Επιτέλους! Τι άλλο χρειάζεται να γίνει ώστε να αντιληφθεί και να πράξει αναλόγως η ευρύτατη πλειοψηφία του ελληνικού λαού ότι η δημοκρατία στη χώρα μας βρίσκεται υπό απηνή διωγμό; Αδιαφόρησε -αυτή η ευρύτατη πλειοψηφία, όσο πικρό κι αν ακούγεται- για τους ξυλοδαρμούς των μεταναστών, για τα μαχαιρώματα κατά συρροή, κατ' επάγγελμα και κατ' εξακολούθηση σε ανθρώπους που η αγριότητα της παγκοσμιοποίησης τους έριξε στη χώρα μας, αδιαφόρησε για τους νεκρούς μετανάστες από ξύλο ή από λεπίδι ή από υπερβολική δόση καθαρής αστυνομίας και να που φτάσαμε στο θανατηφόρο μαχαίρωμα από χρυσαυγίτικο χέρι του 34χρονου Παύλου Φύσσα. Και όχι μόνο αδιαφόρησε αυτή η ευρύτατη πλειοψηφία στους ολοένα και διευρυνόμενους (κάτι που τρομακτικά συνεχίζεται) θυλάκους του εκτρωματικού ιδεολογήματος του ναζισμού, αλλά και άφησε μεγάλο (ολοένα και μεγαλύτερο, φευ) τμήμα της να ενθυλακωθεί σ' αυτούς υποκύπτοντας στη γελοιότητα του τάχα μου αντισυστημικού λόγου της Χρυσής Αυγής, υπό τους κλαυθμούς όσων υπερασπίζονται παντί τρόπω τη γενική και συμπαγή ιδέα ενός μυγιάγγιχτου λαού που δεν φταίει ποτέ, αλλά παρασύρεται από το "κακό" και "ανάλγητο" σύστημα.
Και τώρα; Τι θα πει και, προπαντός, τι θα πράξει αυτή η άμωμη (κι ας διατήρησε εξαιρετικά στενή σχέση ως αντίληψη ζωής και ευτυχίας με τον Μαμμωνά) πλειοψηφία τώρα που βλέπει σφαγμένο ένα δικό της παιδί (υπό την έννοια μιας στείρας ιθαγένειας) έξω από την πόρτα της; Ένα παιδί βεβαίως που δεν ανήκε στην ευρύτατη πλειοψηφία της χασμώμενης δημοκρατίας, που η ανατρεπτική της διάθεση εξαντλείται στην "Ανατροπή" του Πρετεντέρη, του μόνου ανθρώπου (συγγνώμη, υπάρχουν και αρκετά άλλα είδη ανθρώπου που το κάνουν) ο οποίος καταφέρνει διαρκώς να είναι κατώτερος του εαυτού του και ανώτερος των προσδοκιών του.

Αντιθέτως, ο Παύλος Φύσσας ήταν ένας ζωηρός πολίτης: στη μουσική, στην άποψη, στη δράση και προπαντός σ' αυτή την απόλυτα επαναστατική καθημερινότητα, όπου το σώμα επιμηκύνεται μέχρι τη σκέψη. Και είναι ευάλωτο επειδή γύρω του δεν υπάρχει σώμα Πολιτείας (κοινωνία και κράτος) για να προστατέψει τα πιο ακριβά παιδιά του. Σώμα επιμηκυμένο μέχρι τη σκέψη, σώμα τεντωμένο μέχρι τη μουσική που γίνεται μουσική πράξη, είναι εύκολο να κοπεί. Κι αυτό έγινε το βράδυ της περασμένης Τρίτης, λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα προς Τετάρτη: ένας μαχαιροβγάλτης ναζί της Χρυσής Αυγής με μια μαχαιριά έκοψε για πάντα την τεντωμένη χορδή μιας μουσικής, αφήνοντας λειψή την μπάντα της δημοκρατίας.
Λοιπόν; Τι θα κάνει τώρα η άσπιλος κόρη που ονομάζεται "Ευρύτατη Πλειοψηφία" αλλά δεν γνωρίζει κατά πού πέφτουν το Κερατσίνι και η Αμφιάλη όπου έγινε το φονικό, δεν γνωρίζει καν ότι υπάρχει και ένα μέρος που το λένε Αμυγδαλέζα κι όπου σαν τα ζώα ταλαιπωρούνται ανθρώπινες υπάρξεις του πουθενά έως θανάτου, ώστε να γίνει πραγματικότητα το πρωτογενές πλεόνασμα ηλιθιότητας και υποταγής που θα μας βγάλει κάποτε στον παράδεισο των αγορών;
Επιτέλους! Τι άλλο χρειάζεται ώστε αυτή η ευρύτατη πλειοψηφία να νιώσει ενοχή και να πράξει αναλόγως; Ναι. Να νιώσει ενοχή, κι ας ακούγεται υπερβολικό. Γιατί η ευρύτατη πλειοψηφία είναι που δεν αγανακτεί. Η ευρύτατη πλειοψηφία είναι που αφήνεται στην αναξιοπρέπεια της χειραγώγησης από τα τυφλοκάναλα που την κλέβουν κιόλας κι ύστερα πάει και γίνεται γελοίο θέαμα μαλώνοντας στις ουρές του ΙΚΑ και της Εφορίας, κολλώντας με το σάλιο σύμφωνα πάνω σε φωνήεντα ακατάληπτα απελπισίας, φτύνοντας τα σάπια δόντια μιας ανεπίδοτης οργής επί δικαίους και αδίκους. Αυτή η ίδια ευρύτατη πλειοψηφία που καταθέτει τον οβολό της αδιαφορίας της στο ταμείο της Χρυσής Αυγής και το αίμα της εθελοντικά στη νεκροληψία της Χρυσής Αυγής μόνο για ηλίθιους.
Η ευρύτατη πλειοψηφία είναι που δεν νιώθει ότι κινδυνεύει από τους μισοτρελαμένους Παναγιώταρους, από τους αποχαλινωμένους Πάγκαλους, από τους σκοτεινούς Λαζαρίδηδες και Μουρούτηδες και τον πολιτικό τους βραχίονα, που είναι η συγκυβέρνηση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Επιτέλους! Τι άλλο πρέπει να γίνει ώστε αυτή η "αγία οικογένεια", που την ευλόγησαν στις εκκλησίες όλα τα χουντικά αποπλύματα και τα παρακρατικά εμέσματα να δει το αίμα στα μαξιλάρια της, να δει πως το αλφαβητάρι των παιδιών της δεν είναι γραμμένο με όνειρο (γιατί της πήρανε τους δασκάλους), αλλά γραμμένο με αίμα (γιατί της φέρανε τους τελειωμένους φασίστες);
Τι άλλο πρέπει να γίνει ώστε η ευρύτατη πλειοψηφία να αντιληφθεί ότι τη χώρα δεν την κυβερνούν, την κατέχουν παραδημοκρατικοί, μπροστά στους οποίους ωχριά το παρακράτος των Γκοτζαμάνηδων. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την ίδρυση ενός καθεστώτος που μοιάζει με δημοκρατία, αλλά δεν είναι. Είναι μια παραδημοκρατία που γίνεται ολοένα και πιο ανεξέλεγκτη, ολοένα και πιο αδίστακτη, ολοένα και πιο φονική. Δηλαδή ένα παρακαθεστώς χωρίς θεσμούς, χωρίς κανόνες, μια κατάσταση, άρα, όπου ο πολιτικός τροπισμός κάθε συλλογικότητας, είτε εντεταλμένης είτε εγκαταβιωμένης, παύει όπως η ζωή του Παύλου Φύσσα: σφαγιασμένος. Κι αυτό που απομένει είναι το ίζημα του αίματος μέσα στα σπίτια μας: φόβος και υποταγή.
Επιτέλους! Τι άλλο πρέπει να γίνει ώστε η ευρύτατη πλειοψηφία να αντιληφθεί ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αισχρή μειοψηφία μετρημένη σε μετοχές στα ανεξέλεγκτα χρηματιστήρια των φασισμών;