στρέβλωσης αν θυμηθείς τον «Εχθρό του ποιητή» του Γιώργου Χειμωνά που βέβαια είναι ο στρεβλός Θεός της παρεκτροπής και όχι της διαβολής), αυτός ο νεαρός Shaabani δεν υπήρξε ποτέ.
Με εντολή του προέδρου της χώρας όπου είδε το φως του ήλιου, νομίζοντας «ότι το χθες δεν υπήρξε ποτέ». Εκεί όπου τώρα κατοικεί: στο χθες που δεν υπήρξε ποτέ. Γιατί το χθες απαγχονίστηκε «για πόλεμο εναντίον του Θεού». Και κανείς δεν προσπαθεί να θυμηθεί. Ή μάλλον, για την ακρίβεια, κανείς δεν μπαίνει στον κίνδυνο να εξερευνήσει τον ανεξερεύνητο εαυτό του, τον μόνο άγνωστο ξένο (άρα και ξένο τόπο, τόπο μιας ανθρωποσύνης μηδέποτε ανακαλυφθείσας), που θα έλεγε και ο Ηράκλειτος. Έναν τόπο όπου ένας ακόμα ποιητής, αιωρείται απαγχονισμένος πάνω από τα σπίτια μας, πάνω από τα παιδιά μας, πάνω από την ανεργία μας, πάνω από την απελπισία μας, πάνω από την μαύρη οργή μας ένας ποιητής αιωρείται απαγχονισμένος ακριβώς επάνω από την ουτοπία μας. Πάει να πει πως ένας ποιητής έχει κρεμάσει την κούνια του πάνω από τον τάφο μας.
Δηλαδή - από όπου κι αν το πιάσεις - ο ποιητής δεν υπήρξε ποτέ. Δεν αναστέναξε. Δεν θυμήθηκε, όταν η θηλιά πέρασε στον λαιμό του. Δεν κραύγασε. Δεν φοβήθηκε έως θανάτου. Δεν έγινε σκόνη το σάλιο του από την ποταμιαία σπατάλη κάθε ίχνους υγρασίας στο μαρτυρικό κορμί του. Δεν είχε ανεξέλεγκτη τρομώδη αφόδευση. Δεν ήταν 26 χρόνων. Το ημερολόγιο δεν έγραφε 27 Ιανουαρίου 2014. Συνεπώς, πράγματι το χθες δεν υπήρξε ποτέ: ο ποιητής Hashem Shaabani, με εντολή του Ιρανού προέδρου Hassan Roubani δεν απαγχονίστηκε για «πόλεμο εναντίον του Θεού».
Τελεία και παύλα. Ο Θεός υπάρχει. Ο ποιητής δεν υπήρξε. Τι είναι δα ένας ποιητής; Χημικό κατάλοιπο; Γι' αυτό και οι θάλασσες και όσοι τις προστατεύουν δεν εταράχθησαν. Επειδή οι απαγχονισμένοι ποιητές δεν είναι του θαλάσσιου πλαγκτού, αλλά του απλού πλαγκτού της ύπαρξης. Γι' αυτό και η αριστεροσύνη των ημερών ούτε πήρε χαμπάρι τον απαγχονισμό ενός ποιητή που του πέρασαν τη θηλιά πίσω από το παραβάν της λίστας Λαγκάρντ και πίσω από το παραβάν των στημένων ή όχι (μηδαμινή σημασία έχει) δημοσκοπήσεων. Άλλωστε μπροστά μας έχουμε εκλογές. Κι ένας 26χρονος απαγχονισμένος Ιρανός ποιητής δεν γίνεται να εκλεγεί. Δεν γίνεται να διεκδικήσει τη συμμετοχή του στον πολιτικό ανθρωπισμό, επειδή δεν υπήρξε ποτέ. Ο ποιητής. Όχι ο πολιτικός ανθρωπισμός.
Ο ποιητής Hashem Shaabani αιωρείται απαγχονισμένος. Στάζουν από το κορμί του κόπρανα, ούρα και λέξεις. Ενδεχομένως ποιήματα. Ειδ' άλλως...
«Μόνο ένας άνθρωπος λείπει κι είναι σαν να άδειασε ολόκληρος ο κόσμος». Ειλικρινά δεν θυμάμαι ποιος ποιητής -δεν είναι Έλληνας πάντως- έγραψε αυτόν τον στίχο. Νομίζω όμως πως μικρή σημασία έχει, αφού έτσι και αλλιώς οι ποιητές, άδοξοι είναι πράγμα που ήξερε πολύ καλά ο Κ. Γ. Καρυωτάκης γι' αυτό και έγραψε την περίφημη «Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων». Σημασία έχει ότι η παγκόσμια ποίηση, όλων των αιώνων, από τις 27 Ιανουαρίου 2014 λιγόστεψε με τραγικό τρόπο κατά έναν ποιητή και είναι σαν να άδειασε ολόκληρος ο κόσμος.
Δεν πρόκειται για ποιητική μεταφορά, αλλά για τραγική αλήθεια. Ολόκληρος ο κόσμος άδειασε -κι αλίμονο αν δεν το αντιληφθούμε έτσι- επειδή στις 27 Ιανουαρίου του 2014, ο Ιρανός ποιητής και ακτιβιστής Hashem Shaabani -μόλις 26 χρονών- οδηγήθηκε στην κρεμάλα μετά από την απόφαση του προέδρου της χώρας αυτής Hassan Roubani. Κατηγορία; «Ο πόλεμος κατά του Θεού». Οδυνηρότατη υποσημείωση (που καμιά σημασία δεν έχει πια), σ' αυτό το έγκλημα καθοσιώσεως εναντίον της ανθρωπότητας, είναι το γεγονός ότι ο ποιητής και ακτιβιστής Hashem Shaabani πριν από την εκτέλεση του και κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, βασανίστηκε κιόλας!
Να μην ξεχάσω φυσικά να πω (αν και ούτε αυτό έχει σημασία) ότι την είδηση την αλίευσα από την πάντοτε ευαίσθητη στον παραμικρό κραδασμό, ιστοσελίδα «Jungle Report», ένα υπόδειγμα του τι ακριβώς αποτελεί είδηση κι ένα μάθημα στο οποίο είναι ανεπίδεκτα τα δελτία των ειδήσεων των οκτώ. Τα οικτρά πληρωμένα τηλεοπτικά δελτία των οκτώ. Τι και αν ένας ποιητής εκτελέστηκε για «πόλεμο εναντίον του Θεού»; Τι κι αν ο 26χρονος Hashem Shaabani είπε το μεγαλειωδώς απλό, όπως μονάχα η αλήθεια μπορεί να είναι μεγαλειωδώς απλή: «Δεν χρησιμοποίησα άλλο όπλο πέρα από την πένα μου».
Για να συναντήσει έτσι την αλήθεια του Οδυσσέα Ελύτη: «Ο καθείς και τα όπλα είπα». Ένας στίχος που υπό το κατάμαυρο φως του εγκλήματος, γίνεται κατακλυσμός δακρύων και χείμαρρος αιματοβαμμένης σιωπής. Της ίδιας σιωπής που ήδη καλύπτει το τερατώδες γεγονός, ένα γεγονός που μοιάζει σα να μην έγινε ποτέ, όπως και οι στίχοι αυτού του ποιητή είναι σαν να μη γράφηκαν ποτέ. Δεν έγινε τίποτα. Να μην υπάρξει ούτε καν λήθη. Απλώς τίποτα. δεν μπήκαν στο κελί του -βασανισθέντος- Hashem Saabani, δεν υπήρξε η 27η Ιανουαρίου 2014, δεν τον οδήγησαν στην αγχόνη, δεν του πέρασε ο δήμιος τη θηλιά στον λαιμό -όπως τόσοι και τόσοι δήμιοι πέρασαν τη θηλιά σε τόσους και τόσους «άδοξους ποιητές των αιώνων»- δεν αφέθηκε το κορμί του να πέσει στο φοβερό κενό της αποθηριωμένης ύπαρξης προκειμένου να κοιμηθεί ήσυχος ο Θεός αφού ο εχθρός του, ο ποιητής (κοίτα τώρα την παράκρουση της στρέβλωσης αν θυμηθείς τον «Εχθρό του ποιητή» του Γιώργου Χειμωνά που βέβαια είναι ο στρεβλός Θεός της παρεκτροπής και όχι της διαβολής), αυτός ο νεαρός Shaabani δεν υπήρξε ποτέ.
Με εντολή του προέδρου της χώρας όπου είδε το φως του ήλιου, νομίζοντας «ότι το χθες δεν υπήρξε ποτέ». Εκεί όπου τώρα κατοικεί: στο χθες που δεν υπήρξε ποτέ. Γιατί το χθες απαγχονίστηκε «για πόλεμο εναντίον του Θεού». Και κανείς δεν προσπαθεί να θυμηθεί. Ή μάλλον, για την ακρίβεια, κανείς δεν μπαίνει στον κίνδυνο να εξερευνήσει τον ανεξερεύνητο εαυτό του, τον μόνο άγνωστο ξένο (άρα και ξένο τόπο, τόπο μιας ανθρωποσύνης μηδέποτε ανακαλυφθείσας), που θα έλεγε και ο Ηράκλειτος. Έναν τόπο όπου ένας ακόμα ποιητής, αιωρείται απαγχονισμένος πάνω από τα σπίτια μας, πάνω από τα παιδιά μας, πάνω από την ανεργία μας, πάνω από την απελπισία μας, πάνω από την μαύρη οργή μας ένας ποιητής αιωρείται απαγχονισμένος ακριβώς επάνω από την ουτοπία μας. Πάει να πει πως ένας ποιητής έχει κρεμάσει την κούνια του πάνω από τον τάφο μας.
Δηλαδή - από όπου κι αν το πιάσεις - ο ποιητής δεν υπήρξε ποτέ. Δεν αναστέναξε. Δεν θυμήθηκε, όταν η θηλιά πέρασε στον λαιμό του. Δεν κραύγασε. Δεν φοβήθηκε έως θανάτου. Δεν έγινε σκόνη το σάλιο του από την ποταμιαία σπατάλη κάθε ίχνους υγρασίας στο μαρτυρικό κορμί του. Δεν είχε ανεξέλεγκτη τρομώδη αφόδευση. Δεν ήταν 26 χρόνων. Το ημερολόγιο δεν έγραφε 27 Ιανουαρίου 2014. Συνεπώς, πράγματι το χθες δεν υπήρξε ποτέ: ο ποιητής Hashem Shaabani, με εντολή του Ιρανού προέδρου Hassan Roubani δεν απαγχονίστηκε για «πόλεμο εναντίον του Θεού».
Τελεία και παύλα. Ο Θεός υπάρχει. Ο ποιητής δεν υπήρξε. Τι είναι δα ένας ποιητής; Χημικό κατάλοιπο; Γι' αυτό και οι θάλασσες και όσοι τις προστατεύουν δεν εταράχθησαν. Επειδή οι απαγχονισμένοι ποιητές δεν είναι του θαλάσσιου πλαγκτού, αλλά του απλού πλαγκτού της ύπαρξης. Γι' αυτό και η αριστεροσύνη των ημερών ούτε πήρε χαμπάρι τον απαγχονισμό ενός ποιητή που του πέρασαν τη θηλιά πίσω από το παραβάν της λίστας Λαγκάρντ και πίσω από το παραβάν των στημένων ή όχι (μηδαμινή σημασία έχει) δημοσκοπήσεων. Άλλωστε μπροστά μας έχουμε εκλογές. Κι ένας 26χρονος απαγχονισμένος Ιρανός ποιητής δεν γίνεται να εκλεγεί. Δεν γίνεται να διεκδικήσει τη συμμετοχή του στον πολιτικό ανθρωπισμό, επειδή δεν υπήρξε ποτέ. Ο ποιητής. Όχι ο πολιτικός ανθρωπισμός.
Ο ποιητής Hashem Shaabani αιωρείται απαγχονισμένος. Στάζουν από το κορμί του κόπρανα, ούρα και λέξεις. Ενδεχομένως ποιήματα. Ειδ' άλλως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου