Θα πω ένα παράδειγμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε για το πρωί της Δευτέρας σε συγκεντρώσεις έξω απ' τα ιατρεία του ΕΟΠΥΥ, που κλείνουν με εντολή Σαμαρά. Ωστόσο διάβαζα στο Διαδίκτυο οργίλες καταγγελίες ότι καθεύδει και δεν κινητοποιεί τον περίφημο "κόσμο". Καταγγελίες από αριστερούς, εννοείται.
Θα πω κι άλλο ένα: Φίλος που εκτιμώ, βασισμένος σε άρθρο αριστερής ιστοσελίδας, ήταν πεπεισμένος ότι ο Τσίπρας είπε στη Σιντόιτσε Τσάιτουνγκ ότι "οπωσδήποτε" θα μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Διαβάζω τη συνέντευξη, λέει "πώς μπορούμε να λέμε οπωσδήποτε όταν τα παιδιά πεινάνε και η ανεργία θα φτάσει το 80%"; Και παραθέτει τις θέσεις του για συνολική αλλαγή της πολιτικής λιτότητας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Που όλοι πλέον παραδέχονται ότι αν συνεχιστεί, η Ευρωζώνη θα διαλυθεί.
Θα πω κι ένα τρίτο: Αναρτήσεις επί αναρτήσεων ότι στη Ρώμη ο Τσίπρας έκανε τη μεγάλη υποχώρηση, ξέχασε την κατάργηση του Μνημονίου και μίλησε στη Ρεπούμπλικα για επαναδιαπραγμάτευση. Δεν είχε πει αυτό. Και προχθές, στη συζήτηση που προκάλεσε το βιντεάκι της ΚΝΕ, ξαναείπε ορθά κοφτά τη δέσμευση που έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ότι θα καταργήσει το Μνημόνιο.
Δεν συμμετέχω σε κανενός είδους εσωτερικές εχθροπραξίες ούτε παρακολουθώ συστηματικά τις διαφορετικές ιστοσελίδες που εκφράζουν τάσεις και ρεύματα εντός του ΣΥΡΙΖΑ και ξιφουλκούν αενάως. Είναι και λίγο κουραστικό, αν έχεις και μια πραγματική ζωή να ζήσεις, μέ όλες τις αγωνίες και τις δυσκολίες που αυτή η Έρημη Χώρα φέρνει μέσα στο σπίτι σου.

Δεν θεωρώ την κριτική και τη σκέψη και την πίεση πολυτέλεια, ίσα-ίσα. Και γνώμη έχω κι εγώ, όπως όλοι. Και θυμό πολλές φορές, για φαινόμενα αλαζονείας, ξερολισμού, ανευθυνότητας - η υπόθεση Καρυπίδη τα εμπεριέχει όλα, η υπόθεση Βουδούρη μερικά.
Το μένος όμως με το οποίο ορισμένοι αποδομούν, όχι αυτό που κάνει αλλά αυτό που ΘΑ κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν κυβερνήσει, η ηδονική βεβαιότητα ότι θα ξεπουλήσει το σύμπαν, η ελαφρότητα των χαρακτηρισμών και των διαστρεβλώσεων, τι σχέση έχει με μια ειλικρινή αγωνία που έχουμε -ελπίζω- όλοι, για το αχαρτογράφητο, δύσκολο μέλλον μας;
Θέλουμε στ' αλήθεια να γίνει κυβέρνηση η Αριστερά; Και στο ερώτημα με ποιους θα γίνει κι αν θά 'ναι πράγματι αριστερή, τι απαντάμε; Θα κάνουμε χίλια λάικ στα πληκτρολόγια και θα ωριμάσει ο υποκειμενικός παράγοντας για έφοδο στα Χειμερινά Ανάκτορα; Θέλουμε τώρα και θα το παλέψουμε; Η προτιμάμε να "είμαστε πάντοτε μιας ήττας που νικάει την εξουσία"; Και ασφαλείς από την καθαρότητα της γωνίας μας να δικάζουμε πρόσωπα και προθέσεις;
Ο καπετάν Γιαννούτσος, που γνώρισε την πραγματική, την αδυσώπητη ήττα, το είχε απαντήσει. Με τη γροθιά υψωμένη σ' ένα στάδιο που παραληρούσε από συγκίνηση κι ενθουσιασμό. Όλο μαζί.