Πόσο ακόμα θα παρακολουθούμε απαθείς τους διπλανούς μας να ωθούνται στην ανεργία και τον κοινωνικό αποκλεισμό;
Κι εμείς που ακόμα έχουμε δουλειά, πόσο ακόμα θα καθόμαστε και θα βλέπουμε τα εργασιακά μας δικαιώματα να διαλύονται;
Πόσες ακόμα εκπτώσεις είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε στα θεμελιώδη μας δικαιώματα και αγαθά;
Πόσο ακόμα θα δεχόμαστε το ξεπούλημα της περιουσίας και του πλούτου της χώρας μας, που είναι δική μας περιουσία και πλούτος;
Πόσα νοσοκομεία πρέπει να κλείσουν για να πούμε «φτάνει πια»;
Πόση ακόμη ανασφάλεια αντέχουμε να νιώθουμε στα χωριά μας και τις γειτονιές μας, ενώ η αστυνομία χρησιμοποιείται, σχεδόν αποκλειστικά, για να καταστέλλει διαδηλώσεις και να φυλάει μεγαλοεπιχειρηματίες;
Πόσα ακόμα σχολεία πρέπει να κλείσουν ή να συγχωνευτούν, πόσο να απαξιωθεί ακόμα η Δημόσια Παιδεία, από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο, για να αντιδράσουμε; Η Παιδεία γίνεται προσβάσιμη σε όλο και λιγότερους, το νέο νομοσχέδιο κάνει το γενικό Λύκειο και το Πανεπιστήμιο προνόμιο της ελίτ. Πόσο ακόμα θα μείνουμε αδρανείς;
Πόσοι ακόμα νέοι πρέπει να φύγουν στο εξωτερικό προς αναζήτηση μιας αξιοπρεπούς ζωής για να πούμε «δεν πάει άλλο;»
Πόσοι ακόμα νέοι πρέπει να στραφούν σε εγκληματικές συμμορίες όπως η Χρυσή Αυγή, που προτάσσουν το μίσος και τη μισαλλοδοξία για να καταλάβουμε πως τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο;
Πόσο ακόμα θα αφήνουμε τα παιδιά μας να δηλητηριάζονται από τέτοιες συμμορίες; Ο εκφασισμός της κοινωνίας μας είναι ίσως το χειρότερο από τα αποτελέσματα της πολιτικής που ασκείται τα τελευταία χρόνια. Γινόμαστε ρατσιστές, γινόμαστε κανίβαλοι, να φάμε ο ένας τον άλλο.
Πόσο χαμηλότερα πρέπει να φτάσουμε για να σταματήσουμε την κατρακύλα;
Πόση ανασφάλεια αντέχουμε ακόμα; Πόσο άγχος; Πόση τρομοκρατία; Πόσο εξευτελισμό; Πριν μας εξοντώσουν σωματικά, μας εξοντώνουν ψυχολογικά. Πόση καταστολή αντέχουμε; Πόσο αυταρχισμό; Χτυπάνε νέους, χτυπάνε συνταξιούχους, χτυπάνε όποιον βγει στο δρόμο για να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Και πόσο ακόμα πρέπει να εξευτελίσουν τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες για να καταλάβουμε πως η Δημοκρατία έχει καταλυθεί;
Τέλος, πόσο θα καθόμαστε και θα παρακολουθούμε άλλους να αποφασίζουν για εμάς, σε επίπεδο κλάδου, σε επίπεδο πολιτείας; Η ζωή είναι δική μας, δικός μας κι ο αγώνας. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο, να κάνουμε πράξη την αλληλεγγύη. Βήμα το βήμα. Έχουμε πολλά να μάθουμε. Χρειάζεται κόπος, υπομονή και αποφασιστικότητα. Για να διώξουμε το φόβο, για να γίνουμε ξανά ενεργοί πολίτες που παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Μαζί μπορούμε.
Ή ελευθερία ή ησυχία.
* Η Μαριάννα Μπαγιαμπού είναι εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου