Του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Η δολοφονία στο Κερατσίνι έφερε σε πρώτο πλάνο την καταφανή, πια, αμηχανία του ελληνικού μπλοκ εξουσίας. Στις συνθήκες χρεοκοπίας, απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, κρίσης αντιπροσώπευσης και απουσίας οικονομικής διεξόδου οι δυνάμεις που το συγκροτούν αναζητούν λύσεις εκεί όπου υπάρχουν μόνο αδιέξοδα.
Μέχρι τώρα μια από τις «διεξόδους» των κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών ελίτ, σε επίπεδο άσκησης και διατήρησης της κυβερνητικής εξουσίας, ήταν το φάντασμα της δραχμής (και της καθολικής καταστροφής).
Στο πλαίσιο αυτό κατασκευάστηκε ο «εσωτερικός εχθρός». Τον ενσάρκωνε, με διάφορες παραλλαγές, κυρίως ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ. Ως εν δυνάμει φορέας ανατροπής των κατεστημένων σχέσεων κοινωνίας και κράτους. Ετσι, για παράδειγμα, η ρητορική ότι περίπου για «όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ» δεν ήταν -και δεν είναι όσο επιβιώνει αυτοτελώς- ένα επιφανειακό και επικοινωνιακό «μεγάλο κόλπο». Αλλά μια στρατηγική επιλογή. Με θετικά αποτελέσματα, όπως εκφράστηκαν και στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι ο καταναλωτικός μύθος του «εσωτερικού εχθρού» έχει ημερομηνία λήξης...
Τώρα επιχειρείται να αναζωογονηθεί με την προσθήκη του κινδύνου από «τα δυο άκρα». Δεν πρόκειται για «θεωρία», όπως λανθασμένα έχει πολιτογραφηθεί. Αλλά για ένα «πλάνο Β». Το τοξικό υποπροϊόν της μνημονιακής πολιτικής που ονομάζεται Χρυσή Αυγή, συνιστά μια «χρυσή ευκαιρία» επί του προκειμένου.
Καθόλου τυχαία, ούτε λάθος ήταν η σπουδή του στενού πρωθυπουργικού περιβάλλοντος να επαναφέρει, με επικαιροποιημένο τρόπο, τους κινδύνους από τα «δυο άκρα» πριν ακόμη σκεπάσει το χώμα τον Π. Φύσσα. Εσπευσε ασθμαίνοντας να καλύψει ένα επικίνδυνο κενό. Δεδομένου ότι τα όποια σχέδια για ενδεχόμενη συνεργασία ΝΔ - ΧΑ (εφόσον «γίνει σοβαρή», «προσχωρήσει στους κοινοβουλευτικούς κανόνες» κ.λπ.) ακύρωνε η δολοφονική μανία των χρυσαυγιτών.
Οσο κι αν ξεπερνά τα όρια της φαιδρότητας και του πολιτικού ορθολογισμού η σημερινή ηγεσία της ΝΔ βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα αν ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει ή όχι στο... συνταγματικό τόξο! Αν θα «ποντάρει» το επόμενο διάστημα στον φόβο των πολιτών από τους επιγόνους των ναζί ή από τα «δύο άκρα».Φυσικά, δεν αποκλείεται και κάποιος ετεροβαρής συνδυασμός αναλόγως των περιστάσεων. Πάντως, σε κάθε περίπτωση το «ναζιστικό μόρφωμα» αναδεικνύεται σε απαραίτητο πολυεργαλείο. Με ό,τι προϋποθέτει και συνεπάγεται η χρήση του...
Η δολοφονία στο Κερατσίνι έφερε σε πρώτο πλάνο την καταφανή, πια, αμηχανία του ελληνικού μπλοκ εξουσίας. Στις συνθήκες χρεοκοπίας, απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, κρίσης αντιπροσώπευσης και απουσίας οικονομικής διεξόδου οι δυνάμεις που το συγκροτούν αναζητούν λύσεις εκεί όπου υπάρχουν μόνο αδιέξοδα.
Μέχρι τώρα μια από τις «διεξόδους» των κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών ελίτ, σε επίπεδο άσκησης και διατήρησης της κυβερνητικής εξουσίας, ήταν το φάντασμα της δραχμής (και της καθολικής καταστροφής).
Στο πλαίσιο αυτό κατασκευάστηκε ο «εσωτερικός εχθρός». Τον ενσάρκωνε, με διάφορες παραλλαγές, κυρίως ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ. Ως εν δυνάμει φορέας ανατροπής των κατεστημένων σχέσεων κοινωνίας και κράτους. Ετσι, για παράδειγμα, η ρητορική ότι περίπου για «όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ» δεν ήταν -και δεν είναι όσο επιβιώνει αυτοτελώς- ένα επιφανειακό και επικοινωνιακό «μεγάλο κόλπο». Αλλά μια στρατηγική επιλογή. Με θετικά αποτελέσματα, όπως εκφράστηκαν και στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι ο καταναλωτικός μύθος του «εσωτερικού εχθρού» έχει ημερομηνία λήξης...
Τώρα επιχειρείται να αναζωογονηθεί με την προσθήκη του κινδύνου από «τα δυο άκρα». Δεν πρόκειται για «θεωρία», όπως λανθασμένα έχει πολιτογραφηθεί. Αλλά για ένα «πλάνο Β». Το τοξικό υποπροϊόν της μνημονιακής πολιτικής που ονομάζεται Χρυσή Αυγή, συνιστά μια «χρυσή ευκαιρία» επί του προκειμένου.
Καθόλου τυχαία, ούτε λάθος ήταν η σπουδή του στενού πρωθυπουργικού περιβάλλοντος να επαναφέρει, με επικαιροποιημένο τρόπο, τους κινδύνους από τα «δυο άκρα» πριν ακόμη σκεπάσει το χώμα τον Π. Φύσσα. Εσπευσε ασθμαίνοντας να καλύψει ένα επικίνδυνο κενό. Δεδομένου ότι τα όποια σχέδια για ενδεχόμενη συνεργασία ΝΔ - ΧΑ (εφόσον «γίνει σοβαρή», «προσχωρήσει στους κοινοβουλευτικούς κανόνες» κ.λπ.) ακύρωνε η δολοφονική μανία των χρυσαυγιτών.
Οσο κι αν ξεπερνά τα όρια της φαιδρότητας και του πολιτικού ορθολογισμού η σημερινή ηγεσία της ΝΔ βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα αν ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει ή όχι στο... συνταγματικό τόξο! Αν θα «ποντάρει» το επόμενο διάστημα στον φόβο των πολιτών από τους επιγόνους των ναζί ή από τα «δύο άκρα».Φυσικά, δεν αποκλείεται και κάποιος ετεροβαρής συνδυασμός αναλόγως των περιστάσεων. Πάντως, σε κάθε περίπτωση το «ναζιστικό μόρφωμα» αναδεικνύεται σε απαραίτητο πολυεργαλείο. Με ό,τι προϋποθέτει και συνεπάγεται η χρήση του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου