Κάποτε θυμάμαι μια συνείδηση κόστιζε μία θέση στο Δημόσιο ή κάτι τέτοιο.
Μία συνείδηση για ένα ρουσφέτι, αυτή ήταν η συναλλαγή πάνω κάτω.
Τώρα δεν ξέρω πόσο έχει πάει η συνείδηση, πόσο την πουλάνε, μου διαφεύγει.
Κάναμε λάθη, πολλά λάθη και μάλιστα κουτοπόνηρα, αλλά ας έχει, φτάνει να τα παραδεχτούμε. Δύσκολο είναι ξέρω να παραδεχθείς ότι έσφαλες, αλλά ανόητη τούτη η άρνηση. Θα έπρεπε να ξέραμε όλοι, πως μόνο διαμέσου των λαθών μπορούμε να προσεγγίσουμε το σωστό, είναι ο μόνος τρόπος, ο ανθρώπινος.
Έτσι για παράδειγμα αν ποτέ δεν αδικήσουμε κάποιον, αν ποτέ δεν τον βλάψουμε, λειψό αίσθημα περί δικαίου θα έχουμε. Πικρά μαθηματικά… Και εμείς αδικούσαμε πρώτα από όλα τους εαυτούς μας, που επιτρέψαμε στα όρνια να μας πετσοκόψουν την ζωή.
Ωραία, κάποτε κάναμε λάθη, οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον, σας θυμίζω τα 80% που χαρίζαμε για δεκαετίες στα παχιά τα λόγια δίχως περίσκεψη. Πιστέψαμε πως μπορούμε να έχουμε την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο, αλλά έλα που δεν γίνεται. Και προκειμένου να πετύχουμε το αδύνατο ξεπουλήσαμε τις συνειδήσεις μας όσο όσο, για μια ψήφο.
Ότι έγινε έγινε, ας προχωρήσουμε, ας εξελιχτούμε αφού πρώτα σταματήσουμε να περπατάμε με τα γόνατα. Αλλά η κάθε εξέλιξη προϋποθέτει πως έχουμε λύσει τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν, μα εμείς ακόμα παρελθόν ψηφίζουμε. Πως γίνεται αυτό; Όταν τα βασικά παραμένουν στρεβλά, τότε στρεβλή θα είναι και κάθε υποκριτική προσπάθεια για εξέλιξη. Πάθαμε αλλά δεν μάθαμε ακόμα αναρωτιέμαι;
Πόσο έχει αλήθεια μια συνείδηση σήμερα;
Μήπως μια συνείδηση έχει όσο ακριβώς τρόμο πουλάει ένα δελτίο ειδήσεων; Μήπως μια συνείδηση φορολογείται με απειλές; Δεν ξέρω, προσπαθώ να καταλάβω.
Και έχω την αίσθηση πως μας κάνανε να πιστεύουμε πως η ζωή μας είναι δανεική, αλλιώς δεν εξηγείται η τρελή αυτή εμμονή με χρωστούμενους αριθμούς και οριζόντια χαστούκια στην κοινωνία. Και αν μας έχουν κάνει να πιστεύουμε όντως, πως ζούμε δανεικά, είναι περιττό να μιλάμε για συνειδήσεις, θα έχουν ήδη απαλειφθεί σε κάποιο ισολογισμό με την πραγματικότητα τους.
Υπάρχει συνείδηση αναρωτιέμαι τελικά; Δεν ξέρω, μα θέλω να ελπίζω πως υπάρχει, απλά σκιάχτηκε και αυτό ανθρώπινο είναι. Δεν είναι λίγο να σε μάθουν να κοιμάσαι μαζί με αριθμούς, χάνεσαι κάπου στο γινόμενο του πολλαπλασιασμού πλαστών διανυσμάτων ζωής.
Τρέχα γύρευε…
Να είσαι ο καλός εαυτός σου είναι δύσκολο και το ξέρω, θέλει τόλμη η συνείδηση και ξεχάσαμε να τολμάμε. Και εγώ θέλω να θυμηθούμε, να θυμηθούμε πως συνείδηση είναι να γνωρίζουμε και να κατανοούμε και όχι να φοβόμαστε. Συνείδηση θα είναι η αφετηρία μας για το γκρέμισμα της φρικτής τους πραγματικότητας.
Άρα θέλω να πιστεύω, απαιτώ να πιστεύω, πως η συνείδηση σήμερα έχει γίνει επιτέλους πολύ ακριβή, ανεκτίμητη όπως ακριβώς της αξίζει και μας αξίζει.
Ας γίνει συνείδηση η τωρινή σιωπηλή κραυγή ενός επερχόμενου συνειδητού ξυπνήματος.
Θα δείξει.
(Το έργο του πίνακα ονομάζεται La Nuova Coscienza III / The new consciousness III. This work is part of a series of images that respond to a specific query expression of the urgent need that the artist feels on your skin to a sharp change of course, a message of awareness and knowledge of the inmost self of each human being. A silent scream of ancestral awakening of his own voice which is the only form of salvation and redemption in front of the decadence of which we are all witnesses. A reminder, in the end, to its evolving nature. The ability to communicate through thought or a simple body contact which is what leads us towards our development, this is real progress.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου