ανεπάρκειες...

Moment (s) in the Wind(s)...

Στραβοψαλιδισμένες άκρες της χειρόγραφης φωτοτυπίας εξείχαν από όλα τα γραμματοκιβώτια. Από τα γραμματοκιβώτια πολλών ακόμη πολυκατοικιών, φαντάζομαι. Για την δική μας μόνο, το ΄γραψε 12 φορές.  ”Μέρα  3 ευρώ“. Ψωμί, μακαρόνια. Αντάλλαγμα για τα θελήματα. 

Η Χρυσάνθη στον φούρνο μου είπε πως είναι ο Κώστας, ο γιός της κυρά Ξένιας στο ημιυπόγειο απέναντι. Έως το καλοκαίρι έμεναν και οι τρεις στην γκαρσονιέρα. Εκείνος, εκείνη και μια σύνταξη των 700. Τον Ιούνιο η κυρά Ξένια υπέκυψε στην ανεπάρκεια στεφανιαίας, άφησε διαθέσιμα και τα 40 τ.μ για τις δικές του. Αυτός, τα πτυχία, οι προϋπηρεσίες. Ανεπαρκή όλα έστω και για ένα μεροκάματο, δυο χειμώνες τώρα. 

“Μέρα 3 ευρώ”. Γραμμή και ξανά. Τιμωρία. Τόσες φορές έως να εμπεδωθούν οι ανεπάρκειες.

Στο πλήρως αποτυχημένο “Κώστας” έτσι κι αλλιώς σιχαίνεσαι να απαντάς, λυτρωτικά τον κάνεις “Νίκο”, με λίγη προσπάθεια παραπάνω μεταμφιέζεται κι ο γραφικός σου χαρακτήρας σε απαίδευτο, το ψαλίδι σου σε ψαλιδάκι χαρτοκοπτικής στα χέρια νήπιου. Κάποιες ράτσες ανθρώπων είναι πολύ επίμονες, εμμονικά ανθεκτικότερες στην πείνα απ΄όσο στην ντροπή. 

“Μα τι νόημα έχει. Αν του τηλεφωνήσει κάποιος που τον γνωρίζει”?
“Και ποιος θα του τηλεφωνήσει ή νομίζεις δεν το ξέρει?.  Θες μήπως να δεις τα τεφτέρια?”. 

Όχι δεν ήθελα. Ψωμί κι ένα γάλα μόνο ήθελα και να μαζέψω όσους φακέλους από τράπεζα ή χωρίς ένδειξη είχε το ξεκλείδωτο κουτί του Γ2. Εκείνη μ΄έχει παρακαλέσει να τους δίνω στα χέρια της. Μήπως και είναι καμιά ειδοποίηση, καμιά διαταγής πληρωμής, και δεν θέλει να τον ταράξει όσο είναι στην ανάρρωση από την επέμβαση εκτομής ανευρύσματος.

Σε λίγο, ούτε τα πεντάχρονα δίδυμα στο Β4 θα περνάνε δίπλα από τα κουτιά χωρίς ενισχυμένη δόση βενζοδιαζεπινών. Μερικές ντροπές είναι αθεράπευτα εκδικητικές. Τρυπάνε το μυαλό πολύ πιο επίπονα απ΄όσο τα στομάχια η πείνα.